"Papaqsız baş yetimdir..."
3.
CƏFƏR BƏYİN, İBİŞİN VƏ
QOÇULARIN PAPAQLARI
Papaqla
onun sahibi arasındakı münasibətlərdə bəzən
absurd vəziyyətlərə gətirib çıxaran paradoksal məqamlar olur.
Ondan
başlayaq ki, namus, kişilik rəmzi sayılan papağın
həmişə namuslu və kişi adamların
başlarını şərəfləndiyini, əxlaqi
baxımdan hamını aşağıdan yuxarıya kimi eyniləşdirdiyini
düşünmək sadəlövhlük olardı -
"papaq altında oğlanları" olan toplumda papağın
statusu ilə manipulyasiya edib onu urvatdan salanlar həmişə
olub və indi də var. Papağı şərəflə
daşımağa layiq olan, ona and içən ləyaqətli
insanlarla onu sadəcə olaraq başını örtmək
naminə daşıyanları heç vaxt bir tərəziyə
qoymaq olmaz. "Atları yəhərləyin" filmində
Qaçaq Nəbinin də (H.Turabov) başında papaq var,
"Nəbi qağa, kömək elə, namusum əldən
gedir", - deyə onun ayaqlarına döşənən
şərəfsiz İbişin də (Ş.Ələkbərov)
(hətta onun papağı ölçüsünə görə
Nəbinin papağından deyəsən, böyükdür). Filmdə Səlim bəy də, Koxa da papaq gəzdirir,
amma bu papaqların sahibləri arasında kişilik mənasında
bərabərlik işarəsi qoymaq qətiyyən doğru
olmaz.
Yəqin
elə buna görə "Arşın mal alan"
filmində Əskəri arşınmalçıya
"çevirəndə" ona öz yeni statusuna uyğun
papaq seçilməsinə xüsusi diqqət yetirilir, xala məcməyidəki
papaqları saf-çürük edərək nimdaş,
köhnə papaq seçir.
Bu filmdən söz düşmüşkən məhz
papaq amili ilə bağlı maraqlı bir faktı nəzərinizə
çatdırım. "Arşın mal alan"ın 1-ci variantı Moskvada
qəbul olunarkən filmin bədii məkanında cürbəcür
papaqların sərbəst "hərəkəti"
qızğın müzakirələrə, fikir
ayrılığına səbəb olur. Papaqla mentalitet
arasındakı ilişkilərdən o qədər də
yaxşı baş açmayan çinovniklər, kino mütəxəssisləri
inqilabdan əvvəlki dövrə aid personajların - bəylərin,
tacirlərin papaqlarına ideoloji rakursdan baxdıqlarına
görə çeşid-çeşid papaqları
istismarçı cəmiyyətin simvolları kimi qavrayır,
bundan qıcıqlanıb hətta filmi qadağan etmək istəyirlər...
Papağın "dilini", onda şifrələnmiş
informasiyanın kodlarını bilməmək bəzən
ölümlə nəticələnən absurd
situasiyaların yaranmasına səbəb olurdu. Belə
situasiyalardan biri "Qorxma, mən səninləyəm"
filmində təsvir olunub. Hətta hamamda
da papağını çıxarmayan quldurbaşı və
meloman (!) Cəfər bəy (H.Turabov) həvəslə
konsert salonuna daxil olub ön sıraların birində əyləşir və
təbii ki, papağını da çıxartmır.
Başındakı buxara papağı arxada əyləşmiş
rus San Sanıçın (L.Durov) görmə
bucağını tamamilə bağladığından o, nəzakətlə
bəyə müraciət edir: "Xahiş edirəm,
papağınızı çıxarın. O, mənə mane
olur". Cəfər bəy heç başını da
döndərmədən bu müraciətə belə reaksiya
verir: "Əşi, kəs səsini !!!"
Tanımadığı rus mujikinin tələbi
ilə papağını burada hamının gözləri
qarşısında çıxarmaq Cəfər bəyin məqbul
hesab etdiyi davranış etiketinə tamam yad jest idi. Amma
heç kimin ağlına gəlməyən cavab jesti də
özünü çox gözlətmir - San Sanıç
sakitcə Cəfər bəyin papağını onun
başından götürüb yanıdakı
oturacağın üstünə qoyur və gözləri bərəlmiş
Cəfər bəy xəncərini siyirib San
Sanıçın üzərinə şığımaq istəyəndə
yalnız yan-yörədəki adamların müdaxiləsi
konsertin qanlı faciəyə çevrilməsinin
qarşısını alır.
"Üzeyir ömrü" filmində Anar
"papağa hörmət" diskursunu o illərə aid əldə
etdiyi məlumatlar əsasında çox maraqlı və
yumorlu bir tərzdə həll edir. Sən demə, o vaxt "Leyli və
Məcnun" operasının ilk tamaşına gələn
qoçular 1 yox, 2 bilet alıblarmış - birini özləri,
o birini papaqları üçün!
Rejissor bu situasiyanın vizual həllini də göstərir
- qoçular öz yerlərində əyləşir, sonra
şəstlə papaqlarını çıxarıb
yanlarındakı oturacaqlarda "oturdur" və beləliklə,
papaqları ilə canlı varlıq kimi davranırlar.
4.
ABBASQULU BƏYİN PAPAĞI
“Axırıncı
aşırım" filmində Həsən Məmmədovun
böyük ustalıqla yaratdığı Abbasqulu bəy
obrazı, fikrimcə, nəinki Azərbaycan, ümumiyyətlə,
dünya kinosunda 2 müxtəlifliyi, 2 əks qütbü bir
tamda birləşdirib bütövə çevirən
qeyri-adi, nadir bir obrazdır.
Baxdığınız
filmlərin hamısını yada salın - əgər
müxtəlifliyin belə incə, təbii vəhdətinə
rast gəlsəniz, mən təslim!
Söhbət əlbəttə ki, öz xarakter
"baqajında" 1001 sifət olan buqələmunlardan
getmir. Buqələmunlar vəziyyətdən asılı
olaraq rəngdən-rəngə, sifətdən sifətə
düşən simasızlardır. Onlar hər
kəsin - yaltağın, xəbərçinin, evyıxanın...
pozasını tutub onların rolunu oynaya bilirlər, təkcə
öz rollarından başqa. Abbasqulu bəy isə nəhəng
şəxsiyyətdir, bir baxışı ilə Qəmlo kimi
qulduru bir addım geri itələmək, bir hərəkəti,
jesti ilə 100 batman söz demək qüdrətində olan,
vücudunda 2 şəxsiyyətin
psixofizioloji yükünü gəzdirən, 2 hissəni
bütövləşdirən qeyri-adi fenomendir!
Mən nəyə əsaslanıb, nədən
çıxış edib belə deyirəm?
Əlbəttə
ki, hər yerdə, hər anda həm bəy, həm də
bolşevik olan Abbasqulu bəyin özündən, onun jestlərindən,
mimikasından, səsinin ahəngindən, nitqinin frazeloji
çalarlarından... və ən əsası, ortasına
qırmızı ulduz taxılmış buxara
papağından!
Abbasqulu bəy
obrazının bədii məntiqi, orijinallığı,
qeyri-adiliyi, cazibəsi bir-biri ilə diametral əkslikdə
olan bu iki əşyanın - buxara papağın və
qırmızı ulduzun bu cür sirli
"yaxınlığındadır" və 2 əksliyin vəhdətindən
yaranmış bu obraz orta həcmli, sanballı bir kitabın
çatdıra biləcəyi qədər informasiya
çatdırır.
Abbasqulu bəyin təkrarsızlığı ondadır
ki, o, milli yaddaşı, milli davranış, əxlaq etiketini
qəbul etdiyi bolşevik ideologiyası ilə
barışdırmağın, onların sintezindən yeni bir
davranış, düşüncə tərzinin yarana biləcəyinin
mümkünlüyünə inanır və bunu
özünün şəxsində nümayiş etdirməyə
çalışır. Onun jestlərini, danışıq tərzini,
üz-sifət cizgilərini, baxışlarını yada
salaq. Abbasqulu bəyin vücudunun ən
kiçik hüceyrələrindən belə bir
ağayanalıq, aristokratlıq yağır, ən adi
situasiyalarda belə, o, bolşevik olmaqdan daha çox bəydir,
milli ənənələrə dərindən bağlı
şəxsiyyətdir. Dostunun sonrakı
taleyi ilə bağlı Şabanzadə ilə söhbətin
kiçik bir fraqmentini xatırlayaq. Abbasqulu bəyin Kərbalayı
İsmayılın sonrakı taleyinin necə olacağı ilə
bağlı sualına Şabanzadə "Bu məsələyə
sonra baxarıq", - deyə qeyri-müəyyən,
sürüşkən cavab verəndə Abbasqulu bəy onun
düz gözlərinin içinə baxaraq məhz
bolşeviklərə xas olan yalanı, məkri, hiyləni
aşağıdakı sözlərlə darmadağın
edir: “Mənə qəti döz lazımdır. Söhbətin
nəticəsi bundan çox asılıdır. MƏN
YALAN DANIŞA BİLMƏRƏM".
Bu, əsl kişiyə, əsl dosta xas olan xüsusiyyət,
yalnız onun deyə biləcəyi sözlərdir.
Amma biz mətləbdən uzaqlaşmayaq və qayıdaq
Abbasqulu bəyin ulduzlu papağına.
Ulduz ideologiya, əxlaq və düşüncə tərzinin
rəmzi kimi təbii ki, papağa - Azərbaycan kişilərinin
həmişə hörmətlə gəzdirdikləri bu əşyaya
sonradan əlavə olunan bir nəsnədir və Abbasqulu bəy
bu jesti edəndə papaqla ulduzu
barışdıracağına sadəlövhcəsinə
inanırdı. "Sadəlövhcəsinə" sözünü
ona görə işlədirəm ki, o, ulduzun ilk növbədə
papağa qarşı çevrildiyini, papağı və onun
timsalında elin, torpağın təəssübünü
çəkən kişilərə qənim kəsilmiş
bir kabus olduğunu başa düşmür (bəlkə də
başa düşmək istəmir), anlamırdı ki,
bolşeviklərin nəzərində ən böyük
potensial düşmən elə Abbasqulu bəyin özü və
onun papağıdır, Abbasqulu bəy kimi adamlar bolşeviklərə
yalnız müəyyən bir zaman kəsiyində öz niyyətlərini
həyata keçirmək üçün lazımdır, vaxt
gələndə isə onu və onun kimiləri
"Bolşeviklərin sıralarına soxulmuş xain, cssus
kimi güllələyəcəklər... Bu mənada
Abbasqulu bəy Azərbaycan ədəbiyyatında və
kinosunda bəlkə də ən faciəvi bolşevik-bəy
obrazıdır. O, papağını ona bənd etdiyi
ulduza uduzur. Halbuki bu papaq onun ruhi enerjisinin tükənməz mənbəyi,
ən böhranlı anlarda onun vicdanının səsi, hərəkətlərini
korrektə edən sehirli bir qüvvə idi və mən qeydlərimi
bu xüsusda yazdığım başqa bir yazımdan gətirdiyim
sitatla tamamlayır, yazıçı Fərman Kərimzadəyə,
bu filmdə özünün şah obrazını
yaratmış Həsən Məmmədova və
özünün ən dəyərli filmini bizə yadigar qoyub
getmiş rejissor Kamil Rüstəmbəyova Allahdan rəhmət
diləyirəm.
"Düşmən zonasında kəndli Səmədin evində gecələyən Abbasqulu bəy (H.Məmmədov), Xəlil (H.Turabov) və Talıbov (H.Xanızadə) təzəcə yuxuya gedirlər ki, qəfildən küçə qapısı bərk-bərk döyülür. Xəlil və Talıbov dərhal ayağa qalxırlar, Abbasqulu bəy isə dikəlib yerində oturur. Qəmlonun "Səməd, ay Səməd! Ə, ölmüsən?" hayqırtısından sonra epizoddakı gərginlik pik həddinə çatır - Xəlil neft lampasının işığını artırır, köynəyini geyinməyə macal tapmamış Talıbov isə əlini cibinə salıb naqanını axtarır və qapının dalına keçir. Küçə qapısı isə dayanmadan döyülür. Hamı Abbasqulu bəyin qərarını gözləyir, o isə tələsmir, kitelinin son düyməsini bağlayır və üzünün cizgilərindən, baxışlarından oxunur ki, soyuqqanlığına baxmayaraq, o da azca karıxıb, ani olaraq ürəyində hansı qərara gəlməyin, bu qeyri-müəyyən vəziyyətdə nə etməyin yolları barədə götür-qoy edir... Və nəhayət, həmin o 6 saniyəlik görüntü və aktyorun misilsiz bir ustalıqla etdiyi jest - o, sağ əlini papağına uzadıb onu götürür, sol əli ilə sığallayır və qəfildən bu papaqdan bütün ruhuna axan, yaddaşını silkələyən, ona ikiqat cəsarət, inam aşılayan qətiyyətli səslə deyir: "Get aç qapını!"
Deyə bilərsiz ki, nə olsun, adi epizoddur da. Amma yox! Diqqət versək, görərik ki, papaqla aktyor arasında gedən bu 6 saniyəlik səssiz dialoqun son akkordu - bəyin dilində artıq səsə çevrilən "Get aç qapını" sözləri əslində, papağın hökmüdür, əmridir. Cansız əşya - papaq aktyorun ustalığı sayəsində sanki cana gəlib danışır və aktyor bunu bəlkə də şüuraltı şəkildə o qədər ustalıq və incəliklə rəsm edir ki, növbəti epizodda - səsindən, baxışlarından qan iyi gələn Qəmlo ilə üz-üzə gəldiyi səhnədə onun öz kəskin baxışları, zəhmi ilə rəqibini həqiqətən sarsıdacağına, hətta 1-2 addım geri atacağına cani-dildən inanırsan.
Əlbəttə, bu səhnəni başqa mizankadrla da həll etmək olardı - məsələn, Abbasqulu bəy papağı götürüb dərhal başına qoyar, sonra da sözünü deyərdi. Amma gəlin razılaşaq ki, onda papaq heç bir işarəvilik funksiyası daşımaz, səhnə solğun alınardı. Çünki filmdə hər şey, hətta personajın geyimi, saç düzümü də hansısa bir məna daşımalı, müəyyən bir informasiya ötürməlidir".
(Ardı var)
Əlisəfdər
HÜSEYNOV
525-ci qəzet.- 2022.- 7 yanvar.- S.11.