Talış
dağlarının faunası rəvayətlər və tarixi
qeydlər işığında
Etibar ƏHƏDOV
"Aşkarlıq" qəzetinin
baş redaktoru
XX əsrin əvvəllərində dünyada yüz
mindən bir qədər çox pələngin olduğu qeyd
edilir. Mütəxəssislər nəsli kəsilməkdə
olan müasir pələng növlərinin hazırda yer
üzündə cəmi dörd min qaldığını
hesablayırlar. Bəzi mənbələrdə
bu rəqəm 6 min göstərilir.
Azərbaycanda pələnglərin varlığı
haqqında müxtəlif fikirlər var. Pələnglərin
bu yerlərdə mövcudluğu barədə mütəxəssislər
qəti fikir söyləyə bilmirlər. Həqiqət
budur ki, Azərbaycan meşələrində son vaxtlar pələngə
rast gəlinməyib. Mütəxəssislər
səbəbini meşə yırtıcılarının həddindən
çox ovlanmasında və zəruri təbii
yaşayış yerlərinin məhv edilməsində
görürlər.
Talış dağlarının, Lənkəranın
fauna və florası tarixən zooloq və bioloqları,
coğrafiyaşünasları maraqlandırıb. Müxtəlif
tarixi kitablardan, ovçularla söhbətlərdən
aydın olur ki, Talış dağlarında pələng, bəbir,
şir kimi müxtəlif növ vəhşi heyvanların
olması istisna edilmir. Mütəxəssislər
qaya qaplanı bəbirlərə, "meşələr
şahı" pələnglərlə üz-üzə
dayanmağa cürət edən qabanlara bu gün də təsadüf
edildiyini yazırlar.
Zooloq K.A.Satuninin məlumatına görə,
Talış zonasında pələnglər olub və onlar
öz böyüklüyü ilə Benqal pələnglərindən
fərqlənmirmiş. Alim bildirir ki, buranın iqlimi
Hindistanın iqliminə oxşadığına görə
Benqal pələnginə Talışda rast gəlməsi təəccüblü
deyil. Ötən əsrin 50-ci illərinə aid qeyddə
göstərilir ki, Benqal pələngləri bu yerlərə
İrandan, ya Xəzərin cənub sahillərindəki meşələrdən
köçmüş ola bilər.
Azərbaycan faunasının yorulmaz tədqiqatçısı
Blaramberq Rusiya İmperator coğrafiya cəmiyyətinə
yazdığı məktubda qeyd edirdi ki, o, 1836-cı ilin
yazında Talış xanlığında olub, iki ay Lənkəran
qalasında qalıb. Həmin günlərdə orada qara
zolaqları olan iri dişli bir pələng öldürüblərmiş.
Qalabəyi pələngin dərisini qalanın
komendantına bağışlamışdı. Akademik
Safonovun 1847-ci il mayın 27-də Rusiya
coğrafiya cəmiyyətinə Lənkəran qəzasında
pələngin olması haqqında yazdığı məlumat
da maraq doğurur: "O (pələng - müəl.),
Talış meşələrinin daimi sakini olub, orada doğub
törəyir. Bu heyvanı Lənkəran qəzasında
müəyyən etmək çətindir, lakin hər bir
dişi pələngin ildə 2-3, bəzən 4 bala
doğduğunu nəzərə alsaq, təxmin etmək olar
ki, burada xeyli pələng vardır" ("Elm və həyat",
1976).
Pələnglə
üz-üzə
Adətən pələnglər payızın sonu və
qışda dağlardan, keçilməz meşələrdən
aşağılara enirmişlər. Belə vaxtlarda təcrübəli
ovçular ehtiyatı əldən verməzmişlər.
Yaşlılar bu gün də pələng barədə
çoxlu hadisə danışırlar.
1842-ci ildə lənkəranlı Cahangir bəy
qızılquşla ova çıxır. O, qızılquşu
qırqovul ardınca buraxır. Quşu axtararkən
görür ki, oğlu bir pələnglə əlbəyaxadadır.
Cahangir bəy özünü itirməyib
oğlunun köməyinə atılır. Pələng oğlanı buraxaraq onun üstünə
cumur və güc gələrək bəyi öz altına
alır. Vəhşi heyvan atəş
açmağa imkan verməyib bəyin silahını biləyiqarışıq
ağzına alır. Pələng əllərini
yerdən yuxarı qaldıraraq bəyi sinəsinin altına
çəkir. Cahangir bəy
özünü itirməyib güclü ayaqlarıyla pələngin
ağır bədənini saxlayıb boş qalan əli ilə
xəncəri çıxararaq vəhşi heyvanın
qarnını cırır (Səidəli Kazımbəyoğlu.
Səidiyyə, B., 2005, səh. 103).
1959-cu ildə Lənkəranın dağ kəndi Tüədoda
Kazım Məmi oğlu meşədə ov edərkən pələnglə
üz-üzə gəlir. Yırtıcı
heyvan ovçunun üstünə
şığıdığı anda tüfəngi
açılır. Yaralı olsa da, heyvan nəriltiylə
onu sinəsinin altına alır. Kazım
bu dəfə də özünü itirmir, uzunboğaz çəkməsindən
çıxartdığı bıçağı pələngin
böyrünə sancır. Vəhşi
heyvanın nəriltisi meşəni lərzəyə
salır. Ancaq pələng təslim olmaq
fikrində deyilmiş. O, var-gücünü toplayıb
yenidən ovçunun üstünə atılır. Kazım özünü ağacın arxasına verən
anda sağ qolu pələngin ağzında qalır.
Ölümünü gözünün altına alan Kazım artıq sağ qalmaq ümidini
itirir. Pələng onu özünə tərəf
çəkib sinəsi üstünə çökür.
Sanki bununla demək istəyir ki, ey insan, meşələr
şahına güc gəlməkmi istəyirdin? Bu da
axırın! Ağrıdan qıvrılan
Kazım bu dəfə hərəkətsiz qalır, taleyi ilə
barışır. Elə bu anda sanki ətrafda
şimşək çaxır, nəriltidən az qala gəncin qulağı tutulur. Pələngin başından, böyründən
axan qan Kazımın boyun-boğazını,
üst-başını al rəngə boyayır.
Gənc ovçu başı üstündə
dayanmış meşəbəyini görəndə ilk
baxışdan nə baş verdiyini anlamır. Bir onu bilir ki,
artıq ölümdən qurtarıb.
- Cavan
oğlan, - meşəbəyi deyir, - anan namaz üstə
imiş. Şükür elə, bir az da
geciksəydim, o dünyalıq idin. Buradan
keçirdim, pələngin nəriltisinə yolumu bu yerdən
saldım.
Kazım Şıxcanov ondan sonra xeyli yaşayır və
2002-ci ildə dünyasını dəyişir, təbii ki, pələnglə
vuruşduğu o dəhşətli anlar sonadək yadından
çıxmır.
Ağabəy
Qənbərov danışardı ki, 1942-ci ildə belə bir
hadisə olmuşdu: "Tüədodan olan Balakişi Soltan
oğlu Heydərov öküzləri üçün meşəyə
yarpaq tədarükünə gedibmiş. Yarpaq
tökərkən ayağı sürüşüb,
yuxarıdan yuvarlanaraq ağacın oyuğuna düşüb.
Sən demə, pələng oyuqda ovunu gözləyirmiş...
İgid, cəsur bir gənc olan Balakişi cəmi
üç gün yaşayır, bütün kənd ona
ağlayır.
Lerikin Cəngəmiran
kəndində "Pələngkıştə"
(talışca: pələng öldürülən - müəl.)
deyilən yer var. Fransız yazıçısı Aleksandr
Düma bu yer haqqında "Qafqaz səfəri" əsərində
məlumat verir. Yazır ki, bir kişi
meşənin başlanğıcında işləyirmiş. Təsadüfən bir pələngin ona tərəf
gəldiyini görür. Kişi pələngdən
yayınmağa çalışır. Qəzəbli
pələng onun üstünə yeriyir. Xoşbəxtlikdən,
əlində balta olan arvadı ərinin ardınca gəlirmiş.
Vəhşi heyvanın ərinin üstünə
tullanmağa hazırlaşdığını görən
arvad əlindəki balta ilə onun başına zərbə
endirir, kişini xilas edir. O vaxt Qafqaz canişini
S.M.Vorontsov həmin qadını Tiflisə
çağırtdırır, cəsarətinə görə
on min manat pul və xatirə nişanı verir (A.Düma. Qafqaz səfəri, Şamil Zamanlının tərcüməsində,
B., 2010, səh. 203).
Uzun illər Lerik meşə təsərrüfatının
direktoru işləmiş Hacı Sadıq Kərimov
danışardı ki, Ağasən adında bir həmyerlimiz
70-ci illərin əvvəllərində Rəzgov meşəliyində
üstünə şığıyan pələngi sərrast
atəşlə yerə sərmişdi.
Ekoloq-jurnalist Bəxtiyar Hüseynovun məlumatına
görə, bu yerlərdə pələng axırıncı
dəfə 1962-ci ildə, Lənkəranın dağ kəndi
Sinovlinin Şonəkon deyilən ərazisində ovlanıb. Deyilənə
görə, onun nəriltisi 500 metrdən eşidilibmiş.
Təcrübəli ovçulardan Qurbanəli, Sərdar, Mirzəbala,
Adıgözəl, Xurşud və başqaları dəstə
ilə dağa qalxaraq pələngi öldürüb nəhəng
leşini kəndə gətirmişdilər
Qaya
qaplanı - bəbir də, iti dişli qaban...
Qaban iti dişləri ilə çox təhlükəlidir. Maraqlıdır
ki, pələng də qabanın iti dişindən
ehtiyatlandığı üçün ona
yaxınlaşmağa cürət etmir. Ancaq
cəldliyi ilə seçilən bəbirlər qabanın
öhdəsindən gəlirlər. Bəbirin
ayaqları qısa olsa da, pəncələri
güclüdür, cəld hərəkətlə bir neçə
metr hündürlüyündə qabanın üzərinə
sıçrayır, onu hərəkətsiz hala salır.
Deyilənə görə, bir dəfə
Mirhüseyn xan dəstəsi ilə Gamışavan (indiki
Göyşaban - müəl.) kəndinin
qamışlığında qaban sürüsünə rast gəlir.
Qabanlardan biri dəstədən ayrılaraq
ovçulara hücum edir. Qızmış
erkək qaban ortalıqda quyruğunu "bayraq" edir, bir
anlığa dayanıb onu əhatə edənlərə tərəf
boylanır. Mir Həsən xan buyurur ki,
qabanı qılıncla öldürənə nə istəsə
verəcək. Kərbəlayı
Şahverdi bəy qılıncını çıxarıb, ərəb
nizəsini də bir əlində tutur. Vəhşi
qaban pingələrini (uzun dişlər - müəl.)
çıxarıb sürətlə hücuma keçəndə
Şahverdi bəy ərəb nizəsinin arxa ucunu yerə
söykəyib bir ayağını irəli, digər
ayağını dala qoyub qılıncı o vəhşi
qabanın kəlləsinə elə çalır ki,
qılınc qabanın boynuna qədər işləyir (Səidəli
Kazımbəyoğlu. Səidiyyə, B., səh. 105).
Bəzən bəbiri pələngdən ayırd etməkdə
çətinlik çəkənlər olsa da, təcrübəli
ovçular onları yaxşı ayırd edirlər. Məlumatlara görə, bəbirin
bədəninin uzunluğu 91-180 sm, quyruğunun uzunluğu
75-110 sm, çəkisi 32-40 kq, bəzən 100 kq-dan
artıqdır. Onlar gecə və ya səhər
tezdən, tək halda ova çıxır, lakin ehtiyatlı tərpənir.
Pələnglər isə gün
çıxanda və ya gün batanda fəallaşır.
Bəbirin şahanə yerişi var,
addımını yüngül atır, ildə 2-4 bala verir.
Nəsli kəsilmək təhlükəsində olan bəbir
Hirkan Milli Parkında qeydə alınıb. Parkın
direktoru Azər Mirzəyevin sözlərinə görə,
Qırmızı Kitaba düşmüş bəbirlər
Şindan meşəliyində yaşayır, sayı 5-ə
çatır. Kameralardan onları izləmək
mümkündür.
Heyvanların
şahı olan şirin sorağında
Adətən şir mərdlik, şücaət,
qorxmazlıq rəmzi sayılır. Qarnı tox olanda sakit
olur, insanlara hücum etmir. Müşahidələr
göstərir ki, şirlər yatmağı sevir, sutkanın
20 saatını yuxuda keçirir.
Vaxtı ilə Yunanıstan, Hindistan, İran ərazilərində
daha çox yayılmış şirlərə bu gün
Afrikanın şərqində və cənubunda rast gəlmək
mümkündür. Talış dağlarında da şirlərə
təsadüf olunmuşdu. Bu gün Azərbaycanda
şirin nəsli kəsilsə də, haqqında
söz-söhbətlər kəsilmir, bu mövzuda çoxlu rəvayətlər,
əfsanələr dolaşır.
Rəvayətə görə, Miryəhya bəyin
oğlu Mirməhəmməd bəyin nökəri Şəfəqqət
mahir ovçu kimi tanınırmış. Mirməhəmməd
bəy 1832-ci ildə qışda Lənkəran meşələrində
ovda olarkən nökəri Şəfəqqət gözlənilmədən
şirlə üzbəüz gəlir, onu sərrast atəşlə
vurur. Talış xanı Mirhəsən
xan deyərmiş ki, əgər Şəfəqqət kimi min
nəfər nökərim olsaydı, dünya şahlarına
baş əyməzdim (S.Kazımbəyoğlu. Səidiyyə, B., 2005, səh. 106-107).
Bir məlumata əsasən, vaxtilə Veravul kəndinin
"Qızıl Avdıl" deyilən hissəsində
şir görünmüş və cəsur ovçu Şəkər
izinə düşərək onu öldürmüşdü. Bu gün ora
"Şəkəri şir kıştə vırə"
(talışca Şəkərin şir
öldürdüyü yer - müəl.) adı ilə
tanınır. Kənd sakini Şahrza
Abdullayev danışırmış ki, hərbçilər gəlib
şirin leşini aparıblar. Adətən,
rus zabitləri pələng, bəbir, şir kimi vəhşi
heyvanların dərisinə maraq göstərirmişlər.
Belə dərilər rus knyazlarının, zadəgan ailələrinin
saraylarının bəzəyi idi.
Təbiət Talış dağlarından
gözəllik əsirgəməyib, zəngin bitki və
heyvanlar aləmi var buranın. Onları qorumaq bu gün bizim,
sabah isə yeni nəsillərin öhdəsinə düşən
mühüm vəzifə, mənəvi borcdur.
525-ci qəzet 2023.- 20 sentyabr.- S.13.