Dünya bir az da maraqsız oldu...
MƏMLƏKƏTİN ƏN MARAQLI ADAMLARINDAN OLAN AYDIN ÇAYKOVSKİNİ İTİRDİK
"Səni bu dünyadan hansı "svarka"yla kəsib
qoparıblar, Aydın kişi?
Səni o dünyaya hansı musiqiylə
"yapışdıracaqlar?" - deyə sual
etmişdi ona Qulu Ağsəs hələ ta 2001-ci ildə...
Üstündən
düz 22 il keçəndən sonra - soyuq
yanvarın 17-ci günündə həmin Aydın kişini o
dünyaya yola saldılar. Amma bilmirəm
hansı musiqiylə. Soruşmağı
unutdum.
Gərçi,
bilsəm, nə fərqi... Əsas olan odur ki,
aramızdan ayrılıb çoxlarının Çaykovski
kimi tanıdığı, musiqi sevgisi və biliyiylə
yaddaşlara həkk olan Aydın Əliyev.
lll
1935-ci ildə Füzulidə dünyaya gələn
Aydın Əliyev adi qaynaqçı idi. Amma onun bu
adiliyində nəhəngdən nəhəng, musiqi boyda
qeyri-adilik vardı. Çünki o, təhsilsiz alim idi...
Musiqi alimi... Bethovendən tutmuş,
Çaykovskiyə, Üzeyir Hacıbəyova, Fikrət
Əmirova qədər böyük bəstəkarların əsərlərini,
muğamlarımızı sevər, sevməklə qalmaz, hətta
əzbərdən ağzında ifa da edərmiş. Bunu
mən demirəm, mərhum Xalq şairimiz Bəxtiyar Vahabzadə
yazır özünün Aydın Əliyevə həsr etdiyi
"Duymaq, anlamaq!" məqaləsində:
"- Çaykovskinin hansı əsərini daha çox
sevirsiniz?
- Amerika pianoçusu Van Klibernin ifasında Birinci
konsertini - deyib həmən əsəri əvvəldən
axıra qədər ağzında çaldı".
Şair onu da yazır ki, Aydın Əliyevə bu musiqi
sevgisi 1945-ci ildə müharibəyə gedib qayıtmayan
atasından miras qalıb. Atasını son dəfə
6 yaşında görən Aydın isə bu mirasa
gözü kimi baxıb, onu daha da böyüdüb,
inkişaf etdirib. Axırda da olub qaynaqçı
Aydın Çaykovski...
O Aydın Çaykovski ki, onun qeyri-adi musiqi sevgisinə
böyük imzalar məqalələr, hekayələr,
şeirlər həsr etdilər. Onlardan biri də
"Ulduz" jurnalının baş redaktoru, şair Qulu
Ağsəs idi. Qulu müəllim özünün
"Qaynaqçı" hekayəsinin qəhrəmanı
Aydınla tanışlığını belə
xatırlayır: "1996-cı ildə Azərbaycan
Televiziyasında "Yol" proqramı üçün biz
maraqlı sujetlər tapırdıq. Veriliş hər
efirə gedəndə tamaşaçılar bizdən -
ssenarist qrupundan maraqlı sujetlər gözləyirdi. Bununla "Yol" proqramı qısa vaxtda teleməkanın
ən maraqlı verilişi olmuşdu.
Bir gün tale bizim rastımıza
axtardığımız növbəti qəhrəmanı
çıxartdı. Bu adam sıradan bir qaynaqçı
idi. Amma klassik musiqini əzbərdən bilirdi.
Həmin vaxt bir villada işləyirdi. Gedib
elə onu iş yerində, qaynaq edərkən
danışdırdıq. Orada işləyənlərdən
biri ev sahibinə xəbər elədi. Ev sahibi gəlib bizi qeyri-qanuni çəkilişdə
günahlandırdı, bizə mane oldu. Biz
də həmin qaynaqçını yenidən başqa yerdə
çəkə bildik. Həmin
qaynaqçı musiqişünasın adı Aydın idi.
Biz isə onu Aydın Çaykovski deyə
tanıyırdıq. Sonradan öyrəndik
ki, soyadı Əliyevdir. Beləcə bizim
Aydın Əliyevlə tanışlığımız
yarandı. O, dərhal diqqətimi çəkdi. Onun haqqındakı sujetdən başqa, bizim ikilikdə
də musiqiylə bağlı söhbətlərimiz çox
oldu. Və mən bu adamı unuda bilmədim.
Təxminən üstündən beş il
keçəndən sonra birdən birə Aydın
Çaykovski haqqında hekayə yazmaq qərarına gəldim
və "Qaynaqçı" hekayəm yarandı. Aydın müəllim bundan xəbər tutdu və mənlə
görüşə gəldi. Sumqayıtdan
gəlmişdi. Özüylə bir vedrə
mənimçün yığdığı meyvələrdən
gətirmişdi. Bu adam öz hərəkətiylə
adını növbəti dəfə yaddaşımın bir
küncünə həkk elədi. Bakının
mərkəzində yerləşən redaksiyaya Sumqayıtdan
bir vedrə meyvə gətirmək redaksiyadakı
hamının ürəyindən olmuşdu, təbəssümlə
qarşılanmışdı. Hətta işçilərdən
biri zarafatla dedi ki, Qulu müəllim payı vedrəylə
alır.
Sonra bu hekayənin qəhrəmanıyla bizim əlaqələrimiz
itdi, uzun müddət görüşmədik, bir-birimizdən
xəbər tutmadıq. 2019-cu ildə birdən birə
"Ulduz" jurnalının redaksiyasının
qapısı açıldı və bir nəfər içəri
girdi. Özünü təqdim edəndə dedi ki, mən
Aydın Çaykovskiyəm. O görüşdə biz onunla
şəkil çəkdirdik və mən o şəkli sosial
şəbəkədə paylaşıb yazdım ki, 18 il sonra hekayənin qəhrəmanı peyda ola,
gəlib sənlə görüşə. Oturasız
bir otaqda, bir-birinizə baxasız.
Susasız...susasız...
Bu günlərdə Aydın Əliyevin nəvəsi Lalə
xanım həmin şəkli mənə göndərib
yazdı ki, o, artıq yoxdur. Mənsə, Lalə
xanıma demək istəyirəm ki, Aydın müəllim yox
deyil. Ən azı hər dəfə
Çaykovskinin adı çəkiləndə ona o təxəllüsü
verən adamlar yaşadıqca, Aydın müəllim də
var olacaq. Hər Çaykovskinin adı gələndə
biz onu xatırlayacağıq.
Aydın Çaykovski maraqlı adamlar
seriyasındandır. Çox təəssüf ki, Azərbaycanda
bu seriya mənasız, maraqsız seriyalara uduzmaqda və
başa çatmaqdadır".
Yazıçı
Seyran Səxavət isə Aydınla son dəfə dekabrın
20-sində görüşmək fürsəti tapsa da, mərhumun
səhhətindəki problemlərə görə bu, baş
tutmayıb: "Biz Aydınla yerliyik. O, çox məşhur
dəmirçi idi. Dəmirlə möcüzələr
yaradırdı. Ona "Çaykovski
Aydın" deyirdilər. Bütün
Füzuli camaatı bilirdi ki, Aydın Çaykovskinin musiqisinə
qulaq asır. Çaykovskidən başqa,
məşhur Qərb, Avropa bəstəkarlarının əsərlərinə
və muğama qulaq asırdı. Tutaq ki, Şopenə də
qulaq asırdı, Yaqub Məmmədovun "Mirzə Hüseyn
segahı"na da. Bu adamın istedadlı
dinləyicisi kimi ərazisi çox möhtəşəm, ərazisinin
relyefi isə çox rəngarəng idi...
O vaxt mən
Füzulidə olmamışam, deyəsən, xaricdə
işləyirdim. Əgər olsaydım, yəqin
mən də o tədbirdə olardım. Danışırdılar
ki, Bəxtiyar Vahabzadə Füzuliyə gəlir və ona
Aydın Çaykovski haqqında məlumat verirlər. Bəxtiyar
müəllim də bu cür tapıntıları sevən adam idi, xahiş edir ki, onları
görüşdürsünlər. Beləcə
onlar görüşürlər, bir neçə saat
poeziyadan, musiqidən, mədəniyyətdən,
dünyanın gərdişindən, dünəndən, bu
gündən danışıb, söhbətləşirlər.
Və Bəxtiyar müəllim qayıtdıqdan
sonra dəmirçi Aydın haqqında böyük bir məqalə
yazmışdı.
Keçən
ay, yəni dekabrın 20-də Sumqayıt Regional Mədəniyyət
İdarəsi Əli Kərim adına
Poeziya evində mənimlə görüş keçirdi. Məclisin
gedişatında bir nəfər gəldi mənə dedi ki,
Seyran müəllim, Aydın Çaykovski sizə salam deyir, burdadır, tədbirdə iştirak
edir. Dedim ki, ona deyin, məclis qurtarandan sonra görüşək.
Sonra ağrıyıbmı, səhhətində
nəsə narahatlıqmı olub, mənə bildirməyib, məclis
qurtaranda soruşdum, dedilər ki, 20 dəqiqə qabaq
çıxıb gedib. Yəni biz onunla
dekabrın 20-də son dəfə görüşə bilərdik,
amma qismət olmadı".
Aydın
Əliyevin qızı Qəmər xanım deyir ki, onun musiqi
sevgisi ta uşaqlıqdan övladlarına sirayət edib:
"Biz uşaqlıqdan gözümüzü açıb
evdə bizə aid oyuncaqlar yerinə, onun plastinkalarını
görürdük. Onun böyük şəxsiyyətlərlə
tanışlığı, dostluğu vardı. Bəziləri evimizə də gəliblər. Maestro Niyazi, Fikrət Əmirov, Qara Qarayev, Bəxtiyar
Vahabzadə, İslam Rzayev kimi böyük şəxsiyyətlərlə
dostluq münasibəti vardı. Bir dəfə
məni Bəxtiyar müəllimgilə də
aparmışdı. Ağlımız kəsəndən
atamın musiqi sevgisinə şahid olmuşuq. Əsasən də simfonik musiqiyə qulaq
asırdı.
O vaxt
Füzuliyə xaricdən qonaqlar gələndə
yadımdadır ki, İcra Hakimiyyətindən atamı
çağırardılar ki, qonaqlarla söhbət eləsin.
Çünki ali təhsili olmasa da,
yüksək musiqi savadı, biliyi vardı. Qonaqlarla
çox yaxşı həmsöhbət olurdu.
Uşaqlığı çox çətin keçib. Atası
İkinci Dünya müharibəsində həlak olmuşdu.
Anası iki uşağı ağır şərtlər
altında böyüdüb. Çox
yoxsulluq, çətinlik çəkiblər. Biz ailədə
beş uşağıq, böyük
qardaşımız rəhmətə gedib. Əlindən gələni
edirdi ki, bizimçün nəsə eləsin, bizə ali savad versin. Amma bizim də gəncliyimiz
Qarabağ müharibəsinə, ölkənin
qarışıq dövrünə düşdü, ona
görə biz də ali təhsil ala bilmədik.
Buna baxmayaraq, atamın musiqi həvəsi, sevgisi
bizə də keçib. Biz də onun kimi
musiqini, mütaliəni, ədəbiyyatı, poeziyanı
çox sevirik. Demək olar ki,
hamımız onun kimi musiqini yaxşı bilirik.
Onun haqqında çox məqalələr, hekayələr
yazılıb.
Qulu Ağsəsin də onun haqqında
yazdığı hekayəsindən danışanda deyirdi ki,
Qulu mənim haqqımda çox şey bilir, çox məlumatlıdır.
Atam həyata çox bağlı idi. Deyirdi ki, həyatın
bu gözəlliklərini qoyub getmək istəmirəm. Heç vaxt ölüm söhbətini
yaxınına buraxmırdı. Amma taleyin
yazısı belədir. Atam yanvarın
17-si səhər saatlarında dünyasını dəyişdi".
Nəvəsi
Lalə xanım isə bizimlə babası Aydınla
bağlı çox maraqlı faktları
bölüşdü: "Bildiyim qədəriylə, babam o
vaxt Konservatoriyaya qəbul olur. Burada oxuyarkən
o, simli alətlərdə çalmağı öyrənir,
yaxşı təhsil alır. Bu müddətdə
bir qızla bir-birini sevirlər. Lakin babam
3-cü kursda oxuyanda niyəsə münasibətləri
alınmır və ayrılırlar. Bu
ayrılıq babama çox pis təsir edir. O da Bakıda təhsilini atıb, rayona
qayıdır, burada qaynaqçı işləməyə
başlayır.
Babamgil Füzulidə İslam Rzayevin xalasıgillə
qonşu imişlər. Onların uşaqlıqları birlikdə keçib,
yaxşı dost olublar. Sonra əsgərlik
vaxtı qarşılaşıblar. Hərbi
xidmətdən sonra hərəsi bir rayona göndərilir,
ordan da məktublaşmağa davam edirlər. Babam məktubları illərlə saxlayır, lakin təəssüf
ki, Füzuli işğal olunanda o məktublar orda qalır,
götürə bilmir.
Babamın məktublaşdığı məşhurlardan
biri də Bəxtiyar Vahabzadə idi. Babam ona
yazdığı bir məktubunun sonunda nöqtələr
qoyubmuş. Şair də o nöqtələrlə
bağlı belə bir şeir yazır və o şeiri
kitabında çap elətdirir:
Məktubunu
oxuyuram
Cümlələrin
sonundakı
nöqtələr
Açıq-aydın
fikirlərin
Qapısını cəftələr
keçər günlər, həftələr,
Nöqtələrin arasında gizlənən
Mənaları, mətləbləri,
Minbir yerə yozaram,
Eyhamların
qat-qarışıq ormanında azaram..."
Yazımızın sonunda mərhum Aydın Əliyevi öz sözləriylə yad etmək yerinə düşərdi:
"Ey muğam! Həmişə mən səni dinləmişəm indi növbə sənindir, yaşım xeyli ötsə də, bu dünyadan doyub, qocala bilmədim. Talehimə əbədi gənclik yazdın. Belələri üçün ölüm dəhşətli olur, lənət yağdırılan şeytana bir almaya görə aldanıb tapdığımız muğamlı bu gözəl dünyanı belə də qoyub getməyə adamın paxıllığı tutur. Yaşayanlara, muğam dinləyənlərə eşq olsun".
Bəli, o sevdiyi dünyadan qopmaq istəmirdi. Bəs ölüm doğrudanmı dünyadan qopmaqdır? Əgər bu gün də, sabah da... Aydın Çaykovskini tanıyan, onun musiqi sevgisini eşidən, bilən son insan qalana qədər o da bu dünyada var olacaq!
Allah rəhmət eləsin!
Şahanə
MÜŞFİQ
525-ci qəzet.- 2023.- 31 yanvar.- S.13.