Eqodan doğan
sentimentallıq
Esse
Hisslər var ki,
onları yazmaq, onları danışmaq, oxumaq bizi
böyüdür, bizi aydınlandırır. Və bu,
çox hallarda özümüzü melanxolik, çarəsiz
və tərəddüdlü hiss etdiyimiz anların nəticəsidir.
Həmin hisslər mütləq bizə reallığı
xatırladır və biz yaradıcının özü ilə
daha səmimi kontakt qururuq. Dostoyevskinin zövqsüz və
yüksək bədii istedadla yazılmış mətnləri
həmişə mənə müəllifi xatırladıb.
Romanın obrazlarını, romandakı hadisələri deyil,
məhz Dostoyevskinin özünü. Onu təxəyyülümdə
canlandırmaq və onu dinləmək nəsibini
romanlarından almışam. Dərin bir hüzn, əzab,
qisasın öyrətməyə
çalışdığı güzəştə getməyən
fəlsəfə bizə o qədər doğma gəlir ki,
özümüzü qəhrəmanların yerində hiss
etmirik, onlarla müqayisəyə çıxarırıq.
Dostoyevskinin obrazları daha dərin yaralar alıb, yoxsa biz?
Onun psixologiyamızla empatiya qurmaq istedadı danılmazdır.
Ancaq bir dəfə düşünmüşdüm ki,
doğrudan da, Dostoyevski dövrümüzdə
yaşasaydı, indiki qədər populyar olardımı? Buna
elə siz cavab verərsiniz. Mən isə başqa bir məsələyə
diqqət çəkmək istəyirəm. Bu cür yazmaq həm
də onun imicini formalaşdırmışdı.
Dövrünün ədiblərindən heç biri Dostoyevski
qədər sentimental ola bilməzdi, ya da olmağa
çalışmazdı. O, bunu məharətlə
bacarırdı, yaşayırdı. Və yazırdı.
Ədəbiyyatla sentimentallıqdan danışırıqsa,
Dostoyevski misalı ilə başlamağımız həm də
ona görə lazım idi ki, həyatındakı
eniş-yoxuşların, əzabların, taleyin
proyeksiyasını daha asan ala bilirik. Bəs niyə bu qədər
uğurlu alınmışdı? Ümumiyyətlə, təkcə
Dostoyevskidə yox, niyə dekadans dövrünün şairləri
və nasirləri kədərli halları ilə bu qədər
sevilə bilirdi? Hər şeyin zaman tunelində axtarsaq, əslində,
cavab çox sadədir - dövr və onun tələbi. Tələb
deyəndə oxucuların bunu istəməsini nəzərdə
tutmuram. Proseslərin ədiblərdən tələbi məhz
"kədərli görünmək" idi.
Yazıçı prizma kimi ağ işığı
içindən keçirəndə çoxlu sayda rəngli
işıqlar görünür. Hadisəni müşahidə
edib onu yazanda təfərrüatı deyil, həm də
yaradıcılığının, yəni təxəyyülünün
qırıntılarını zərgər dəqiqliyi ilə
o hadisənin üzərinə səpir. Romantik dövrün və
ondan sonrakı bir neçə nəslin
sentimentallığını dövrün xülasəsi ilə
izah etmək olar. Bəs bu dövrün?
İndinin sentimentallığı bir az fərqlidir.
İndi onu duyğu deyil, hadisələr yaradır. Ötən
əsrin adamı xatırlayıb üzülürdüsə,
bu günün insanının sentimental olması
üçün sıradan hadisələr kifayət edir.
Texnologiyanın insanı ürəyi olan robotlara çevirdiyi
zamanın sentimentallığı kənddə dəmir həlqədən
düzəldilmiş balaca maşın oyuncağı ola bilir.
Əslində isə burda üzüləcək, ya da qəhərlənəcək
elə bir şey yoxdur. Bəs
niyə bizə bu qədər dərin toxunur? Çünki
onun kimi bir oyuncağa ehtiyac duymadığımızı
anlayırıq. Onun dəyəri mövcudluğundadır.
Əgər o, bizim görəcəyimiz sonuncu oyuncaqdırsa,
bilirik ki, bir də hansısa uşaq onu düzəltməyəcək.
Sentimentallığımız öz eqomuzdan doğur.
Yaşanan hadisələri öz taleyimizlə müqayisə
edib onun bizim ağrılarımızdan nə qədər
böyük və kiçik olmasını
araşdırır, nəhayət, qərara gəlirik ki, bizim
əzablarımız və bizim keçmişimiz daha
böyükdür. Buna görə də onu nümayişə
çıxarmaq qərarına gəlirik. Beləcə,
keçən əsrin sentimental ədəbiyyatçı
obrazını yenidən dekonstruksiya etmiş oluruq. Ancaq
bugünün oxucusuna bu maraqlıdırmı və ya nə qədər
maraqlıdır? O, bu cür sentimentallığa
aldanacaqmı? Təbii ki, yox. Məşhur "Black Mirror"
serialının bölümlərindən birində
ölmüş ərinin maketini sifariş verən və onu
elektodlar vasitəsi ilə yaşadan bir qadının həyatından
bəhs olunur. Maketin səsi, hadisələrə yanaşma tərzi,
geyimi, yemək zövqü - hər şeyi əri ilə
eynilik təşkil edir. Ta uşaq doğulana qədər.
Maketin atalıq hissi özünü göstərmir. Ona
atalıq haqqında heç bir proqram, alqoritm yüklənməyib.
Bunu izləyən oxucunu təəccübləndirmək
üçün sentimental mətnlərin intellektual və
vizual ölçülərini nəzərə almasaq, ona
uduzmuş oluruq. Əks halda oxucu mətnin
sentimentallığından həzz ala bilmir,
yazıçıya yazığı gəlir sanki. Onun həyatını
mətnlərindən daha ön planda izləmək istəyir.
Duyğulandırmaq labüddür, ancaq bütöv ssenarini
"duyğu partlayışı"na hesablamaq sadəlövhlük,
hətta primitivlikdir.
Həssaslığını küçə-küçə,
adam-adam çəkib gətirməlidir öz masasına.
Yalnız öz sərhədlərində o
"bomba"nı partlada bilər. Beləcə, həm
özü, həm də digərləri daha təhlükəsiz
olar. Ədəbiyyat tamamilə rasional ola bilməz, bunu
anlayır və irrasional düşüncənin əleyhinə
çıxış etmək istəmirəm.
Yaradıcılıq mahiyyətcə irrasionaldır. Onun ruh
halı, əlbəttə, fərqlidir, atmosferi daha təsirli,
yoluxucudur. Şəxsiyyət fonunda isə yazıçı
rasional olmağa məcburdu. Hətta, bəli, məcburdu.
Komikslərlə böyüyən bir uşağın
qarşısına kitab qucaqlayıb çıxmaq və ya həyəcanlı
musiqilərdən ifrat dərəcədə məst
olmuşcasına danışmaq işə yaramayacaq. Nə qədər
şablon səslənsə də, yazmalıyam ki,
güclü olmaq, dözməyin yollarını axtarmaq
lazım gəlir bəzən. Ancaq masaya qədər...
Yazı masasında şəxsiyyətin konturları
dağılır, sərhədləri pozulur və xaosun
içində səliqə yaratmaq istəyən bir nəfərin
sərgüzəştləri başlayır. İndi doyunca
ağlaya, hiss edə bilərsən, burada, keçmişin
qaranlığında kifayət qədər səliqəsiz
eşələnmək olar.
Sənətin reallıqla
uyğunlaşmağının tərəfdarı
olmayanların yanında olduğumu deyib, müəllif
obyektivliyini pozuram. Ədəbiyyat xilas edir, göstərir,
cavab axtarmır, ancaq sual verir. Bu missiyanı pozmağın ən
asan yolu adamların ağrılarını daha tünd etmək,
onları daha çox küncə sıxmaqdı. Hər kəsin
bunu etdiyi bir zamanda yazıçı da kütlənin rənglərini
boz alıb özündən elə boz da keçirirsə, deməli,
bacara bilmir. Postmodernizm bir köynək yaxındı bu
mövzuya. Dərd elə, bütün ağrılarından
karnaval düzəlt, onları rəqsə dəvət et.
Hüzn ədəbiyyatın mayasıdır, təməlidir.
Komediya belə əzablar üzərində qurulur. Və ədəbiyyata
alternativ əzabların bu cür dəqiq effektini alan ikinci sahə
yoxdur. Sadəcə bu sahədə olan iynəni vurmazdan
öncə islaq pambıqdan istifadə eləməlidir.
Pasiyent qaşqabaqlı, zorən ağlayan, özünə
illərin dərdini yükləmiş kimi görünən həkimi
sevməyəcək.
Müasir ədəbiyyatın davası da budur yəqin.
Dekadans dövrü ədəbiyyatının (xüsusilə
şeirinin) bu günün atmosferində
olmadığını anlamaq çətin deyil. Hüzn
yalnız duyğu aspektində aktualdır,
yaradıcılıq bütünlükdə, şəxsiyyət
isə obrazlıq ondan istifadə edəndə daşlar
heç cür öz yerinə oturmur.
Rəvan CAVİD
525-ci qəzet .- 2024.-13 iyul,№122.-S.19.