Söz azadlığı və
jurnalist ləyaqəti
Nəsr
(Əvvəli ötən çərşənbə
sayımlzda)
Söz azadlığı adlanan əsəb
uclarının qıcıqlanması demokratiyanın
sağlamlığının normal qaydada
olmadığının göstəricisidir. Sözü
mühakimə etmək isə olduqca arzuolunmaz, həm də
bir qədər müşkül məsələdir.
Çünki ədəbi söz, yazı müəyyən
fikir ifadə etsə də, başqa mənaya da yozula bilir,
bütöv kontekstlərdən çıxarıldıqda,
onu tam fərqli səmtə də yönəltmək
mümkün olur. Ona görə də bu məsələdə
qərar vermək, vahid, həm də düzgün nəticəyə
gəlmək olduqca çətindir. Bu səbəbdən
hakimlər həmin qəbildən olan işlərə baxanda
ekspertləri dəvət edir, ancaq onların özləri də
ümumi mövqeyə gələ bilmir, həmrəylik
nümayiş etdirməkdən uzaq olurlar. Cinayət yalnız əməldə
özünü büruzə verir, söz, ideya, əgər bu
insanlığa qarşı çağırış deyilsə,
birbaşa cinayət tərkibinə malik olmur. Bircə onu yada
salmaq lazımdır ki, tarix boyu milyonlarla insanın
başı kəsilsə də, həyatına xitam verilsə
də, heç bir ideyanın boynunu vurmaq mümkün
olmamışdır. Bu, olduqca yaxşı haldır, lakin zərərli
tədavül xərclərindən də xali deyildir.
Çünki hətta ən mənfur ideyalar belə birdəfəlik
olaraq tarixin arxivinə təhvil verilmir, asanlıqla unudulmur,
müəyyən vaxt keçdikdən sonra münbit şərait
yaranan tək, alaq otu kimi cücərməyə, adamların
şüuruna nüfuz etməyə başlayır. Təəssüf
ki, vaxtilə yazıçı Frants Kafkanın təsvir
etdiyi kimi, mürəkəb hadisələr
qarşısında şəxsiyyətin
gücsüzlüyü, zəifliyi baş verir, şahmat
piyadasını andıran adamlar kütləsi meydana gəlir.
Təcrübə göstərir ki, bu vaxt onlar özlərinə
yad olan qüvvənin təsirindən qoruna bilməyərək,
zərərli ideyaların "cazibəsinə" təslim
olmaq yolunu tuturlar.
Jurnalistin əqli əməyinin məhsulu yalnız
sözdür, məqalədir, yazıdır. Söz onun həm
hücum silahı, həm də yeri gəldikdə rəğbət
bəslədiyi mövqeyi müdafiə etmək
üçün yeganə vasitəsidir. Bəziləri
hücuma atıldıqda, sonradan müdafiə olunmaq
ehtimalını bütünlüklə unudur, öz
ağılsız "dəlisovluğuna" görə cavab
verməli olur. Qələm sahibi öz sərəncamında
olan vasitədən xeyir, insanlıq, düzgünlük naminə,
şərə, cəmiyyətə sirayət edən bəlalara
qarşı məharətlə və səmərəli qaydada
istifadə etməyi bacarmalıdır. Həqiqətə
sitayiş və xidmət etmək əvəzinə, jurnalist
bu silahdan sui-istifadəyə yol verdikdə, gec-tez bumeranq kimi
bu zərbə qayıdıb onun özünə dəyəcəkdir.
Lakin bu tələb heç də qələm sahibini dar bir
çərçivəyə, qəfəsə salmaq niyyətinə,
onun üçün mövzu gettosu yaratmaq məqsədinə
çevrilməməlidir. İnsan üçün təbiətin
bəxş etdiyi ən böyük nemət və mükafat
olan sözdən, özü də kütləvi,
açıq bəyan edilən sözdən xırda hisslər
naminə, məkrli niyyətlər
üçün və qisas silahı kimi istifadə edilməməlidir.
İnsanlara nifrət təlqin etmək, irqi, milli ədavəti
qızışdırmaq qanunlar tərəfindən qadağan
edilmişdir. Ona görə də heç bir qələm
sahibi bu ixtiyar həddini keçməyə həvəs
göstərmir, çünki bu sərhəd pozulduqda,
artıq qanun qarşısında cavab vermək lazım gəlir.
Elə dəyərlər, elə simvollar vardır ki,
onlar, kiminsə iradəsindən asılı olmayaraq, az qala
müqəddəslik toxunulmazlığına yiyələnmişdir.
Onlara qarşı sözdə, yazıda azacıq hörmətsizlik,
sayğısızlıq halı bu müqəddəsliyə
sitayiş edənlər tərəfindən təhqir kimi
qarşılanır və onların qəzəbini hansısa
frazeoloji təhlil yolu ilə olan izah vasitəsilə soyutmaq
mümkün olmur, yatırtmaq isə olduqca çətinləşir.
Təəssüf ki, cəhalət, xurafat keşikçiləri,
dini fanatizmə xidmət edənlər də öz tənbəkilərini
uydurduqları ehkamlar folqasına büküb, onun
tüstüsü ilə beyinləri dumanlandırmağa cəhd
göstərirlər. Ona görə də cəhalət əlamətləri
qamçılananda, onlar dinə aid olan məsələlərdən
bütünlüklə təcrid edilməli, bu yolla dinə
yad olan ünsürlərinin, onun sitayiş və ibadət
toxunulmazlığından özlərinə müdafiə
vasitəsi kimi istifadə etmələrinin qarşısı
qabaqcadan alınmalıdır. Yaxşı məlumdur ki, cəhalət
fədailəri dini bayraq altına sığındıqda, bu,
ciddi fəsadlar əmələ gətirir. Dini fanatizm isə
islam dininə böyük ziyan vurur, əslində onun yüksək
ideallarını təhrifə uğratmaqla, müqəddəslik
qəbul etmiş dəyərləri də gözdən
salır. Ona görə də dini fanatizmə qarşı
mübarizə bir an da olsun zəifləməməlidir, kənar
qüvvələrin müxtəlif vasitələrlə onu
yaymaq cəhdlərinin qarşısı ən ciddi şəkildə
alınmalıdır. Ölkəmizdə dinin dövlətdən
ayrı olduğu bir şəraitdə, rəsmi, ya qeyri-rəsmi
qüvvələr tərəfindən ona cəmiyyətdə
dominantlıq vermək iddiasına qarşı sərt tədbirlər
görülməlidir.
Digər Şərq xalqları kimi azərbaycanlılar
da öz ənənələrinə hörmətlə
yanaşır, onlara həsr olunmuş tədbirləri bir
bayram kimi təntənə ilə qeyd edirlər. Televiziya
kanalları qədim ənənələrimizin təbliğatına
geniş yer ayırırlar. Təəssüf ki, bu məsələdə
də ölçü hissi gözlənilmir, arxaizmə aludəçilik
həddi aşır, ənənə adı altında bəzən
xurafatın təbliğatına yol verilir. İslam dini ilə
heç bir əlaqəsi olmayan pirlər barədə
verilişlər göstərilir, bundan pul qazananlar həmin
reklamdan istifadədə çaşqınlığa, ləngiməyə
yol vermirlər. Təəssüf ki, bəzi naşı
işçilərin ucbatından xurafat, ənənə donuna
geyindirilir, yaramaz şarlatanlar adamların sadəlövhlüyündən
istifadə edir, şüurlara, köhnəliyin zərərli,
əslində zəhərli qalıqlarının toxumunu səpirlər.
Belə fəaliyyətə və onlarla məşğul
olanlara keçilməz sədd qoyulmalıdır.
Hamıya yaxşı məlumdur ki, müstəmləkəçilik,
imperializmin Asiya, Afrika və Cənubi Amerika xalqlarına "bəxş
etdiyi" böyük bəla idi. Lakin metropoliyalar
ağalıq etdikləri ölkələrdə xalqların
yararsız adətlərini ləğv etmək kimi, bəzən
faydalı iş də görürdülər. Hindistanın
bir neçə birləşmiş regionunda qubernatorluq edən
Uilyam Kavendiş-Bentinka 1833-cü ildə bu ölkədə
iyrənc adət kimi hökm sürən köhnə
qaydanı - arzuolunmayan uşaqların öldürülməsini
və ərinin dəfn tonqalında dul qalan qadının da
yandırılmasını qadağan etdi. Sati adlanan dul
qadınların yandırılması qədim mifə, allah
Şivanın arvadına gedib çıxırdı.
Qubernatorun qadağası diri dul qadınların
yandırılması kimi vəhşilikdən hind
xalqını xilas etdi. Bizdə belə eybəcərlik
heç vaxt olmamışdır, lalin müasir dövrlə səslənməyən
xurafat qalıqlarından da tam azad olmamışıq,
bunları ləğv edə bilməsək də, ən
azı təbliğ etməməliyik...
İslam dini az sayda olan mühüm dünyəvi dinlərdən
biridir, onun ehkamları əsrlərin sınağından
çıxmış, insanları qardaşlığa səsləmiş,
qəlbə və şüura təsir etmək sahəsindəki
nadir gücünə görə dünya əhalisinin hər
altıncısının inancına, imanına
çevrilmiş, bütün qitələrə (beş qitə
nəzərdə tutulur) yayılmışdır. İslam həm
də möhtəşəm bir mədəniyyətdir. Bu
böyük abidəni inkar etmək, şübhə altına
almaq ağılsızlıqdır. İslam dininə
qarşı hücumlar əks nəticə ilə üzləşmiş,
onun dayaqlarının daha da möhkəmlənməsinə səbəb
olmuşdur. Din, ona ruhən sığınan hər bir
adamın könlünün olduqca zərif simidir, ən intim
duyğusudur, bu həssaslığı ilə seçilən
hisslə olduqca ehtiyatla davranmaq tələb olunur.
Cəhalətə, mövhumata atılan güllələrin,
qəlpələrin islam dini adlanan nəhəng dağa
hansısa ziyan vuracağını güman etməyin
özü sadəlövhlükdür. Əslində, xurafata
qarşı mübarizə dinin yüksəkliyi və təmizliyi
uğrunda aparılan hərəkatın tərkib hissəsidir.
İslamla xurafatı birləşdirmək, onların bir-birinə
nüfuz etməsini, birinin digərini qidalandırmasını
güman etmək isə bu dini hörmətdən salmaq istəyindən
başqa bir şey deyildir. Ona görə də cəhalətin
ifşasına həsr edilən yazılarda, onunla din
arasında hansısa təmənnalı məqsədlər
naminə qurulan körpülər yandırılmalı,
geriliyin, avamlığın, yaramaz qaydaların rudimentləri
dini postulatlardan və ibadətlərdən
bütünlüklə təcrid edilməlidir.
Jurnalist qüsurlara, çatışmazlıqlara
qarşı mübarizə apardıqda onun
daşıyıcıları əleyhinə də öz
süngüsünü işlətməli olur və cavab kimi
həmin adamların düşmənçiliyi ilə üzləşir.
Bu düşmənçilikdə vasitələrin seçilməsinə
o qədər də əhəmiyyət verilmir, qələm
sahibini sıradan çıxarmaq üçün bəzən
iyrənc üsullar da yarayır. Jurnalistlərə
qarşı səlib yürüşü elan etmək həvəsində
olanlara, bu məfhumu ilk dəfə tarixə bəxş edənlərin
acı taleyini xatırlatmaq lazım gəlir.
XI əsrin sonunda başlanan səlib yürüşləri
xristian dininin bayrağı və bilavasitə rəhbərliyi
altında aparılsa da, əslində, İusus Xristin təbliğ
etdiyi əxlaq prinsiplərinə tam zidd olmaqla yanaşı, Qərbin
sonralar genişlənən və gur inkişaf edən
biabırçı müstəmləkəçilik siyasətinin
başlanğıc nöqtəsi rolunu oynadı. Bu
yürüşləri təşkil edənlər və
onların başçıları bədnam ad və Herostrat
şöhrəti qazanmaqdan başqa heç nəyə nail
olmadılar. Yəqin ki, tarixi səlibçiliyi təqlid etmək
istəyənləri da buna bənzər bir sonluq gözləyir.
Jurnalistikanın çoxəsrlik tarixinə nəzər salsaq
görərik ki, qələm əhli nə qədər təqiblərə,
cəzalara məruz qalsa da, nəticə etibarilə qələbə,
özü də tam və geniş miqyaslı zəfər
onların tərəfində olmuşdur. Bu mənada mətbuatı
feniks quşuna bənzətmək olar, onu yandırmaq eşqinə
düşənlər arzularının tam əksi olan bir
möcüzənin şahidi olmuşlar - bu küldən o, yenə
dirilib, qanad açmağı bacarmışdır.
Bunu nəzərə alaraq, tarixə müraciət etmək,
bəzi faktları yada salmaq pis olmazdı.
1734-1735-ci illərdə Nyu-Yorkda Zinqer işi deyilən
bir hadisə baş vermişdi. Bu adam "New York weekly Journal"
həftəlik qəzetinin naşiri idi. Həmin qəzetdə
qubernatora hücumlar edilir və o, kəskin tənqidə məruz
qalırdı. Qubernator bu həmlələrdən qəzəblənib,
böhtana görə qəzeti yandırmaq və naşiri həbs
etmək göstərişini verdi. Məhkəmədə
Zinqeri güclü vəkil müdafiə edirdi və iş
ittiham olunan naşirin tam qələbəsi ilə nəticələndi.
İttiham isə ondan ibarət idi ki, bu hücumlar guya
"Alihəzrət idarəçiliyinin (həmin dövrdə
bu koloniya, digər 12-si kimi Böyük Britaniya
imperiyasının müstəmləkəsi idi və ona
görə də mətndə kral hakimiyyəti nəzərdə
tutulurdu) xarakterini alçaldır və burada yaşayan
adamları yoldan çıxarmaq, iğtişaş yaratmaq məqsədini
güdür". Məhkəmə təkcə bu ittihamı
bütünlüklə rədd etmədi, həm də qərarına
qeyri-adi bir maddəni də əlavə etdi. Bu maddəyə görə
mətbuatda böhtana icazə verildi. Jüri hesab etmişdi
ki, bu, hər bir adamın koloniyanın qubernatorluğu
haqqında həqiqət kimi fikirləşdiyi hər bir
şeyi demək hüququdur. Bu, daha çox indi geniş
işlədilən "diffamasiya" anlayışına
uyğun bir qərar idi, başqa sözlə, mətbuatda kimisə
biabır edən həqiqi və ya saxta məlumatların
çap edilməsi hüququnu nəzərdə tuturdu. Bizdəki
bəzi müəlliflər isə hələ qanunla icazə
verilməmiş diffamasiyadan da uzağa gedərək, daha
çox şantaj üslubuna üstünlük verirlər. Bu
isə müəyyən məqsədlər naminə həqiqi
və ya saxta ləkələyici məlumatları elan etmək
yolu ilə adamları qorxutmaq, hədələmək,
şantaj vasitəsidir. Axırıncı bu fransız
sözü xeyli dillərə keçsə də, onun ingilis
dilindəki sinonimi olan "blackmail" hərfi mənada
olmasa da, məna tutumuna görə bizdəki "qarayaxma"
anlayışına daha yaxındır, birbaşa bu niyyətin
məkrliliyini açıb göstərir. Reket jurnalistlər
adətən bu yaramaz üslubdan istifadə edirlər. Mətbuat
Şurasının reket jurnalistlərə qarşı
apardığı kəskin mübarizəni yalnız təqdir
etmək lazımdır.
(Ardı var)
Telman ORUCOV
525-ci qəzet .- 2024.-17 iyul,№124.-S.14.