42 illik ömrün ictimai
uğurları və şəxsi faciələri
Azərbaycan xalqının XX əsrdə
yetişdirdiyi nadir şəxsiyyətlərdən biri,
görkəmli alim Heydər Hüseynov haqqında
düşünərkən gözlərim önündə
ilk növbədə onun acı taleyinin son səhifələri
canlanır. ...1950-ci il avqustun
15-də Şüvəlandakı bağ evində ona
qarşı olan dözülməz haqsızlıqlara və
aparılan qarayaxma kampaniyasına etiraz əlaməti olaraq
özünü asan Heydər Hüseynovun ölümü ilə
bağlı mətbuatda rəsmi məlumat verilməmişdi.
Halbuki Azərbaycanın ilk akademiklərindən biri,
dövrün ən yüksək təltifi olan Stalin mükafatına
iki dəfə layiq görülmüş, Azərbaycan Elmlər
Akademiyasının vitse-prezidenti, eyni zamanda İctimai elmlər
bölməsinin sədri, Azərbaycan Dövlət
Universitetinin (indiki BDU) Fəlsəfə kafedrasının
müdiri, Azərbaycan KP MK yanında Partiya Tarixi İnstitutunun
direktoru kimi çox məşhur olan bu şəxsiyyətin
ölüm xəbəri bütün SSRİ-yə
yayılmış, hətta ölkə
başçısı Stalinə də məruzə
edilmişdi.
Burada isə hadisə yerinə tezliklə çoxlu
milis (polis), prokurorluq işçisi gəlib adamları
sorğu-sual etmiş, onun özünü asdığı
yerin qapısını möhürləmişdilər. Sonra
da həmin amansız insanlar onun yetim qalmış üç
körpə qız uşağını və onların
anasını bu ölümün günahkarı kimi
uzun-uzadı sorğu-suala tutmuşdular. Atanın faciəsindən
hələ özlərinə gəlməmiş uşaqlar da,
bədbəxt olmuş ana da bu dəhşətdən
sarsılaraq bir tərəfdən də sorğu-suallardan necə
yaxa qurtarmaq haqqında düşünürdülər.
Körpələr də, ana da bir-birinə
qısılıb ağlaşırdılar. "İstintaq
aparanlar" sualları dolu kimi üstlərinə
yağdırırdılar: "Hadisə necə oldu? Ola bilməz
ki, siz bilməyəsiniz? Nəyi gizlədirsiniz? Niyə
vaxtında gəlib xəbər verməmisiniz? Bəlkə
özünüz buna şərait yaratmısınız?"
Körpələr isə yalnız
ağlaşırdı. Ana da hönkür-hönkür
göz yaşı tökürdü. Deyə bilmirdilər ki,
bu dəhşəti yaradan sizi bura göndərən "sifarişçilərdir".
Yalnız üstündən xeyli vaxt keçdikdən sonra
bütün həqiqətlər məlum olacaq, bu böyük
şəxsiyyətin tarix qarşısında
gördüyü nəhəng işlər həqiqi qiymətini
tapacaq, onun dəyəri bilinəcəkdi.
İndi isə sifarişlə "istintaq aparanlar"
sorğu-sualdan əl çəkmir,"ağa"larının
günahlarını kiminsə boynuna qoymağa, kiməsə
"sədaqətlərini" sübut etməyə
çalışırdılar. Nəhayət "gərgin"
istintaq prosesindən sonra akademik Heydər Hüseynovun
uşaqları tərəfindən yox, özünü
asdığı müəyyənləşdi,
"istintaqı" aparanlar bir kənara çəkildilər,
uşaqları da, ananı da sakit buraxdılar.
Onu Fəxri xiyabanda yox, adi şəhər qəbiristanlığında
dəfn etdilər. Dəfnə tanınmış adamlar,
"dostlar", partiya, dövlət xadimləri gəlmədi...
(Əvvəli qəzetin
ötən sayında)
II Dünya müharibəsinin gedişi dövründə
SSRİ-yə daxil olan respublikalarda filialların bazası əsasında
müstəqil Elmlər Akademiyalarının yaradılması
işinə başlanılır. 1944-cü ilin oktyabr
ayında SSRİ Elmlər Akademiyasının prezidenti, akademik
Vladimir Leontoviç Komarov Bakıya gələrək Azərbaycan
filialının fəaliyyəti ilə şəxsən
tanış olur, mövcud imkanları öyrənir. Bundan
sonra o, 24 oktyabr 1944-cü ildə SSRİ Xalq Komissarları
Soveti sədrinin müavini Vyaçeslav Mixayloviç Molotova
Azərbaycanda Elmlər Akademiyasının yaradılmasının
mümkünlüyü barədə təqdimat yazır.
Bu təqdimatdan sonra, 1945-ci il yanvarın 23-də
SSRİ Xalq Komissarları Soveti Azərbaycanda Elmlər
Akademiyasının yaradılması haqqında 131 nömrəli
qərar qəbul edir. SSRİ hökumətinin qərarının
icrası ilə əlaqədar Azərbaycanın rəsmi
dövlət qurumlarında və Azərbaycan filialında zəruri
hazırlıq işlərinə başlanılır. Azərbaycan
hökumətinin tapşırığı əsasında
respublikanın ali məktəblərindən və elmi-tədqiqat
institutlarından Azərbaycan SSR Elmlər Akademiyasının
ilk təsisçilərini və həqiqi üzvlərini
seçmək üçün təkliflər alınır.
1945-ci ilin fevral-mart aylarında respublikada çalışan
41 nəfər tanınmış alimin (Heydər Hüseynov da
daxil olmaqla) namizədliyi haqqında təkliflər
hazırlanır.
1945-ci il fevralın 21-də Heydər Hüseynovun
Moskvada ingilis və rus dillərində
çıxan "Moscow News" qəzetində "Azərbaycan
öz Elmlər Akademiyasını yaradır"
başlığı altında iri həcmli müsahibəsi dərc
edilir. O, Azərbaycanda müstəqil Elmlər
Akademiyasının yaradılması üçün
yalnız müsahibəsi ilə yox, bütün qüvvə
və bacarığı ilə fəaliyyətə
başlayır. Onun işgüzarlığına yaxşı
bələd olan ölkə rəhbəri M.C.Bağırov
müstəqil Elmlər Akademiyasının yaradılması
ilə bağlı bir çox təşkilati işləri
Heydər Hüseynova həvalə edir.
1945-ci il martın 27-də Azərbaycan SSR Xalq
Komissarları Sovetinin sədri Teymur Quliyevin imzası ilə
"Azərbaycanda Elmlər Akademiyasının
yaradılması haqqında" 316 nömrəli qərar qəbul
olunur. Qərara əsasən, bütün ölkə
ziyalılarının çoxdan gözlədiyi Azərbaycan
SSR Elmlər Akademiyası yaradılır, Nizamnaməsi təsdiq
edilir. Elmlər Akademiyasının 15 nəfərdən ibarət
ilk təsisçiləri - akademiklər müəyyən
olunur. 1945-ci il martın 31-də Azərbaycan Elmlər
Akademiyasının həqiqi üzvlərinin birinci Ümumi
yığıncağında EA-nın rəhbər heyəti
müəyyənləşir. Mirəsədulla Mirqasımov
Akademiyanın prezidenti, Heydər Hüseynov və Şamil
Əzizbəyov vitse-prezidentləri, Mirəli Qaşqay
akademik-katib seçilir. Ümumi yığıncaqda eyni
zamanda 5 nəfərdən ibarət ilk Rəyasət Heyəti
formalaşdırılır: Mirəsədulla Mirqasımov,
Şamil Əzizbəyov, Heydər Hüseynov, Mirəli
Qaşqay və Yusif Məmmədəliyev.
Akademiyanın dörd bölməsindən
(Geoloji-Kimya, Fizika-Texnika, Biologiya və Kənd Təsərrüfatı, İctimai Elmlər bölmələri)
birinə - İctimai elmlər bölməsinə rəhbərlik
Heydər Hüseynova həvalə edilir.
Azərbaycan Elmlər Akademiyası Rəyasət Heyətinin
üzvləri arasında vəzifə bölgüsü
aparılır. Vitse-prezident Heydər Hüseynovun səlahiyyətinə
daxil edilir:
I. İctimai elmlər bölməsinə və
aşağıdakı institutlara rəhbərlik:
1. Abbasqulu ağa Bakıxanov adına Tarix İnstitutu;
2. Nizami adına Ədəbiyyat İnstitutu;
3. Azərbaycan İncəsənət İnstitutu;
4. Fəlsəfə İnstitutu;
5. İqtisadiyyat İnstitutu;
6. Azərbaycan Tarixi İnstitutu;
7. Nizami Muzeyi.
II. Aşağıdakılar daxil olmaqla Rəyasət
Heyəti aparatına rəhbərlik:
1. Redaksiya-nəşriyyat şurası;
2. Nəşriyyat;
3. "Xəbərlər" redaksiyası və
"Azərbaycan SSR Elmlər Akademiyasının məruzələri"
(ictimai elmlər şöbəsi üzrə);
4. Azərbaycan Ensiklopediyasının nəşri
üzrə komissiya;
5. Elmi işlərin planlaşdırılması və
əlaqələndirilməsi;
6. Elmi təbliğat şöbəsi;
7. İşlər idarəsi;
8. Kadrlar şöbəsi;
9. Aspirantura şöbəsi;
10. Plan-maliyyə şöbəsi;
11. "Azərbaycan Vətən müharibəsində"
şöbəsi;
12. Mərkəzi mühasibat.
Bu zaman - yəni Azərbaycan Elmlər
Akademiyasının vitse-prezidenti və Rəyasət Heyətinə
üzv seçiləndə onun cəmi 37 yaşı var idi. Nəzərə
alanda ki, artıq qeyd edildiyi kimi, çətin həyat yolu ona
yalnız 19 yaşında orta məktəbi bitirmək
imkanı vermişdi və cəmi 18 il ərzində parlaq
istedadı və tükənməz zəhmətsevərliyi
sayəsində ildırım sürətilə bu qədər
inkişaf etmişdi. İndi akademik olmaqla yanaşı, həm
də onun qarşısına çox mürəkkəb
tapşırıqlar qoyulmuşdu. Ona həvalə edilən
işlərə hədsiz məsuliyyətlə yanaşan Heydər
Hüseynov onların öhdəsindən şərəflə
gəlməyə, bütün qüvvəsini Azərbaycan
elminin lazımi istiqamətə yönəlməsinə, milli
ruhun oyanmasına, fəlsəfi fikir tarixinin inkişafına,
bu sahədə kadrlar yetişdirilməsinə sərf edir.
Bir il ərzində Elmlər Akademiyasının
işlərində qazandığı uğurlarla
yanaşı, şəxsi yaradıcılığında da
xeyli nailiyyətlər əldə edir. Bu müddətdə 7
kitabı çap edilir, 2 monoqrafiyası çapa
hazırlanır, redaktorluğu ilə 4 kitab çap olunur, rəhbərliyi
ilə 2 nəfər dissertasiya müdafiə edir, 3 nəfər
isə dissertasiya işini müdafiəyə hazırlayır.
Bütün bunlardan başqa, dövrü mətbuatda
bir sıra məqalələri dərc olunur. Fədakar vətənpərvər
olan Heydər Hüseynov təkcə Azərbaycanda deyil,
ümumittifaq miqyasında çap olunan kitabları, nəşr
olunan məqalələri diqqətlə nəzərdən
keçirir, xalqımızla, tariximizlə bağlı
rastlaşdığı nöqsanlara və
yanlışlıqlara sərt mövqe bildirir, həm də
şəxsi münasibətlərindən yararlanaraq belə
fikirləri müntəzəm ölkə rəhbərliyinə
çatdırırdı. Məsələn, erməni
A.İonesyanın SSRİ Elmlər Akademiyasının "Xəbərlər"ində
dərc olunmuş "XIII yüzilliyin 60-cı illərində
erməni milli azadlıq hərəkati" məqaləsi ilə
bağlı Heydər Hüseynov qəti etiraz səsini
ucaldır və həmin mürəkkəb tarixi dövrdə
cəsarətlə yazır ki, məqalədə Azərbaycan
həqiqətləri kobud şəkildə təhrif
edilmiş, XIX əsrin birinci yarısında fəaliyyət
göstərən Azərbaycan tarixçisi Mirzə Adıgözəl
bəy İran salnaməçisi kimi təqdim olunmuş,
Qarabağda hakimiyyət uğrunda gedən feodal mübarizəsi
isə məliklərin milli-azadlıq hərəkatı kimi qələmə
verilmişdir. Heydər Hüseynov A.İonesyanın XVIII əsrin
əvvəllərinə qədər Qarabağda müsəlman
xanlığının mövcud olmaması barədə irəli
sürdüyü iddiaları da tarixi faktlarla rədd edir, onu qəsdən
verilən kobud səhv adlandırır.
1946-cı ildə M.C.Bağırovun etimadı ilə
Heydər Hüseynov Ümumittifaq Kommunist (bolşeviklər)
Partiyası Mərkəzi Komitəsi yanında Marks-Engels-Lenin
İnstitutunun (sonralar Partiya Tarixi İnstitutu adlanırdı)
Azərbaycan filialının direktoru vəzifəsinə təyin
olunur. Həmin dövr üçün çox yüksək
siyasi vəzifə hesab edilən bu postda da o, milli təəssübkeşlik
qayğılarını unutmur, gənc alimlər Zülfəli
İbrahimov, Miryusif Mirhadıyev, Məmməd Qazıyevi
İnstituta işə dəvət edir, institutun direktor
müavini erməni A.Petrosyanı isə tutduğu vəzifədən
azad edir.
Heydər Hüseynov Marksizm-Leninizm institutunun direktoru
olduğu müddətdə Moskvadan göndərilən
komissiya üzvlərinə və onun sədri erməni
Burçalova çəkinmədən Azərbaycana, onun
tarixinə göstərilən sayğısızlığa
görə sərt etirazını
bildirir, faktlarla onların tarixi
saxtalaşdırdığı barədə fikirlərini
söyləyir. Alimin bu cəsarətli addımları
M.C.Bağırov tərəfindən dəstəklənsə
də, respublikanın "beynəlmiləlçi" rəhbər
dairələrində müəyyən qıcıq
doğurur.
1947-ci ilin fevralında Heydər Hüseynov Azərbaycan
Ali Sovetinə deputat seçilir.
Onun təşəbbüsü ilə 1945-ci ildə Azərbaycan
Dövlət Universitetinin (indiki BDU) Tarix fakültəsinin nəzdində
Fəlsəfə bölməsi, 1947-ci ildə isə Filologiya
fakültəsinin nəzdində Məntiq və psixologiya
bölməsi yaradılır. O, ADU-da yaradılmış Fəlsəfə
kafedrasının müdiri seçilir. Onun pedaqoji fəaliyyəti
ilə tanış olduqda bir müəllim kimi də
böyük məharətinin şahidi oluruq. Heydər
Hüseynovun natiqlik bacarıqlarını müşahidə
etməyə, dərin məzmunlu mühazirələrini dinləməyə
başqa ali məktəblərdən, kənar müəssisələrdən,
qəzet redaksiyalarından da gələnlər çox olurdu.
Azərbaycan Elmlər Akademiyasının İctimai
Elmlər Bölməsi tərkibində onun təşəbbüsü
ilə Fəlsəfə və Hüquq İnstitutunun fəaliyyətə
başlaması ölkəmizdə fəlsəfə məktəbini
yaratmaq arzusunun reallaşmasına doğru atılan bir
addım idi. Heydər Hüseynov gənc tədqiqatçıları
dəvət edərək Qərb fəlsəfəsi klassiklərinin
əsərlərini Azərbaycan dilinə tərcümə
etməyə başlamışdı. Həmin illərdə
onun rəhbərliyi altında çap edilən "Azərbaycan
SSR EA-nın Xəbərləri", "Azərbaycan SSR
EA-nın məruzələri", "Azərbaycan SSR
EA-nın Fəlsəfə və Hüquq İnstitutunun Əsərləri"
jurnallarının nəşrə başlaması gənc elmi
işçilərin əsərlərinin çap
olunmasına və ölkədə elmin inkişafına stimul
verirdi.
Müharibədən sonra ölkədə
qıtlığın, aclığın tüğyan etməsinə,
maddi və mənəvi çətinliklərə baxmayaraq, gənc
akademik Azərbaycanda milli fəlsəfə məktəbi
yaratmağa nail oldu. Yetişdirdiyi ilk milli kadrlar - Firudin
Köçərli, İrşad Əliyev, Aslan Aslanov, İqrar
Əliyev, Hüseyn Abbaszadə, Qədriyyə Salmanova, Məqsəd
Səttarov, Ziyəddin Göyüşov və başqaları
üçün elm yolunun qapılarını açmaqla bərabər,
həm də onlara atalıq qayğısı göstərirdi.
1948-ci ildə Heydər Hüseynov, Miryusif Mirbabayev və
Əliheydər Orucovun 4 cildlik "Tam rus-Azərbaycan
lüğəti" kitabları II dərəcəli Stalin
mükafatına layiq görülür. Azərbaycan K(b)P MK
Bakı Komitəsinin 1948-ci il 5,6 may tarixli plenumunun qərarı
ilə Heydər Hüseynov Bakı Şəhər Partiya Komitəsi
Bürosuna üzv seçilir.
Alimin bu uğurları onun şöhrət
qazanmasına, bütün ölkədə tanınmasına
şərait yaratdığı kimi, Moskvada və Azərbaycanda
olan düşmənlərini bir qədər də fəallaşdırırdı.
Yuxarı təşkilatlara ünvanlanmış qərəzli
məktublar və teleqramlar Heydər Hüseynova xoşagəlməz
olaylar yaşadırdı. Atası, qardaşları, yaxın
qohumları barədə aparılan
"araşdırmalar" onun 1948-ci il noyabrın 15-də
M.C.Bağırovun adına izahat yazması ilə nəticələnir.
Mərkəzi Komitədə onun izahatını müzakirə
edib töhmət vermək qərarına gəlirlər. Bu qərar
həssas təbiətli, şair qəlbli Heydər
Hüseynova çox pis təsir edir. Onun xətrini çox istəyən
və alim kimi yüksək səviyyədə dəyərləndirən
ölkə başçısı M.C.Bağırov bunu
eşidən kimi həmin qərarı ləğv etdirir.
Bu fakt da göstərir ki, 1949-cu ilin əvvəllərinə
kimi M.C.Bağırovun böyük alimə olan münasibəti
çox yaxşı olmuşdur. Lakin Heydər Hüseynovun
sürətlə artan şöhrəti, nüfuzu, həm Azərbaycanda,
həm də SSRİ miqyasında ona rəğbətin
sıçrayışla yüksəlməsi bəzi
adamları həm qıcıqlandırır, həm də
qorxudurdu. Onlar Heydər Hüseynovun ən yüksək vəzifələrə
namizəd olduğunu hiss edərək, belə bir hadisə
baş verərsə, onları nələrin gözlədiyini
təsəvvürlərində canlandıraraq bu təhlükəni
aradan qaldırmaq, digər tərəfdən də respublika rəhbərinə
yarınmaq üçün M.C.Bağırovun
qılığına girir, bu akademikin gələcəkdə
onun üçün böyük problemlər yaradacağı
barədə proqnozlar verir, onu müxtəlif üsullarla
gözdən salmağa, gələcəkdə isə aradan
götürtməyə çalışırdılar.
Heydər Hüseynov isə bu abu-havaya, Akademiyadakı
gərgin işinə, universitetdəki elmi-pedaqoji fəaliyyətinə,
İnstitutdakı çoxşaxəli problemlərinə
baxmayaraq, elmi yaradıcılıqla da ciddi məşğul
olur, çox dəyərli tədqiqatlar aparırdı. Sanki
dünyadan tez köçəcəyini əvvəlcədən
hiss edirmiş kimi vətən qarşısındakı
borclarını icra edib bitirməyə
çalışırdı. Belə gərgin bir iş
rejimində, 1948-ci ildə başa
çatdırdığı "XIX əsr Azərbaycan
ictimai-fəlsəfi fikir tarixindən" kitabı dediklərimizə
sübut ola bilər. 734 səhifəlik bu kitabda Azərbaycan türk mütəfəkkirlərinin
dünyagörüşlərini hərtərəfli şəkildə
tədqiq etməklə yanaşı, onların türk və
islami kimliyini göstərmişdir. Həmin dövrün sərt
qadağalarına, qanlı repressiyalar mərhələsi kimi
tarixə yazılmış 1937-ci ildən cəmi 11 il
keçməsinə baxmayaraq, müəllif zəngin mədəniyyətimizin,
fəlsəfəmizin ilk rüşeymlərinin hələ Zərdüştlük
dövründə yarandığını, sonrakı mərhələlərdə
Hafiz Əziz oğlu, Əbdüləziz Həsən oğlu,
Məkki Əhməd oğlu, Abdulla Abdul Məlik oğlu, Bəhmənyar,
Əbu Üla, Xaqani, Nizami, Məhsəti Gəncəvi,
Əbülhəsən Şirvani, Məhəmməd Fələki,
Əcəmi Naxçıvani, Mahmud Şəbüstəri, Nəsimi,
Füzuli, Hacı Zeynalabdin Şirvani və başqaları tərəfindən
davam etdirildiyini, özü də bir çox xalqların
inkişafına böyük təsir göstərdiyini qeyd
edir.
Çox maraqlıdır ki, kitab XIX əsr Azərbaycan
ictimai-fəlsəfi fikir tarixinə həsr edilsə də,
Heydər Hüseynov Bəhmənyar, Əbülhəsən
Şirvani, Məhəmməd Fələki, Əbdül Qədir,
Şükrülla Şirvani kimi adları o vaxta qədər
heç kəsə məlum olmayan, qədim və orta əsrlərdə
yaşamış fikir nəhənglərini Azərbaycan fəlsəfəsinin
bünövrəsini qoyan dahi şəxsiyyətlər kimi səciyyələndirir.
Bu qədər gərgin bir həyat yaşayan bu insan belə
nadir dühaları necə və nə vaxt tapıb müəyyənləşdirə
bilmişdi? Onları tarixin toz basmış səhifələrindən
axtarıb üzə çıxarmaq üçün
böyük tədqiqat mərkəzlərinə on illərlə
vaxt lazım olduğu halda görəsən, Heydər
Hüseynov bir-iki il ərzində təkbaşına bu işləri
necə edə bilmişdi? Yalnız nəhəng fitri istedad, vətənə,
xalqa fanatik bağlılıq, tükənməz enerji və
yorulmazlıq ona belə addımları atmağa şərait
yaradırdı.
Kitabın giriş hissəsində Azərbaycan
xalqının XIX əsrə qədərki elm yolu haqqında
indiyədək heç yerdə yazılmamış zəngin
informasiyaları qələmə aldıqdan sonra XIX əsr
tarixinə həsr olunmuş əsas hissədə bu
torpağın yetişdirdiyi iki nəhəng şəxsiyyət
- Mirzə Kazım bəy və Mirzə Cəfər
Topçubaşov haqqında geniş oxucu kütlələrinə
ilk dəfə məlumat vermişdir.
Qısa, lakin parlaq ömür, acı tale, həm də
böyük işlər görmək şansı,
şöhrət və dəhşətli paxıllıqlar,
böyük himayədarlar və nəhəng düşmənlər
paradoksal həyat yaşamış Heydər Hüseynovun qisməti
idi. Şərəf çələngləri ilə acı
tale daim onu müşayiət etmişdir. Sonralar düşmənlərinin
onun əleyhinə kompromat kimi istifadə edəcəyi bir
çox cəsarətli fikirləri qələmə alanda dərin
zəka sahibi, çox güman, bilirdi ki, yazılanlar, itən,
qırılan varislik bağlarını bərpa etmək, qədim
kökləri olan bir millətin mədəniyyətini
dünyaya çatdırmaq sadə missiya deyil. Dostu Səməd
Vurğunun yazdığı kimi "çarıqlı
kiçik bir ölkə", "gülüş hədəfi
olan çoban torpağı" "Nizamilər, Füzulilər
yetişdirə bilməz" ideologiyasını
darmadağın edən bu kitabı yazarkən, sözsüz
ki, özünü böyük təhlükə
qarşısında qoyurdu.
"XIX əsrdə Azərbaycanda sosial-iqtisadi vəziyyət"
adlanan birinci fəsildə Heydər Hüseynov Azərbaycanın
bölünməsi məsələsinə öz münasibətini
bildirir. Azərbaycanın Rusiyaya ilhaq edilməsini "əbədi
xoşbəxtlik" kimi qələmə verənlərdən
fərqli olaraq Heydər Hüseynov "kəfəni
boğazına dolayaraq" yazırdı: "XIX əsrin əvvəllərində
Azərbaycanda yaranmış tarixi şərait, Azərbaycan
xalqı qarşısında alternativ vəzifə qoydu - ya
feodal, geridə qalmış İran şahlığı və
sultan Türkiyəsi tərəfindən zəbt edilməli,
ya da Rusiyaya birləşdirilməli. Belə bir tarixi şəraitdə
Azərbaycanın Rusiyaya birləşdirilməsi daha az
müsibət idi". Məhz "böyük səadət"
yox, "daha az müsibət"!!! Azərbaycan tarixçilərinin
yazdıqlarından fərqli olaraq Heydər Hüseynov
repressiyanın bu ağır illərində belə Şimali
Azərbaycanın Rusiyaya birləşdirilməsini bir xoşbəxtlik
kimi deyil, nisbətən "az ziyan" kimi təqdim edir,
hadisəyə Rusiyanın müstəmləkəçilik
siyasəti kontekstində yanaşaraq yazırdı:
"Şimali Azərbaycan çarizmin müstəmləkəsinə
çevrildi. Azərbaycanın zəhmətkeş kütlələri
ikiqat zülmə məruz qaldılar; bir tərəfdən
yerli feodallar, digər tərəfdən çar hökuməti
tərəfindən istismar olundular. Çarizm Azərbaycana
özünün müstəmləkəsi kimi baxmaqla, onu
inkişaf edən Rus kapitalist sənayesinin aqrar əlavəsinə
çevirdi. Bundan əlavə, Rus çarizmi Azərbaycanda
xalqın milli mədəniyyətinin inkişafına çəpər
çəkməyə başlayırdı".
Haqqında çox yazılmış olsa da,
bütün "yollar" ora aparmış olsa da, bu gün
bir qədər böyük tarixi məsafədən təhlil
edərkən Heydər Hüseynovun həyatının acı
sonluğunun səbəblərini yalnız bu kitabla bağlamaq
olmur. Kitab, oradakı fikirlər onu ləkələmək,
ittiham etmək üçün bir vasitə olmuşdur, buna
şübhə yoxdur. Əsas "günahkar" isə onun
istedadı, zəkası, cəsarəti, şöhrəti,
orta məktəbi bitirdikdən 7-8 il sonra bütün ölkədə
məşhur sima kimi tanınmasına səbəb olan şəxsi
keyfiyyətləri idi.
Həqiqət naminə isə kitabın da rolunu
ayrıca qeyd etmək lazımdır. Ancaq burada da fikir
ayrılıqları mövcuddur. Bəzi tədqiqatçılar
"Azərbaycanda XIX əsr ictimai-fəlsəfi fikir tarixindən"
kitabında məhz yuxarıda qeyd edilmiş fikirlərin - Azərbaycanın
Rusiyaya ilhaq edilməsi məsələsində
Heydər Hüseynovun radikal düşüncələrinin əsas yaratdığını
qeyd edirlər. İkinci bir fikir mövcuddur ki, guya Heydər
Hüseynovun bolşevik repressiyasına məruz qalmasına səbəb
onun son əsərində fəsillərin birinə Şeyx
Şamil haqqında deyilmiş bir fikri iqtibas seçməsi və
ümumiyyətlə, Şeyx Şamil hərəkatına və
onun ideyalarına müsbət münasibət bəsləməsi
olmuşdur. Doğrudan da, M.C.Bağırovun kitaba
hücumları aşkar şəkildə məhz bu Şamil məsələsi
ilə əlaqələli görünür. Tarixi faktlara
baxaq:
1949-cu il sentyabrın 21-də Nizami adına Ədəbiyyat
İnstitutunun, Nizami muzeyinin və Azərbaycan SSR Elmlər
Akademiyası Tarix İnstitutunun birgə
yığıncağında Heydər Hüseynovun "XIX əsr
Azərbaycan ictimai və fəlsəfi fikir tarixindən" əsərinin
Stalin mükafatına təqdim olunması ilə bağlı
məsələ müzakirə olunur. Müzakirələrdə
dövrün tanınmış alimləri Məmməd Arif
Dadaşzadə, Əlövsət Quliyev, Məmməd Ağa
Quluzadə, Həmid Araslı, Yevgeni Alekseeviç Tokarjevski və
Mir Cəlal Paşayev çıxış etmişlər.
Yığıncaqda əsərin Stalin mükafatına təqdim
olunması haqqında müsbət qərar qəbul edilir.
Bu barədə Xalq yazıçısı Mirzə
İbrahimovun xatirələri çox maraqlıdır. O
yazır ki, "o vaxt mən Moskvada idim. Bir gün dedilər
ki, Aleksandr Fadeyev məni görmək istəyir. O, həm
SSRİ Yazıçılar İttifaqının, həm də
"Stalin mükafatları komitəsi"nin sədri idi. Mən
də həmin komitənin üzvü olduğumdan Fadeyev
görüşümüz zamanı özünəməxsus
bir işgüzarlıqla söhbətə birbaşa Heydər
Hüseynovun kitabından başladı. Çox mənalı
və qiymətli tədqiqat əsəri olduğunu və
Stalin mükafatına irəli sürmək istədiyini
bildirib, mənim rəyimi soruşdu. Söz yox ki, fikir mənə
də xoş gəldi və sevinclə dedim ki, əla olar. O
zaman mənim ağlıma gəlməzdi ki, bu təklif kimə
və ya kimlərəsə xoş gəlməyə bilər.
Kitabı SSRİ Yazıçılar İttifaqı Stalin
mükafatına irəli sürəndə respublikanın rəhbər
təşkilatları buna etiraz etmədilər. Mükafatlar
komitəsində müzakirə zamanı danışanlar
kitabı təriflədilər. Həm açıq, həm də
gizli səs vermədə əsər mükafata layiq
görüldü. Bu münasibətlə Heydər
Hüseynovu təbrik edənlər saysız-hesabsız
idi".
Həmin dövrdə Azərbaycan Mərkəzi Komitəsinin
katibi vəzifəsində işləyən Həsən Məhəmməd
oğlu Həsənov xatirələrində yazır ki, "o
vaxt Stalin mükafatı Komitəsinin üzvü olan Mirzə
İbrahimov Moskvadan mənə zəng etdi ki, Heydər
Hüseynovun kitabını Stalin mükafatına təqdim
ediblər, Azərbaycanın fikrini soruşurlar, mən bu barədə
M.C.Bağırova zəng etdim, o, dərhal
razılığını bildirdi".
Kitab böyük müvəffəqiyyət qazanır,
Heydər Hüseynovun ünvanına Azərbaycan,
Gürcüstan, Estoniya, Qazaxıstan, Özbəkistan, bir
sözlə, SSRİ-nin hər yerindən təbrik
teleqramları axışır.
1949-cu il dekabrın 21-də başda M.C.Bağırov
olmaqla Azərbaycan nümayəndə heyəti Moskvaya Stalinin
70 illik yubileyinə həsr olunmuş tədbirə
getmişdilər. Həmin tədbirdə Heydər Hüseynov
da iştirak etmişdi. 1949-cu il 27 dekabrda nümayəndə
heyəti Bakıya qayıdır və həmin gün elan
verilir ki, 28 dekabrda indiki İqtisad Universitetinin binasında Heydər
Hüseynovun Stalinlə görüşü haqqında məruzəsi
olacaq. Həmin tədbirdə iştirak edən Fuad Qasımzadənin
dediyinə görə, zal dinləyicilərlə dolu idi və
o, məharətli natiq kimi heç bir konspektdən istifadə
etmədən səlis rus dilində 3 saat danışdı.
Moskva səfərindən sonra Heydər Hüseynovun
Ümumittifaq və respublika
miqyasında nüfuzunun artması, respublika rəhbərinin
xüsusi münasibəti bəzi vəzifəli şəxsləri
narahat etməyə başlayır. Həmin şəxslər
onu gözdən salmaq üçün vasitələr
axtarır, ətrafında olan adamları öyrədir,
haqqında müxtəlif məzmunlarda qərəzli donoslar
yazılır.
Lakin doğrudanmı təzyiqlərin əsl səbəbi
məhz bu aşkar ifadə olunan "şamilpərəstlik"
günahından ibarət idi? Heydər Hüseynovun geniş və
hərtərəfli fəaliyyətini diqqətlə izləyərək
belə qənaətə gəlmək mümkündür ki,
Moskvanın dəstəyini qazanaraq Stalin mükafatına layiq
görülmüş bir şəxsiyyətin belə bir
qondarma ittihamla mühakimə edilməsi həqiqətə
yaxın deyil. Çünki onun günahı hələ
yüz il əvvəl Mirzə Kazım bəy tərəfindən
söylənərək Rusiya mətbuatında çap
olunmuş bir ideyanı ancaq təkrar çap etdirməkdir. Bu
ideyanın nə Heydər Hüseynovun fəaliyyət
sferasına, nə də Azərbaycana bilavasitə dəxli var
idi. Müridizm ancaq bəhanə idi. Alimin ittihamına səbəb
olan 734 səhifəlik kitabın cəmi 5 səhifəsini əhatə
edən Şamil hərəkatını və müridizm təlimini
müsbət tərəfdən dəyərləndirən məqalənin
bu qədər səs-küyə səbəb
olacağını heç kəs ağlına belə gətirməzdi.
Bəlkə də bu bəhanə məkrli Moskvanın
xoşuna gəlməyən həqiqi səbəblərdən
yayındırmaq üçün vasitə idi.
Məlum məsələdir ki, Heydər Hüseynov sadəcə
bir tədqiqatçı deyildi. O, Azərbaycanda ictimai elmlərin
başında duran və onlara ideoloji yön verən bir şəxsiyyət
idi. Yuxarıda qeyd edildiyi kimi, Azərbaycanda gələcək
tədqiqatların istiqaməti onun
dünyagörüşündən və mövqeyindən
çox asılı idi. Həmin mövqe isə Moskva
üçün təhlükəli həddə -
qırmızı xəttə gəlib
çatmışdı. Heydər Hüseynov marksist
ideologiyasının pozitiv məqamlarına istinad etməklə
milli şüurun və milli mədəniyyətin
inkişafı naminə imperiyanın yol verə biləcəyindən
qat-qat çox işlər görmüşdü. Onun tamamilə
xalqa məhəbbətdən və vətənə xidmətdən
ibarət olan fəaliyyətini izlədikcə təkcə əsərlərinin
yox, həm də əməli işlərinin qayəsini və
ana xəttini təşkil edən milli təəssübkeşliyi,
milli məfkurəni aydın sezmək olur. İndi həmin
tarixi mərhələni nəzərdən keçirəndə
aydın olur ki, 40-cı illərdə respublikamızda ictimai
elmlərin, ictimai-siyasi fikrin, humanitar düşüncənin
inkişaf tempi heyrətamiz dərəcədə yüksək
olmuşdur, bu hadisənin lokomotivi isə Heydər Hüseynov
idi.
(Ardı var)
Misir MƏRDANOV
AMEA Riyaziyyat və Mexanika İnstitutunun direktoru,
fizika-riyaziyyat elmləri doktoru, professor
525-ci qəzet . 2024.- 24 aprel,¹70.-S.10-11.