Nizami Gəncəvi irsini gözdən
salmaq cəhdi
İRAN "ALİM"İNİN ZƏRƏRLİ KİTABI HAQQINDA QEYDLƏR
Bu yaxınlarda mənə bir kitab verdilər. Kitab
böyük Azərbaycan şairi Nizami Gəncəvi
yaradıcılığının fəlsəfi tədqiqinə
həsr olunub. Müəllifi İran
İslam Respublikasındandır, əllamə Məhəmmədtəqi
Cəfəridir. İranda nəşr olunub-
olunmadığı bəlli olmayan, fars dilindən
tərcümə edilmiş olduğu göstərilən bu
kitabın adı belədir: "Nizami Gəncəvinin
şeirlərində hikmət, ürfan və etik
mövzular". Adətən bir dildən
başqa dilə tərcümə işi ilə məşğul
olanlar elm, ədəbiyyat və mədəniyyət
adamları olur. Amma çox qəribədir
ki, bu kitabı dilimizə tərcümə edən, ona ön
söz, təqdimat yazan şəxslər İran İslam
Respublikası Xarici İşlər Nazirliyinin əməkdaşlarıdır.
Radikal şiə-islam ideologiyasının
ixracına və təbliğinə xidmət edən bu
kitabın Azərbaycanda necə və niyə işıq
üzü görməsi, dövlət idarələrinə
necə yol tapıb hədiyyə şəklində
paylanması da müəmmalı olaraq qalır. Mətləbə keçək.
Azərbaycan xalqının dünya ədəbi xəzinəsinə
bəxş etdiyi ən görkəmli şəxsiyyətlərdən
biri dahi Nizami Gəncəvidir. Bu bənzərsiz
şair və mütəfəkkir təkcə Azərbaycanda
deyil, həm də bütün dünya elmi fikrində
araşdırma obyektinə çevrilmiş, dahi şairin
adı ilə bağlı nizamişünaslıq elmi
formalaşmış, çox görkəmli alimlər bu sahədə
ciddi elmi tədqiqatlarla dünya elmi xəzinəsinə
töhfələr vermişlər. Bu
gün də öz şöhrətini etibarlı şəkildə
qoruyan dahi Nizami Gəncəvinin yaradıcılığı
müvəffəqiyyətli şəkildə beynəlxalq
miqyasda araşdırılmaqda davam edir. Bu
baxımdan Y.Bertelsin, A.Krımskinin, Rüstəm Əliyevin, Məmməd
Cəfərin, Həmid Araslının və başqalarının
adlarını böyük ehtiram hissilə çəkmək
olar. Mübaliğəsiz demək olar ki,
bu dahi sənətkarın yaradıcılığı
haqqında yazılan əsərləri bir yerə toplasaq
böyük bir kitabxana alınar. Bu mənada
Nizami yaradıcılığı tək ədəbiyyatşünaslıq
baxımından deyil, hətta etnoqrafiya, tarix,
musiqişünaslıq, mifologiya və sair baxımından da
zəngin xəzinədir. Hətta mənşəcə
azərbaycanlı olmasalar da, ədalətli qərar verən
çoxsaylı görkəmli alimlər Azərbaycan
xalqının bəşər mədəniyyətinə bəxş
etdiyi bu bənzərsiz söz və fikir adamının irsinin
dünya mədəni xəzinəsində layiqli bir yer
tutduğunu minnətdarlıqla qeyd etmiş, söz mədəniyyəti
və poetik ustalığın nadir siması kimi dəyərləndirmişlər.
Amma təəssüf ki, bəzən dünya ədəbi
fikrinin çox yüksək dəyər verdiyi dahi Azərbaycan
şairi Nizami haqqında da xoşagəlməz, qərəzli
fikirlərə rast gəlinməkdədir. Artıq elmi qənaətin birmənalı olaraq təsdiq
və sübut etdiyi dahi fikir adamı olan Nizami Gəncəvinin
"azərbaycanca düşünüb, farsca yazması"
qənaətini qulaqardına vuraraq hələ də "fars
şairi, İran şairi" kimi köhnə fikirləri səsləndirənlər
də yox deyildir. Qeyd edildiyi kimi,
İranın molla rejiminin dəmtutanlarından olan Məhəmmədtəqi
Cəfərinin bu dahi şəxsiyyət, qüdrətli
söz ustadının yaradıcılığı
haqqında yazdığı və dilimizə tərcümə
edilmiş "Nizami Gəncəvinin
yaradıcılığında hikmət, ürfan və etik
mövzular" adlı kitabı da (Bakı, "Şirvannəşr",
2019, 304 s.) məhz bu qisimdəndir. Kitabın adı
"Nizami Gəncəvi yaradıcılığında hikmət,
ürfan və etik mövzular" olsa da, içində
bütün dünya ədəbi fikrinin az qala "şeirin
Allahı" kimi qəbul etdiyi dahi Nizami Gəncəvi
haqqında elmi əsası
olmayan qeyri-etik fikirlər səsləndirilib, Nizaminin
şeiriyyət və söz sənətkarlığına
kölgə salınıb.
Aydın olmur ki, İran molla rejiminin "filosofu" nəyə
əsaslanaraq Nizami Gəncəvi yaradıcılığı
haqqında beynəlxalq aləmdə əsaslı və hərtərəfli
araşdırmalar aparılmadığını iddia edir
(s.133). Halbuki
bunu kiçikyaşlı oxucular da bilir ki, dünya ədəbiyyatının
qızıl fonduna daxil olan islam
dünyasının nadir söz və fikir adamlarından biri məhz
dahi Azərbaycan şairi Nizami Gəncəvidir. Hər
halda əsl, vicdanlı tədqiqatçı özündən
başqa bu görkəmli fikir adamını öyrənən
dünyaşöhrətli alimlərdən də yararlanmaqla
daha ədalətli qərar verə bilər və əsl elmi əsər,
monoqrafiya ortaya çıxarmış olardı. Lakin
görünən budur ki, bu əsəri yazmaq qəsdinə
düşən müəllif özündən başqa
Nizamişünasları və onların sanballı əsərlərini
kənara qoyaraq özünün "dar və naqis şəxsi
pəncərəsindən" baxmaqla bütün dünyaya
belə sığacaq qədər geniş və əhatəli
yaradıcılığa, nəhəng və görkəmli
şəxsiyyətə malik olan dahi Nizami Gəncəvi ədəbi
irsinə birtərəfli şəkildə nəzər
salır. Və gəlinən qənaətlər
onu göstərir ki, alim heç də gördüklərini
deyil, şəxsən axtardıqlarını iddia edir. Elə buna görə də təəssüf ki,
onun yazdığı bu əsər Nizami Gəncəvi
yaradıcılığı haqqında əsassız və
birtərəfli müddəa və fikirlərlə dolmuş
olur. Müəllif dini ibadətin növlərindən,
dua və onun növlərindən söz açır,
şeir, poeziya haqqında uzun-uzun fikirlər söyləyir, Məhəmməd
peyğəmbərdən başlayır, İmam Əlinin
şeirlərindən bəhs edir. Şairlərin
yalan danışmasından, vəsf etdiyi, tərənnüm
etdiyi obyekti, həqiqəti təhrif etməsindən şikayət
edir (s.37). Qurana əsaslanan müəllif
şeiri və şairliyi inkar edir, guya Quran ayələrinə
əsaslanaraq şairliyi dəlilik kimi təsdiqə
çatdırmağa çalışır (səh. 12).
Bu inkaredici fikirlərini, istinad üçün
gətirilən Quran ayələrinin ardından müəllif
"islam şeiri" kimi bir məfhum irəli sürüb
onun təsdiqi ilə məşğul olur. Müəllifin şeirə verdiyi tərifdən
"ideologiyaya pərçimlənmiş şeir"
mülahizəsi açıq-aydın ortaya çıxır.
Lüzum olmadığı halda mövzudan kənara
çıxaraq şiə imamlarının ədəbiyyata
münasibətindən uzun-uzadı söhbət
açır. Ən nəhayət, mətləb
üstünə qayıdan bu başabəla alim böyük
ustad Nizami Gəncəvinin oğluna nəsihətdəki bir
beytindən - "Şeirə dolaşıb fənninə girmə,
/ Çünki yalanı daha gözəldir" - yola
çıxaraq bu misralardakı düşüncələri
"şeir haqqında söylənən mənfi fikir"
adlandırır (səh. 34). Müəllifin:
"Şairlik üçün təbi-rəvan gərəkdir,
Sözə hər don geydirən şair olmaz" beytini də
dahi Nizaminin "vicdan əzabı" kimi dəyərləndirməsi,
"Məgər insanların həqiqi günəşə
olan ehtiyacını şairin sehrəngiz intizamlı
yalançı buludları ilə örtüb puç və
boş qələmə vermək olarmı?" kimi mürtəce
qənaət və nəticə ifadə etməsi qüdrətli
söz ustasının nadir şairlik istedadını gözdən
salmaq niyyətini açıq-aydın göstərir. Söz yox, Nizami kimi bir şeyx, həkim titulu
qazanmış bir ustadın beytindən yola çıxaraq bu
qədər ziddiyyətli, bir-birini təkzib edən geniş
bir müzakirənin açılması da elə onu inkar etmək
və ustadlığını şübhə altına almaq
məqsədindən doğur. Alimin Nizami
haqqındakı: "Nizami Gəncəvinin sənətkarlığı,
ərəb və fars sözlərinə hakim olması və
məzmunu, məkanı göstərmək üçün
onlardan istifadə etməsi o qədər zəngindir ki,
doğrudan da, misilsizdir, deyə bilməsək də, ən
azı deyə bilərik ki, o, fars ədəbiyyatının
da qəti olaraq müqayisəolunmaz bir şəxsiyyətidir"
(səh. 88), - deyə ilk baxışda Nizami haqqında təmtəraqlı
sözlər işlətmiş olduğunu nümayiş etdirmək
istəsə də, cümlənin ikinci tərəfində az
qala bu nəhəng söz üstadını sıravi bir
şair səviyyəsinə endirmiş olur. Fikrimizcə,
bununla müəllif məqsədli bir şəkildə dahi
Nizamini azərbaycanlı kimi Azərbaycan, fars
kimi fars dilini mükəmməl bilməyən bir natamam
şair olaraq təqdim etməklə onu azərbaycanlıların
da, farsların da gözündən salmağa cəhd göstərir.
Nizami bütün ruhu ilə mənsub olduğu
Azərbaycan xalqının şairidir və yalnız ona məxsusdur.
Qeyd edək ki, Nizami haqqında fikir yürüdərkən bu
bədniyyət iranlı alim elmi dil və üslubdan yox, bu
kitabın yazılmasını ona sifariş verən, xalqlar
arasına nifaq toxumu səpən, fars şovinizminə xidmət
göstərən Qumdakı mürtəce mollaların
diplomatik dil və üslubundan istifadə etmişdir. Ona
görə də hansı əqidənin sahibi olduğu dəqiq
bilinməyən Məhəmmədtəqi Cəfəri
Nizaminin sənətkarlığı və hətta milli mənsubiyyəti
haqqında, Mövlana demiş, zahirən "la" desə də,
batində, əsl həqiqətdə "illa" demiş
olur.
Alimin şeiriyyətinə kölgə
saldığı "həkim Nizaminin" "fars ədəbiyyatının
görkəmli xadimlərinin birinci sıralarında" (səh.
89) yer tutması haqqında fakt qarşısında qalaraq
dilucu da olsa dediyi fikir, əlbəttə, korifey sənətkarın
mənsub olduğu Azərbaycan xalqı üçün
qürur mənbəyidir. Nizami kimi dahi şair haqqında
İran və ya fars ədəbiyyatşünaslığının
da ağızdolusu danışması bu nəhəng şəxsiyyətin
bütün bəşəriyyət qarşısında
göstərdiyi misilsiz xidmətin məntiqi nəticəsidir.
Azərbaycan xalqının Ümumilli Lideri Heydər
Əliyevin də vaxtilə dahi Azərbaycan şairi Füzuli
haqında dediyi: "...ərəblər və farslar
Füzulini öz şairləri sayırlar. Türkdilli
xalqlar isə belə hesab edirlər ki, o, türkdür. Biz də deyirik ki, Füzuli türk, azərbaycanlıdır.
Eyni zamanda, bunu türkmən, özbək, qazax,
Türkiyədə yaşayan türklər, İraq
türkmanları da deyə bilərlər. Qoy Füzuli
hamıya məxsus olsun", - fikirlərini dahi Azərbaycan
şairi Nizamiyə də aid etsək, Azərbaycan şairi
Nizami haqqında bütün xalqların "dədəsinin
oğlu kimi" bəhs etməsi (akad. İ.Həbibbəyli)
sadəcə qürurverici bir haldır.
Müəllif
əsərdə "ilahi elmləri, varlıq aləminə
dair həqiqətləri dərindən bilir", - deyə təqdim
etdiyi həkim Nizaminin bəzi səhvlərə yol verdiyini
ehtiyatlı bir üslubla təqdim etməsi, müəllifin
böyük şair haqqında ziddiyyətli fikir yürütməsinin
tam əyani nümunəsidir. Nizaminin
"Allahı gözlə görmək" fikrini səhv olaraq
təhlildən keçirib konkret beytlərlə təsdiqə
çatdırmaq istəyən müəllif beytləri öz
məqsədinə uyğun şəkildə təhlil edir və
beytlərin ideyasını yanlış şərh edir.
Halbuki müəllifin özünün də təsdiq
üçün gətirdiyi:
İşıqlıq
bəsirət əhlinin nəzərində
Zahiri
işıq deyil, təsəvvür etməkdir -
beytində də bütün bu görməklərin batini, bəsirət
ilə mümkün olduğu fikrinin hakim olduğu konkret və
açıq şəkildə ifadə edilmişdir. Bundan başqa müəllif, Nizaminin "Sən ki
cövhər deyilsən, yox məkanın, vurğunun xəyalı
sənə çata bilərmi?" beytini yanlış isdiqamətdə,
beytin əksinə təhlil edərək Nizamiyə və onun
şeyxliyinə yanlış don biçməyə
çalışması açıq-aydın Azərbaycan
şairini farsa çevirə bilməyən İran aliminin
acığının ifadəsinə çevrilir. Bütün bunlar alimin Nizami haqqında həqiqətləri
deyil, qərəzləri ortaya qoymaq məqsədinin
olduğunu tam şəkildə ortaya çıxarır.
Bu azmış kimi, müəllif Nizami Gəncəvi fikirlərinə
etirazlarını aşağıdakı cümlələrdə
daha da dərinləşdirir: "Bu sahədə Nizami Gəncəviyə
belə bir etiraz oluna bilər ki, zahiri gözlərlə
Allahı görməyi mümkün hesab edən şair
hansı səbəbə görə qəlb və canı
Allahı görməkdə aciz bilir?!" (s.193).
Kitab müəllifi burada sanki bir opponent kimi
çıxış edir.
Hətta "şeyx" olaraq dövründə
böyük hörmət və ehtiram qazanmış dahi Nizami
Gəncəvi Allahın sifətlərinin əzəli və əbədi
olduğunu bildirdiyi halda, nədənsə tədqiqatçı
şairin bu fikri ilə razılaşmır (s.139). Allahın sifətlərinin
iki qrupa - zahiri və fiili sifətlərə
bölündüyünü meyara çevirən müəllif
şeyx Nizaminin "səhvlər"ini təshih etməklə
məşğul olur. Halbuki əvvəldə
də qeyd etdiyimiz kimi, müəllif kitabının
adını "Nizami Gəncəvinin
yaradıcılığında hikmət, ürfan və etik
mövzular" deyə qoysa da, qeyri-etik olaraq Nizami sənətində
"səhvlər" axtarmaqla məşğul olur. Digər bir məqamla
əlaqədar da müəllifin iddiası narazılıq
doğurur. Belə ki, şairin:
Çox
vurnuxdu düşüncə, anlamadı sirrini
Çox axtarıb tapmadı Tanrının bənzərini.
Necə
ürək eyləyib o ümmana girər can?
Necə, hansı hünərlə su içər o
bulaqdan? -
misralarındakı fikirlər güya Həzrət Əlinin sözlərinə
əsasən qəbul olunmur (s.193). Şair Nizami Gəncəvi
ilə islam aləminin mötəbər
şəxsiyyətlərindən olan əmirəlmöminin həzrət
Əlini qarşılaşdırmaq nə dərəcədə
doğrudur?!
Müəllif "Xosrov və Şirin"də peyğəmbərimizin
əmisi Həzrəti Əbutalibin islamdan əvvəl bütpərəst
olmasının göstərilməsi fikrinə də etiraz
edir (s.100). Belə görünür ki, Məhəmmədtəqi
Cəfəri bu kitabı yazmaqla qarşısına məqsəd
qoyub ki, böyük şairi gözdən salsın. Təsadüfi
deyil ki, o, mömin bir bəndə olan qüdrətli şairi az qala dinsiz adlandırır, onu islam qanun və
hökmlərini inkar edən, ona zidd fikirlər söyləyən
bir söz ustası kimi səciyyələndirir.
Müəllif, Nizaminin
Həzrət İbrahim haqqında "Allah onu bütxanadan
çıxartdı" cümləsini qəbuledilməz
adlandırır, bu mülahizəni yanlış fikir hesab edir
(s.163). Halbuki elmi baxımdan Nizami
haqlıdır, çünki Həzrət İbrahim
dövründə bütpərəstliyin
olmadığını iddia etmək absurd fikirdir.
Yenə müəllif şairin "Canlı
varlıqların yaşaması onların varlıqlarından asılıdır"
fikrinə etiraz edərək onu "olduqca sadəlövh bir təsəvvür"
adlandırır (s.157). Müəllif bu əsassız iddiaları
irəli sürərkən unudur ki, böyük Nizami Gəncəvi
şair olub, ilahiyyatçı olmayıb.
Kitabın adı "Nizami Gəncəvinin şeirlərində
hikmət, ürfan və etik mövzular" olmasına
baxmayaraq, burada daha çox irfan məsələlərindən
bəhs edilmişdir. Əslində bu kitabda Nizami şeirlərindən,
poeziyasından yox, "Xəmsə"dən, məsnəvilərdən
bəhs edilir. Bu kitab filoloji tədqiqat yox,
dini əsərdir, teologiya, ilahiyyat elminə aiddir. Çünki burada daha çox ilahinin qüdrətləri,
onun nemətlərindən istifadə olunması, Allah və
insan məsələlərindən tək Nizami Gəncəvi
yaradıcılığında deyil, ümumiyyətlə,
farsdilli ədəbiyyatda məsələnin qoyuluşundan bəhs
edilir. Ona görə də müəllif bəzən
əsas mətləbdən kənara çıxaraq Mövlana
Cəlaləddin Rumidən, Hafiz Şirazidən uzun-uzadı
söz açır. Tədqiqatçı
bəzən ilahiyyat məsələlərinin izahında
Ruminin Nizami Gəncəvidən yüksəkdə durduğunu
iddia edir, Nizaminin ilahiyyat məsələlərində hətta
"səhv görüşlər"ə malik olduğu qənaətinə
gəlir. Mövlananı Nizamidən yüksək tutan
birtərəfli fikir və mülahizələr ortaya qoyan
müəllif görün nə yazır: "Mövləvinin
əsərlərində, xüsusilə "Məsnəvi"sində
gözə çarpan dərin əxlaq, psixoloji, hikmət və
irfan məsələləri, Quran və hədislərin şərhi
və sair məsələlər Nizaminin əsərləri ilə
müqayisə edilə bilməz" (s.108). Bu
hökmlər isə, əlbəttə, Mövlananın sənətkarlıq
şöhrətinə heç bir kölgə salmadan deyirik
ki, böyük sənətkar şeyx və həkim Nizami
haqqında şər və böhtandan başqa bir şey
deyil.
Məhəmmədtəqi
Cəfəri başlıq və yarımbaşlıqlarda
"dahi Nizami", "özünə" həkim "ləqəbi
qazandırmış Nizami" kimi xoş ifadələr
işlətsə də, nəticədə dünya elm və
mədəniyyətinin şeyx və alim kimi
tanıdığı Nizamini "Mövləvinin elm, kəlam,
hikmət, ürfan, psixologiya, əxlaq, təfsir və
başqa sahələrdə geniş düşüncəsinin
hətta yüzdə biri (!) Nizami Gəncəvidə
görünməmişdir" (səh. 87), - deyə onun
şöhrətinə qılınc çalıb dünya ədəbiyyatı
tarixindəki yerini az qala inkar edir. Müəllif görkəmli rus alimi Bertelsin "dahi
Nizami ilahi elmləri də mükəmməl bilirdi"
fikrinin tam tərsinə çıxış edərək
şeyx Nizamiyə düzgün qiymət verə bilmir və
vermək də istəmir. Alim hiyləgərliyi
göstərən müəllif bu fikirlərlə həm də
nizamisevərlərlə mövlanasevərlər arasına da nifaq
salmaqla ayırıcılıq missiyası həyata
keçirmək məqsədi ortaya qoyur, bununla da hər iki
görkəmli şairi gözdən salmaq, ucuzlaşdırmaq
məqsədi nümayiş etdirir.
Mövlana Cəlaləddin Rumi, məlumdur ki, böyük türk şairidir, Anadolu Səlcuq dövlətinin ozamankı paytaxtı Konya şəhərində yaşamışdır, qəbri də oradadır. O vaxtlar, yəni XIII-XIV əsrlərdə indiki Türkiyə, Anadolu Rum ölkəsi adlandığına görə şair də Rumi təxəllüsünü götürmüşdü. Nədənsə bu təxəllüs Cəfərinin ürəyinə yatmır, onda qısqanclığa səbəb olur. Buna görə də kitabda Mövlana Cəlaləddin Rumi əvəzinə, ondan Mövləvi adı ilə bəhs edir (s.243).
Sonda fikrimizi XX əsrin görkəmli elm xadimi
akademik Marrın sözləri ilə bitirmək istəyirik. Keçən əsrin 20-ci illərində İrana səfər
etmiş akademik Marrın fikrincə, İran alimləri Nizamini
- farsca yazdığına görə - İran-fars şairi
hesab etsələr də, "Əz asare-Nizami buye-türk
miyayəd" ("Nizaminin əsərlərindən türk
iyi gəlir") deyərək, şairin
yaradıcılığını ruhən
(candan-könüldən) qəbul edə bilmirlər".
Görünür, məhz bu səbəblərə görə
İran alimi Məhəmmədtəqi Cəfəri
böyük Azərbaycan şairi Nizami Gəncəvinin
böyüklüyünü, sonsuz şöhrətini həzm
edə bilmir.
Əbülfəz
QULİYEV
AMEA-nın
müxbir üzvü
525-ci qəzet.- 2023.- 3 mart.- S.12;16.