Ana laylası kimi...
Müğənni Rəhilə
xanım Həsənovanın xatirəsinə
Təxminən
50-55 il əvvəl bu xanımın saz
çala-çala oxumağını həm canlı konsertlərdə,
həm də lent yazılarında mən də
görmüşdüm. O vaxtlar Azərbaycanın ilk
sazçı qadınlarından olan Rəhilə Həsənovanın
xeyli pərəstişkarı vardı və adamın
ağlına da gəlməzdi ki, nə vaxtsa bu xanımın
nəinki qeyri-adi tembrə malik məlahətli səsinin,
ifalarının, hətta adının belə efir
ömrü həmin o illərin
tamaşaçılarının, dinləyicilərinin
ömrü qədər olacaq, onlar Rəhilə xanımın
səsinin, ifalarının təravətini
də sanki özləri ilə bərabər o biri dünyaya
aparacaqlar.
Görünür,
Rəhilə xanımın sənət taleyinin belə bir
sonluqla bitməsində nə isə mistik bir qanunauyğunluq
vardı - onu sevənlər, sənətini qiymətləndirənlər
sanki bu səsin
qarşıdakı illərin saxta, süni səslər,
kompüter effektləri, yad musiqi xalları ilə bəzədilən
ifalar çamurunda əzab çəkməsini istəmədikləri
üçün elə bəri başdan bu ədalətsiz
dünyada qalmasına qıymamışdılar. Çünki Rəhilə xanım heç kimə
bənzəməyən bir müğənni idi. O, mahnını həmin mahnıda
ifadə olunan hisslərin, duyğuların hər cür yersiz
bər-bəzəkdən uzaq səs obrazları kimi
yaradırdı, yəni çoxları kimi yalandan əzilib-büzülmür,
səsə yox, hisslərə, daxili yaşantılara güc
verirdi və buna görə də adama elə gəlirdi ki, o,
sadəcə oxumur, həm də mahnını rəsm edir. İfalarındakı zahiri ləngərlik, sakit, asudə
temp, texniki elementlərə nisbətən emosional
çalarların zənginliyi də burdan irəli gəlirdi.
Onun istənilən ifasını dinlə, sənə
elə gələcək ki, şirin bir layla eşidirsən.
Görünür, bu səsi, bu ifaları insanlara
doğmalaşdıran da hamıya tanış
olan, hamının yaddaşında yaşayan "layla"
effekti idi.
Amma insan
yaddaşından başqa, lentlərin yaddaşı deyilən
bir anlayış da var və mən bu xanımla bağlı
internetdə axtarış verəndə onun gözəl
ifalarını ("Ceyran", "Dağlar", "Ay qara
qız", "Boylana-boylana" və s.), bir də oğlu
İldırım Həsənovun anası barədə
qısa, lakin təsirli xatirələrinin
audioyazısını dinlədim.
O
audioyazının məndə hansı hisslər
doğurduğunu sözlə təsvir eləməyə
çətinlik çəkirəm. Amma məzmununu
sizinlə bölüşməyə çalışacam.
Amma əvvəlcə Rəhilə
xanımın məşhur "Gecələr"
mahnısının ifası, daha doğrusu, bu ifanın
düşünmək üçün mənə verdiyi
infomasiya barədə danışmaq istəyirəm.
Klassik
muğam ifaçılığında muğam əsasən
tar və kamançanın müşayiəti ilə ifa
olunub. Lakin zaman keçdikcə bu alətlərin
sırası milli çalğı alətlərimizə dəxli
olmayan klarnetin, qarmonun, hətta pianinonun hesabına daha da
genişlənib. Mən mühafizəkar
deyiləm və bu məsələyə də köhnə
düşüncə qəlibləri ilə yanaşmıram.
Amma Rəhilə xamımın ifa etdiyi "Gecələr"
mahnısının tam variantını dinlədikdən sonra
bizim milli musiqi alətimiz olan balabana, onun geniş
imkanlarına sayğısız münasibətimizdən,
düzü, bir az sarsıldım. Rəhilə xanım "Segah"
ladında yazılmış bu mahnını "Mirzə
Hüseyn segahı" pərdəsində oxuyub və mahnıdan
əvvəl muğam gəzişmələri edəndə onu
klarnet yox, məhz balaban müşayiət edib, "Segah"
ladındakı nikbin kədər onun həzin, lirik,
yanğılı səsinin qanadlarında balabanın ondan da həzin
və yanıqlı bir tərzdə ərz
elədiklərinə qovuşub elə bir sehirli aura yaradıb
ki, "Segah"ın bu dünyaya məhz balabanın
bağrından qopub gəlməyinə inanmaq istəyirsən.
"Segah"
ailəsinə daxil olan muğamları oxumağı
xoşlayan xanəndələrə üz tuturam: "Lütfən,
balabanın köməyindən də yararlanın. İnanın, bu, sizin ifanıza qeyri-adi bir rəng
qatacaq!"
Bəzi
melomanlar mənə etiraz edib deyə bilərlər ki, Rəhilə
Həsənova səs diapozonu məhdud olan pəsxan (yaxud bəmxan)
müğənni idi, ona görə də səs tembri bəm
tonallıqda olan balabanın köməyinə ehtiyac duyub ki,
necə deyərlər, günahı onun boynuna qoyub öz
eybini örtsün.
Amma bu iddia melodiyanın, mahnının, ümumiyyətlə,
musiqinin estetik funksiyasına yox, dekorativ quruluşuna aludə
olanların yersiz və məntiqsiz sayıqlamasından
başqa bir şey deyil.
Əvvəla, ona görə ki, pəsxan olmaq, yəni
aşağı tonda səlis, rahat və sakit oxumaq
bacarığı ifaçının eyibi yox, əksinə,
üstün məziyyətlərindən biridir. Unutmayaq ki, əsl
poeziya da qışqıra-qışqıra yox, aramla, hətta
yeri gələndə pıçıltı ilə rəvan
bir tonda deyilən misralardan yaranır. İkinci tərəfdən,
Rəhilə xanım öz ifalarında hərdən muğam
gəzişmələri etsə də, hətta "Zabul
segah" muğamını lentə yazdırsa da, heç
vaxt xanəndəlik iddiasında olmayıb, özünü
ustad qadın xanəndələrlə bir sıraya
qoymayıb. O, əsasən mahnı
ifaçılığı ilə məşğul olub və
kiçik bir araşdırma aparsaq görərik ki, istər
xalq, istərsə də bəstəkar mahnılarımız
arasında məhz aşağı tonda - yəni bəmdə
ifa olunmaq üçün yazılmış nümunələr
kifayət qədərdir. Və nəhayət, mən bir az da
irəli gedib sübut edə bilərəm ki, müğənniləri,
xanəndələri səs diapozonlarının
ölçülərinə görə "zilxan" və
"pəsxan" prinsipi ilə təsnifatlandırmağa rəğmən,
onları bir-birinə qarşı qoymaq, birinin bəhsinə
digərini gözdən salmaq qəti olaraq yolverilməzdir. Çünki səsin "uzunluğu", yaxud
"gödəkliyi", aşağı oktavalara uyaqlığı
ifaçılıq məharətinin meyarı yox, olsa-olsa
Allahın verdiyi səsin təbii xüsusiyyətləridir.
Biz gözəl bir mahnını dinləyəndə onun
bəm, yaxud zil tonda bəstələnməsinin fərqinə
qətiyyən varmırıq. Əsas məsələ
ifaçının ustalığında, mahnının
obrazını dinləyiciyə çatdırmaq
bacarığıdır və əgər onun ruhu, duyma
qabiliyyəti, texniki imkanları bu baxımdan kasaddırsa, dinləyici
ilə dialoqu baş tutmayacaq - istəyir öz kəm-kəsirini
ört-basdır eləmək üçün min hoqqa
çıxartsın.
Mənim
başqa arqumentlərim də var. Diqqət yetirək: Azərbaycanın
əksər muğamlarının strukturu "bəmdən
zilə və sonda yenə bəmə" prinsipi ilə təşkil
olunub. Elə bu faktın özü sübut etmirmi ki, muğam
dəstgahlarında əsas pərdə məhz əsas
kökün tonallığında olan, yəni muğamda əsas hekayənin
başladığı bəm pərdədir? Elə
buna görə də, tutaq ki, "Çahargah"ın bəm
şöbələrini ayrıca oxunması bizə təbii
görünür (yəni səsim buna imkan verir). Amma heç görmüsünüzmü ki, xanəndə
hansısa muğam adı ilə onun yalnız zil şöbələrini
oxusun?
Səs - istər bəmdə, istər zildə, istər
aşağı, istər yuxarı tonda olsun - fərqi yoxdur,
musiqi ifaçılığı sənətində məqsəd
yox, fikri, mətləbi çatdırmaq üçün bir
vasitədir.
Hansısa bir kompozisiya daxilində onun zil, yaxud bəm
tonallıqlarda təzahürü melodiyanın məzmununa,
ifaya rəng, çalar qatmaqla yanaşı, "ifa -
auditoriya" münasibətlərinin də xarakterini şərtləndirir
və bu məntiqlə yanaşsaq, aşağı
tonallıqda olan səslərin
(melodiyaların) kombinasiyasına fikrin sakit, rəvan tərzdə
ifadəsi, yuxarı tonallıqda olan səslərdən
qurulmuş melodiyalara isə nəyə isə etiraz, üsyan
ruhunun, yaxud sevinc, qələbə əzminin spesifik
obrazları kimi baxmaq olar. Əgər
ifaçı aşağı tonallığın bu
imkanlarından istifadə edib öz ifası ilə dinləyici
arasında körpü yarada, onunla dialoqa girə bilirsə,
buna görə onu tənqid etmək yox, alqışlamaq
lazımdır.
Mən mərhum
xanəndəmiz və bəstəçimiz Əlibaba Məmmədovun
televiziya muğam müsabiqələrində səslərini
zilə çəkməklə guya məharətlərini
göstərmək istəyən gənc ifaçılara
tez-tez əsəbləşməyinin, dediyi "Niyə
qışqırırsan? Nə olub? Oxumaq lazımdır, oxumaq!" sözlərində
ifadə olunan narahatlığının səbəbini məhz
bu kontekstdə tam mənada anlayıram.
Haqlısınız, ustad! Səsi zil pərdəyə çəkib
qışqırmaq yox, oxumaq, oxduğunu yaşamaq, onun məzmununu
dinləyiciyə çatdırmaq lazımdır - bəmdə
Şövkət xanım Ələkbərova, Zülfü
Adıgözəlov, Əbülfət Əliyev, Hacıbaba
Hüseynov, lap elə Əlbaba Məmmədov, zildə-bəmdə
Xan əmi, Yaqub Məmmədov, Arif Babayev, Cabir Mirzəyev...
kimi.
Bəli, Rəhilə Həsənova pəsxan idi, amma oxuyan,
dinləyici ilə dialoq qurmağı bacaran pəsxan.
Mən bu
sözləri bir az aludə alub
hüdudlarından uzaqlaşdığım əsas mətləbin
üzərinə qayıtmaq üçün demirəm. Bəlkə də əksinə. Kimə məlum
deyil ki, qadın müğənnilərimiz səs tembrlərinin
özəlliyinə görə bəmdə oxumağa həmişə
çətinlik çəkiblər!
Bəmdə rahat, sakit, əziyyətsiz
oxuya bilən qadın müğənnilərimiz barmaqla
sayılacaq qədər azdır və onların ən üzdə
olanlarından biri də Rəhilə Həsənova idi.
Burası belə. İndi keçək müğənninin
oğlunun söylədiklərinə.
Rəhilə Həsənova dahi Üzeyir bəyin təşəbbüsü
ilə yaradılan sazçı qızlar ansamblının ən
fəal, yaradıcı üzvlərindən olub. Üzeyir bəy
vəfat edəndən sonra ansambla əvvəlcə bəstəkar
Cahangir Cahangirov, ardınca bəstəkar Qənbər
Hüseynli rəhbərlik edib. Lakin Qənbər
müəllim də vəfat edəndən sonra o vaxta qədər
respublikanın musiqi həyatında fəal rol oynayan ansambl
respublikanın mədəniyyət cameəsinə rəhbərlik
edən məmurlardan hansınınsa sehirli çubuğunun
hökmü ilə ləğv olunub.
Xoşbəxtlikdən Rəhilə xanım solo konsert fəaliyyəti ilə də məşgul olub, bir çox gözəl ifalarını, o cümlədən, o vaxt gənc olan Bəhram Nəsibovun Bəxtiyar Vahabzadənin sözlərinə bəstələdiyi "Gecələr" mahnısının ilk ifasını lentə yazdırıb. Amma tezliklə saz görəndə güman ki, allergiyası başlayan həmin məmurlardan birindən qeyri-rəsmi belə bir göstəriş gəlib ki, Rəhilə Həsənova bundan sonra konsert fəaliyyəti ilə məşğul olmaq istəyirsə, gərək sazla birdəfəlik üzülüşsün, gedib hamı kimi ansamblın solisti kimi oxusun. Öz yaradıcılığını sazsız təsəvvür eləyə bilməyən Rəhilə xanımın isə cavabı bu olub ki, filarmoniyada xarici qonaqlar üçün təşkil olunmuş konsertdə səhnəyə heç kimin gözləmədiyi halda yenə də sazla çıxıb. Nəticəsi bilirsiz nə olub? Onu işdən çıxarıb cəzasını çəkmək üçün üç ay müddətinə Salyan rayonunun Xıllı kəndinə pambıq yığmağa göndəriblər - yəni get, pambıq kollarının zəhərli tikanları saz çalan barmaqlarına batanda ağlın başına gələr (???). Xoşbəxtlikdən həmin kolxozun sədri sazın qədir-qiymətini bilənlərdən imiş və Rəhilə xanımı pambıq tarlasına göndərmir, Bakıya - evinə qaytarır, deyir, get otur evində, 3 ay çöldə-bayırda görünmə, vaxt yetişəndə gəl, 3 ay burda pambıq yığmağın barədə arayışı al, apar ver saza qənim kəsilənlərə ("apar ver, soxsun gözlərinə" - desəydi lap əla olardı).
Sonralar Rəhilə xanım Y.Qaqarin adına pionerlər sarayında məktəbli qızlardan ibarət ansambl düzəldir ki, ənənələr davam etsin. Amma bunu da ona çox görürlər...
Rəhilə xanım 2004-cü ildə vəfat edir və öz vəsiyyəti ilə Yasamal qəbiristanlığında - anasının yanında dəfn olunur.
Bu vaxt onun neçə yaşı olduğunu deyə bilməyəcəm, çünki hələ də bu xanıma vikipediya səhifəsi yaradılmayıb.
Ruhu şad olsun.
Əlisəfdər
HÜSEYNOV
525-ci qəzet.- 2023- 10 fevral.- S.10.