FUAD OXUNUN ÇATDIĞI UZAQLIQ
Onun daha cavan həmkarlarına, tələbələrinə
tövsiyələrindəndir və adətən də
başqalarına öyüd kimi söylədiklərinə ən
ciddi tapşırıq kimi ən əvvəl özü əməl
edərmiş. Fuad Əbdürrəhmanov deyərmiş ki,
kimin surətini yaradırsan-yarat, amma gərək ən əvvəl
onu böyük görə biləsən,
yaratdığının böyüklüyünə qəlbən
inanmış olasan, onu doğman kimi tanıyıb qəbul edəsən,
onunla həmdərd, həmsöhbət olmağı bacarasan.
Başqalarına bunu öyrədirmiş, özü
belə olub. Heykəllər yaradıb, hamısı tarixdə
qalan ölməz şəxsiyyətlərdir. Onların
böyüklüyünü görməmək, onlarla həmdərd,
həmsöhbət olmamaq mümkünsüzdür. Lakin bir
çoban heykəli də yaradıb. Sürüsünü
düzə-yamaca yayan çobanın həmsöhbəti kim
olur? Qoyun-quzusu, yanındakı köpəyi,
çomağı, yapıncısı, dağlar, o dağlarda
bitən güllər, çiçəklər.
Bəs bu halda öz nəsihətinə necə əməl
edəsən? O təhər daimi həmsöhbətləri
olan çobanla nə sayaq məhrəmləşəsən,
onun böyüklüyünü necə, nədə görəsən?
Fuad Əbdürrəhmanov çobana hamı kimi
baxıb, ancaq o çobanda hamının görmədiyini
görə bilib. Hətta onu surətlərini
yaratdığı dühalardan da yüksəkdə görməyə
müvəffəq olub. Çobanı gendən seyr edib, amma
onun içərisini görüb. Çobanın daxilinə
nüfuz edərək onun içəri dünyasını Azərbaycan
boyda görüb. Və başlayıb çobanla söhbətləşməyə.
Onunla sadəcə qoyun-quzu otaran bir adamla olan kimi deyil,
bütöv Azərbaycanın, millətin ruhunun həmsöhbəti,
həmdərdi kimi danışa bilib. Ona görə 1954-cü
ildə yaratdığı "Çoban" heykəli elə
təsirli alınıb ki, həmin əsərə görə
Fuad Əbdürrəhmanova SSRİ Dövlət
mükafatı verilib. Cavan heykəltaraşın
"Çoban"ını alıb aparıblar Tretyakov
qalereyasına, ekspozisiyaya yerləşdiriblər. Ancaq sonralar
həmin heykəli ara-sıra oradan götürüblər də.
Di gəl, götürərək başqa heykəllə əvəzləməyiblər,
bunu muzeyin saxlancına, anbarına qoymayıblar - yerini boş
saxlayıblar. "Çoban"ı səfərlərə
çıxarıblar, dünyanın neçə ölkəsində
sərgilərdə nümayiş etdiriblər. Baxanlar,
tükü tükdən seçən mütəxəssislər
də o çobanın simasında yalnız qoyun otaran bir el
adamını, dağlar-çöllər oğlunu yox, elin
özünü, millətin çöhrəsini görüblər,
bir xalqın məğrur sifətinə baxmış kimi
olublar.
Fuad Əbdürrəhmanov nə yaradıbsa,
hamısında lap əvvəldən bu düsturla, bu
qızıl qayda əsasında işləyib. Ona görə
də ondan qalan əsərlər bu gün gözlərimiz
önündə sıralananda sadəcə ayrı-ayrı
heykəlləri görmürük, o qatarı bütöv Azərbaycan
olaraq qavrayırıq. Fuadın heykəlləri əslində
Azərbaycanın mənəviyyat xəritəsidir, Azərbaycanın
ucalıq aynasıdır...
Deyirlər ki, əl cizgilərinə baxıb
insanın taleyini oxumaq olar. Bundan ötrü ayrıca bir elm də
yaradıblar - xiromantiya. Elm tarixi bunu da təsdiqləyir ki,
Arximedin bu qəbildən bir traktatı da varmış:
gözün bəbəklərinə baxaraq insan taleyini
oxumağın sirləri və hikmətindən bəhs edən
əsər. Nə qədər inandırıcı dəlillər
gətirsən də, mütləq bütün bunlara şəkk
gətirənlər də tapılacaq, üçü bunu həqiqət
kimi qəbul edəndə, beşi danacaq. Lakin bu mülahizəylə,
yəqin, əksəriyyət mübahisəsiz razılaşar
ki, böyük yaradıcıların əsərlərinə
baxaraq onlarda həmin sənətkarın öz taleyini görmək
olar. Həm də bəzən onların lap cavan vaxtlarında
doğurduqları əsərlərində gələcək
qismətlərini də görə bilmələrinin heyrətli
sübutları yetərincədir. Hüseyn Cavidin 1913-cü
ildə, 25 yaşındaykən qələmə aldğı
"İştə bir divanədən bir xatirə"
adlı mənzuməsi var. Xatirə söyləmək
keçmişi anmaq deməkdir. O isə həmin şeirində
sabahlar haqqında düşünür, ömrünün hələ
qarşıda rastlaşacağı sevinc və acılı
illərini, axarından keçəcəyi hadisələri,
qoynunda yaşayacağı mühiti görür, hətta
ölümündən sonrakı çağları insan
diksindirən heyrətli dəqiqliklə təsvir edir. Elə
aydın və dəqiq ki, elə bil şair bu misraları
heç XX əsr başlananda deyil, XX əsr sona çatmaqda
olanda, ya XXI yüzildə söyləyib.
1934-cü ildə Fuad Əbdürrəhmanov 19
yaşında idi. Rəssamlıq Texnikumunu yenicə
bitirmişdi və ilk müstəqil əsərini
yaratmışdı. Həmin heykəl indi "Oxatan"
adı ilə məşhurdur. Bu əsərin o il yaranması
səbəbsiz deyildi. 1934-cü ildə İranda,
dünyanın bir neçə ölkəsində, o
sıradan Sovet İttifaqının ayrı-ayrı
respublikalarında və Azərbaycanda da dünya şairi,
"Şahnamə" müəllifi Əbülqasım
Firdovsinin 1000 illiyi bayram ediləcəkdi. Həmin yubiley
münasibətilə qısa vaxt ərzində Azərbaycanda
"Şahnamə"yə, Firdovsiyə həsr edilmiş
bir yığın elmi və bədii əsər
yaradılır. Hüseyn Cavidin "Səyavuş"u
yazılır və səhnəyə gəlir. "Şahnamə"dən
ayrı-ayrı parçalar farscadan bədii tərcümə
edilir, şərqşünas ailmləriniz bir çoxu indiyədək
dəyərini itirməyən araşdırmalar aparıb məqalələr,
kitablar nəşr etdirirlər.
Və gənc heykəltaraş Fuad Əbdürrəhmanov
da həmin söz, mədəniyyət, mənəviyyat
bayramına öz töhfəsini verir. "Şahnamə"dən
alınan bir süjet əsasında ilk müstəqil
böyük əsərini yaradır. Artıq bunca vaxt ötəndən
sonra Fuad Əbdürrəhmanovun bütün həyatı əvvəlindən-sonunacan
bizə bəlliykən həmin zahirən sadə əsər
bir rəmzə, açara çevrilir. O heykəldə Fuad
Əbdürrəhmanovun bütün gələcəyi,
alın yazısı həkk olunub. Fuad Əbdürrəhmanov
sanki "Oxatan"la həm də öz surətini
yaradıbmış.
"Şahnamə"də Areş-e kamangir - kaman
tutan, ox atan bir qəhrəmanın surəti əks olunub. O
igid günlərin birində vətənin
qarşılaşdığı çətin sınaqla
imtahana çəkilir. Üzdən baxanda adi, hər gün
etdiyi iş idi - ox atmalıydı. Amma bu oxatma başqa
günlərin oxatmasına bənzəməzdi. Sərt şərt
qoyulmuşdu: atdığı ox hansı uzaqlığa gedib
çatsa, ölkəsinin sərhədi də o genişlikdə
olacaq.
Areşə söyləyirlər ki, bu oxu sən adi
insan gücü ilə atsan, çox da uzağa getməyəcək.
Ancaq sən o oxa öz ruhunu, canını qoyub atsan, həyatını
itirəcəksən, fəqət ox sənin ruhunla, canınla
birgə qanadlanacaq, lap uzaqlarda yerə enəcək.
Və Areş anlayır ki, fədaolma anıdır,
yurd naminə qurbangetmə məqamıdır. Ruhunu,
canını həmin oxa, o kamana qouşduraraq yayı
dartır. Ox uçduqca uçur, uçduqca uçur,
gözdən itir və Areşdən çox-çox uzaq bir
nöqtədə, sadə adamın ata biləcəyindən
yüz dəfələrlə aralıkı oxatımlıqda
torpağa sancılır.
Və Fuad Əbdürrəhmanov həyatı
bahasına vətəninin sərhədlərini genişləndirməyi
bacarmış bu rəmzi qəhrəmanın surətini
yaratmışdı.
Fuad özü də Azərbaycan heykəltəraşlığının
oxunu atdı. Həmin oxa, həmin kamana ruhunu, canını
qoyaraq atdı.
Həmin ox onillər boyu uçduqca uçub,
uçduqca uçub, elə üfüqləri fəth edib, elə
uzaqlara gedib çatıb ki, Azərbaycan heykəltaraşlığını
dünyanın ən aparıcı heykəltaraşlıq məktəblərindən
birinə çevirib.
Və Azərbaycan heykəltaraşlığına gələn,
bizdə ya dünyanın istənilən nöqtəsində
- hansısa meydanda, hansısa xiyabanda ucalacaq heykəli yaradan hər
bir sənətkarın gözünün önündə həmişə
Fuad Əbdürrəhmanovun həmin uçan oxu
canlanmalıdır. O uçan oxun fəth etdiyi
ucalıqların, yetişdiyi ənginliklərin intəhasızlığı
qarşısında məsuliyyəti biz hər zaman dərk
etməliyik. Fuad Əbdürrəhmanovun - bu böyük heykəltaraşımızın
ruhunu və canını bağışlayaraq bunca hüdudsuz
üfüqlər fəth etməsinə, bunca ucalara
çatmasına nail olduğu həmin ox uçuşuna
görə borcumuzu heç zaman unutmamalıyıq və
müdam o yüksəkliyə layiq olmağa
çalışmalıyıq!
...Belə ssenarini yazmağa Pərvərdigardan
savayı, kim qadir olar?!
1935-ci ildə qəlbində çoxdan bəslədiyi
arzusuna yetişmiş, Leninqradda (indi Sankt-Peterburq) Rəssamlıq
Akademiyasının Heykəltaraşlıq fakültəsinə
qəbul olunmuş, həyatında büsbütün yeni səhifə
açılmış Fuadın yeniliklərlə dolu günlərinin
içərisində ürəksevindirən bollu bütün
təzəliklərlə yanaşı könlünə təsəlli
olan köhnələr də vardı - bu qərib şəhərdə
hər halda həm də Bakıdan, Azərbaycandan,
doğmalarından ötrü darıxırdı, içərisində
bu boşluğu dolduran, onu ruhən ovunduran isə tez-tez
görüşdüyü əski dostlarından biri idi. Gələcəyin
məşhur qəhrəmanı Mehdi Hüseynzadə. Mehdi ilə
Fuadın arasında 2-3 yaş fərq vardı. Amma bu,
onların arasında möhkəm dostluğun yaranmasına
mane olmamışdı. Yaxınlıqları Bakı Rəssamlıq
Texnikumunda oxuduğu vaxtlardan başlamışdı. Fuad
Əbdürrəhmanovun həyat yoldaşı Şükufə
xanım Mirzəyeva mənə Fuadın Leninqrad illəri,
Mehdi Hüseynzadə ilə bağlı söylədiyi xatirələri
onun dilindən danışırdı: "Leninqradın bəyaz
gecələrində Mehdi ilə bəzən səhərə
qədər gəzib-dolaşır, söhbət edir, gələcək
haqda xəyallarımızı bölüşürdük.
Mehdi də Leninqrada Rəssamlıq Akademiyasına girmək
arzusu ilə gəlmişdi. Lakin ilk cəhdi
alınmamışdı. Ona görə də Xarici Dillər
İnstitutuna imtahan vermişdi, qəbul da olunmuşdu. Ürəyindəki
qəti arzusu bu idi ki, təhsilini hökmən Rəssamlıq
Akademiyasında davam etdirsin".
Leninqradın gündüz kimi işıqlı gecələrində
səhərə qədər gəzirlərmiş, sakit
küçələrdən keçə-keçə dərdləşirlərmiş.
Fuad Şükufə xanıma söyləyibmiş ki, Mehdi
çox zarafatcıl idi. Deyirdi ki, gələcəkdə biz
ikimiz də böyük olacağıq. Mən böyük rəssam,
sənsə böyük heykəltaraş. Çox əsərlər
yaradacağıq, amma sən də, mən də böyük
olacağımız üçün gərək bir-birimizin
surətlərini yaradaq. Mən sənin portretini çəkərəm,
böyük heykəltəraşın surətini yaradaram, sən
də mənim - böyük rəssamın heykəlini düzəldərsən...
İki gənc Neva sahili ilə gəzə-gəzə
bu söhbətləri edəndə 1930-cu illərin
ortaları idi və o bəyaz gecələrin sakitliyində
onların dilə gətirdikləri bu diləklərini ikisindən
başqa eşidən bircə Allah idi.
Onillər ötəcək, vaxt dənizində
dalğalar çox qalxıb-enəcək. Və iki gəncin
Leninqradın bəyaz gecələrinin səssizliyinə
tapşırdıqları, arzudan daha çox duaya bənzəyən
o sözlər gerçəyə çevriləcək. Hər
ikisi həqiqətən böyük olacaq. Mehdi Hüseynzadə
rəssam kimi yox, cəsur müharibə qəhrəmanı
kimi şöhrət tapacaq, tarixdə həmişəlik
qalacaq, xalqının iftixarına çevriləcək. Fuad
Əbdürrəhmanov Vətəninin və dünyanın
tanıdığı görkəmli heykəltaraşa dönəcək.
Ancaq bir-birinə gələcəyə bağlı
arzularını xısın-xısın söylədikləri
həmin Leninqrad gecələrindəki vədlərinin biri
baş tutacaq, obiri yox.
Mehdi rəssam olmağına oldu, amma araya dava girdi,
fırçasından, rənglərindən, molbertindən
ayrılaraq odun-alovun içərisinə, cəhbələrə
yollanası oldu, silah götürdü, döyüşdü,
bəşəriyyəti faşizm taunundan xilas etmək
yolundakı savaşda canını qurban verdi. Böyük rəssama
çevrilərək böyük heykəltaraşa
dönmüş dostunun rəsmini çəkmək ona nəsib
olmadı.
Fuad Əbdürrəhmanovsa vədinə əməl
etdi. Dostu Mehdi Hüseynzadənin möhtəşəm abidəsini
yaratdı.
Bəxt elə gətirdi ki, bu heykəl ondan qalan son
böyük əsər oldu.
Abidənin yeri bəlli idi. Bakının artıq mərkəzə
çevrilmiş hissəsində, daim izdihamlı,
bütün rayonlara gedən avtobus dayanacağının həndəvərində
ucaldılması nəzərdə tutulan bu abidənin
üstündə Fuad çox əsirdi. Söz yox, hər əsəri
onunçün əziz idi. Amma bu abidənin yeri
büsbütün başqa idi. Bu abidə onun
ömrünün bir parçası olan, həyatı
yarımçıq qırılmış istedadlı gənclik
dostu Mehdiyə vəfa borcu idi. Gipsdən
hazırladığı heykəli tuncdan tökülməsi
üçün onu Moskvaya yola salır, səbirsizliklə
gözləyir ki, tezliklə abidə hazır olacaq,
qayıdıb gələcək Bakıya və Mehdi
Hüseynzadənin heykəlinin Bakıda ucaldılması
bayramı onun həyatının ən fərəhli hadisəsinə
çevriləcək.
Lakin Mehdi Hüseynzadəyə dostunun - böyük
heykəltaraş Fuad Əbdürrəhmanovun portretini çəkmək
nəsib olmadığı kimi, Fuad Əbdürrəhmanova da
Mehdi Hüseynzadənin abidəsinin Bakıda ucalmasını
görmək qismət deyilmiş.
Amansız xəstəlik Fuadı 1971-ci ilin 15 iyununda əlimizdən
aldı. 1973-cü ildə Mehdi Hüseynzadənin heykələ
dönüb Vətənə qayıdışı
bayramına qatılanlar arasında abidənin müəllifi
Fuad Əbdürrəhmanov artıq yox idi...
...Fuad əri güllələnmiş, özü
sürgün edilmiş bacısının qızı
Avroranı 3 yaşından övladlığa
götürdü, öz balası kimi böyütdü. Avroranın
ata-anasının qoyduğu ikinci adı da vardı - Güzidə.
Mənası "seçilmiş" deməkdir. Bu qız
böyüdü, istedadı, qabiliyyəti ilə
seçilmişlərdən oldu, Leninqradda Memarlıq
İnstitutunda oxudu, Bakıya qayıdıb gəldi,
dayısına layiq güclü memar kimi tanındı. Bakıda
onun layihəsi ilə tikilmiş xeyli bina var,
paytaxtımızdakı alman kilsəsi - kirxa, Rəşid
Behbudov adına Mahnı Teatrı, Şəkidəki karvansara
onun layihələri ilə bərpa edilib.
Ülkər xanım Hüseynova xatırlayır:
"1948-ci ildə Avrora hələ tələbə idi,
Leninqraddan bir neçə özü kimi memarlıq oxuyan rəfiqəsi
ilə Şəkiyə gəlmişdi, Şəkidə xan
sarayının bərpa işlərini aparırdılar".
Ancaq elə körpəliyindən taleyi qara gəlmiş
əməkdar memar Avrora Salamovanın da həyatı erkən
qırıldı. Zavallı 53 yaşında getdi...
...Çox incilər doğurmuş böyük sənətkara
hansı əsərinizi daha çox bəyənir, daha
yüksək qiymətləndirirsiniz sualını vermək
valideyndən hansı övladınızı daha çox istəyirsiniz
soruşmağa bərabərdir. Fuad Əbdürrəhmanovun
yaratdığı surətlər qalereyasındakı
bir-birindən gözəl əsərlər arasında
içərisində qəlbinə ən yaxın olanı hər
halda, görəsən, hansı imiş?
Onu yaxından tanımış,
yaradıcılığına yaxşı bələd olan
Tokay Məmmədovun da, Ömər Eldarovun da, nisbətən
cavan müasirlərinin də söhbətlərini çox
dinləmişəm, hamısı bu fikirdə yekdil olub ki,
Fuad Əbdürrəhmanov nəyi yaradırdısa, ona
bütün ürəyini qoyurdu. Amma həyat yoldaşı
Şükufə xanım Mirzəyevaya etiraf edibmiş və o
da zamanında mənə söylədi ki, "Rudəki"yə
münasibəti məxsusi idi.
Gerçəkdən də "Rudəki" abidəsini
Fuad Əbdürrəhmanov elə gözəllikdə
yaradıb ki, bilgin mütəxəssislər də, incə sənət
zövqü olan hər insan da bunun təkrarsız inci
olduğunu təsdiq edir. Üslubunda, sənətə
özünəməxsus yanaşmalarında hansı
üstünlüklər vardısa, hamısını ən
yüksək səviyyədə "Rudəki" abidəsinə
tətbiq edib.
"Rudəki" heykəlinin yaradılması
haqqında qərar 1957-ci ildə qəbul edilmişdi.
Şairin doğum tarixi ilə bağlı fərqli
gümanlar ortadadır. İndi elmdə 860-cı il Rudəkinin
təvəllüd tarixi kimi qəbul edilib. Amma o dövrdə
şərqşünaslıqda onun 857-ci ildə anadan
olması qənaəti möhkəmlənmişdi. Ona görə
də məhz 1957-də Rudəkinin 1100 illiyi münasibətilə
Düşənbədə abidəsinin ucaldılması
haqqında sərəncam verilmişdi.
Müsabiqə elan olunur. Ovaxtkı müsabiqələr
adətən ümumittifaq səciyyəli idi və bu dəfə
də SSRİ-nin ən sanballı heykəltaraşları
yarışmaya qatılır.
Rudəki abidəsinin hazırlanması
üçün müraciət edən heykəltaraşların
sayı 115 imiş. Çoxu Sovet İttifaqında yetərincə
tanınan, adla deyilən abidələr yaratmış 115 sənətkar
içərisindən Fuad Əbdürrəhmanovun eskizinin
üstündə dayanırlar. Eskiz təqdim etmiş müəlliflər
arasında Rudəkiyə bir köynək yaxın - Tacikistan və
Özbəkistandan olanlar da vardı, Moskvadan, Leninqraddan,
Ukraynadan olan və Sovet İttifaqında ən yaxşılar
kimi şöhrətlənmişlər də.
Kim idi Rudəki? Yaxın və Orta Şərq
xalqlarının bədii düşüncə tarixində,
farsdilli ədəbiyyatın keçmişində Əbu
Abdullah Cəfər ibn Məhəmməd Rudəkinin yeri ən
uca mərtəbədədir. Elə bircə bu qiymət yetər
ki, ona "farsdilli şairlərin Adəmi" deyiblər.
XIII yüzilin məşhur təzkirəçisi Məhəmməd
Oufi "Lübab ul-əlbab"ında xəbər verir ki,
orta çağda heç bir şairə Rudəkiyə olan qədər
diqqət göstərilməmişdi.
Və hər yeni əsərini yaratmağa hazırlaşarkən,
əvvəllərdə olan kimi, Rudəki abidəsini düzəltmək
ərəfəsində də Fuad Əbdürrəhmanov onun
haqqında ən müxtəlif kitabları vərəqləməyə
başlamışdı. Universitet müəllimim, fars ədəbiyyatının
kamil bilicisi Mübariz Əlizadə bizə Rudəkidən
mühazirə oxuyanda belə bir əhvalatı söyləmiş,
Fuad Əbdürrəhmanovla görüşündən bəhs
etmişdi. Deyirdi ki, bir gün Fuad Əbdürrəhmanov
yanıma gəlmişdi. Məndən Rudəki haqqında
tarixdən bəlli olan müxtəlif hadisələri müfəssəl
danışmağımı istədi, onun barəsində
kitabları, məqalələri istədi və bir sual da verdi
ki, ayrı-ayrı kitablarda oxumuşam. Bəzi yerlərdə
yazırlar ki, o, anadangəlmə kor olub, amma digərləri də
bunu inkar edir ki, yox, onu sonradan kor ediblər. Sizcə, doğru
olan bu fikirlərin hansıdır? Çünki heykəli
düzəldərkən, obrazı yaradarkən bu, mənim
üçün son dərəcə mühümdür...
O zamanlarmış ki, məşhur antropoloq Mixail
Gerasimov kəllə sümüyü əsasında Rudəkinin
surətini bərpa edibmiş. Gerasimov Rudəkinin kəllə
sümüyünü, göz oyuqlarını diqqətlə
araşdırandan sonra bu qənaətə gəlibmiş ki,
onun gözlərini sonradan yandıraraq kor ediblər.
Mübariz müəllim bunu da nağıl edirdi ki, mən
Fuad Əbdürrəhmanova Rudəkinin sonradan kor edildiyinə
inandığımı söylədim. Çünki Rudəki
Samanilər sarayında aparıcı şairlərdən biri
olmuşdu. Əvvəldən kor olan şairi də çətin
ki, dərbara dəvət edib saray şairləri
sırasına qataydılar. Həm də onun şeirlərində
təbiətin elə incə təsvirləri var ki, bunu
dünyanı bütün rəngləri və
çalarları ilə görməyən insan ömründə
yaza bilməz.
Fuad Əbdürrəhmanov Mübariz müəllimə
söyləyibmiş ki, bu an mənim üçün ona
görə son dərəcə mühümdür ki, anadangəlmə
kor olan bir adamın görünüşü ilə,
baxışı ilə, hərəkəti ilə sonradan kor
edilmiş adamın baxışı, hərəkəti
hökmən fərqlənir.
Və bu həssas özəlliyi Fuad Əbdürrəhmanov
Rudəki abidəsində fövqəladə ustalıqla əks
etdirə bilib, məhz tarixi həqiqətə sadiq qalaraq
sonradan kor edilmiş Rudəkinin surətini yaradıb. Yəni
elə edib ki, abidəyə gendən baxan, bu rəvayətləri
bilməyən kəs onun heç kor olduğunu təsəvvür
etməz. Ancaq Rudəkinin taleyindən xəbərdar olanlar da
dərhal anlayır ki, heykəltaraş hansı həqiqəti
çatdırmaq istəyir: Rudəkinin bir əlində əsa
var, obiri əlini azacıq qabağa uzadıb. Sanki əli ilə
havanı yararaq özünə yol açır, elə bil, əli
ilə özü-özünə işıq, çıraq
tutur.
Bu heykələ baxan Rudəkinin kor edilməsi, yaxud
anadangəlmə görməz olması haqqında əhvalatlardan
agah deyilsə, elə zənn edəcək ki, bu, elə rəmzi
mənada həyat mübarizələrinə qatlaşaraq
özünə yol açan insanın surətidir. Amma heykələ
baxan, Rudəkinin dünya işığına həsrət
qalmasından xəbərdar olanlar da anlayacaq ki, heykəltaraş
Fuad Əbdürrəhmanov Rudəkinin həmin fiziki
qüsurunu elə həssaslıqla təsvir edə bilib ki,
bunu həm görür, həm görmürsən.
Bir püxtə rəssamdan ötrü əlində
fırça tutaraq bir tabloda, ya kağız üzərində
qələmlə bu incəlikləri vermək asandır. Amma
bunu bütün plastikası ilə tuncda, mərmərdə,
qranitdə verə bilmək çox müşküldür.
Tanrı Fuad Əbdürrəhmanova beləcə tuncu, qraniti,
mərməri muma döndərmək istedadını da
bağışlamışdı.
Ayrılıram daşdan-dəmirdən, Fuadın təbiətindəki
zəriflikdən, naziklikdən deyən və xatirələrdən
gələn bir cəhət düşür yada. Bunca nazik
olmasaydı, qraniti, mərməri, tuncu da o cür ram edə
bilməzdi. Ülkər xanım deyir ki, Fuad hərdən bizə,
qardaşımgilə gələrdi. Qardaşım onların
ikinci yaşadığı evin yaxınlığında
olurdu - hazırda Türkiyə Səfirliyinin yerləşdiyi
səmtdə Fuadgil yaşayırdı, bundan da addımlarla
ölçüləcək qədər yaxınlıqda
qardaşımgilin evi idi. Bir dəfə qardaşım gedib
xalamı, Fuadın anasını gətirmişdi bizə.
Xalam da çox qocalmışdı, ağlamaqdan
gözünün ziyasını itirmişdi, amma yenə
gözəl idi. Xalam bizdə oturmuşdu, bir də
gördük ki, qapı hövlnak döyülür.
Açdıq, Fuad idi. Nigaran qalıbmış ki, niyə ona
demədən gəlib anasını aparıblar...
...Fuad Əbdürrəhmanov klassik idi. Yalnız sənətinin
ali səviyyəsi baxımından deyil, həm də
yanaşma tərzinə görə.
O, qədim yunan heykəltaraşlarının sanki
bizim günlərdə zühur etmiş xəyalı idi. Fuad
klassik ənənələri nümunəvi səliqə ilə
sənətində gerçəkləşdirirdi - gələnəyə
hörmət, klassik dəstxətə dəqiq riayət
onunçün başlıca ülgü idi, əlindən
çıxan əsərlərin hər birində, həmin
işin həcmcə böyüklüyü-kiçikliyindən
asılı olmayaraq, hər nöqtədə dəqiqliyi
gözləyirdi, yaratdığı əsərlərin hər
birinin hər cizgisinə, hər ştrixinə son dərəcə
vasvasılıqla yanaşırdı.
Bir dəfə böyük heykəltaraşımız,
unudulmaz Tokay Məmmədov qonağım idi. Nizami muzeyindəki
görüşlər otağına ilk dəfə idi ki, gəlirdi
və içəri daxil olan kimi bir anlıq donub qaldı.
Otaqdakı bir hücrədə qoyulmuş heykəltaraşlıq
kompozisiyası onun anasının, Azərbaycanın ilk heykəltaraş
qadını Zivər Məmmədovanın əsəri idi.
Tokay müəllim sınmış, itmiş
sandığı (əslində də elə dörd
parça bölünmüş, həmin hissələri də
zədələnmiş bu əsər çoxdan muzeyin
inventarları sırasından silinmişdi və 2000-ci illərin
əvvəllərində muzeydə işə
götürdüyüm heykəltəraş Münəvvər
Rzayevadan xahiş etmişdim ki, Zivər xanımın bu
yadigarını həyata qaytarmağa
çalışsın) və onda yalnız fotosu olan bu əsəri
görüncə duyğulanmışdı, mütəəssir
bir halda söyləmişdi ki, fikir ver, bu heykəlin hər
santimetrində iş var, anam heykəl üzərində zərgər
kimi işləməyi xoşlardı.
Tokay müəllim bunu deyib söhbəti yönəltmişdi
Fuad Əbdürrəhmanov sarı, demişdi ki, böyük
heykəltaraşlarımızın arasında hər
detalın üstündə belə dəqiqliklə işləməkdə
onun misli yox idi. Söyləmişdi ki, Fuad Əbdürrəhmanov
yaratdığı abidələrin hər birini əvvəlcə
çılpaq şəkildə hazırlayırdı. İstər
İbn Sina olsun, istər Nizami, istər Rudəki, istər Səməd
Vurğun, istər Mehdi Hüseynzadə, istərsə də
bütün digərləri. Abidələri əvvəlcə
çılpaq hazırlayırdı ki, bədənin
quruluşunu bütün dəqiqliyi ilə verə bilsin.
Çılpaq bədənin üstünü tənziflə
bürüyürdü ki, sonra həmin heykələ paltar
geyindirəndə fərq hiss olunmasın. Geyimləri əlavə
edəndə də libasın sanki su kimi axıb tökülən
hər qırışını, orta əsr geyimlərinə
xas dalğavariliyini elə füsunkarlıqla təsvir edirdi
ki, heykəlin ümumi kompozisiyasında onlar əlavə effekt
verirdilər. Abidənin heç bir nöqtəsinə ikinci dərəcəli
kimi yanaşmadığından yaratdığı hər heykəl
bir inci olurdu.
...Bu Rejissorun verdiyi quruluşdan,
düşündüyü mizandan, çızdığı
dairədən kənara çıxmaq mümkün deyildi.
Hökm səmadan gəlirdi, İlahidən nazil olmuşdu.
Xuda gələcəkdə Fuad Əbdürrəhmanovun heykəl
qəhrəmanına çevriləcək daha bir məşhuru
öncədən onun qohumu etmişdi. Elə şərait
yaratmışdı ki, Fuad Əbdürrəhmanov qısa
ömür yaşayacaq bu insanı yaxın məsafədən
duysun, görsün. Kimin ağlına gələrdi ki, dahi Səməd
Vurğun 1956-cı ildə əlli yaşında həyatdan
gedəcək?! O anacan Fuad Əbdürrəhmanov Səməd
Vurğunu dəfələrlə görmüşdü,
oturub-durmuşdular, təmasda olmuşdular. Hətta 1943-cü
ildə kiçik portretini də yaratmışdı. Amma
yazı elə gətirdi ki, 1956-cı ildə Səməd
Vurğun gözlərini əbədi yumanda onun çöhrəsinə
toxunan son əl də Fuad Əbdürrəhmanovun əlləri
oldu. Heç kəs təəccüblənməsin ki, niyə
Fuad Əbdürrəhmanovdan yadigar qalan abidələrin hər
biri, o sıradan böyük şairin heykəli bunca canlı,
sanki diri adam kimidir. Səbəb odur ki, Fuad Əbdürrəhmanov
yaratdığı hər bir əsəri, o sıradan Səməd
Vurğun heykəlini yalnız gözəl abidə kimi
yaratmayıb, həm də ona nəfəs verib. Fuad portret
yaratmaqda mahir idi. Üzeyir Hacıbəylinin, Əbdürrəhimbəy
Haqverdiyevin, Mirzə Fətəlinin, Cəfər
Cabbarlının... hər birinin fotoları qalıb. Məntiqlə
fotolar heykəl portretlərə nisbətən daha
doğruçu olmalıdır. Ancaq nədirsə, Fuad
Əbdürrəhmanovun heykəl portretlərinə daha
çox inanırsan. Onun "kamerasına" baxan həmin
surətlər gözlərini fotoaparatın obyektivinə zilləmiş
orijinallarından daha həyati təsir
bağışlayırlar.
Canlı şahid məşhur abidənin kimsəyə
məlum olmayan bir gizlincini də əyan edir. Ülkər
xanım yada salır: "Səməd Vurğunla bizim
qohumluğumuz vardı. Səməd Vurğunun yeganə
qardaşı Mehdixan Vəkilov mənim xalam qızının
həyat yoldaşı idi. Ona görə biz çox tez-tez
bir-birimizlə görüşürdük. O xalam da - Fatma
xala, Mehdixanın qayınanası çox mehriban qadın idi.
Bu xalam çox qohumcanlı idi, vaxtaşırı bizi bir yerə
yığırdı, Səməd də gəlirdi, Mehdixan da,
Fuad da. Səmədi də elə Fuad o məclislərdə
görmüşdü.
Qəribədir, uşaq hafizəsi nə güclü
olurmuş! 1956-cı il idi, Səməd Vurğun vəfat elədi.
Həmin gecənin səhəri Fuad Səmədgilə gəldi.
Həmin indiki Səməd Vurğunun muzeyi olan mənzilə.
Səməd Vurğunun üzünün ölçülərini
götürdü. Bax, o, mənim yadımda qalıb. Biz də
uşaq idik, onun ətrafında fırlanırdıq. Səməd
Vurğunun qızı Aybənizlə mən yaxın rəfiqə
idim. Bu da yadıma gəlir, Fuad çox sakit addımlarla
yaxınlaşdı tabuta, Səməd Vurğunun
üzünün ölçülərini götürdü,
tez də getdi. Amma heykəlin düzəlməsi bir neçə
il çəkdi...
...Sovet dönəmində bu küçənin
adı "28 aprel" idi. Müstəqilliyimiz qayıtdı,
o küçənin adındakı 28 rəqəmi qaldı
yerində, ayın adı dəyişdi, küçə oldu
"28 May". Tarixi ədalət bərqərar oldu.
Həmin küçədəki memarlıq
hüsnü ilə insanı gendən cəlb edən alman
lüteran kilsəsi sovet onillərində dinsiz-imansız
dövlət tərəfindən təyinatı dəyişdirilmiş
bir çox başqa ibadətgahlar kimi Allah Evi olmaqdan aralanaraq
tamam ayrı məqsədlərə xidmətə səfərbər
edilmişdi. Yaşlı rəssamlar, heykəltaraşlar mənə
söyləyiblər ki, bir zamanlar kirxa verilmişdi rəssamlıq
məktəbinin ixtiyarına. Böyük zal taxta arakəsmələrlə
bir neçə yerə bölünübmüş, hərəsində
bir müəllim dərs keçirmiş.
Xalq rəssamı Akif Əsgərov danışır
ki, onun müəllimi Pinxos Sabsaya 1961-62-ci illərdə Montində
emalatxana verdilər. Ovaxtacansa emalatxanası kirxada imiş. Elə
Cəlal Qaryağdınınku da: "Texnikumda oxuduğumuz
vaxtlarda heykəltaraşlıq fakültəsinin dərsləri
alman kilsəsinin binasında olardı. Bunun yaxşı tərəfi
o idi ki, ustad heykəltaraşların hamısı bizi
görürdü. İstər-istəməz tələbələrin
işlərinə baxırdılar, məsləhətlərini
verirdilər. Sonra Montində emalatxanalar üçün yer
ayrıldı, əvvəlcə dördü
köçdü - Qaryağdı, Sabsay, Fuad, bir də, deyəsən,
Mirqasımov. İkisi bir, ikisi bir. İki emalatxana bir həyətə
çıxırdı. Sabsayla Əbdürrəhmanov emalatxana
qonşuları idilər. Mən müəllimimin yanına gəlirdim,
Fuadı da tez-tez görürdüm. Çıxırdı həyətə,
ağaclara su verirdi. Çox mehriban insan idi. Bir dəfə mənə
dedi ki, fəhlə portreti işləyirəm,
naturaçı lazımdır, gör tələbələrdən
kim var. Bir tələbəmiz vardı - Məmmədəli,
onu tapıb gətirdim. Fuad Əbdürrəhmanovun "Fəhlə
portreti" var ha, həmin o Məmmədəlidir. Ümumiyyətlə,
Fuad Əbdürrəhmanov naturadan işləməyi sevirdi. Mənə
deyirdi ki, naturasız heç vaxt işləmə. Nə
iş götürdün, mütləq bir natura tap. Sənət
barədə Fuad güzəştə getməzdi heç
zaman. Pisə pis deyirdi, yaxşıya yaxşı. Özü
də sözü həmişə üzə deyərdi. Ona
görə bundan çoxları çəkinirdi. Fuad dedi,
qurtardı. Çox sakit danışardı. "Bala, bir az
get işlə, get öyrən hələ", - bax, bu
cür deyərdi".
"("Natura" söhbəti
düşmüşkən - Ülkər xanım
danışır ki, Fuad Nizamini işləyəndə
qardaşı Midhəti də natura kimi istifadə etmişdi.
Midhət əba geyər, başına çalma bağlar,
saatlarla Fuadın qarşısında əyləşərdi.
Midhət 1941-1945 davasına getdi və "qara
kağız"ı gəldi. Özü geytdi, ancaq Nizaminin
abidəsində onun da izi qaldı...).
Özünə qarşı həddən ziyadə tələbkar
olan Fuad Əbdürrəhmanov digərlərinə də həmin
tələbkarlıqla yanaşar, yaradıcılıqda hər
şeyin ən ali səviyyədə olmasını istərmiş.
Sonranın məşhur heykəltaraşlarından sayılan,
amma o vaxtlar da artıq meydanda olan İ.Z. haqda kinayə ilə
söyləyirmiş ki, gəlin pul yığaq, bunu göndərək
Leninqrada, oxuyub gəlsin. Halbuki həmin adam artıq ali sənət
təhsilli idi. Başqa sözlə, Fuad bu istehzası ilə
qabartmaq istəyirmiş ki, adam gedib oxuyubsa da, hələ
yontanmayıb, biliyi, səriştəsi yoxdur, savadlanmasına,
təzədən təlim görməsinə lüzum var.
Lakin Fuad Əbdürrəhmanov həm də ürəyiyuxa,
mərhəmət hissi ilə daşan insanmış,
yaxşılıq eləməyə, kömək əli
uzatmağa hər an hazır imiş. Şahidi olduğu bu əhvalatı
da mənə Akif Əsgərov söyləyib. Deyir, günlərin
birində Fuad Əbdürrəhmanov imtahan komissiyasının
üzvü olaraq gənc tələbələrin işlərinə
qiymət verməli idi. Bir neçə müəllim vardı
ki, bu uşaqlara ifrat sərt yanaşırdı. Bu tələbələr
yer olmadığına görə bir zirzəmidə işləyirdilər,
ora da çox nəmişlik, havası kəsif. Fuad
Əbdürrəhmanov tələbələrin əsərlərinə
baxdı, onların iş şəraiti ilə tanış
oldu və əsərləri qədərindən də
artıq təriflədi. Bunu ona görə edirdi ki,
uşaqlara arxa dursun, tələbələri o bəd
hücumlardan qorusun, qiymətləri də yaxşı olsun
ki, sabah təqaüd ala bilsinlər.
...Hər gün yanından keçdiyimiz bir Fuad
yadigarı da var. Həmin abidəni 1960-cı ildə
yaradıb. "Azad qadın" heykəli. Hamınız
tanıyırsınız. Ancaq onu sadəcə bir qadına
ucaldılan heykəl saymaq da düz olmaz. Bu, sərbəst
düşüncənin, insan ruhunun azadlığının
abidəsidir və son dərəcə şairanə bir heykəldir.
İstənilən heykəl üçün ən
vacib şərtlərdən biri onun harada yerləşəcəyi,
hansı məkanda qərar tutacağıdır. Azad qadın
heykəli Fuad Əbdürrəhmanovun ürəyində,
düşüncəsində, ilk eskizlərində yaranandan
sonra dərhal axtarışlara başlamışdı. Hətta
axtarışlarını heykəl hazır olandan sonra da bir
neçə ay davam etdirmiş, bu məkanı
seçmişdi. Və həmin məkan da lap uğurlu idi.
Yolların kəsişməsində, açıq, meydan kimi
iri bir yerdə. Hər tərəfdən
görünürdü və əzəməti ilə
insanları valeh edirdi.
Ancaq zaman keçdi, Fuadın artıq həyatda
olmadığı günlərdə bu heykəlin arxa tərəfində
hündür bir bina inşa edildi. Bəlkə də bu
sözü dilə gətirmək günahdır. Ancaq gəlib,
deyim - yaxşı ki, Fuad həmin binanın tikilməsindən
əvvəl dünyadan getdi, o göydələnin sevimli heykəlinin
başından necə basdığını görmədi.
Demirəm hansısa uğursuz heykəlləri,
xüsusən 2000-ci illərdə Bakıda
quraşdırılmışların əksərini
uçuraq, eləcə də yerində olmayan binaları
sökək. Amma hər halda buraxılmış səhvlərdən
dərs alaq. Hər heykəl yalnız onu yaradan heykəltəraşın
deyil, millətin, yurdun sabaha yönələn məktubudur. Elə
məktub ki, yüzillər, bəlkə minillər sonraya
çatacaq. Yüzillər, bəlkə minillər sonraya
ünvanlanmış millət məktublarına münasibətdə
isə həmişə ehtiyatlı, qayğıkeş, həssas
olmaq vətəndaşlıq vəzifəsidir.
...Fuad Əbdürrəhmanovla əbədi
ayrılıqdan az sonra unudulmaz şairimiz Məmməd Araz hərarətli
misralar yazmışdı:
Fuad həyat gətirmişdi heykəllərə,
Fuad heykəl həyatına köçüb getdi.
Bu gün Sankt-Peterburqda Fuad Əbdürrəhmanov
böyüyür. Görkəmli heykəltaraşın 5
yaşlı kötükcəsi. Kim bilir, bəlkə onunla
böyük Fuad heykəltaraşlığa yenidən
qayıtdı? Amma mən başqa daha mümkün və
yaxın qayıdışları arzulayıram. Çox istəyirəm
ki, uzaq olmayan gələcəyin içərisində
Bakıda - paytaxtımızda Fuad Əbdürrəhmanovun və
Azərbaycan heykəltaraşlığının muzeyi də
yaransın, qəbrinin üstündə abidəsi də
qoyulsun, elə şəhərimizdə adına və irsinə
yaraşan heykəli də ucaldılsın. Böyük Fuad
Əbdürrəhmanov öz heykəl həyatını o
muzeyin doğma divarları arasında da, Bakımızın
qoynunda da əbədi davam etdirsin.
2 oktyabr 2023
Rafael HÜSEYNOV
Akademik
525-ci qəzet.- 2023.- 7 oktyabr.- S.16-17