Dastana dönmüş
ömür
Kamalə ABİYEVA
"O bir başqaydı" deyir bütün tanıyanlar. Ona "bizim Mübariz",
"Mixaylo" deyirlər.
"O, əsl milli qəhrəman idi" - deyir döyüş yoldaşları.
Ərgünəş uğrunda ağır
döyüşlər gedirdi.
Düşmən minamyotları susmurdu.
Pulemyotu təkbaşına ən uca nöqtəyə qaldırdı. Əks-hücuma qarşı döyüşdü,
qələbəyə yol
açdı. Dəqiq, sərrast
zərbələri, məğrur
duruşunda qələbəyə
inam vardı həmişəki kimi.
Bu döyüşdə yeddi şəhid verdik, Ərgünəş
azad olundu. Onu snayperlə vurdular...
- İki oğlum
var. İkisi də Tovuz hadisələrindən
sonra könüllü
yazılmışdılar. İkisinə də "halal olsun" demişdim.
Qardaşını çağırmadılar.
Kamrana qismət oldu vətən uğrunda döyüşmək. Arada danışırdıq.
"Özünüzə yaxşı baxın, mən yaxşıyam.
Sən rahat ol. Həmişə oğlunla
fəxr edəcək,
"Mən kişi
böyütmüsəm" deyəcəksən"- sözü
bu idi. Bir də
demişdi ki, mənə təzə geyim dəsti alarsan, Gələndə geyinəcəm. Dedim
"narahat olma, ən gözəl kostyumu alacam sənə". Ən gözəl geyimi
özü seçdi.
Bayrağa bürünüb gəldi. Oktyabrın 21-də danışdıq son dəfə. Mənim oğlum
üzbəüz, təkbətək
döyüşdə erməniyə
can verməzdi, snayperlə
vurublar namərdlər"
- bunları deyə bilir ata.
Oktyabrın 22-də isə bütün Şüvəlan camaatı yollarda idi. "Şəhidlər
ölməz, vətən bölünməz" sədaları
Xəzərin səsinə qarışmışdı.
Hamının əlində vətən bayrağı
vardı; Onu qarşılayırdılar..:
O da bayraqla gəlirdi
- Kamran Füzuli oğlu Hacıyev.
1994-cı il yanvarın
16-da Bakının Şüvəlan qəsəbəsində anadan olmuşdu. 2020-ci il oktyabrın 22-də qəhrəman kimi kəndinə qayıtmışdı.
2000-ci ildə məktəbə gedib.
Şüvəlandakı İlqar Muradov adına 237 ¹li tam orta məktəbdə
təhsil alıb. 2009-cu ildə 9 illik təhsil
aldıqdan sonra maşın ustası olur. Amma bir
peşəylə kifayətlənmir, daşı daş üstə qoyub ev tikir, suvaq
edir, bütün təmir
işlərini öyrənir Kamran.
Tanıyanların dediyi kimi,
bacarmadığı iş yox idi. Onu
hamı sevirdi: dost-tanış, müəllimlər,
qohum-əqraba. Sevgiylə böyüdü
Kamran. Amma vətən
acısı, işğalda olan torpaqların ağrısı, Xocalı
yanğısı da böyüdü
onunla birgə.
2012-2013-cü
illərdə Tovuzun Ağdam kəndində həqiqi hərbi
xidmətdən çavuş kimi qayıdanda hərbçi
olmaq istədiyini söyləmişdi valideynlərinə.
Cəbrayıl,
Xocavənd, Füzuli, Hadrud uğrunda döyüşlərin
iştirakçısı idi qəhrəmanımız.
"Çox diqqətli, məsuliyyətli, vətənsevdalıydı oğlum. Əlindən hər iş gəlirdi, amma döyüş yoldaşları danışdıqca düşünürdüm ki, oğlumu tanımamışam. Necə qorxmaz imiş. Övlad itkisindən dözülməz heç nə yoxdur. Çox ağır, ağrılı olsa da, belə oğulun anası olmaq qürurvericidir" - deyir Sevinc xanım. Göz yaşı da danışır. Oğlunun igidliyindən söhbət açanlara qulaq asdıqca "mən başqa cür oğul böyüdə bilməzdim" - deyir ananın göz yaşları.
2016-cı ildə Tapqaraqoyunlu
istiqamətindəki əməliyyatların
iştirakçısı olub. İgidliyinə görə növbəti
rütbəylə təltif olunub. Sonra ehtiyatda olub. Qarabağ müharibəsinin
qazisi olan kapitan Rauf Əliyev
müharibə başlayanda tabor komandirinin təlim-tərbiyə
işləri üzrə müavini kimi döyüşlərə qatılıb:
"Kamrandan nə qədər
danışsaq, azdır. Uşaqlar hərəsi
bir igiddir mənim üçün, amma o bir başqaydı. Bizim təminatçımız idi elə bil.
İnsanlığı, mərdliyi ilə hamımızın sevimlisi idi. Elə olub bir neçə gün mühasirədə
qalmışıq. Ərzaq bir yana, susuz
əziyyət çəkmişik. Bir də
görürdük Kamran
su bitonları ilə gəlir. Ermənilər
olan əraziyə gedirdi,
ərzaq gətirirdi. Kamran vardısa, kimsə
ac-susuz qalmazdı. Sehrbaz
kimiydi. İnsan nə
qədər qorxmaz, cəld,
bacarıqlı olar. Ən çətin
tapşırıqları ona verirdik. Əsl hərbçi idi.
Minamyotun səsindən harda
olduğunu müəyyən edirdi. Taborun ürəyi idi. Bir dəfə birlikdə
su gətirməyə getmişdik.
Orda bayrağımız
dalğalanırdı. Getdi dayandı
bayrağın yanında dedi: Bu bayrağa bax, bu bayraq
üçün şəhid olmağa dəyər".
Səyavuş Saleh oğlu İmranov 1972-ci
ildə Samux rayonu Qarayeri qəsəbəsində anadan olub. 1989-1994-cü
illərdə Azərbaycan Texniki
Universitetində həm də hərbi təhsil alıb. Baş leytenantdır. 1996-2000- ci
illərdə hərbi xidmətdə Ağdam
bölgəsində tağım komandiri olub. Sonra ehtiyata
buraxılıb. 30 il neft
sənayesində çalışan Səyavuş İmranov fəxri neftçidir.
2-ci Qarabağ savaşının qazisidir. Baş leytenantla danışdım, döyüş
xatirələrini bölüşdüyü
kadrlara baxdım: "20 ildir
ehtiyatdaydım. Tovuz hadisələri
zamanı hərbi səfərbərbərliyə könüllü qoşuldum.
İlk gündən müharibədə olmuşam. Füzuli, Cəbrayıl,
Xocavəndin azad olunması uğruna döyüşlərdən keçdim. Hər şəhid, hər qazi, müharibədə olan
hər bir oğul, hər
döyüşçü mənim üçün qəhrəmandır. Amma Kamran tamam
fərqliydi. Bölüyün
qoruyucu mələyi idi.
Bir də görürdüm
Kamran yoxdur.
Bir-neçə saatdan sonra
ərzaqla, su ilə qayıdırdı.
Düşmən tərəfə necə keçirdi,
o ərzaqları necə gətirirdi...
Kəşfiyyat manqası olur,
döyüşdə, hücumda onlar öndə gedir. Yəni bu, ən təhlükəlidir,
candan keçməkdir. O, həmişə
kəşfiyyat manqasında
olurdu. Kamran əsl milli
qəhrəman idi.
Təsəvvür edəndə heyrətlənirsən
bu cəsurluğa".
- Vətənin ərazi bütövlüyü uğrunda
döyüşmək, bu
döyüşlərdə qalib olmaq, şəhid
olmaq şərəfdi.
Kamran kimi döyüşçü, dost, insan olmaq da
şərəfdi. Hadrut uğrunda
döyüşlər idi.
Dörd gün idi ərzaq
bitmişdi. Düşmən əsgərinin paltarını
geyib, ermənilərin
arasına getmişdi,
ərzaq gətirmişdi.
Çox
qorxmaz idi. Yemək gətirərdi, özü
yeməzdi, su gətirərdi özü
içməzdi. Biz güclə verirdik ona bir içim
suyu da. Çoxumuz
son dəfə onun əlindən su içmişik, yemək yemişik. Bölüyün tacıydı - deyir
döyüş yoldaşı
Kərim Şərifov.
Döyüş yoldaşlarının "ikinci
Mübarizimiz", "Mixaylo"
dedikləri Kamranla bağlı söhbətləri
dinləyirəm, görüntülərə
baxıram. Adi günlərdə, onun anım günlərində olan çəkilişləri izləyirəm.
Onlarla döyüş yoldaşı,
zabitlər Sevinc ananın qarşısında
baş əyir, əllərindən öpür,
həyatı üçün
Kamrana borclu olduğunu deyir. Düşünürsən ki, vətən
elə belə oğullar böyüdən
analardır. Elə Sevinc
xanımdır Vətən.
Onlara görə ana
demişik Vətənə.
Sevinc xanımın aramla dedikləri səslənir ürəyimdə: "Elə əvvəldən hərbiyə marağı vardı. Həqiqi hərbi xidmətdə manqa komandiri olmuşdu. MAXE olmaq istəyirdi. Müraciət etmişdi. Tovuz hadisələri baş verəndə hərbi komissarlıqdan əl çəkmirdi. Polad Həşimovun ölümündən çox sarsılmışdı. Ümumiyyətlə, Qarabağın, Xocalının adı çəkiləndə dözə bilmirdi. Müharibə başlayan kimi dedi ki, ana, mən gedirəm. 29-da tezdən getdi hərbi komissarlığa, həmin gün də yola düşdü. Həqiqi hərbi xidmətdə manqa komandiri olmuşdu. Bu döyüşlərdə də manqa komandiri idi oğlum".
Bir də Leyla
xanımın sözlərini eşidirəm: "Bütün şəhid ailələrinə
başsağlığı verirəm, həm də onlara səslənirəm:
Oğullarınızla fəxr edin. Necə
ki mən nəvəm Kamranla
fəxr edirəm. Analar dünyaya
oğul gətirir. Oğul
nə üçündür? Vətənin
dar günündə sinəsini sipər
eləsin düşmənə. Onlar da sipər oldular".
Təkcə "Vətən uğrunda",
"Xocavəndin azad olunmasına görə",
"Füzulinin azad
olunmasına görə" medalları ilə təltif
olunmayıb Kamran. O bir
dastan yazıb: Kamran
dastanı.
2022-ci ilin Zəfər günündə 3-cü dərəcəli "Vətənə xidmətə görə" ordeni ilə təltif olunub. Bu il isə Kamran Hacıyev "Cəsur döyüşçü", "Cəbrayılın azad olunmasına görə" medallarına təqdim olunub.
İndi ölkəmizdə
igidlərimizin adını daşıyan küçələr var. Bu küçələr
həm də bizim ömür
yolumuzdur. Gələcək nəsillərin
ömür yoludur -
Şüvəlandakı Kamran Hacıyev
küçəsi kimi. Biz
bu yolları qürurla,
həm də ləyaqətlə keçməliyik.
P.S. Sevinc xanım
tanışlığımıza, oğlu
haqda yazacağıma çox
sevindi. Oxucum imiş. "Sizi nə qədər
sevdiyimi bilsəniz" - dedi.
Şəhid ailələrindən çox
xoş sözlər eşidirəm. Ən
böyük mükafatdı onlar.
525-ci qəzet 2023.- 15 sentyabr.- S.13.