Güney Azərbaycanda ədəbi tənqid:
çağdaş mənzərəyə
bir baxış
(əvvəli ötən
sayımızda)
Əziz
Səlami şeirdə
təkrarçılığın bütün hallarda onun dəyərini azaldan, qınanılan bir cəhət olduğunu ünlü sənətkarların yaradıcılıq
örnəklərindəki nümunələrə əsaslanaraq
diqqətə çatdırır:
"Renuarın yaradıcılığında,
uşaqlar, açıq
havada yuyunan çılpaq qadınlar bollucadır. Van Qoq
bir çox günəbaxan şəkli
çəkmişdir. Monetin bir çox tabloları su zanbaqlarındandır. Rodin
soyuq mərmər parçalarına qucaqlaşan
çılpaq sevgililərin
odunu hopdurmuşdur.
Vivaldinin, Baxın, Motsartın bir çox bəstələrində
eyni melodiyaları eşidirik. Şeirdə də beləmidir?
Yox, şeirdə təkrar bəyənilmir, qınanır.
Şeirin dəyərini
azaldan nədənlərdən
biri kimi sayılır... Bir şair bunu
bilməli və ondan uzaqlaşmalıdır.
Şeirdə təkrir biçimində
vurğulamaq vardır,
bu, tam başqa bir şeydir və bir şair
bunu bacarmış olsa, bundan, çox
yerində, çox gözəl yararlana bilər".
Tənqidçinin "Bütün böyük
şairlərin bizə
ən birinci öyrətdikləri budur
ki, onlar dünyamızın böyük
şairlərindən öyrənmədən
şeirdə olduqları
yerə vara bilməzdilər", - fikri
dartışmasız qəbul
olunası gerçəklikdir.
Ancaq bir gerçək də var ki,
bütün bu yorumlardan Güneydə Ana
dilinin, doğma türkcənin hazırkı
durumundan və sabahından əndişə
duyan, rahatsız olan aydınların, üç təəssübkeş
Vətən oğlunun
könül çırpıntıları
duyulur.
Heç kəsin haqqına girməyən, hər bir qələm adamına etdiklərinə,
yalnız xalqının,
millətinin və onun qonuşduğu dilin aydın gələcəyi naminə
göstərdiyi çabalarına
görə qiymət vermək cəhdində bulunan H.Qaraçayın, Ə.Səlaminin və eyni zamanda da
Eyvaz Tahanın narahatlıqları yansıyır.
Yuxarıdakı yanıtlardan elə
düşünülməsin ki, Hadi Qaraçay
gənclərimizin dünya,
eləcə də Avropa ədəbiyyatı nümunələrini oxumasının,
batının-Qərbin klassik
musiqisini dinləməsinin
əleyhinədir, əsla!
O, bütün bunlardan
daha öncə, gənclərimizin öz soykökümüzlə bağlı
olan əski mədəniyyət abidələrimizi
öyrənməyə, "Dədə Qorqud"u,
"Oğuznamələr"i, "Divani lüğat-it Türk"ü, "Orxon-Yenisey"
yazılarını oxumaq
üçün könüllü,
həm də borclu olduğunu düşünür.
Qeyd edək ki, ədəbi-fəlsəfi
yazı və kitablarını maraqla oxuduğum və yeri gəldikcə sayğıyla örnəklər
gətirdiyim Eyvaz Tahanın "Şeir varlığın evidir"
tənqidi-fəlsəfi araşdırması,
"Necə yazaq"
adlı, Azərbaycan türkcəsinin qrammatikasını
öyrədən kitabları
həm ədəbi tənqid, həm də elmi-fəlsəfi
yanaşma baxımından
dəyərli əsərlərdir.
Hümmət Şəhbazinin çağdaş
ədəbi proses, poeziya, modern şeir, çağdaş ədəbiyyatımızda
maraqlı tendensiyalar,
ədəbiyyatın gəlişməsi
prosesində tənqidin
rolu və sair qonularda qələmə aldığı
yazı və söyləşiləri onun
bu məsələlərə
professionallıqla yanaşmasından
soraq verir. Tənqidçinin fikrincə, Azərbaycan
ədəbiyyatında modernləşmə
dönəmi M.F.Axundzadə,
C.Məmmədquluzadə, M.Ə.Sabirlə
dirçəlib, lakin
siyasiləşmə dönəmi
bu prosesə mənfi təsir göstərib. Pəhləvi rejimi, o tayda isə Sovetlər Birliyi isə bu yaradıcı mühiti ikiyə parçalayıb. O tayda
yaradıcılıq var,
özəlliklə nəsrdə,
bu tayda isə qorxu içində çırpınan
bir ədəbiyyat yaranıb. Əslində, bizim yaradıcılıq
"məhsulumuz" hər
millətdən qabaq yaranır, amma hamıdan sonra üzə çıxır.
Məsələn, sərbəst şeir
yazmağa farslardan qabaq başlamışdıq,
ancaq çox sonralar üzə çıxdı. Modern nəsri biz tanıtdırırıq,
ancaq məhsulumuzdan başqaları yararlanır
və nəticədə
onların adı ilə bağlanır.
O, ədəbiyyatımızın ən ağrılı yerinin - ədəbi tənqidin iki yüz illik bir tarixinin olmasına
baxmayaraq, indiki çağda geri qaldığını, gəlişmədə
ləngidiyini üzüntü
ilə dilə gətirir: "M.F.Axundzadənin
"Nəzm və nəsr haqqında" türkcə, "Kritika"
adlı farsca yazdığı məqalə
yeni tənqidçiliyimizə
böyük örnəkdir.
Son yüz ildə
barmaq sayı qədər belə tənqidi əsər yazılmayıb. Düzünü desək, bu işi hamı tənqidçidən gözləyir.
Ancaq uzağa getməyək, elə Türkiyə ədəbiyyatına
baxsaq görərik ki, orada tənqid
işi təkcə tənqidçinin üzərinə düşmür.
Türkiyənin tanınmış yazar və şairləri,
həmçinin, böyük
tənqidçilərdir. Əhməd Haşim, Məlih Cevdət, Orhan Vəlidən tutmuş Camal Süreya, Attila İlhan, İlhan Berk, Hilmi Yavuz, Ənis
Batur, Orhan Pamuka qədər. Yəni bunlar yaradıcılıqla
yanaşı nəzəri
cəhətlərə də
diqqət göstərirlər.
Təəssüf ki, bizdə
belə deyil. Hər şeyi tənqidçidən
umuruq. Bəs özümüz? Çıxan kitablar haqda
fikir söyləmək
çox çətindir?
Səbəb də bir-birimizi
izləməməkdə, oxumamaqdadır.
Heç kim
inciməsin, bu gün hamımız, başda Hümmət Şəhbazi olmaqla, bir-birimizi oxumuruq. Yeni nəşrlər haqqında
bir abzas belə, danışmağa
sözümüz yoxdur.
Oxuduqca suallar yaranar, bu isə tənqidçiliyin
bünövrəsidir. 70-ci onillikdə mütaliəmiz
daha professional idi.
Təəssüf ki, o dönəmdə
yazıb-yaradanlar da bu günün xəstəliyinə düçar
olublar. Bu gün dünya tənqidçiliyində "ədəbi
tənqid" adında
bir anlayış əvvəlki önəmini
itirib. Hər nə varsa,
"nəzəriyyə"dir. O anlayışın əvəzinə
"nəzəriyyə" sözündən istifadə
olur. Bunun da səbəbi var: bir əsərdən
yazan və ya danışan şəxs yalnız o əsərin bədii keyfiyyətləri ilə məhdudlaşmır, bununla
yanaşı, fəlsəfədən,
psixologiyadan, sosiologiyadan
bəhrələnir. Məsələn, Rolan Bartı oxuyanda konkret hansı sahədən danışdığı bilinmir.
O, hər şeydən
bəhs edir: ədəbiyyatın içində
fəlsəfədən, fəlsəfənin
içində ədəbiyyatdan,
müəyyən detallara
sosioloji aspektdən baxır və s.".
Açığı, gənc və istedadlı şair Elşən Böyükvənd
də problemin kökünün Güney
Azərbaycan ədəbiyyatının
"ən axsaq yerlərindən birində,
yəni onun hərtərəfli şəkildə
araşdırılmamasında və yaranan əsərlərə "tənqid
gözlüyü arxasından
baxılmamasında olduğunu
bildirir. O, inamla qeyd edir ki,
"ədəbiyyatımızın bu problemini yeni
nəfəs və düşüncə ilə
meydana ayaq basmış gəncliyimiz
aradan qaldırmalıdır.
Bildiyiniz
kimi, hələ də bizim Güney
ədəbiyyatımızı düzgün şəkildə
araşdıran tənqidçilərimiz
ortaya çıxmayıbdılar.
Buna görə biz gənclər bu boşluğu doldurmağa
çalışmalı və
öz üzərimizdə
işləməliyik. Nəsrimizin gəlişmə
prosesi və kökü barədə, habelə çağdaş
şeirimizin bütün
ədəbi özəlliklərini
araşdırmadığımıza görə, bu günün gənc ədəbiyyatçısı bir çox problemlərlə üzbəüz
qalmaqdadır..."
Əksər tədqiqatçılar və qələm adamları, ümumiyyətlə, Azərbaycan ədəbiyyatında tarixən poeziyanın üstünlük təşkil etdiyini dönə-dönə vurğulamış, səbəblərini şərh etməyə çalışmışlar. Bu mənzərə "Azərbaycan şairlər yurdudur" istilahında da çox aydın yansıyır. Ancaq böyük Vətənimizin Quzey parçasında durum fərqlidir və güclü nasirlərimizin roman yaradıcılığı burada nəsrin hansı səviyyədə inkişaf etdiyinin göstərgəsidir. Elşən Böyükvəndin Azərbaycan türkcəsində Güneydə roman yaradıcılığının zəif inkişaf etdiyini açıqlayan fikirləri çılpaq gerçəyi sərgiləyir: "Ana dilində yazmamaq, yaxud iki və bir neçə dildə yazmaq məsələsi Batı ölkələrində olduğu kimi, Doğu ölkələrində də görünən məsələdir. Güney Azərbaycanda 1360-cı illərə (hicri) qədər təkcə 5 cild boşqaba qoymalı roman kitabının olmamasının əsas səbəbi Rza Bərahəni, Səməd Behrəngi və Q.H.Səidinin bacarıqsızlığı, laqeydliyi və Ana dillərinə "sevgi və şuur" bəsləməməyin sonucu kimi görmək, İranın çağdaş siyasi-ictimai tarixini yaxşı oxumamaq və bu məsələyə qərəzli və qeyri-elmi yanaşmağın sonucudur, məncə. Yuxarıdakı tarixə qədər Ana dilimizdə roman yazmaq istəyən yazıçı Türk dili dənizində dalğıclıq (qəvvaslıq) etməli idi, amma Pəhləvilərin Ana dilimizə tutduqları divanın içində roman yazmağa heç bir imkanatın olmaması və Ana dilimizdə roman kitablarının yoxluğunu unutmamalıyıq. Ənis Batur "Ana dil, Ögey dil və Ötəki dil" başlıqlı məqaləsində Dante, Petrarka, Bekket, Paund, Nabokov, Konrad və Kundera kimi öz Ana dillərində yazıb-yazmayan, ikidilli və çoxdilli yazarlardan danışır, amma Güney Azərbaycan yazıçıları kimi, yazısından öfkəli bir qoxu duyulmur. Osmanlı dövrü və çağdaş Türkiyə yazarları barədə danışarkən məsələyə ideolojik xarakter verməkdən çəkinir. Güney Azərbaycandan fərqli olaraq hər iki dövrün yazarlarının (Osmanlı və yeni Türkiyə dövrü) öz Ana dillərində təhsil almaq imkanına malik olduqlarına heç bir şübhə yoxdur.
Güney Azərbaycanda ən əsas problemin Ana dili məsələsi, ikinci problemin isə ədəbi tənqidin zəifliyinin olduğunu bildirən Ruqiyyə Kəbiri də vəziyyətin səbəbini Ana dilində təhsilin olmaması ilə izah edir və söyləyir ki, professional tənqidçimiz olmaması səbəbindən əsərlər ciddi halda tənqid olunmur. Ədəbi tənqid boşluğu, mühafizəkar və patriarxal psixologiya, öy məni-öyüm səni cərgələri və başqa nədənlərin ucbatından ədəbiyyatımızın durumu biz gəncləri çox kədərləndirir".
Problemə obyektiv yanaşan və Güneydə əsl, qərəzsiz, obyektiv ədəbi tənqidin formalaşmasını istəyən və bu amacla da çabalayan aydınlarımızın fikirlərinə söykək Mirzə Fətəli Axundzadənin "Kritika" məqaləsi əsasında Tokio Universitetinin professoru İrəc Parsinejadın qələmə aldığı "M.F.Axundzadənin ədəbi tənqidi" adlı yazısındadır: "Tənqid şairləri məcbur edəcək ki, ictimai məzmunu olmayan əsər yazmaqdan əl çəkib, əsl həyatdan bəhs edən əsərlər qələmə alsınlar. Tənqid eyni zamanda, nəsr yazanları sövq edəcək ki, "Qafiyə axtarmaqdan, uşaqsayağı mübaliğələrdən və gülünc müqayisələrdən tamamilə əl çəkərək" arzuolunan mövzularla məşğul olsunlar..."
Esmira
FUAD
525-ci qəzet.- 2023.- 11 fevral.- S.21.