Üç meymunun
gerçək üzü
Türkiyədə daha çox rast gəldiyimiz, amma son zamanlar bizim də dilimizə
daxil olan bir ifadə var: "Üç meymunu oynamaq". Ötən illərdə hətta kiçik suvenirlərini də görmüşdüm
o görməyən, eşitməyən,
danışmayan meymunların.
Əlləri ilə gözlərini,
qulaqlarını və
ağzını bağlayan
bu üç meymun həm Türkiyədə, həm
də bizdə həqiqətlərə gözünü
qapadıb, gerçəkləri
dinləmədən və
söyləmədən hiyləgərliklə
aradan çıxmağı,
el dilində desək,"ağrımayan
başına dəsmal
bağlamamağı" təmsil
edir. İndiki dövrümüzə görə dəyərləndirsək,
"yaşamağın yolunu
elə o üç meymun tapıb" deyə düşünə
bilərdim, əgər
həmin meymunların
gerçək, bizim mənalandırdığımızdan tamamilə fərqli hekayəsini bilməsəydim.
"Üç meymun"un kökləri qədim Yapon Koşin Folk ənənələrinə
gedib çıxır.
Sən demə, bu meymunlar
yaponca adları belə olan üç ağıllı,
alim meymunlardır.
Biri Mizaru, o biri Kikazaru, sonuncusu isə İvazaru adlanır və onlar insanlara
heç nə görməməyi, kar və lal olmağı
təbliğ etmirlər.
Bu şirin, sevimli meymunların niyyətləri
də özləri kimi sevimli və
nəcibdir:
İki əli ilə gözlərini bağlayan meymun Mizaru pis gözlə
baxmamağın simvoludur.
Qulaqlarını bağlayan Kikazaru insanlara pis sözləri,
pis söhbətləri
dinləməməyin, eşitməməyin
mesajını ötürür.
Əlləri ilə ağzını
yuman meymun
İvazaru isə pis söz danışmamağı,
şər atmamağı,
yalan söyləməməyi
öyrədir.
İlk olaraq Yaponiyada ortaya çıxan bu "Üç meymun" fəlsəfəsinin əslində, Hindistanda yarandığı, buddist rahiblər tərəfindən öncə Çinə, oradan da Yaponiyaya getdiyi deyilir. Hindistanda isə üç meymun fəlsəfəsi Vadjira düşüncəsindən gəlir. Görməsək, eşitməsək, danışmasaq, şeytan da bizə toxunmaz, işimizə qarışmaz. Vadjira üç gözü və bir çox əli olan mavi üzlü qorxunc tanrıdır və daima əlləri ilə ağzını, gözünü və qulaqlarını qapadır. Belə etməklə insanlara bu mesajı ötürür: pisliklərdən uzaq durun. Bəlkə də bu mesaj sözlə deyilsə, bu qədər anlamlı və təsirli olmazdı, diqqət də çəkməzdi. Gözə xitab edən və ağılda qalan "Üç meymun" fiquru ilə bu mesajın insanlar üzərindəki təsiri daha güclü olub ki, günümüzə qədər gəlib çıxmağı bacarıb. Amma necə?
Bəs niyə bu gün həmin fiqurlar əslində
olduğu anlamdan uzaqlaşaraq tamamilə fərqli biçimə
keçiblər? Bəlkə də, bu, dəyişən zamanla
bağlıdır. Çox vaxt müasir olmaq adı altında bizə öz
köklərimizdən, mənəvi kimliyimizdən, hətta bəzən
insani duyğularımızdan belə uzaqlaşaraq hissiz, duyğusuz, vecsiz bir varlıq olmağımız təbliğ edilir. Sanki bilərək,
istəyərək insanlar vecsizliyə
sürüklənirlər. Lakin biz gözlərimizi,
qulaqlarımızı pisliklərə qapadıb,
yaxşılıqlara, gözəlliklərə açsaq, dilimizdən yalan
sözlər, kobud ifadələr deyil, səmimi, xoş kəlmələr
süzülsə, onda dünya
daha gözəl və daha
yaşanılası bir yer
olar...
Şahanə
MÜŞFİQ
525-ci qəzet.- 2023.- 20 aprel.- S.12.