42 illik ömrün
ictimai uğurları və şəxsi faciələri
Azərbaycan xalqının XX əsrdə
yetişdirdiyi nadir şəxsiyyətlərdən biri,
görkəmli alim Heydər Hüseynov haqqında
düşünərkən gözlərim önündə
ilk növbədə onun acı taleyinin son səhifələri
canlanır. ...1950-ci il avqustun
15-də Şüvəlandakı bağ evində ona
qarşı olan dözülməz haqsızlıqlara və
aparılan qarayaxma kampaniyasına etiraz əlaməti olaraq
özünü asan Heydər Hüseynovun ölümü ilə
bağlı mətbuatda rəsmi məlumat verilməmişdi.
Halbuki Azərbaycanın ilk akademiklərindən biri,
dövrün ən yüksək təltifi olan Stalin
mükafatına iki dəfə layiq görülmüş, Azərbaycan
Elmlər Akademiyasının vitse-prezidenti, eyni zamanda
İctimai elmlər bölməsinin sədri, Azərbaycan
Dövlət Universitetinin (indiki BDU) Fəlsəfə
kafedrasının müdiri, Azərbaycan KP MK yanında Partiya
Tarixi İnstitutunun direktoru kimi çox məşhur olan bu
şəxsiyyətin ölüm xəbəri bütün
SSRİ-yə yayılmış, hətta ölkə
başçısı Stalinə də məruzə
edilmişdi.
Burada isə hadisə yerinə tezliklə çoxlu
milis (polis), prokurorluq işçisi gəlib adamları
sorğu-sual etmiş, onun özünü asdığı
yerin qapısını möhürləmişdilər. Sonra
da həmin amansız insanlar onun yetim qalmış üç
körpə qız uşağını və onların
anasını bu ölümün günahkarı kimi
uzun-uzadı sorğu-suala tutmuşdular. Atanın faciəsindən
hələ özlərinə gəlməmiş uşaqlar da,
bədbəxt olmuş ana da bu dəhşətdən
sarsılaraq bir tərəfdən də sorğu-suallardan necə
yaxa qurtarmaq haqqında düşünürdülər.
Körpələr də, ana da bir-birinə
qısılıb ağlaşırdılar. "İstintaq
aparanlar" sualları dolu kimi üstlərinə
yağdırırdılar: "Hadisə necə oldu? Ola bilməz
ki, siz bilməyəsiniz? Nəyi gizlədirsiniz? Niyə
vaxtında gəlib xəbər verməmisiniz? Bəlkə
özünüz buna şərait yaratmısınız?"
Körpələr isə yalnız
ağlaşırdı. Ana da hönkür-hönkür
göz yaşı tökürdü. Deyə bilmirdilər ki,
bu dəhşəti yaradan sizi bura göndərən
"sifarişçilərdir". Yalnız üstündən
xeyli vaxt keçdikdən sonra bütün həqiqətlər
məlum olacaq, bu böyük şəxsiyyətin tarix
qarşısında gördüyü nəhəng işlər
həqiqi qiymətini tapacaq, onun dəyəri bilinəcəkdi.
İndi isə sifarişlə "istintaq aparanlar"
sorğu-sualdan əl çəkmir,"ağa"larının
günahlarını kiminsə boynuna qoymağa, kiməsə
"sədaqətlərini" sübut etməyə
çalışırdılar. Nəhayət "gərgin"
istintaq prosesindən sonra akademik Heydər Hüseynovun uşaqları
tərəfindən yox, özünü asdığı
müəyyənləşdi, "istintaqı" aparanlar bir
kənara çəkildilər, uşaqları da, ananı da
sakit buraxdılar.
Onu Fəxri xiyabanda yox, adi şəhər qəbiristanlığında
dəfn etdilər. Dəfnə tanınmış adamlar,
"dostlar", partiya, dövlət xadimləri gəlmədi...
(Əvvəli qəzetin ötən saylarında)
Kitabda xalqının böyüklüyünü və
dünya mədəniyyətinə əvəzsiz töhfələr
verdiyini qabartmaqla Heydər Hüseynov öz
böyüklüyünü, milli ruhunun nəhəngliyini
nümayiş etdirir. Abbasqulu ağa Bakıxanov, Mirzə Şəfi
Vazeh, Mirzə Kazım bəy, Mirzə Fətəli Axundov,
Mirzə Cəfər Topçubaşov, Həsən bəy Zərdabi
kimi XIX əsr mütərəqqi ziyalıların zəngin
elmi-bədii yaradıcılığını fəlsəfi
aspektdən hərtərəfli təhlil edərək SSRİ
məkanında bir millətin ictimai və fəlsəfi fikir
tarixinə həsr edilmiş ilk nümunəni
yaratmışdır.
Burada Rusiya şərqşünaslıq elminin banilərindən
biri, Avropa elmlərinin dərin bilicisi, rus, ərəb, fars,
türk, ingilis, fransız dillərini yaxşı bilən və
bütün bu altı dildə yazan və əsərlər
çap etdirən azərbaycanlı Mirzə Kazım bəyi
doğma vətənində tanıtmaq məqsədi ilə
arxiv sənədlərinə, onun özünün xatirələrinə,
nüfuzlu elm adamlarının yazılarına müraciət
edir, onun həyat və yaradıcılığı ilə
bağlı maraqlı faktları oxuculara çatdırır.
Heydər Hüseynov Mirzə Kazım bəyi sadəcə bir
alim və mütəfəkkir kimi yox, həm də
böyük vətənpərvər ziyalı kimi təqdim
etməyə çalışır. Öz taleyi ilə Mirzə
Kazım bəyin taleyində paralellər axtararaq
yazdığı bu əsərdə ürəyinin diktəsi
ilə onun yaradıcılığından özünə
ruhən yaxın olan fikirləri epiqraf seçir: "Qərb
öz siyasəti ilə Asiyada maarifi bərqərar edə bilməz...
Ölkəni dəyişdirənlər həmin ölkədə
doğulmuşlar sırasından
çıxmalıdır". Dövr üçün
çox cəsarətli fikirlər Mirzə Kazım bəyin
dilindən səsləndirilir.
Yaxud Mirzə Kazım bəyə məxsus və Heydər
Hüseynovun ruhunu oxşayan başqa bir fikir: "Şamilin
adında tarixlik və vətənpərvərlik siqlətli
fikirlər gizlənir. O, qəhrəmandır - qəhrəmanlar
yetişdirən bir qəhrəman!" Mirzə Kazım bəyin
yaradıcılığını və ideya
dünyasını dərindən araşdıran Heydər
Hüseynov onun məhz milli vətənpərvərliklə, milli
azadlıq hərəkatı ilə bağlı fikirlərini
ön plana çəkir, bununla da, Mirzə Kazım bəyin
xristianlığı qəbul edərək çar
Rusiyasına xidmət etmiş "obrazına" yeni prizmadan
baxır və bu zaman əsl mahiyyəti üzə
çıxarır.
Mirzə Kazım bəy öz milli hissiyyatını
Şeyx Şamil haqqında yazdığı əsərində
büruzə verdiyi kimi, Heydər Hüseynov da
özünün aşkar şəkildə deyə bilmədiklərini
Mirzə Kazım bəyin yazdıqlarına münasibətdə
təqdim edir. Ümumiyyətlə, Mirzə Kazım bəy və
Heydər Hüseynovun taleləri arasındakı
oxşarlıq diqqəti çəkir. Sinəsinə
xaç asmış Mirzə Kazım bəy çar
Rusiyasında imperiya siyasəti və senzurası baryerini
keçib vətəninə xidmət etdiyi kimi, döş
cibində partbilet gəzdirən Heydər Hüseynov da
kommunist ideologiyasının və rus şovinizminin qoyduğu
məhdudiyyətləri aşaraq lazım olan fikirləri
deyir.
Bu məsələ, yəni mövcud siyasətin məhdudiyyətlər
yaratması nəticəsində vətənə xidmət etməyin
pərdələnmiş forması kitabda Heydər
Hüseynovun ən çox düşündüyü problem
kimi nəzərə çarpır. O, "XIX əsr Azərbaycan
ictimai-fəlsəfi fikir tarixindən" adlı tarixi əsərində
haqlarında yazdığı Abbasqulu ağa Bakıxanov, Mirzə
Kazım bəy, Mirzə Fətəli Axundov kimi görkəmli
şəxsiyyətlərin Rusiya dövlətinə rəsmi
xidmətdə olmaq və burada yüksək rütbələr
daşımaqla yanaşı, həm də millətinə xidmət
etmək təcrübəsini öz həyat yolu
üçün nümunə seçmişdir. Siyasi xadim, Azərbaycan
KP MK-nın Partiya Tarixi İnstitutunun direktoru ola-ola siyasətdən
yazmalı olduğu halda daha çox Bəhmənyardan, Nizamidən,
Şəbüstəridən, Füzulidən, Mirzə Şəfi
Vazehdən yazır, milli-fəlsəfi fikrin və milli ədəbiyyatın
inkişafı naminə çalışır.
Azərbaycan SSR Elmlər Akademiyasında ictimai elmlərə
marksizm-leninizm təliminin bir nümayəndəsi olaraq rəhbər
təyin edildiyi halda, Akademiya üçün
açılmış imkanlar çərçivəsində
milli tariximizin, ədəbiyyatımızın, dilçiliyin
və nəhayət, milli-ictimai fikrin və fəlsəfi fikir
tarixinin tədqiqi və təbliği sahəsində misilsiz
xidmətlər göstərir. Dövrün tələblərinə
görə bəzən marksizm-leninizm klassiklərinin əsərlərinin
tərcümə və nəşrində fəal iştirak
etsə də, rus inqilabi-demokratik fikrindən, rus dilindən və
mədəniyyətindən əsərlər yazsa da,
bunları açıq-aşkar öz geniş fəaliyyəti
üçün ideoloji səlahiyyət qazanmaq naminə etdiyi
məlumdur. Heydər Hüseynovun da Abbasqulu ağa
Bakıxanov, Mirzə Kazım bəy, Mirzə Fətəli
Axundov kimi əsas məqsədi Azərbaycanda milli
özünüdərkin, fəlsəfi və ədəbi-bədii
dəyərlər sisteminin inkişafı naminə geniş
maarifçilik fəaliyyəti göstərmək idi.
Repressiya illərini, o cümlədən, Heydər
Hüseynova qarşı bu amansızlığı təhlil
edərkən Kremlin, M.C.Bağırovun, yoxsa yerli ermənilərin
daha fəal rol oynaması barədə də cəmiyyətdə
müxtəlif fikirlər mövcuddur. Əslində, bu tərəflər
bütöv bir repressiya maşınının müxtəlif
funksiyalarını yerinə yetirən hissələridirlər.
Burada hərənin öz vəzifəsi var idi - Kreml ümumi
prinsipləri "yuxarıdan" müəyyənləşdirir,
Mir Cəfər icraçılıq edir, ermənilər əlavə
"effekt" yaradırdılar. Ümumi məqsəd isə
bir idi - "ideoloji düşmənlər" adı
altında milli ruhun daşıyıcılarını aradan
götürmək! Mikayıl
Müşfiqlərin, Hüseyn Cavidlərin, Bəkir
Çobanzadələrin acı taleyi bu fikri təsdiq etməyə
yetərlidir - onlar heç bir ideoloji "yük"
daşımırdılar, günahları yalnız milli ruh
idi. Heydər Hüseynov bu tarixi çox gözəl bilirdi,
onların həyat yolu və sonluq məlum idi, ancaq
böyük şəxsiyyətin vətən
qarşısında özünə borc hesab etdiyi məsələlər
də var idi, ona görə bu yolu sona kimi getməyə, hətta
həyat ilə risk etməyə dəyərdi.
Doğrudur, bəzi tədqiqatçılar Heydər
Hüseynovun ikinci dəfə Stalin mükafatına təqdim
olunarkən M.C.Bağırovun iradəsindən asılı
olmayaraq, bilavasitə Moskvanın himayəsinə istinad etməsi
faktını faciənin əsas səbəbi kimi göstərirlər.
Onun Moskva ilə birbaşa əlaqədə olması və
müstəqil addımlar atması o vaxt Azərbaycanda şəriksiz
liderini bərk əsəbiləşdirmişdi. Heydər
Hüseynovun həmkarı İmran Seyidov həmin günləri
belə xatırlayır: "Heydər Hüseynov 734 səhifəlik
monoqrafiyanı götürüb M.C.Bağırova göstərməyə
gedirdi. O, həmin gün bir daha akademiyaya qayıtmadı. Ertəsi
gün isə çox qanıqara gəlmişdi. Bir gün
keçəndən sonra ondan MK-da kitabın necə
qarşılandığını soruşdum. O dedi ki, mənə
qoşa güllə vursaydı, bundan yaxşı
olardı".
Xaraktercə despot olan M.C.Bağırov Heydər
Hüseynova qarşı kompromat axtarır və bu məsələdə
akademikin axırıncı kitabında Şeyx Şamilə
simpatiyasından istifadə edir. Bəzi şahidlər
xatırlayır ki, bu qəzəbdən M.C.Bağırov 734 səhifəlik
kitabı özü diqqətlə oxuyur. Məsələn, Həsən
Məhəmməd oğlu Həsənov xatirələrində
yazır: "Mircəfər Bağırov nədənsə
Heydər Hüseynovun kitabını oxumağa başladı.
Bir gün mənə zəng edib dedi ki, Heydər Hüseynovu,
Zevini, Yakov Mixayloviç Kirsanovu götür gəlin mənim
yanıma. Mən Heydər Hüseynovu tapa bilmədim, onda o
dedi ki, onun müavinini tap, onunla birlikdə gəlin. Mən elə
də etdim. Biz Mircəfər Bağırovun kabinetinə daxil
olan kimi, o, Yevgeniy Alekseeviç Tokarjevskiyə hücum etdi, bu
nə kitabdır, siz nəşr etdirmisiniz. Bu, ziyanlı
kitabdır. Şamilin müridizmi burada mütərəqqi
hadisə kimi göstərilir. O, Tokarjevskiyə dedi, sabah səhər
tezdən gedərsən, oturarsan onun yerində, nə vaxt o,
işə gəlsə, deyərsən ki, burada direktor mənəm,
sən get Mərkəzi Komitəyə".
Fevralın 15-i Akademiyaya işə gələn Heydər
Hüseynov müavini Y.A.Tokarjevskinin onun yerində oturduğunu
görür, seyfindən sənədlərin, partiya biletinin
götürüldüyünü bilir. Heydər Hüseynov
bir kəlmə də danışmadan dönüb kabinetdən
çıxır. O, çox yaxşı başa
düşürdü ki, "yuxarı"da artıq onun
taleyi həll olunmuşdur və onun üçün
"artıq hər şey bitmişdir".
M.C.Bağırovun tapşırığı ilə Həsən
Həsənov əsərin zəif olması barədə
Stalin Mükafatı Komissiyasına məktub yazır. Heydər
Hüseynovun zəkasına, hərtərəfli elmi biliyinə
heyran olan A.Fadeyevin sədr olduğu Mükafat komissiyası bu
məktuba məhəl qoymayaraq ona ədəbi tənqid və
sənətşünaslıq üzrə Stalin
mükafatının verilməsinə nail olur. Bu qərar
Ümumittifaq mətbuatında və "Bakinski
raboçi" qəzetinin 8 mart 1950-ci il tarixli nömrəsində
dərc olunur. M.C.Bağırov bu məsələdə neqativ
məqamların olması qərarına gəlir və alimin
ondan xəbərsiz kitabla bağlı resenziyalar və məqalələr
toplaması, iclaslar keçirməsi, A.Fadeyevlə əlaqə
saxlaması onu bərk əsəbiləşdirir. Mir Cəfərin
alimə qarşı qəzəbi son həddə
çatır, o, ilk növbədə Lavrenti Beriyaya müraciət
edir və onun köməyi ilə bu xəbəri lazımi
şəkildə Stalinə ötürür. Bundan sonra ətrafındakıları
toplayaraq təcili iclas keçirir və müvafiq
tapşırıqlarını verir. Dünən onu
ağız dolusu tərifləyən, kitabı haqqında
gözəl rəylər yazanlar indi "səhv"lərini
etiraf etməyə, bir-birini qabaqlayaraq daha kəskin məqalələr
yazmağa, çıxışlar etməyə tələsir,
onsuz da psixoloji gərginlik keçirən Heydər
Hüseynovu daha dərin, çıxılması
mümkün olmayan vəziyyətə salırlar.
M.C.Bağırov ona qarşı "saymazlıq"
göstərən alimi axıra qədər təqib etmək
qərarına gəlir. Elmlər Akademiyasına, Azərbaycan
KP MK-nın Partiya Tarixi İnstitutuna göstəriş verir
ki, alimin hərəkətlərini müzakirə etsinlər. Onu partiyadan və Partiya Tarixi
İnstitutunun direktoru vəzifəsindən
çıxarırlar.
Bu mənəvi və ədalətsiz hücumlara tab gətirə
bilməyən alim 1950-ci ilin martında Akademiyadakı iş
otağında hər iki biləyinin damarlarını kəsir.
Onu ölümcül vəziyyətdə xəstəxanaya
aparırlar, həkimlərin böyük səyi nəticəsində
həyatını xilas etmək mümkün olur.
M.C.Bağırova yarınmaq istəyən yaltaqlar
alimin ölümlə üzbəüz qaldığı məqamdan
da yararlanır, onun bu addımına partiyaya qarşı
protest kimi rəng verirlər. Yavaş-yavaş hamı onun ətrafından
çəkilir, Heydər Hüseynovun yanında təkcə ən
doğmaları və bir-iki yaxını qalır.
Xəstəxanada olarkən və sonralar ruhdan
düşmüş, sındırılmış, ancaq
üç körpə qızının taleyini gözlərinin
önünə gətirərək dəfələrlə
M.C.Bağırova rəsmi müraciət göndərir,
"səhv"lərinin bağışlamasını
xahiş edir. Dostu İmran Seyidov yazır: "Bir gün mənə
dedi ki, İmran, mənim dilimdən Bağırova bir ərizə
yaz. Mən yaza bilmirəm, əsəblərim tab gətirmir.
Yaz ki, deyirsən, Şamil Türkiyə casusudu. Bəlkə də,
mən səhv eləmişəm. Amma bu səhv mənim səhvim
deyil. Şamil haqqında olan bütün materiallarda o, milli qəhrəman
kimi təsvir olunub. Mən təzə heç nə icad eləməmişəm".
İki-üç dəfə onun dilindən Bağırova ərizə
yazıb göndərdim. Çalışırdım, ərizəni
elə yazım ki, Heydər Hüseynovu Bağırovun
qarşısında aciz kimi göstərməyim. Yazıb
sonra özünə oxuyurdum. O da qulaq asıb deyirdi ki,
yaxşı eləyib belə yazmısan..." Ancaq artıq
gec idi, nə belə müraciətləri həssaslıqla
qarşılayan kimsə var idi, nə də onun məktublarını
Bağırova çatdıran etibarlı dostlar, müraciətlər
ünvanına çatmadan yoxa çıxırdı.
M.C.Bağırov bununla kifayətlənmir, Moskvaya gedir
və orada keçirilən müzakirələrdə
Şamil müridizminin xalqa zidd, mürtəce xarakter
daşıdığını sübut etməyə
çalışır. Şamil hərəkatının
mütərəqqi xarakterini müdafiə etmiş moskvalı
alimlər də Stalinin bu məsələdəki mövqeyinin
dəyişdiyini bilərək səhv etdiklərini etiraf etməyə,
Bağırovu dəstəkləməyə başlayırlar.
Beləliklə, o, Heydər Hüseynovun kitabına Stalin
mükafatı vermiş Komitənin qərarının ləğv
olunmasına nail olur. Bu barədə "Pravda" qəzetində
kitabda olan kobud səhvlərə görə mükafatın ləğv
olunması barədə rəsmi məlumat dərc olunur.
Bağırov qərara gəlir ki, son zərbəni
endirmək üçün böyük bir yığıncaq
da keçirmək lazımdır. 1950-ci il iyulun 14-də
Filarmoniyanın yay salonunda 2000 nəfərin iştirakı ilə
Azərbaycan ziyalılarının yığıncağı
keçirilir. Yığıncaqda M.C.Bağırov "Azərbaycan
ziyalılarının növbəti vəzifələri"
mövzusunda geniş bir məruzə edir. Alimin dostu İmran
Seyidov müsahibələrinin birində həmin iclasla
bağlı yazır: "1950-ci ilin yayıydı.
Bağırov Filarmoniyada ziyalıların
yığıncağını keçirirdi. Mövzu Heydər
Hüseynov idi. Hamıya bir-bir söz verilirdi ki, durub onun
haqqında tənqidi fikirlərini söyləsin. Həmin
gün Heydər Hüseynovun dostları da düşmən
olmuşdular. Yadımdadı, o vaxt Nizami Gəncəvi
adına Ədəbiyyat İnstitutunun direktoru Məmməd
Arif Dadaşzadəyə söz verildi. O, institutun problemlərindən,
planlardan danışdı. İstəyirdi ki, mətləbdən
astaca yayınsın. Bağırov onun üstünə
çığırdı: "Dastan danışma! Mənə
Hüseynovdan danış". Sonra dedi ki, sən Türkiyə
casusuna tərəfdar çıxırsan?! Onda özün də
xalq düşmənisən! Dadaşzadə
kağız-kuğuzunu yığışdırıb pərt
halda kürsüdən düşdü. Yerinə qayıdanda
yan-yörəsində oturanlardan biri də
qalmamışdı..."
Bu iclasdan sonra Heydər Hüseynov 1950-ci il iyulun 18-də
Akademiyanın, iyulun 31-də isə Azərbaycan
Yazıçılar İttifaqının üzvlüyündən
çıxarılır.
Beləliklə, M.C.Bağırov istədiyinə nail
olur. O, Heydər Hüseynovla bərabər, SSRİ
İttifaqının sədri A.Fadeyevə də
"bacarığını" və "qüdrətini"
nümayiş etdirir.
Heydər Hüseynovun əsərlərinə
qadağa qoyulur, onunla bağlı materiallar məhv edilir,
şəxsi işi yandırılır, "ziyanlı"
kitabın redaktoru A.O.Makovelski ittiham olunur, kitaba rəy
yazmış Məmməd Arif Dadaşzadə
Yazıçılar İttifaqı sıralarından, Mehdi
Hüseyn Yazıçılar İttifaqı idarə heyəti
üzvlüyündən xaric edilir.
Haqsız tənqid və təqiblərdən, təhqirlərdən
sarsılmış, ciddi əsəb gərginliyi
keçirmiş Heydər Hüseynov hələ də
ümidini itirmir və həyatını davam etdirmək
üçün son ümid kimi 1950-ci iyulun 15-də yenidən
M.C.Bağırova teleqram göndərir: "Özümdə
cəsarət taparaq sizdən xahiş edirəm ki, mənim
işlə təmin olunmağım barədə göstəriş
verəsiniz". Alimin qızı Leyla xanımın xatirələrindən
aydın olur ki, M.C.Bağırov atasının işlə təmin
olunmasına dair guya göstəriş verir. Hətta alimin bəraət
alması haqqında söhbətlər gedir. Evinə gələnlərin
sayı artır. Lakin sonradan məlum olur ki, bu xəbərlər
doğru deyilmiş, ancaq böyük alimin əsəbləri
ilə oynamaq üçün bir üsul imiş.
Bu, Heydər Hüseynova vurulan sonuncu zərbə olur.
Alimin psixoloji durumu o həddə çatır ki, ona heç
bir dərman kömək etmir. Bunları görən həyat
yoldaşı Tale xanım yeganə çıxış
yolunu ərini mövcud mühitdən uzaqlaşdırmaqda
görür. Bu məqsədlə ailə bağa
köçməli olur. Əfsuslar olsun ki, o, burada da
rahatlıq tapa bilmir.
Həmin günlər həyat yoldaşı Tale
xanım özünə qəsd edəcəyindən ehtiyat edərək
onu bir dəqiqə də gözdən qoymur, onlar
hamısı bir otaqda yatırlar. Avqustun 15-i günü səhər
tezdən yorulub əldən düşmüş, ağır
streslər keçirmiş Tale xanımı bir anlıq yuxu
aparır. Bundan istifadə edən Heydər Hüseynov ehtiyatla
çarpayıdan qalxıb axırıncı dəfə
balalarının üzünə baxır, xeyli fikrə
dalır, Tale xanımım tərpəndiyini görəndə
tələsir, qərarını həyata keçirməyə
imkan tapa bilməyəcəyindən qorxur və həyətə
çıxır.
Tale xanım Heydərin ayıq olduğunu hiss etsə
də, son günlərin gərginliyi onu bərk yormuşdu.
Oyananda isə artıq gec idi, iş işdən
keçmişdi. Bağın ortasındakı tikilinin
qapısının arxasında faciə baş vermişdi.
Qızı Sara xanım müsahibələrinin birində
həmin günü xatırlayaraq deyir: "O, iradəli,
nikbin adam idi. Amma ölümündən bir qədər əvvəl
çox narahat görünürdü. Qaradinməz olmuşdu.
Hər şeyi içində çəkirdi. Heç kəsə
bir kəlmə də demirdi. Sən demə..."
...16 avqust 1950-ci il. Dəfnində yaxın dostları
belə, gözə dəymədi. Tələbələrinə
də cənazəsinə yaxın durmağı qadağan elədilər.
Yoxluğun, itkinin bütün ağrılarını Tale
xanım öz balalarıyla tək çəkməli oldu.
"Həmin gün qapımıza möhür
vurdular. Gedəsi yerimiz yoxuydu. Heç kəs bizi evinə
buraxmırdı. Axırda qonşuluqda yaşayan rus qadın
bizi evinə gətirdi. Saat 3-də beş hərbçi gəlib
evimizi alt-üst elədi. Atamın sənədlərini, məktublarını,
kitablarını yığıb apardılar".
Dəfn mərasimində çox az adam iştirak etdi.
Burada iştirak etdiklərinə görə tələbələri
Firudin Köçərlini Universitet Həmkarlar komitəsinin
sədrliyindən, Ziyəddin Göyüşovu isə
Universitet komsomol komitəsinin rəhbərliyindən azad etdilər.
Tələbələrindən İrşad Əliyev yazır:
"Eşitdim ki, özünü öldürüb. Evlərinə
getdim, gördüm meyit ortadadır. "Yuxarı"dan
tez-tez zəng vururdular. Deyirdilər, tez olun, camaat işdən
çıxmamış meyiti basdırın. Dəfn saat 5-ə
təyin edilsə də, məcbur etdilər cənazəni
saat 3-də götürək. Haradansa bir yük
maşını da göndərdilər. İndiki Xalq Təsərrüfatı
İnstitutunun tinindən burulanda 10-15 tələbə bizə
qoşuldu. Qəbiristanlıqda tələbələrdən
biri mənə yaxınlaşdı ki, bizə göz qoyurlar.
Doğrudan da, həndəvərimizdə yad adamlar vardı.
Ancaq onsuz da, iş-işdən keçmişdi. Onun dəfnində
iştirak elədiyimə görə ertəsi gün məni
aspiranturadan qovdular".
Beləliklə, sovet cəmiyyətinin yetirməsi
olan, kommunist ideologiyasının, marksist-leninçi fəlsəfənin
mərkəzində dayanan, lakin milli varlığına
bağlılığı qəlbindən çıxarıb
ata bilməyən, sosialist cəmiyyətinin verdiyi
bütün imkanlardan məhz millət üçün, xalq
üçün istifadə etməyə çalışan,
milli mənəviyyatımız, mədəni-mənəvi dəyərlərimiz,
ədəbi-bədii və fəlsəfi abidələrimizi
kommunist ideologiyasının labirintlərindən keçirib
yaşatmaq uğrunda çalışan və bu sahədə
böyük uğurlar qazanan Heydər Hüseynov 1950-ci il
avqustun 15-də 42 yaşında həyatla vidalaşdı.
Təəssüf ki, bu odlu-alovlu vətəndaş
alimin yerini tutanların bəziləri bu kursu davam etdirmək əzmində
olmadı, lakin Elmlər Akademiyasında və bütün
ölkədə sağlam düşüncəli,
xalqını sevən şəxsiyyətlərin
varlığı bu alovun sönməsinə imkan vermədi.
Cəmiyyətdə böyük nüfuz sahibi olan bir
insanın ölümü barədə heç bir rəsmi məlumat
verilməsə də, xəbər tez bir zamanda Azərbaycandan
çox-çox kənara yayılır. Bir saat sonra Türkiyə
radiosu Heydər Hüseynovun ölüm xəbərini
dünyaya bəyan edir.
Ailəsini, övladlarını təzyiqlərdən,
qınaqlardan müdafiə etmək üçün
özünə qəsd edən Heydər Hüseynov cəmiyyətin
nə dərəcədə sərt üzü olduğunu təsəvvürünə
belə gətirə bilməzdi. Alimin ölümündən
sonra ailəsinə qarşı təpgilər başlayır,
evlərinə yad ailə yerləşdirilir, telefonları kəsilir,
bağları əllərindən alınır,
"ifşa" kampaniyası daha da genişlənir. Mətbuat
səhifələrində, təhsil müəssisələrində,
fabrik və zavodlarda əsərlərinin, şəxsiyyətinin
müzakirəsi davam edir. Qızı Sara xanım yazır:
"Bu hadisədən sonra başımız çox bəlalar
çəkdi. Müəllimlərimin mənə münasibəti
dəyişdi. Bütün uşaqlara təbliğ eləyirdilər
ki, Heydər Hüseynov sovet hökumətinə qarşı zərərli
kitablar yazıb. Rəfiqələrim də məndən
qaçırdılar. Bircə Solmaz adlı rəfiqəm mənə
dönük çıxmadı. Birdən-birə bütün
qiymətlərim beşdən üçə endirildi. 17
yaşımda Azərbaycan Neft və Kimya İnstitutuna (indiki
ADNSU) sənəd verdim. İmtahanda məni qəsdən
çölə çıxardılar ki,
köçürürsən. İmtahanın qurtarmasına 15
dəqiqə qalmış içəri
çağırdılar. Tələm-tələsik bir
şey yaza bildim, "3" verdilər. Amma üç ay get-gələ
saldılar. İnstitutun rektoru Saleh Qocayev atamla 10 il bir yerdə
işləmişdi. Hər il məni get-gələ
saldıqca ləzzət alırdı. Nəhayət, mənə
dedilər ki, bizdə gizli neft yataqlarının xəritələri
var, onları xalq düşməninin qızına etibar eləyə
bilmərik. Kor-peşman evə qayıtdım. Üz
tutmalı bir kimsəm qalmamışdı. Hara gedirdimsə,
"xalq düşməninin qızıdı" - deyib
işə götürmürdülər".
1953-cü ildə Stalinin ölümü,
M.C.Bağırovun həbsi ilə Hüseynovlar ailəsinin
iztirablarına son qoyulur. 1954-cü ildə Azərbaycan KP
MK-nın birinci katibi seçilmiş İmam Mustafayev Heydər
Hüseynovun ailəsini diqqətdə saxlayır, Tale
xanıma akademikin həyat yoldaşı kimi xüsusi təqaüd
verir, onunla telefon əlaqəsi saxlayır, əllərindən
alınan dərin psixoloji sarsıntının izləri qalan otaqları özlərinə
qaytarır, evlərinə telefon çəkdirir.
1956-cı ildə yaxın dostları Əlövsət
Quliyev, İrşad Əliyev, Mütəllib Babayev Heydər
Hüseynovun "bəraət almış cəsədini"
Fəxri xiyabana köçürdülər. 1958-ci ildə
yaşadığı binaya xatirə lövhəsi vurulur,
1965-ci ildə isə biblioqrafiyası çapdan
çıxır. Azərbaycan EA-nın həqiqi
üzvlüyündən çıxarılması haqqında
qərar ləğv edilir. 1969-cu ildə Heydər Əliyev
hakimiyyətə gəldikdən sonra, Heydər Hüseynovun
adı yüksək tribunadan çəkilir. 1998-ci ildə Azərbaycan
Respublikasının Prezidenti Heydər Əliyev akademik Heydər
Hüseynovun 90 illik yubileyinin keçirilməsi haqqında sərəncam
imzalayır. Yubiley ölkəmizdə təntənə ilə
qeyd edilir. Prezident İlham Əliyev 2008-ci il iyulun 11-də Heydər
Hüseynovun 100 illiyinin keçirilməsi haqqında sərəncam
imzalayır. Akademikin yubileyi respublikada geniş qeyd edilir. Onun
kitabları yenidən çap olunur.
Düşünürəm ki, XIX əsrdə də,
XX əsrdə də xalqımız Heydər Hüseynov kimi
çox dühalar yetişdirib. Bizim bir xalq olaraq həmin
insanların qədrini bilmək, onlara layiq olduğu dəyəri
vermək, onları qorumaq, əzizləmək borcumuz lazımi
səviyyədə olubmu?! "Sağlığında qiymət
verin insanlara!", - demişik, ancaq etmişikmi? Mirzə Fətəlinin
dinsiz kimi ləkələnməsi, Mirzə Cəlilin
düşmən hesab edilməsi, Sabirin acından ölməsi,
Mirzə Kazım bəyin vətənindən didərgin
düşməsi yalnız dövrün tələbi,
güclülərin istəyi, səlahiyyətlilərin
hökmü iləmi reallaşmışdı? Bəs
donosbazlar, onların mühakiməsində "yaxa
yırtanlar", odlu-alovlu çıxış edənlər,
yaxud onlardan da təhlükəli sakitcə bu faciələri
müşahidə edənlər, xısın-xısın
gülənlər, razılıqla başlarını tərpədənlər
bizlərdən deyildimi? XX əsrdə Cavidi, Müşfiqi, Bəkir
Çobanzadəni, Əli bəy Hüseynzadəni bizim
laqeydliyimizlə sıralarımızdan
çıxarmadılarmı?
Azərbaycan elminin görkəmli şəxsiyyətlərindən
biri, 42 illik ömründə xalqı və vətəni
üçün nəhəng işlər görməyi
bacarmış, Azərbaycanda tərcümə məktəbinin
əsasını qoymuş, tarix və fəlsəfə
elminin inkişafında mühüm xidmətlər göstərmiş
akademik Heydər Hüseynov öz adını elm tariximizə
qızıl hərflərlə yazmışdır, bu hərflərin
parlaqlığını qorumaq, onların daim
yollarımıza nur saçmasını təmin etmək isə
bizim vəzifəmizdir.
Misir MƏRDANOV
AMEA Riyaziyyat və Mexanika İnstitutunun direktoru,
fizika-riyaziyyat elmləri doktoru, professor
525-ci qəzet.- 2024.-25 aprel,№71.-S.10-11.