Sonuncu məğlubiyyət

Hekayə

...Qış parkında oturub, telefonda qurdalanmağa başlamışdım ki, yağış başladı. Öz-özümə “islanmışın, yağışdan nə qorxusu?!” deyib, telefonu cibimə qoydum. Yarım saatdan sonra hiss elədim ki, ayaqqabımın içi su ilə dolub, ancaq nədənsə heç nə vecimə deyil...

Beləcə axşama kimi oturdum. Sonra yağış kəsdi, xəfif külək əsməyə başlayanda canıma üşütmə düşdü. Cəld ayağa qalxıb, qaçmağa başladım. Üzü Nərimanov heykəlinə tərəf dayanmadan qaçdım. Heykəlin yanına çatanda yağış kəsdi. Yağışdan sonra elə bil şəhər boşalmışdı, gözümə bir-iki küçə iti dəydi, deyəsən, yağışda islanmışdılar, ancaq onların da heç nə veclərinə deyildi...

Təzə, ancaq yaxşı bir vərdişimlə baş-başa qalıb, hamını bir-bir xatırladıqca, gülürəm. Hərdən nəyə güldüyümü özüm də bilmirəm, sonra yadıma düşən bayağı bir lətifəni yadıma salıb, gülməyimə bir əsas tapandan sonra ciddi sifət alıram...

Qohumlarımın hamısı unutmuşam, lap adlarına kimi. Sonra xatırlayanda gülürəm. Unutmaq üçün zaman da ayırmağa dəyməz, bəzi adamlar üçün... Kefimin kök vaxtında şeir də yazıram. Sonra yazdıqlarımı gizlədirəm. Kimdən və nədən gizlətdiyimi də bilmirəm. Guya kimdi oxuyan, ancaq özümə təsəlli verirəm, birdən kimsə oxuyar deyə...

Müharibədən qayıdanda çox şeyimi itirmişdim. Atam ölmüşdü, anam da xəstə idi. Qardaşım Rusiyaya köçmüşdü, bir daha geri qayıtmamaq şərtilə orada ailə qurmuşdu. Nənəm hələ sağ idi, ancaq daha razyana dəmləmirdi. Bütün günü anama baxırdı. Qızı gözünün qabağında şam kimi əriyib gedirdi. O da başa düşürdü ki, xəstəliyi amnasızdır və bir gün canını alıb gedəcək...

İndi heç kim üçün darıxmıram. Bircə uşaqlığım yadıma düşəndə kövrəlirəm. Həm də bu kövrəklik məni bir az sakitləşdirir. Oyuncaqlarımın hamısını xatırlayıram. Ən çox da nənəmin aldığı ağ ördək oyuncağı tez-tez yadıma düşür. Axırıncı dəfə harda itirdim bilmirəm, sanki o itki ilə də uşaqlığım bitmiş oldu...

İşdən çıxıb evə gedirəm, yolboyu maşınların siqnal səsindən canımı qurtarmaq üçün qulaqcıqdan istifadə edirəm. Adətən radioda klassik mahnıları dinləyirəm, ya da öz səsimi diktafona yazdırıb, sonra da öz səsimə qulaq asıram. Düzü, səsim maşınların siqnal səsindən fərqlənməsə də, cəhənnəm, yola vermək olur. Zarafat deyil, səsimə qulaq asa-asa qulağımın da daha yaxşı eşitdiyinin fərqinə varıram...

Keçiddə dayanıb, işıqforun piyadalar üçün yaşıl işığının yanmasını gözləmək xoşuma gəlsə də, adətən bu müddət qısa olur deyə, kədərlənirəm. Bunu bir dəfə işdə müdirə dedim, adam az qala məni işdən qovurdu, birtəhər başa saldım ki, kinoya çox baxıram axır vaxtlar, hamısı ondandı. Tərslikdən müdir də kino həvəskarı imiş, qayıtdı ki, hansı kinolara baxırsan? Bilmədim nə deyim, yadıma Titanik düşdü. Titanik deyən kimi, qayıtdı ki, yaxşı bir həkim tanışım var, istəsən nömrəsini verim danış, lap mənim adımı ver, səni yaxşı müayinə etsin. Həkimin nömrəsini götürsəm də, zəng eləmədim. Votsapda profil şəklinə baxdım, gördüm ki, yaşıl köynəkdə qırmızı qalstuk taxıb. Tez nömrəsini sildim. Elə bil qorxulu yuxu görmüşdüm. Bir aya yaxın telefonu açmadım. Onsuz da zəng edib, axtaran da yoxdu. Belə də axtaran yerimi bilir də: günümün çoxunu Qış parkında keçirirəm...

Qış parkı məni iki cəhətdən xoşbəxt edir: birincisi, burada hər şey mənə yay fəslini xatırladır. Güllər, çiçəklər, ağaclar, hər yer yaşıllıqdır. Niyə adını Qış parkı qoyublar - bilmirəm. Ancaq bu parkda qışdan əsər-əlamət yoxdu. İkincisi isə burada göyərçinlərin çox olmasıdı. Uşaqlıqdan göyərçinləri sevirəm. Hətta bir dəfə göyərçin saxlamağa da cəhd elədim. Ancaq evdə atam icazə vermədi, sonra küçədə, yolda, harda göyərçin görürdümsə, elə baxa-baxa qalırdım...

Tələbə idim. Bir dəfə möhkəm xəstələndim. Qızdırmam düşmürdü. Nənəm dərman əvəzinə razyana verdi, qusdum, elə bildim zəhər içdim, bir az keçdi düzəldim. Güclü tərləyəndən sonra, ayağa dura bildim. Ancaq razyanadan elə iyrənmişdim ki, adını eşidəndə ürəyim qalxırdı. Ancaq məni sağaltdığı üçün bir az hörmətim artmışdı ona. Nənəmin sevimli bitkisi idi. Hərdən mənə elə gəlirdi ki, nənəm razyana ilə nəfəs alır, razyana ilə xoşbəxt olur. Nənəm öləndə balıncının altına razyana yığmışdı, həmin gün çox soyuq idi. Nənəm ölən günü sonuncu məğlubiyyətimin fərqinə vardım. Nənəmdən sonra bir daha həyatda nəsə qazanacağıma inanmadım.

May ayıdır. Gecəni yatmamışam. Günüm o qədər də ağır keçməyib. Ancaq heç cürə yata bilmədim. Səhər də yerimdən dura bimirdim. Divana pərcimlənib qalmışdım. Telefonun zənginə dik atıldım. Elə bil kimsə belimə iynə batırdı. Müdir idi zəng edən. Həkimlə danışıb-danışmadığımı soruşdu. Dedim, zəng çatmadı, sonra da nömrəsini sildim. Əsəbiləşdi. Telefonu üzümə keçirdi. Bildim ki, iş-işdən keçib. Bu dəfə həqiqətən işdən qovulacam...

Deyəsən, Qış parkında yabanı razyana bitməyə başlayıb. Razyana mənə nənəmi xatırladır. Hər axşam çay dəmləyib, razyanadan bir-iki çimdik atardı. Bağda bitən razyananın ətrini heç sevmirdim. Bu dəfə nəsə xoşuma gəldi, bəlkə də nənəmi xatırladırdı deyə, ətrinə hayıl-mayıl olmuşdum. Elə bil bütün ağrılarım azalmağa başlamışdı, gözümə işıq gəlmişdi...

Nəhayət, ərizəmi yazıb işdən çıxdım. Çıxanda müdirə şillə vurmaq istədim, ancaq qorxdum. Qorxdum ki, sudurğası tutar, sonra da ölər. Arada sudurğası tutanda güclə özünə gəlirdi. Sağollaşdım, hətta əlini də sıxdım. Bilmirəm niyə, ancaq sanki üstümdən bir yük götürüldü. Sanki özümü həmişə olduğumdan daha sakit hiss etdim...

Sonucu dəfə Qış parkından keçdiyim üçün bir az razyana yığıb, cibimdən çıxardığım qəzet parçasına bükdüm. Sonra çəmənlikdə uzanıb, göyə baxdım. Göyərçinlər havada uçub, buludların yaxasına sancılırdı elə bil... Sonra yağış yağdı. Ayaqqabımı çıxarıb, bir tərəfə qoydum. Cibimdən qəzet parçasına bükdüyüm razyananı çıxarıb, burnuma tutdum. Elə bu vaxt telefonuma zəng gəldi. Zəng edən keçmiş müdirim idi. Açmadım. Bir az keçəndən sonra mesaj yazdı. Mesajı açdım. Oxudum. Güldüm. “Həkimlə danışdım, sabah səni gözləyəcək. Mütləq gedərsən”...

Göy üzü tərtəmizdi, göyərçinlər parkda gəzişən adamların əlindən düşən qır-qırıntıları dənləyirdi. Razyana qoxusu ətrafı bürümüşdü...

Tural CƏFƏRLİ

525-ci qəzet.- 2024.- 21 iyun,№107.-S.15.