"Heykəltaraş əlinin altındakı palçıqla dil tapmayıbsa, ən yaxşısı o palçığı incitməməkdir"

XALQ RƏSSAMI, AKADEMİK ÖMƏR ELDAROV: "İLK HEYKƏLTARAŞ ALLAHDIR - ADƏMİ PALÇIQDAN, HƏVVANI ADƏMİN QABIRĞASINDAN YARADAN ODUR"

Çox sevirəm onları - uşaqları, bir də ahılları. Hər ikisinin çöhrəsində eyni bənzərlik var - məsumluq. Və o məsumluğu heç nə əvəz edə bilmir bu dünyada.

Yaranışdan hamımız bərabər doğulsaq da, zaman sanki bir ələk kimi hamını öz xırda gözlü süzgəcindən keçirir. Sona o xırda gözlərdən keçməyənlər qalır və məhz onlar Tanrının seçilmişlərinə çevrilərək zaman-zaman şəxsiyyət olmaq məqamına çata bilir. Yaradıcılığım ərzində şəxsiyyət hesab etdiyim iki müsahibim olub. Lakin bu gün sizlərə təqdim edəcəyim müsahibin görüşünə gedəndə içimdə özümün belə, anlaya bilmədiyim nələrsə var idi. Və bu nələrsə ilə birlikdə görüş məkanına daxil olanda, rastlaşdığım mühitin abu-havası içimə bir balaca sərinlik gətirdi. Divarlardan asılan müxtəlif səpkili tablolar, bir dəhliz boyu özündə Azərbaycan milli elementlərini əks etdirən sıralanmış kiçik xalçalar sənət adlı dünyanın başlanğıcından soraq verirdi. Amma daxilimdəki o nələrsə hələ də işini görməkdə idi. Görüşünə gəldiyim müsahibi yalnız ekranlarda görmüşdüm, yaradıcılığına nisbətən bələd idim. Və bilirdim ki, ecazkar, bənzərsiz, dahi bir sənətkar, ən əsas isə zirvəyə ucalmağı bacaran şəxsiyyətdir. Çox geniş iş otağına daxil olanda, baxışlarım yalnız bir şey görə bildi - böyük masa arxasında əyləşən ahıl bir çöhrənin üzündəki məsumluq qarışıq ilıq təbəssüm. O təbəssüm ki, içimdə olanları öz yerinə qoya bildi.

Onun titulları çoxdur. Layiq olduğu bütün fəxri adları, mükafatları alıb və onu tanımayan belə, yoxdur. Mən onu oxuculara sadəcə olaraq belə təqdim etmək istərdim. Bu günün müsahibi Azərbaycan heykəltaraşı, "Heydər Əliyev" ordenli, Xalq rəssamı, Azərbaycan Dövlət Rəssamlıq Akademiyasının rektoru, akademik Ömər Eldarovdur.

- Gedək lap əvvələ...

- Lap əvvəl çox uzaqda qalıb - doğulduğum Dərbənddə. Düzü, orda nə vaxt olmuşam onu belə, xatırlamıram. Amma ora gedən yollara baxdıqda görürsən ki, nə qədər də hər şey dəyişib.

- Amma əvvəl tək bu deyil axı...

- Atam Həsən Eldarov torpaqşünaslıq üzrə mütəxəssis olub. Əvvəl Saratovda yaşayıb. Anam Yelizaveta Solomonovna ilə də elə orada tanış olaraq, ailə qurublar. Anamgilin ailəsi Belorusiyadan qaçqın düşən yəhudilərdən olub. Atamla birlikdə əvvəl Volqoqrada, oradan isə Dərbəndə köçüblər. Burada qardaşım Rəşid, yeddi ildən sonra isə mən anadan olmuşam. Təqribən 30-cu illərdə atam partiyanın tapşırığı ilə Bakıya köçüb, onda mən kiçik idim. Rəşid çox mərd və cəsarətli oğlan idi. Həmişə mənim müdafiəmdə durardı. Heç kimə imkan verməzdi ki, məni incidib xətrimə dəysin. Həmişə qürrələnərdim onunla. Evin kiçiyi kimi, ailədə də mənə xüsusi münasibət vardı. Daha çox əzizlənərdim, qayğı, nəvaziş görürdüm. Əlbəttə ki, bunlar mənə xoş idi, lakin sərhəd deyilən həddi heç vaxt keçməzdim. Evdar xanım olan anam bizim tərbiyəmizlə məşğul olub. Və indi 96 yaşın astanasından baxanda, dediyiniz o əvvəl həqiqətən də çox uzaqda qalıb.

- Hər yolun bir başlanğıcı olur...

- Başlanğıcı deyərdim ki, daşyonan olan Hüseyn babam qoyub. Latın dilində bu sözə "skulptura" deyirlər. Mən bu yolu uşaqlıqdan görməyə başladım. Bakıda belə bir yer vardı - "İstedadlı uşaqların studiyası" adlanırdı və sonralar onun yerində "Pionerlər evi" tikildı. 6 yaşımda anam əlimdən tutub məni həmin studiyaya gətirdi. Xalq rəssamı Kamil Xanlarov dedi ki, rəssamlığa olan yerlər bu il artıq dolub, gələn il gələrsiz. Bunu deyib getdi. Bu zaman bizə hündür boylu bir xanım yaxınlaşaraq dedi ki, mənim sinfimdə yer var, amma biz heykəltaraşlığı öyrədirik. Palçıqla, plastilinlə öyrənə-öyrənə gələcəkdə məşhur heykəltaraş olarsan, böyük abidələr düzəldərsən və sənin yaratdıqların bir gün şəhərin bəzəyi olar. İstərsənmi? Mən dərhal cavab verdim ki, əlbəttə, istəyirəm. Və beləcə, yolum cızıldı, ilk əl işim "Oğlan göyərçinlə" oldu. O, indiyədək yadımdadır.

- Beləcə, yolu davam etdiniz...

- Bəli, etdim, çünki bu, mənim yolum idi. Yeddiillik orta təhsildən sonra Azərbaycan Rəssamlıq Məktəbinin heykəltaraşlıq şöbəsinə daxil oldum. Amma bununla da kifayətlənmək istəmədim, içimdə böyük bir arzu vardı - İ.Repin adına Leninqrad Dövlət Rəngkarlıq, Heykəltaraşlıq və Memarlıq İnstitutuna qəbul olunmaq. Lakin çox ağır və çətin bir dövr idi, çünki müharibə başlamışdı, ailədə vəziyyət çətin idi. Buna baxmayaraq, arzum reallaşdı və həmin ali məktəbdə təhsil ala bildim. İlk uğurumu da elə orada qazandım. "Gənc qvardiyaçılar" adlı diplom işim vardı. Diplom işimdə heykəltaraşlığın çətin növlərindən biri olan qorelyefə müraciət etməyə özümdə cəsarət tapdım. Bununla da mütəxəssislər diplom işimə müsfət rəy bildirdilər. Əslində, qorelyefə müraciət etməklə mən zamanın nəbzini tutmağa çalışmışdım, çünki qəhrəmanlıq mövzusu dövrün ruhuna çox yaxın idi. İnstitutda məni aspiranturada saxlamaq istəsələr də, qalmadım və diplomumu alıb mənə doğma olan Bakıya qayıtdım.

- Və bir heykəltaraş ömrünü yaşamağa başladız...

- Heykəltaraş ifadəsi ilə bağlı bir fikrimi söyləmək istəyirəm. İlk heykəltaraş bilirsiz kimdir?

- Deyərsiz bilərəm...

- Allahdır! İlk olaraq Adəmi palçıqdan yaradan odur. Ona nəfəsilə can verən odur. Həvvanı Adəmin qabırğasından yaradan odur. Təbiətdə bütün gözəllikləri yaradan odur. Ən gözəl rəssam da elə Yaradanın özüdür. Bizləri yaradanda da bu dünyadakı missiyamızı hər kəsə uyğun ölçüb-biçərək alnımıza yazıb. Yəni hər şeyin əzəli onunla başlayıb.

- Barmaqların sehrindən danışaq...

- Orqanizmin bir üzvü olan əllər deyərdim ki, bir alətdir. Və insan elə qurulub ki, alət adlandırdığım bu əllər onun beyni və ürəyi ilə sıx bağlıdır. Bu bağlılığın da nəticəsində ortalığa bir yaradıcılıq məhsulu çıxır. Pianoçu ifa etdiyi bir musiqi parçası ilə, rəssam əlindəki fırça ilə, toxucu vurduğu ilmələrlə, cərrah kəsdiyi skalpellə, kəndli torpağa vurduğu bellə nəsə yaradır. Heykəltaraşın əlinin altındakı gil onun qəlbi və beyni ilə həmahəng deyilsə, hələ ümumi dil tapmayıblarsa, ən yaxşısı o palçığı incitməməkdir. Deyirlər yaradıcı insanların ilham pərisi olur və onlar bəzən yaratmaq istəyənləri tərk edir. Düzü, mənim o pəridən heç vaxt xəbərim olmayıb. Bildiyim odur ki, beş yaşından özümü heykəltaraş kimi görmüşəm və indəyədək də bu, davam edir.

- Ömər Eldarovun yaradıcılığında iki qadın monumenti var. Başlayaq birincidən, yəni Xurşidbanu Natəvandan...

- Xurşidbanu Natəvanın şəklini görən kimi həmin anda bu obrazı abidəyə çevirmək arzusu yarandı məndə. Şəkildə gördüyüm qadın gözəlliyi ilə güc və qürurun vəhdəti məni o qədər cəlb etdi ki, bunu bir monumentə çevirməmək qeyri-mümkün idi. Mən böyük məhəbbətlə, səylə, dəqiqliklə hər detalı, bütün incəlikləri yaşayaraq, içimdən keçirərək bu obrazın üzərində işlədim. Çox istədim ki, abidə həm gözəl, həm də monumental olsun, çünki Qarabağ xanının qızı artıq mənim qəhrəmanıma çevrilmişdi. Və bu qəhrəmanı sabah mən kütlə qarşısına çıxarmalı idim. İstəyirdim ki, onu seyr edən hər tamaşaçı Xurşidbanunun həm kübarlığını, həm zənginliyini, həm gözəlliyini, həm intelektual səviyyəsini görə bilsin. 60-cı illərdə bir xan qızına abidə qoymaq heç də asan deyildi. Lakin həm Moskvadan, həm Leninqraddan (indiki Sankt-Peterburq) gələn təşkilat komitəsi işə yüksək qiymət verdi. Ümumiyyətlə, insan həyatda ilklərə daha çox bağlı olur. İlk böyük monumentim olan Xurşidbanu Natəvanın əsərlərimin arasında xüsusi yeri var.

- İkinci qadın monumentini uzun illər sonra yaratdız. Və bu, ilk obrazdan çox fərqli idi - akademik Zərifə Əliyeva...

- Bu, məzarüstü abidə olsa da, fərqliliyi ilə seçilən bir monument oldu. O zaman həmin abidəni hazırlamaq üçün bir çox məşhur heykəltaraşlar müraciət etdi, lakin Heydər Əliyevin seçimi mən oldum. Üç ilə tamamlanan kompleksin adını "Elegiya" qoydum. İş hazır oldu, lakin H.Əliyev abidənin Moskvaya aparılmağını istəmədi və onun emalatxanada qalması arzusunu bildirdi. Təbii ki, razılığımı verdim və "Elegiya" düz səkkiz il emalatxanamda yaşadı. Bu illər ərzində onun qarşısında dayanıb söhbətləşdiyim vaxtlar çox olub. Maraqlısı odur ki, hər dəfə də bir obrazda cəmlənən müxtəlif xarakter sahibi ilə həmsöhbət idim. Birində insanların qaranlıq dünyasına nur bəxş edən həkim idi, o birində ən çətin məqamda dayaq olmağı bacaran, sevgisi tükənmək bilməyən ömür-gün yoldaşı. Birində övladlarına bağlı ana idi, digərində nəvələr arasında sevgisini paylaşan nənə. Və səkkiz ildən sonra bu abidə aid olduğu yerə gedəndə, uzun zaman emalatxanada bir boşluq yaşandı. Yeri gəlmişkən bir məsələni vurğulamaq istəyirəm. Əliyevlər ailəsi mənə həmişə doğma və yaxın olub. Bunun da səbəbini açıqlayım. Görkəmli ziyalı, torpaqşünas alim, akademik Həsən Əliyev atamın tələbəsi olub. O, müəllimini həmişə yad edib. Tale elə gətirdi ki, 1998-ci ildə Həsən Əliyevin məzarüstü abidəsini işləməli oldum və çox çalışdım ki, burada torpağa bağlı olan bir insan obrazı yarada bilim. Bilmirəm buna nal olmuşam, ya yox.

- Ulu öndərin məzarüstü monumenti də sizə aiddir...

- Mən Heydər Əliyevin heykəlini sağlığında da hazırlamışdım. Sizə bir məqamı açıqlayım. Heydər Əliyev sağ ikən heykəl qoyulmasının qəti tərəfdarı deyildi və bunu sevmirdi. Lakin ondan asılı olmayan səbəblərə qarşı çıxa bilmirdi. O zaman SSRİ Ali Sovetinin qərarı vardı ki, iki dəfə Sovet İttifaqı Qəhrəmanı, ya da Sosialist Əməyi Qəhrəmanı adı alanların büstü qoyulmalı idi. Və bizim onunla işbirliyimiz o vaxtdan yaranıb. Məzarüstü abidəyə gəldikdə isə, bu, bütün yaradıcılığım boyu işlədiyim ən çətin monumental kompleks oldu. Mənim bir il vaxtım var idi. Nəhəng bir kompleks yaratmaq üçün bir il sanki bir an qədərdir. Eskizlər hazırlamaq, onların üzərində işləmək, özü də hansının qəbul olunacağını bilmədən, üstəlik də, vaxt darlığı. Bu, dayanmadan çox gərgin, ağır ən əsas məsuliyyətli bir iş idi. Sonda bu işi vaxtına qədər tamamlaya bildim və bir gün əvvəl monument öz yerində quraşdırıldı.

- Kifayət qədər məzarüstü abidələrin müəllifisiniz...

- İlk böyük abidənin elə böyük də adı var - Üzeyir bəy. O zaman Bakıda heykəltaraşları barmaqla saymaq olardı. Həmin dövrdə Mirzə İbrahimov Ali Sovetin sədri idi və onun verdiyi qərarla dahi Üzeyir bəyin məzarüstü abidəsini mən hazırladım. I Fəxri xiyabandakı abidələrin əksəriyyəti mənim işlərimdir. Bura təkcə dövlət sifarişləri daxil deyil. Mərhumların doğmalarının istəyi ilə də abidələr hazrlamışam. Sonuncu məzarüstü işim Lütfi Zadənin abidəsidir.

- Heykəllər və məkan...

- Heykəl elə-belədən yarana bilməz. Əgər o, yaranırsa, ucalacağı şəhərin abu-havasını, tarixini, keçmişini və ya bu gününü, onunla bağlılığını özündə yaşatmalıdı. İstər heykəl olsun, istər monument, lap elə bir büst olsun qoyulacağı məkanla mütləq uzlaşmalıdı, öz görünüşü ilə cəzb etməlidi. Bu daşlaşmış abidələrin hər birinin yaşamış olduğu şəhərlə bağlı bilmədiyimiz çox məqamları ola bilər. Ona görə də onlar üçün seçilən məkan elə olmalıdır ki, şəhərin arxitekturası ilə bir vəhdət təşkil edə bilsin. Onlara elə qaynayıb-qarışmalıdı ki, sabah biri digəri olmadan təsəvvürə belə gəlməsin.

- Çətin işinizə rəğmən, ölkənin ictimai və mədəni həyatında da fəal olmusuz...

- Bu, yəqin ki, mənim deputat olmağıma işarədir. Sovet dönəmində Bakı Sovetinin deputatı, müstəqil Azərbaycanın Milli Məclisində millət vəkili olmuşam. Sovet dönəmini qoyaq kənara, çünki hamıya məlum dövr olub o illər. Təəssüf ki, müstəqil Azərbaycanın millət vəkili olduğum illərdən məndə xoş təəssürat qalmadı. Milli Məclisin bütün üzvlərinin hamısı demək olar bilib ki, onun seçicisi kimdir, ona hansı məqsədlə müraciət edir, niyyəti nədir, hansı yolun adamıdır. Mən isə hər şeydən bixəbər olmuşam. Binadan çıxan kimi dəstə ilə qarşıma yürüyən adamların biri deyir xəstəyəm, biri deyir oğlum həbsdədir, o biri deyir yaşamaq üçün şəraitim yoxdur və hamısı da qan ağlayır. Mən də həm ürəkağrısı, həm də seçicilərimdi deyib qabaqlarına düşüb gedirdim. İstəyirdim hamısına köməklik göstərim, problemlərini həll edim. Amma heç demə, onların əksəriyyəti çox mahircəsinə rola girərək məni aldadıblarmış. İnamın müqabilində aldadılmaq hissi yaşamaq mənə əzab verirdi. Lakin bununla belə, bir millət vəkili kimi iclaslarda, bütün instansiyalarda sözümü deyə bilib fikir yürütmüşəm və buna qarşı heç bir maneə ilə rastlaşmamışam.

- Bakı əziz şəhər, mehriban diyar...

- Bakı mənim evimdir. Ömrümün, yaradıcılığımın şahidi, əvəzsiz dostum, sirdaşım, doğmalarımın uyuduğu məkandır. Adım-sanım, uğurlarım, sevincim, kədərim-- bir sözlə, nəyim varsa, nələrə nail olmuşamsa, onun adı ilə bağlıdır. Bu şəhərin yalnız özünəməxsus, dünyanın heç yerində görə bilmədiyim bir şarmı var. Maraqlısı odur ki, bunu Bakıya ilk dəfə gələnlər belə, hiss edir. Tanrı bu şəhərə özü kimi gözəl insanlar da bəxş edib. Mənəviyyata, adət-ənənəyə bağlılıq, böyük-kiçik anlayışı, mentalitetə hörmət kimi xüsusiyyətlər cəsarətlə deyə bilərəm ki, yalnız Bakıda var. Təkcə İçərişəhərlə öyünmək yetərlidir. Açıq səma altında muzey şəhər başdan-başa bir tarixdir. Bakı bu gün gözəlləşir, inkişaf edir, artıq turizm mərkəzinə çevrilib, yeni tikililər artır, insanların rifahı yaxşılaşır. Bununla yanaşı, Bakının keçmişdən bu günə qədər gəlib çatan köhnə məhəllələr adlı bir siması var. Yaxşı olardı ki, o simanı mümkün qədər qoruyub, bərpa edib saxlaya bilək. Yerli-yersiz ucdantutma onları söküb yerində göydələnlər ucaltmadan əvvəl yüz ölçüb, bir biçmək lazımdır. Bu gün məni Sabunçu vağzalından üzü Akademik Milli Dram Teatrına qədər uzanan park çox sevindirir. Amma burada bir şeyi mütləq vurğulamaq istəyirəm. Sabunçu vağzalı özlüyündə dünyada bərabəri olmayan unikal bir tikintidir. Və mənim səlahiyyətim olsaydı, onun qarşısındakı binanı sökərdim. Bu, bilirsiz nə deməkdir? Həmin yerdən bulvara tərəf açılmış nəhəng bir mənzərə deməkdir. Amma təəssüf ki, bunu edə bilmərəm. Bir şəhərin dəniz sahilində yerləşməsi özü bir gözəllikdir. Gəzib dolanmaq yaxşıdır, amma evində olmaq daha yaxşıdır. Bakı adlı evimi dünyanın heç bir əzəməti, möhtəşəmliyi, ecazkarlığı əvəz edə bilməz, çünki ondan qat-qat artığı mənim şəhərimdədir.

- Bir az geri boylanaq...

- Geridə qazandıqlarım da var, itirdiklərim də. İtirmək əlbəttə, çətindir, lakin qaçılmazdır. Əsas odu ki, itki vaxtsız olmasın. Geridə zamanında buraxdığım səhvlər var, amma nə etməli ki, insan günahlardan sığortalı deyil. Geridə indiyə qədər bir bayram kimi xatirimdə qalan uşaqlıq illərim var. Həyatımın ən xoş, alabəzək günləridi uşaqlığım. Daha sonra dərslərini yaxşı oxuyan, sinifdə qalmayan, böyük qardaşının himayəsindən ləzzət alan bir oğlan var. Gerisi isə göz önündədi. Uğur heç zaman məni yolumdan azdırmayıb, mənəm-mənəmlik yanımdan belə, keçməyib. Sənətinə vurğun biri kimi həyatımı yaşamaq, xalqıma xidmət etmək istəmişəm və bir də alayarımçıq iş görməkdən uzaq olmuşam. Bax, belə...

- Ömrümüzdən keçən 44 gün...

- Bu gün əvvəl-axır ömrümüzdən keçməli idi. Biz illərlə sanki sözə qulaq asan bir uşaq olmuşuq. Bir addım irəli deyiblər, getmişik. İki addım geri çəkil deyiblər, çəkilmişik, yerində dayan deyiblər, dayanmışıq. İllərlə yığılan bu sözəbaxanlıq günlərin birində bezdi və yerinə dəcəl, öz istədiyini edən gəldi. Özünü göstərdi, sözünü dedi, qanını axıtdı və nöqtəni qoydu. Vəssalam. Çox düz də elədi. Təbii ki, itkilərimiz oldu, amma bu da müharibənin qanla yazılmış qanunudur. Üç min şəhid üç min ağlar ev deməkdir. Sayca bundan artıq qazi əlil qalan ömür deməkdir. Amma onlar bir çağırışla heç nə düşünmədən getdilər, çünki artıq sözə baxan uşaq kimi yaşamaq istəmədilər. Əsrlər boyu torpaq bizlərdə namus, qeyrət məsələsi olub. Nə yaxşı ki, bu qələbəni görmək mənə nəsib oldu.

- Böyük bir gənclər ordusuna rəhbərlik edirsiz...

- Onlardan çox razıyam. İstedadlı gənclərimiz çoxdur. Sənətə ürəklə bağlanan, hər an nəsə öyrənməyə çalışan, irəli getməyə can atan, ölkəsini xaricdə tanıtmaq üçün çarpışan gənclərlə öyünməyə dəyər. Tutduğu peşə sahəsindən asılı olmayaraq, istedadlı gənclər mənim üçün gələcəyin ümid qapısıdır. Və bu qapıların sayının çox olması, bir millətin, bir xalqın dünyada özünü tanıtması deməkdir. Bundan gözəl nə ola bilər? Bizim gənclər necə vətənpərvər olduqlarını əməldə bütün dünyaya sübut edə bildilərsə, deməli, onların nail ola bilməyəcəkləri heç nə yoxdur. Tutduqları yolda həmişə inamla, əzmlə, cəsarətlə irəliləmək üçün mən onlara ən əvvəl möhkəm sağlamlıq, daha sonra güclü iradə arzu edirəm, çünki gələcək həm onların əllərindədir, həm də onlarındır.

SÖZARDI: Bu haqda onunla danışmaq istəsəm də, eşitdiyim bir məqam həmin sualı verməkdən məni saxladı. Amma oxucuların marağını bildiyimdən onları da yarımçıq bir yazı ilə baş-başa buraxmaq istəmədim.

Ömər Eldarov ömür-gün yoldaşı Erna xanımla birlikdə üç övlad yetişdirib - bir oğlan, iki qız. Böyük bir sənət dünyasının içində böyüyən bu uşaqlar yollarını özü seçmədi. Artıq bu yol onlar üçün yazılmış bir qədər idi. Hər üçü sənətə, yaradıcılığa tərəf üz tutdu. Ona görə yox ki, bu, atanın getdiyi yol idi. Ona görə ki, onlarda kökdən gələn istedad adlı bir qığılcım vardı. Lakin bu qığılcım sonda elə alovlandı ki, Eldarovlar ailəsini yaradıcı bir dünyaya çevirdi. Oğlu Müslüm Eldarov Ə.Əzimzadə adına Azərbaycan Dövlət Rəssamlıq Məktəbini, daha sonra Sankt-Peterburqda Rusiya Rəssamlıq Akademiyasını bitirib. SSRİ Xalq rəssamı, heykəltaraş Anikuşinin aspiranturasında oxuyub. Heykəltaraş, rəssam və qrafika ustası olan M.Eldarov Londonda Azərbaycan Mədəniyyət Mərkəzi və onun tərkibində fəaliyyət göstərən "Humay" qalereyasının təsisçisi olub. Müxtəlif illərdə əsərləri Vətəndə və xaricdə təşkil edilən sərgilərdə nümayiş olunub. Təəssüf ki, əcəl bir istedadın qapısını tez döyüb və onu doğmalarından vaxtsız ayırıb. Hər iki qızı Lalə və Kamilla Eldarovalar ataları kimi İ.Repin adına Sankt-Peterburq Dövlət Rəngkarlıq, Heykəltaraşlıq və Memarlıq İnstitutunu bitirib. Bu gün də Ömər Eldarovu tək qoymayan qızlar onunla çiyin-çiyinə gələcəyin sənətkar ordusunun yetişdirilməsinə xidmət edir. Bu da bir ailənin hekayəsi...

Tamilla M-zadə

525-ci qəzet.- 2023.- 28 yanvar.- S.16-17.