"Vicdanlı,
savadlı, əxlaqlı həkim olmaq insanı mənən
çox yorur"
Uzman dr. İkram Rüstəmov: "Bir insanın həyatına
toxunub ona fayda verməyin zövqünü heç bir maddiyyat
qarşılaya bilməz"
Bəşəriyyətin yaranması,
başlanğıc nöqtəsi haradan başlayır
sualının hələ də tam cavabı yoxdur. Məlum
olan eradan əvvəl və ondan sonrakı tarixin, keçid
xarakterli ictimai formasiyaların mövcudluğu və bəşəriyyət
adlandırdığımız bu kainatın insan
övladını yetişdirməsi, püxtələşdirməsi,
Tanrı tərəfindən ona verilən zəka sayəsində
artıq bəşəriyyəti istədiyi kimi idarə etməsidir.
Yəni bəşəriyyət təkamül prosesi
yaşaya-yaşaya özünün bugünkü durumuna qədər
inkişaf edib. Təkamül isə elmi dildə: "Bioloji
populyasiyaların ardıcıl nəsillər boyunca irsi
xarakteristikalarındakı dəyişiklik" adlanır.
Lakin bu irsi xarakteristikanın daşıyıcısı olan
insan bir fərd olaraq eyni xətt üzərindən
yürüsə də, təkamül onun
varlığının hər nöqtəsində, həyatının
bütün dönəmlərində özünü göstərib.
Bir məsələyə, bir hadisəyə müxtəlif
baxış bucağı, fərqli yanaşma tərzi,
bir-birinə zidd münasibət insan xarakterinin özünəməxsusluğunun
göstəricisidir. Bunların sırasında sarsıntı
deyə bir hal da var ki, onun insan ruhuna sirayəti ömrün
arzuolunmaz acı bir səhifəsidir. Tibbi terminologiyada
psixiatriya adını daşıyan bu sahəyə əksəriyyətimiz
təşvişlə yanaşırıq. İnkişaf
etmiş müasir dövrün özündə belə. Nə
yazıq ki, bu sahənin posientləri uşaqlar olanda həssaslığımız
daha artıq olur. Və artıq: "Günün müsahibi
kimdir" sualına qismən cavab tapan oxucularımıza
şənbə qonağımızı təqdim edək.
Müsahibimiz tibb elmləri üzrə fəlsəfə
doktoru, dosent, "Nəfəs" Psixonevroloji Sağlamlıq
Mərkəzinin təsisçisi, uşaq və yeniyetmə
psixiatrı, uzman dr. İkram Rüstəmovdur.
- Ömür öz axarı ilə keçsə də,
dünya elə narahatdır...
- Həyata pozitiv baxmağı bacaran biriyəm. Nəzərə
alsaq ki, ömür fanidir, ölümə heç bir
çarə yoxdur və həyatın yükü,
ağırlığı da heç vaxt bitmir, eləcə də
dünyanın dərdinin sonu yoxdur, bu baxımdan müsbət
düşünməyə köklənmək lazımdır.
Yəni optimistəm.
- O zaman bu pozitiv və optimist insanı tanıyaq...
- Laçında doğulmuşam, 7-ci sinfi orada bitirmək
üzrə ikən məlum səbəblər ucbatından
Bakıya köçməli olduq. 132 saylı məktəbi
bitirdim və üz tutdum Türkiyəyə. İstanbul
Universitetinin Cerrahpaşa Tibb fakültəsinə daxil oldum.
Bitirəndən sonra eyni xəstəxanada Uşaq-yeniyetmə
psixiatriyası, Yetişim psixiatriyası və Uşaq
nevrologiyası üzrə daha beş il uzmanlıq təhsili
aldım, bir il işlədim və qayıtdım Vətənə.
Gələndən bəri uşaq-yeniyetmə, yetkin
psixiatriyası sahəsində çalışmağa
başladım. Son illər ancaq uşaq və yeniyetmələrlə
işləyirəm. Azərbaycana gələndən təqribən
40 min insanın həyatına həkim müdaxiləsi
etmişəm. Mən yaşda bir həkim üçün bu
statistika ciddi bir göstəricidir. Hə, bir Amerika hekayəmiz
də var. Bir qrant layihəsi üzrə 2014-cü ildə Azərbaycan
və Orta Asiya bölgəsi üzrə regional koordinator kimi fəaliyyətim
oldu. Harvard Universitetinin Tibb fakültəsində və Boston
Uşaq Xəstəxanasında elmi işçi kimi bir
müddət çalışdım. Etiraf edim ki, oralarda fəaliyyət
göstərmək kimi şansım dəfələrlə
olsa da, bunu istəmədim. Sadəcə olaraq sevmədim
oranı. Bunu dəfələrlə demişəm, mənim
Laçında bitməyən, yarımçıq qalan bir
uşaqlığım qalıb və onu öz yurdumda
yaşayıb başa vurmaq kimi bir hissin təsirini həmişə
hiss edirəm.
- Seçiminiz ağ xalat geyinmək oldu...
- Əslində öz seçimim deyildi. Lakin geri
boylananda görürəm ki, başqa bir ixtisası heç
düşünməmişdim də. Həyatımın bir məqamına
toxunum. Övladları olmadığı üçün məni
bibim və yoldaşı böyüdüb. Və atam bildiyim o
insan rayonun baş həkimi olub. Çox mötəbər,
alicənab olan bu insan dizini yerə vurub bir çobanın
süfrəsinin başında otura biləcək qədər
təvazökar şəxsiyyət idi. 8 yaşımda ikən
o, dünyasını dəyişsə də, kiçik
yaşlarımdan mənim şüuruma elə bir fikir
ötürülmüşdü ki, bu uşaq həkim olacaq.
Oldum və buna heç də peşman deyiləm. Bu gün belə,
uşaq hafizəmdə qalan o insanın adı ilə məclislərdə
iştirak edirəm. Mən bu sahədə gözlədiyimdən
daha artığına müvəffəq oldum. Təbii ki, bu,
bir qismətdir. Lakin həkimlik duyğusal insanı yoran bir sahədir,
xüsəsən bizim ölkədə. Bunu o mənada deyirəm
ki, vicdanlı, savadlı, əxlaqlı həkim olmaq insanı
mənən çox yorur. Bir qədər duyğusal
olduğum üçün qənaətim belədir.
- Deyirlər ki, həkimlik cəsarət tələb
edən bir peşədir...
- Həkimlik iki şey tələb edir. Birincisi zəkadır
ki, bu sahəyə üz tutanların əksəriyyəti buna
sahib olur. Çünki dünyanın hər yerində tibbə
daxil olmaq çətindir. İkincisi,
çalışqanlıq. Bura mən üçüncü
olaraq dünyagörüşünü də əlavə edərdim.
Çox savadlı və çalışqan həkimlər
var ki, dünyagörüşünün zəifliyindən
pasiyentlə söhbət qurarkən əziyyət çəkir.
Bu baxımdan bizim sahə digərlərindən fərqlənir.
Bir misal çəkim sizə. Bir kardioloqun və ya bir cərrahın
fizika, bir ədəbi əsər bilməyinə o qədər
də ehtiyac olmaya bilər. Amma biz insanın təfəkkürü,
duyğusu ilə işləyirik. Yəni mənim müəyyən
qədər hər bir sahədən az da olsa məlumatlı
olmağım gərəkdir. Mən hazırda uşaqlarla
işləyirəm. Bu gün uşaqların telefonda
oynadıqları oyunlarla maraqlanıram, onları öyrənməyə
çalışıram. Valideynin güclə yanıma gətirdiyi
uşaq mənə candərdi cavab verəndə, bir-iki
uşaq oyunun adını çəkən kimi sevincək olur
ki, heç demə, mənim dilimdə danışan həkim
də var. Yəni sadaladığım bu üç cəhət
həkim üçün çox önəmlidir.
- Ağ xalatı özünüz seçməsəniz
də, psixiatr olmaq öz istəyiniz olub...
- Tibbə gələnlərin 90 faizi cərrah
olacağam deyir. Mən də o istəklə gəlmişdim.
Ya travmatoloq, ya beyin, ya da ürək-damar cərrahı
olacaqdım. Tibbin incəliklərinə vardıqca beyinlə
işləmək mənə daha maraqlı gəldi. Bu maraq
nevrologiya və psixiatriyaya meylimi artırdı. İxtisas
seçimində uşaq psixiatriyasının xəyalını
çox da qurmamışdım. Türkiyədə xarici vətəndaşlar
üçün klinik sahədə az yer açılır.
İmtahana girdiyim zaman işləmək istədiyim xəstəxanada
iki təməl ixtisası açıldı ki, onun biri
uşaq psixiatriyası idi. İmtahandan təxminən
üç ay əvvəl isə bir uşaq psixiatrı ilə
tanış oldum və çox təsirləndim.
Maraqlandım, araşdırdım, bu ixtisası seçdim və
20 ildə heç də peşmançılıq
yaşamadım. Azərbaycanda bu sahə üzrə xaricdə
oxuyub gələn ilk mən oldum.
- Psixiatr...
- Psixiatr psixi pozuntularla işləyən mütəxəssis
deməkdir. Bizim insanlar psixi pozuntu deyəndə, sadəcə
ruhi xəstəliyi başa düşürlər. Bəli, bu
xəstəlik də var. Lakin bizim sahədə söhbət
yalnız ruhi xəstəlikdən getmir. Nevroz deyiləndə
düşünürlər ki, nevropotoloqa müraciət etmək
lazımdır. Lakin nevroz və nevrotik deyilən xəstəliklər
daha çox psixi pozuntulardır. Depressiya, təşviş
pozuntuları, səbəbi bilinməyən ağrılar, gərginlik,
stress altda yatan psixi pozuntulara bağlıdır. Adi
hörümçəkdən, liftə minməkdən qorxmaq
belə, psixi pozuntudur. Aparılan tədqiqatlar göstərir
ki, istənilən klinikaya müraciət edənlərin xəstəliyinin
60 faizi psixi pozuntu səbəbindəndir. Lakin tək bizdə
deyil, inkişaf etmiş bütün ölkələrdə
psixiatriyanın bir damğası var ki, bu tamam yanlış
düşüncə və yanlış baxışdır.
Orta əsrlərdə kilsə qanunlarının hökm
sürdüyü dövrlərdə psixi pozuntusu olanları
odda yandırır, zəncirləyib içində cin
olduğu kimi ehtimallar irəli sürürdülər. Lakin
bir müqayisə deyim, bunu tələbələrimə də
söyləyirəm. XVIII əsrin sonunda indi inkişaf
etmiş Fransada Pinel psixi xəstələri zəncirdən
azad edəndə, istər Osmanlı imperiyasında, istər Səfəvilərdə,
Şərq dünyasında belə xəstələri
güllü-çiçəkli məkanlarda həzin musiqisi
sədası altında, su ilə müalicə edirdilər.
Bir məqamı xüsusi vurğulamaq istərdim ki, dövr dəyişsə
də, bu xəstəliyə yanaşma dəyişməyib.
- Yəqin ki, uşaq psixiatrı bir qədər fərqlidir...
- Hər bir sahə özünəməxsus və fərqlidir.
Bizim sahədə müayinə həkimin özü, həkimin
savadı, həkimin təcrübəsidir. Biz çox vaxt
pasiyentə toxunmuruq. Ümumi psixiatrik müayinədə daha
çox müəyyən məsafədən xəstənin
davranışı, göz təması, ünsiyyəti,
nitqi, təfəkkürü, emosiyası kimi hallara baxarıq.
Daha bir fərq ondadır ki, bizim sahəni digər sahələrin
həkimləri bilmir. Ona görə ki, psixiatriyada fərqliliklər
və dinamika çox dəyişir deyə, onu
standartlaşdırmaq çox zaman mümkün deyil. Məsələn,
şizofreniya ümumi xəstəlikdir. Siz yüz belə xəstə
görə bilərsiz, lakin onu da görəcəksiniz ki,
onlar heç də bir-birinə bənzəmir. Uşaq psixiatriyasının
spesifikliyi ondadır ki, biz çox özəl uşaqlarla
işləyirik. Bəzən inkişaf pozuntuları ön
planda gəlir. Belə uşaqların valideynlərinin də həssaslığı
çox olur. Bir cümlə qurarkən, vəziyyəti izah edərkən
o qədər diqqətli olmaq lazım gəlir ki, kimsənin qəlbinə
dəyməyək. Düzdür, buna bəzən riayət etmək
olmur. Lakin ən azından bir qədər təcrübə ilə,
bir qədər düşünərək belə halları
minimuma endirməyə çalışırıq.
- Yəqin ki, uşaqlarda müəyyən yaş həddində
psixoloji pozuntu özünü biruzə verir...
- Bu hal uşaq doğulandan özünü göstərə
bilir.
- Lakin valideyn bunu o zaman bilməyə bilər...
- Baxın, 5 aylıq uşaqdır. Bütün
günü ağlayır, yemək yemir, iştahadan kəsilib,
yediyini qusur. Valideyn müxtəlif pediatorları gəzdirib.
Uşaqda heç nə aşkarlanmayıb. Burda psixi pozuntuya nəsə
bir səbəb ola bilər. Dərindən araşdıranda
görürsən ki, ya anasını itirib, ya ananın
doğuşdan sonra depressiyası yaranıb. Sadə bir
nümunə gətirdim. Uşaq hansı yaşda olursa olsun,
pediatrik cəhətdən səbəbi bilinməyən bir
durum varsa, bir psixi pozuntu ilə bu durumun əlaqə
ehtimalı var.
- Deməli, uşaq böyüdükcə psixi
pozğunluğu özü ilə daşıyır...
- Siz psixi pozuntunu ümumiləşdirməyin. Yüzlərlə
psixi pozuntu var və bunların hamısı eyni deyil. Fərz
edək ki, 12 yaşa qədər uşaqda hər şey normal
olub. Lakin uşaq birdən depressiyaya düşür. Bu,
artıq psixi pozuntudur. Müalicə olunur və bir daha belə
hal baş vermir. Əgər söhbət xroniki bir xəstəlikdən
gedirsə, burda vəziyyət tamam başqadır.
Götürək bu gün ən məşhur olan autizmi.
Uşağın həm autistik spektor pozuntusu var, həm də
inkişaf ləngiməsi. Belə uşağın tamam
sağalma ehtimalı çox azdır. Amma uşağın
intelekti çox güclüdürsə və yalnız autizmi
varsa, bax, onların tamam sağalma ehtimalı çoxdur. Ona
görə əvvəldə qeyd etdim ki, hər psixi pozuntu
eyni deyil.
- Həkim valideynə uşağın xəstəliyinin
əlacı yoxdur demək məcburiyyətində qalanda...
- Ümumiyyətlə, xəstəliyi gizlətmək,
onun nəticəsini bildirməmək kimi bir yanaşmanı mən
qəbul etmirəm. Bəzən valideyni üzməmək
üçün belə hallara yol verirlər, lakin bu, etik bir
yanaşma deyil. Buna humanizm də deyənlər var. Mənim nəzərimdə
bu, eqoizmdir.
- Bir insan həyatını xilas etmək...
- Bir insanın həyatına toxunub ona fayda verməyin
zövqünü heç bir maddiyyat, heç bir mükafat
qarşılaya bilməz. Olub ki, illərlə əziyyət
çəkdiyim pasiyent sağalıb, uşaq kimi
ağlamışam. Neçə-neçə valideynə
demişəm ki, artıq sağollaşmaq vaxtı gəlib
çatdı. Əslində insan bunu özündən bilməməlidir.
Bəzi həkimlər düşünür ki, xəstənin
müalicəsini və şəfasını özü edib.
Bu, böyük bir yanlışlıqdır. Hər zaman
pasiyentlərimə də bu fikrimi deyirəm ki, şəfanı
verən Allahdır. Bizim vəzifəmiz o anda, o yerdə o dərmanı
yazmaqdır və ya o əməliyyatı etməkdir.
Müalicənin nəticəsinə biz qarışa bilmirik
axı. Belə bir deyim var: "Yaxşı həkimi, yaxşı
dərmanı pulnan almaq olar, lakin sağlamlığı pul
ilə ala bilməzsən". Çünki onu verən
yalnız Allahdır.
- Söhbətimizə başlayanda ilk dediyiniz bu oldu:
"Laçında doğulmuşam". Bir az da
Laçından danışaq...
- Dediyim kimi, Laçın mənim
yarımçıq qalan uşaqlığımdır. O
dövrdə baş verən hadisələri biz yaş qrupunda
olanlar daha travmatik yaşadı. Böyüklər bəlli bir
müddət orada yaşamışdı. Torpağın
tamını-duzunu dadmışdılar, ləzzətini
görmüşdülər, uşaqlar da kiçik
olduğundan olanları o qədər dərk etmirdilər. Biz
üzü gəncliyə doğru gedənlər həyatımızın
bahar vaxtında belə bir travmanı yaşadıq.
Qaşqın-köçkün həyatını ən
çox bizlər hiss etdik. Bizim qanımızın qaynar
vaxtı idi. Dağa-daşa çıxmalıydıq, atdan
yıxılmalıydıq, bir-birimizlə deyib-gülməli
idik, yeri düşəndə dalaşmalı idik. Amma biz nə
etdik? Qaşqın düşüb şivəmizə lağ
edənlə dalaşdıq, rayon məktəbindən
ayrılıb şəhərin mərkəzində oxumalı
olduq və daha nələr, nələr... Çox
şükür ki, bütün bu çətinlikləri
adlaya bildik, yaxşı dostlar qazandıq, tək biz yox,
bütün ölkə o qarışıq dövrdən
sıyrılıb çıxa bildi. Ümumiyyətlə, mən
dövlətimə, Vətənimin gələcəyinə həmişə
inananlardan olmuşam və bunda yanılmadığımın
şahidiyəm. Mən torpaqlarımızın işğaldan
azad edilməsini, Laçının geri qayıtmasını
görən bir insanam. Keçmiş elə olduğu yerdə
də qaldı, ora qayıtmaq, hər şeyi
qaldığı yerdən davam etmək mümkün deyil.
Bilmirəm, bəlkə rastınıza çıxıb
görmüsünüz, Qaçqınkom belə bir
paylaşımı etmişdi: İki şəkildir, birində
dağılmış, viran edilmiş şəhərdə
köhnə çarpayının üstündə iki
uşaq oturub. O birisində yeni, çiçəklənən
Laçın təsvir olunub və orada iki uşaq var. Yəni
uşaqlığımız qayıtmadı, lakin
uşaqlarımız qayıtdılar. Buna çox sevinirəm.
Laçın azad olunandan bir il sonra ora getdim. Mənə o qədər
küskün, o qədər qəmgin göründü ki...
Gördüklərimdən çox sıxıldım, evimizdən
də təbii ki, heç nə qalmamışdı. İndi
isə işıqlar içində parlayan Laçını
tanımaq belə, olmur. Şərəf və ləyaqətimizi
qanı, canı bahasına bizə qaytaran şəhidlərimizə
Allahdan daima rəhmət diləyirəm. Vətəni belə
sevən oğullarla qürrələnməyə dəyər.
Tamilla M-ZADƏ
525-ci qəzet .- 2024.-3 avqust.(№137).- S.18;19.