Zabil Pərviz segahı
Qəşəm NƏCƏFZADƏ
Şair, AYB Uşaq Ədəbiyyatı
şöbəsinin müdiri
Zabil Pərviz
mənim üçün,
inanıram ki, başqaları üçün
də belədir, göy üzündən Muğan düzünə zühur eləmiş bir Zabil segahıdır. Mənə elə
gəlir ki, bu Zabil segah
heç vaxt yerini dəyişmir və heç vaxt da dəyişməyəcək,
səsi hər yerə gedəcək, amma kökü düşdüyü torpaqda
əbədi qalacaq.
Səsi
də, səsinin ritmi də, qədimliyi də, qədimliyin müasirliyi
də heç vaxt dəyişməyəcək.
Uzaqdan bilinir ki, bu səs
Muğana məxsusdu və o saat hiss edirsən ki, bu səsin yanında
Ana Kür var, Yulğun, Torağay, Söyüd, Söyüdün
kölgəsində dədələr
var.
Tez-tez mənə
zəng eləyir, zəng eləyəndə
yuxarıda dediyim duyğuları eyni qaydada həmişə, hər zaman olduğu kimi yaşayıram. Lap Zabil Pərviz gəlsin mənə Bakının
"Əhmədli"sindən zəng eləsin, fərqi yoxdur, elə bilirəm o səs gedir Muğan düzünə,
Neftçalaya dəyib
yenidən qayıdır
Bakıya və gəlib sevgi ilə dəyir ürəyimin başına.
Zabil Pərviz qədim bir torpaqdandı, ağır bir eldəndi, türk
obasındandı.
Onun səsi
ötən əsrin
70-ci illərindən gəlir,
özü də çox gur gəlir. Yetmişinci illərin çox
şairi var, çoxunun səsi yoxdur, batıb. Zabil Pərviz hamını haraylayır, səsləyir,
hal-əhval tutur.
Kimdən incikliyi varsa,
deyir. Elə bu incikliyi demək də və həm də bunu deməyi
bacarmaq da bir cəsarət səciyyəsidir. Kimin bir
şeiri çıxırsa
və xoşuna gəlirsə, o saat müəllifə deyir.
Özünün də şeirləri
dövrü - mətbuatda
müntəzəm çap
olunur. Amma elə vaxt olur ki, heç
kəs ona zəng etmir, ona görə ki, oxumurlar, oxusalar da, zəng
etməyə ərinirlər
və bəzən də heç zəng eləmək istəmilər. Amma Zabil
Pərviz Xəlil Rza çoşqunluğu ilə, xoşuna bir şeir gələn
kimi dayanmır, təbrik edir, Muğan küləyi kmi coşur, Kür kimi dalğalınır.
Zabil Pərvizin
yaşıdlarının çoxu
yorulub, Zabil onların da adından danışır. Mənə elə
gəlir ki, onun ədəbi nəslinin adından danışmağa, öz
dövrünü ifadə
eləməyə tam haqqı
var.
İlk vaxtlar hiss edirdim ki, Zabil bir
az tələsir,
sanki ədəbiyyat qatarına gecikdiyini təsəvvürünə gətirir
və mən onun yeni şeirlərini
oxuyandan sonra gördüm ki, o ədəbiyyat qatarına
gecikməyib və bu qatarın ən birinci vaqonundadır.
Yüz şeirin
içindən onun şeirlərini tanımaq
olur. Əsasən hecada yazır,
amma bu, fərqli hecadır. Sərbəst şeirləri də
gözəldir. Çünki şeirin mənbəyi yetkindir. Təcrübə də var, peşakarlıq da. Mütaliə də var, müşahidə də.
Zabil Pərviz
yaradıcılığının əsas xüsusiyyətlərdən
biri onun dilinin axıcılığıdır. Bu yaxınlarda
"Azərbaycan" jurnalında
çap olunan və diqqət çəkən "Yaşıl
simfoniya" poemasında
da şair dilimizin möhtəşəm
bir abidəsini yaradıb:
Al günün altında alışıb yanan,
Pulları sayrışan susuz
bir ilan
Keçdi alayanıq otlar
içindən,
Süründü çalanın sahilinəcən.
Budur, qarşısında həmin
qamışlıq,
Burda su tapılar, sərin, ya ilıq.
Bir az da sürünüb irəli
getdi,
Birdən
qamışlıqdan bir
səs eşitdi,
Fəryada bənzəyən yaralı
bir səs.
Qurbağa səsiydi... çəkmədi
nəfəs,
Su çıxdı yadından. Yarıb
otları
Cumdu xışıltıyla
ovuna sarı.
Və yaxud
Su verən tapılmadı,
Ölümə susadılar.
Yana-yana Allahdan
Ölüm arzuladılar.
Poemada Muğan
torpağının məsnəvisini
xatırladan, səhər
açılanda uzaqlara
yol başlayan qədim bir karvanın ləngərli yerişini göz önünə gətirən
möhtəşəm misralar
var. İntonasiya mənə Səməd
Vurğunun səsini xatırlatdı, əllinci
illərdən bu günə gəlib çıxan səsini.
Əgər bir hadisə
və ya bir detal sənə
nəyisə xatırlada
bilirsə, bu hal mətnlərarası əlaqəni inkişaf etdirirsə, bu, müəllifin uğurudur.
Poemada məzmin, ideya bədiiliyə üyğun
bir şəkildə inkişaf edir. Heç biri o birindən kənarda qalmır.
"Su verən tapılmadı,
ölümə susadılar"
misraları real həyatı
su üzərində,
xüsusən "s" səsinin
alleterasiyasında qurur
və bununla şeirin poetikası ideyaya xidmət edir:
Asma kanallarda asılan sular,
Beton məcralara basılan sular
Bəxtəvər-bəxtəvər baş alıb gedər,
Bəxtəvər çöllərə boşalıb gedər.
Boylanar söyüdlər, baxar çinarlar,
Boylanıb yanarlar, baxıb yanarlar.
Mənə elə gəlir ki, Zabil Pərviz
bu poemanı yazmayıb, sadəcə oxuyub, Muğam kimi - Zabil segahı
kimi. Necə ki, Mirzə Sadıq tarın qoluna Zabil pərdəsini əlavə edib, eləcə də Yaradan da Zabil
Pərvizi Muğam
çöllərinə elə
yazıb.
Zabil Pərviz
təbiət şairidir,
ona görə də dili su
kimi axıcıdır,
safdır. Nə vaxt ki, cəmiyyət tükənir,
o zaman həmqafiyə
yoldaşı təbiətə
inteqrasiya edir, ondan güc alır, yenidən əvvəlki yerinə qayıdır. Zabil Pərviz
də belədir.
O, balığın səsini
eşidir, quşları
dinləyir, təbiətin
bir hissəsinə çevrilir.
Yayılır çöl boyunca
Köhnə gözə bir səda.
Xallı
turac oxuyur,
Daaddada daddada...
Zabil Pərviz xallı Turacın dilini bilirsə, demək, şeirin də dilini dilir, insanın da. Muğanın da dilini bilir, muğamatın da, suyun da.
Şair dostuma
yeni-yeni yaradıcılıq
uğurları arzu edirəm!
525-ci qəzet .- 2023.- 23 noyabr, ¹
212.- S.13.