Şeyx Məhəmməd Rasizadə
"20-ci əsrin qorxunc yumoru"nun hədəfində
Bir əsrlik
yol qət edən "Şərq qapısı"
qəzeti yalnız doğma yurdun deyil, həm də bir əsrlik
"tariximizin salnaməsi"dir. Qəzet səhifələrində
siyasiləşən mətbuatımızın
70 illik tarixini
(1922-1991), xüsusilə XX əsrin ikinci onilliyindən sonra ölkəni bürüyən
sovet ideologiyası, cəmiyyətdə gedən
proseslər: sovetləşmə,
kolxozlaşma, sənayeləşmə,
islahatlar, çağrılan
qurultaylar, qurultaylardan
irəli gələn məsələlər, qolçomaqlarla
mübarizə və sairi əks etdirir. Qəzetin dəyişən dünyanın, sovet ideologiyasının qorxunc
nəfəsi çokmüş
materiallarında (1922-1939) bunu
hiss etmək o qədər
də çətin deyil. Doğma yurdun, yaşanmış tariximizin salnaməsi sayılan "Şərq
qapısı" qəzeti
"20-ci əsrin qorxunc
yumoru" sayılan sosializmin, həmçinin,
maarifpərvər Şeyx
Məhəmməd Rasizadənin
də həyat və fəaliyyətinə,
yaradıcılığına güzgü tutan önəmli mənbədir.
1906-cı ildən
dövri-mətbuatda dərc
olunan Şeyx Məhəmməd "Şərq
qapısı" qəzetinin
fəallarından olmuş,
dövrün diktəsi
ilə yazdığı
publisistik yazıları
və "publisistik poeziya"sı əsasən,
bu qəzetdə çap edilmişdi. Şeyx Məhəmmədin
bədii yaradıcılığı
geniş olsa da, təəssüf ki, az bir hissəsi, ən önəmlisi də sovetlər üçün gərəkli,
günümüz üçün
gərəksiz sayılan
nümunələr bizə
gəlib çatmışdır.
Şeyx Məhəmməd
"Yeddi qız",
"1914-cü il" poemaları
ilə, yanaşı,
"Fırtına qışu
şairinə" - Maksim
Qorkiyə, Mirzə Fətəli Axundova, M.Ə.Sabirə şeirlər
həsr etmiş,
"Qadın iki quruluşda", "Yeni dünya" adlı şeirlər də. Şeyx Məhəmmədin
şeir həsr etdiyi, "Fırtına quşu şairi" də Şeyx Məhəmməd kimi rejimə xidmət edib yarımayan, rejimin əlində oyuncağa çevrilən
Maksim Qorki gah bolşevikləri dəstəkləyib, gah amansızcasına tənqid
edən, gah həbs edilənlərin müdafiəsinə qalxıb,
gah da repressiyalara
haqq verib. "Fırtına quşu" şairinin həyatı ziddiyyətli,
ölümü də
müəmmalı olmuş,
bəzi mənbələrə
görə, M.Qorki, 21
iyun 1936-cı ildə
zəhərlənib öldürülmüşdü.
Sovet rejimi və Stalin haqqında qəbuledilməz ifadələrindən
dolayı həbs edilən A.İ.Soljenitsın
"Sovet İttifaqı
rəhbərlərinə məktubunda"
"sosializmi 20-ci əsrin
qorxunc yumoru" adlandırmışdı. Bütövlükdə keçmiş SSRİ-ni çuğlayan "20-ci əsrin
qorxunc yumoru" ədəbiyyatımızdan da
yan keçməmiş,
"qorxunc yumoru" alqışlayanlardan ibarət
ordu yaranmışdı.
Dövrana ayaq uydurmuş,
bir çox şairlər kimi, Şeyx Məhəmməd
Rasizadə də rejimin qorxusu ilə sosializmi alqışlamaq məcburiyyətində
qalmış, sosializmi
alqışlayanlar cərgəsində
yerini almışdı.
Hətta
ideologiyaya uymayan yaradıcılığının ona zərər gətirəcək böyük
bir qismini məhv etmişdi. Zərərsiz, qorxusuz bilib
saxladıqları isə
o dövrçün yararlı
saydıqlarıdır. Bunun üçün Şeyxi qınamayaq, çünki
70 illik ədəbiyyatımız
bu ideologiyaya köklənmişdi. Bunun
üçün o illərdə
ölkədəki gərgin-ictimai
siyasi vəziyyəti,
zamanın sözçüsünə,
partiyanın "təkərciyi
və vintciyi"nə
çevrilən Azərbaycan
mətbuatının mənzərəsini
izləmək, həmin
dövrdə çap
olunan yazıların başlıqlarına nəzər
salmaq kifayətdir.
Bolşeviklərin mətbuatın və
ədəbiyyatın qarşısına
qoyduğu vəzifələri
yerinə yetirmək üçün mətbuatımızda
və ədəbiyyatımızda
böyük bir yarış başlamış,
mətbuatla qoşa addımlayan ədəbiyyatımızda
"təsərrüfat və
istehsalat" mövzusu
ədəbi fikrin baş mövzusuna çevrilmiş, kollektivləşmə
hərəkatı, təsərrüfat
məsələləri, qolçomaqlarla
mübarizə ədəbiyyatımızı
ağuşuna almışdı.
Şairlər ən gözəl
şeirləri Leninə,
Stalinə, traktora, pambığa, neftə... yazırdı. İdeologiyanı alqışlamayanlar, məsələn,
Şeyx Məhəmmədin
qardaşı filosof şair-dramaturq Hüseyn Cavid, "doğru yol"a dəvət edilir, seçdiyi mövzulardan dolayı kəskin tənqid edilirdi. "Tənqidçilər
qardaşı Cavidin, niyə kolxozdan, traktordan, pambıqdan yazmırsan", - deyərək
üzünə bozaranda,
Şeyx Məhəmməd,
traktorçulara da
("Traqtorçulara") şeir yazmışdı,
kolxozun naxırına
("Kolxoz naxırına"),
pambığın nübarına
( "Pambıq nübarı") da. Qardaşların, Hüseyn
Cavidin və Şeyx Məhəmmədin
eyni gündə, eyni qəzetdə ("Ədəbiyyat qəzetəsi",
6 fevral 1935) dərc olunan, mütəfəkkir
Cavidin "Şərq
qadını", Şeyx
Məhəmmədinsə rejimi
alqışlayan şeirləri
fikrimizin təsdiqidir.
Şeyx
Məhəmməd sovet
cəmiyyətinin "yeni
insan", "yeni əşar" tələbinin
nə olduğunu,
"insan"ın və
"əfkar"ın, "fəlsəfə" və
"əşar"ın dəyişdiyini
bilirdi. 1920-1930-cu illərdə ədəbi
prosesi izləyən, Şeyx Məhəmməd,
yeni mərhələnin
yaradıcılıq tendensiyalarına
da münasibət bildirirdi. Onun "damarında bolşevik
qanı axan traktorçuya" həsr
etdiyi şeiri bu tendensiya ilə
yazdıqlarından biridir.
Şeirə nəzər
salmaq, dövrü və dövrün şairini anlamağa kifayət edir:
"Qarşımızda vardır
5 illik plan,
Qolxozlara
bizlər verməliyiz
can.
Azərbaycan, Ərmənistan, Gürcüstan
Beynəlmiləl qızıl traqtorcuyam".
Və ya "Aqşam çaqı naxır qayıdan zaman ruhunda başqa bir həyəcan doqan" şairin həyəcanlarını - "20-ci əsrin qorxunc yumoru"nu izləyək:
"Aqşam çaqı naxır qayıdan zaman
Doqur ruhumda başqa bir həyacan.
Zatən bunlar da canlı
bir şeirdir.
Hamının payı var bu mal qaradan,
Rəhbərin özüdür bunu yaradan".
Bu şeirləri oxuduqca
Şeyxin necə ağır məhrumiyyətlərlə
üz-üzə qaldığını,
hansı səbəblərdən
yazdığını anlamaq
o qədər də çətin deyil. "Cavidlə Cavid arasında qalan" qardaşı kimi, mötəbər insan, mükəmməl müəllim,
maarif xadimi Şeyx Məhəmməd
də iki arada qalmışdı.
"Ordenli diyar"ı,
bu diyarın əmək zərbəçisini,
əsrin yeni kadrolarını şeirlə
alqışlayır, "Yeni
qadrolar" adlı şeirdə, özünü
də "bu dünyanı quranlardan",
"mədəniyyət baqının
baqbanlarından", "sosialist
yurdunun qəhrəmanlarından",
"yeni dünyanın
yeni insanlarından"
biri olaraq təqdim edir: "Sosialist dünyası quranlarıq biz." "Dəyişən dünya"da
"dəstədən geridə
qalmamaq üçün"
sovet ideologiyasının
tələblərinə uyğun
mövqe nümayiş
etdirən Şeyx Məhəmmədin bu şeirlərini akademik R.Hüseynov "Ünvanları
hər mətləbi anladan mənzumələr"
adlandırır. Şeyx Məhəmməd,
"hər mətləbləri
anladan mənzumələr"i
qəzetdə dərc
olunandan sonra "Naxçıvanda şura platformasına gələn
qoca yazıçılardan
biri" kimi təqdim olunur.
İdeologiyanın hakim olduğu ziddiyyətli, mürəkkəb, bomboz dövran insanları da özünə bənzədib, təbii ki bunu hamıya aid etmək olmaz. Deyirlər ki, insanlar mühitinə bənzəyir. Mühitin yazıçısı, şair, tənqidçisi də öz mühitinə bənzəyir. Şeyxin şeirlərinə münasibət də ikili xarakter daşıyıb. Əbdül Kazım (Ordubadlı) imzalı müəllif yazılarında gah "Dəyərli parçaları olan" Şeyxi alqışlayıb, "Azərbaycanın bütün oxucularının" onu tanımasını arzulayıb, gah da "köhnə şeir dilini hələ yerə qoymadığına görə" tənqid edib. Dini təhsil alan, Quranı orijinaldan oxuyan, ərəbi və farsı ana dili qədər mükəmməl bilən Şeyxin dili necə olmalı imiş? Şeyx, yolunu, əbasını, "şapkasını" dəyişdiyi kimi dilini, üslubunu da dəyişməli imiş. Və dəyişirmiş, dəyişməyə məcbur edilirmiş. Bu dəyişmənin nəticəsidir ki, Azərbaycanda "ərəb"dən "latın"a keçərkən, Şeyx Məhəmməd, ərəb əlifbası ilə yazdığı bir şeirində Azərbaycanda ərəbdən latına keçilməsini, "Türk elinin zirdən, zəbərdən", "tənvindən, nöqtədən, məddən, təşdiddən", "iki gözlü "ha" dan, əlif-həmzədən," "girdə "ta", girdə "kaf" və uzun "kaf"dan qurtulduğunu" alqışlamışdı: "Əskiliyə dərin quyu qazdılar, /Tarixə bir qızıl səhfə yazdılar".
Şeyx Məhəmməd bu şeiri yazmağa məcburdu. Çünki ruhani təhsilli Şeyx bunu yazmasaydı, latının, yeniliyin düşməni elan ediləcəkdi. Bu şeirləri yazan tək Şeyx Məhəmməd deyildi, adlı-sanlı, sonralar "Xalq şairi" adını almış şairlər də yazırdı. Dinin və dindarın, daha çox yüksək təhsilli Şeyxlərin gözdən salındığı bir dövrdə yaşayırdı Şeyx Məhəmməd (sonralar həbs olunaraq məhv edildilər). Allahsızlar cəmiyyətinə nə din, nə Şeyx lazım deyildi (tələbəsi akademik Məmməd Cəfər Cəfərov xatirələrində Şeyx Məhəmmədin divar qəzetində "evində gizlincə başında şapka namaz qılan" karikaturasının verilməsindən bəhs edir). Yəni Şeyx Məhəmmədin dönüb Məhəmməd Rasizadə olması səbəbsiz deyildi. Təəssüf ki, nə Şeyxin qələminə yaraşdırmadığımız şeirlər, nə Məhəmməd Rasizadə olması onu sığortalaya bilir...
(Ardı var)
Lütviyyə
ƏSGƏRZADƏ
Filologiya
elmləri doktoru, Nizami Gəncəvi adına Ədəbiyyat
İnstitutunun baş elmi işçisi
525-ci qəzet.- 2023.- 8 fevral.- S.13.