Sülh elçisi
- mənim Anam
Ötən məqalələrimdən
birində etiraf eləmişdim: Doğma adam haqqında yazmaq çətindir. Düzü, səbəbini
bilmirəm. Hərdən
düşünürəm ki, bəlkə, bu, həmin adamı yaxşı tanımağınla
bağlıdır, yəni
həmin adam açılmış kitab kimidir,
onu dəfələrlə
oxumusan və təkrar qayıtmaq istəmirsən. Çünki
istənilən insanın,
obyektin qaranlıq, sirli tərəfləri sənə maraqlıdır.
Bununla belə, nəsə yazmaq istəyirsən. Özü
də elə-belə yox, əsas var. Çünki mən anamdan (nənəmdən)
danışmaq istəyirəm.
Bu il anamın 100 yaşı
tamam olur. Özünün dediyinə
görə, ərə
gedəndə yaşı
düşmədiyi üçün
yaşını artırıblar.
Amma mən yaddaşa yox, statistikaya üstünlük verirəm,
çünki daha dəqiqdir...
Soruşa bilərsiniz
ki, mən anamı necə xatırlayıram?
Bəlkə də
bütün analar kimi, bəlkə də bir az
fərqli.
Əslində, əsərlərimin
əksəriyyətində məni sevən qadınların obrazı
var və onların başında, şübhəsiz,
anam dayanır. "Kəndə gün çıxanda qayıdacağıq"
hekayəmdə onun obrazını verməyə
çalışmışam. "Biz beş qardaş yolumuzu gözləyən anamızı qoruya bilmədik!" Əgər
rəssam olsaydım, belə bir tablo
yaradardım: Yolda dayanıb uzaqlara intizarla baxan nisgilli ana: əynində
on iki qat tumanı, yeri göy, ağ güllü koftası (qaftanı), başında ağ şalı, şalın altından çölə
çıxan uzun, ağ-qara hörükləri.
Düzdü, buna oxşar
rəsmlər var, amma
mən onu bir az fərqli
çəkərdim.
Anamı necə
xatırlayıram?
Hündürboyluydu, ayaqları boyuna uyğun idi və yalnız sifarişli ayaqqabılar geyərdi. Özü də çustlara üstünlük verərdi.
İstəmirdi ki, boyu
həddən artıq
uzun görünsün.
Atamdan hündür idi, axı.
İşgüzar idi.
Kolxozda işləməsə
də, həyətyanı
sahələrdə əkin-biçin,
bostançılıq ona
baxırdı.
Tezdənlər bizi
oyatmağa qıymazdı.
Mal-qaranı özü
rahatlayar, altını
kürüyər, qış
vaxtları su isidib verərdi. Sobanı qalayardı. Yalnız mal nobatı zamanı bizi durğuzardı. Sübhdən
qulağıma pıçıldayardı:
dur, başına dönüm,
dur. Adam gərək canavar
ola. Heyvanlar pambığa
girər, bizə cərimə yazarlar. Dur!
Mənsə durmaq
istəmirdim. Heç
canavar da olmaq istəmirdim. Balaca böcəklər kimi yarpaqların arasına girib yatmaq istəyirdim.
O da məcbur olub naxırın qabağına
özü çıxardı.
Ta biz ona qoşulanadək.
Anamı necə
xatırlayıram?
Bir gecə bərk
üşüdüm, çöldə
boğuşan itlərin
səsindən də qorxdum və anamın qucağına girdim. Qucağı çox istiydi və o isti hələ də yadımdadır.
Nisgilliydi. Qardaşları
körpə vaxtı ölmüşdülər. İki
bacı qalmışdılar.
Doqquz uşağından
biri də körpəlikdə ölmüşdü.
Adı Tamella imiş. "Necə oldu ki, öldü?" - deyə soruşardım.
"Bilmirəm ki, xəstələndi,
apardıq həkimə.
O da bir dərman yazdı. Çölə
çıxanda gördüm
ki, qucağımda can verir.
Dərmanı atdım
getdi. Yoldaca öldü".
Bu sözləri eşidəndə
o qədər pis olurdum ki. Onda anam məni sakitləşdirirdi. "Canın
sağ olsun, siz varsınız, bəsimdi".
Hərdən fikirləşirəm
ki, o körpə, yəni
mənim nakam bacım sağ qalsaydı, necə qız olardı? Kimə ərə gedərdi, uşaqları necə olardı?
Abır-həyalıydı. Hara getsə, bizdən kimisə özü ilə aparırdı. Sonbeşik olduğumdan çox zaman onun yanında mən olurdum. Özgə adamla danışanda, yaşmaqlanırdı. Qaçqınlıqdan
sonra bir neçə il şəhərdə
yaşadı. Eskalatora
minəndə, yaxud yolu keçəndə qolundan tutmaq istəyirdim, icazə vermirdi. "Görən-bilən
nə deyər!?" anlamında. Doğma oğluna e!
Gözləri həmişə
yol çəkirdi.
Bir nöqtəyə baxıb
susurdu. Atamdan fərqli olaraq zarafatcıl və güləyən idi.
Anamdan söz
düşəndə qohumlardan
biri, "Rəhmətlik
xalam sülh elçisiydi, - dedi. - Heç kimin dalaşmasını, küsülü
qalmasını istəmirdi".
Anam məni əzizləyirdimi? Balaca olanda - hə. Körpə olanda necə əzizlədiyini bilmirəm, təbii. Amma bilmək istərdim. Rəhmətlik Gülü
xala deyirdi ki, sən çox göyçək idin. Nənən (yəni mənim anam) sənə baxmağa qoymurdu. Deyirdi ki, uşağıma göz dəyər. Hərdən
özümü anamın
qucağında təsəvvür
etmək istəyirəm...
Anamı necə
xatırlayıram?
Atama çox hörməti vardı. Baxmayaraq ki, cavanlıqda onu çox incitmişdi. Amma bir-birilərini
sevib evlənmişdilər.
39-cu il və sevgi? Qəribədir. Amma belə
olmuşdu. Özü
də deyirdi ki, oğlanlarım kimi istəsələr, onu da alacam. "Könül sevən göyçək
olar" deyirdi. "Arvadlarınızla bizə
görə dalaşmayın.
Biz bu dünyadan köçüb gedəcəyik,
siz ömürlük bir yerdə qalacaqsınız" - söyləyərdi.
Böyük bacı
(Nabat xalam) böyük qardaşa (əmimə), kiçik bacı kiçik qardaşa, yəni atama qismət olmuşdu. İki qardaş iki bacını almışdı.
Deməli, əmim oğlanları, həm də xalam oğlanlarıydı,
bibim həm də xalam idi.
Bütün analar
kimi o da uşaqların
ən zəifini sevərdi. Məndən üç yaş böyük qardaşımla
dalaşanda "qardaşın
xəstədir, ona dəymə, başına
dönüm!" deyərdi.
Nədi-nədi uşaq
vaxtı bərk qorxmuşdu və dili topuq çalırdı.
Halbuki mənim ona gücüm çatmazdı...
Anam heç zaman atama həyət-bacada işləməyə imkan
verməzdi. Qucağında
bir şey alıb evə gətirməyini istəməzdi.
"Ayıbdır" deyərdi
və dövlət qulluqçusu ərini beləcə qoruyardı. Atam da ki, ütülü,
ölçülü-biçili geyinməyi xoşlayardı.
Ən son dəbli paltarları geyinərdi.
İndi fikirləşirəm ki, uşaqlıqda muzdur olmuş, çöldə-bacada
mal-heyvan otarmış
atamın bu səliqəsi anamdan gəlirmiş, yəqin.
Anam beş sinif oxumuşdu, amma səliqəli yazmağı vardı, latın hərflərilə
yazardı. Hüquqşünas
olmasa da, qanunları hüquqşünaslardan yaxşı
bilirdi. Güclü məntiqi vardı. Kənddə onu müstəntiqə, prokurora
bənzədirdilər.
Atam riyaziyyatı yaxşı bildiyinə görə fikirləşirəm
ki, anam tərəfə
çəkmişəm. Çünki
riyaziyyatı uşaqlıqdan
sevmədim. Anam mənə maraqlı əhvalatlar danışardı,
uşaqlığını təsvir edərdi, kövrələrdi. Hətta
qəbirüstünə gedəndə
də qohum-əqrəbanın,
qonum-qonşunun məzarlarını
ziyarət edər, dodağının altında
ağı deyər, züm-zümə edərdi.
Babam Babakişi hazırcavab idi, folkloru gözəl bilirdi. Mənə qaravəllilər, dastanlar
danışardı. Heyif,
yaşım düşmürdü,
ağlım kəsmirdi
deyə onları toplaya bilmədim.
Anam iki dəfə mənim sənədimi dəyişib:
yaş kağızımı
və attestatımı.
Mən olanda
atamın kefi kök vaxtına düşüb, ona görə də ağlına gələn adı yazdırıb, yəni qardaşlarımın
adına uyğunlaşdırıb.
Anam isə mənim adımı hələ boylu olarkən qoyubmuş. Ona görə də yaş kağızımı
sonradan dəyişdirib.
Attestatımdakı davranışa
"kafi" yazdıqlarına
görə maarif idarəsiylə qırğına
çıxıb. "Mənim
oğlum kimin qızına sataşıb?
Bəlkə nəşə
çəkib, oğurluq
edib, qumar oynayıb?"
Onun düşüncəsinə
görə, mənim attestatımda "nümunəvi"
yazılmalıymış və
istədiyinə də
nail olub.
Bizim oxumağımızı,
təhsil almağımızı
çox istəyirdi və istəyinə də nail olmuşdu. Az-çox savadıma və istetadıma görə ona borcluyam.
Mənə elə
gəlir ki, anam məni tam sevə bilmədi. Səkkiz uşağı bütöv
sevməyə enerjisi çatmayıb, yəqin.
Mən özüm də doğmalarımı
bütöv sevə bilməmişəm. Elə
bilirəm ki, mənim
də hamını eyni cür sevməyə
gücüm çatmazdı.
Ona görə də bütün sevgiləri yarımçıq sayıram.
Uşaqlar bütöv
sevə bilir. Çünki hələ enerjiləri parçalanmayıb.
Sevgi parçalandıqca
adam da tükənir. Əvvəlcə ata-ana, sonra bacı-qardaş sevgisi. Axırda izə öz sevgin. Sonra uşaqlar və nəvələr. Mənə görə, nəvə sevgisi bütöv və təmənnasızdır.
Anam istədiyi kimi həyatdan köçüb: danışa-danışa,
uşaqlarına təsəlli
verə-verə. Son nəfəsində
yanında olmamışam.
Bəlkə, mənə
görə ölməzdi,
sonbeşik oğlu olduğuma görə.
Andrey Platonovun bir
hekayəsində can verən
ana körpə qızına
nə deyir? "Mənə elə baxma. Sən mənə baxanda ölə bilmirəm".
Bilirəm, mənasız
təsəllidi, özü-özünü
aldatmaqdır...
Çox-çox əvvəllər
bayatıfason bir şeir yazmışdım.
O, mənim öz nəğməmdir:
Göydə ulduz,
yerdə mən
uzaq yola gedirəm.
Ay da baxır araldan.
Mənim ağüzlü
nənəm
indi durub doqqazda
yola baxır bayaqdan.
Gərək ona
yetirəm.
Uzaq yola gedirəm.
Onlar həmişə
bizdən əvvəldədir
və əzəl-axır
onlara qovuşacağıq.
Anamın adı
nəydi?
Anaların adı
olmur!
Tanrı kimi
və bütün analar kimi...
Sadəcə ANA!
Avqust-sentyabr, 2023
Bakı
Elçin HÜSEYNBƏYLİ
525-ci qəzet.- 2023.- 6 oktyabr.- S.10.