Azərbaycanlılara
qarşı soyqırım - Şahid ifadələri
Azərbaycan Respublikasının Prezidenti İlham
Əliyev öz çıxışlarında dəfələrlə
Qərbi Azərbaycanın, İrəvanın, Zəngəzurun
və Göyçənin tarixi Azərbaycan torpaqları
olduğunu vurğulayıb. Ölkə rəhbəri Qərbi
Azərbaycandan olan bir qrup ziyalı ilə
görüşündə deyib: "Qərbi Azərbaycan
tarixi Azərbaycan diyarıdır, şəhərlərin, kəndlərin
adları Azərbaycan mənşəlidir və biz
yaxşı bilirik ki, indiki Ermənistan ərazisində tarix
boyu Azərbaycan xalqı yaşayıb".
Keçən əsrdə Qərbi Azərbaycandakı
- indiki Ermənistan ərazisindəki adları Azərbaycan mənşəli,
əsrlərlə azərbaycanlıların
yaşadıqları yüzlərlə kənd erməni
silahlı dəstələri tərəfindən
dağıdılaraq həmişəlik xarabalığa
çevrilib. Q.Muradyan adlı bir erməni 1920-ci ildə ermənicə
"Joğovurd" qəzetində
dağıdılmış azərbaycanlı kəndləri
haqqında yazırdı: "...bu kəndlərin əhalisi
Ermənistan sərhədlərini tərk etmişlər
(qovulmuşlar - İ.V.). Mən dağıdılmış kəndlər
gördüm, orada bir neçə pişik və
iki-üç it qalmışdı. Onlar bu ölüm
sükutuna təəccüblənir, qeyri-adi və qəribə
səslə hürürdülər".
İrəvan Quberniyasının Üçkilsə
(Eçmiadzin, sonralar Talin rayonu) qəzasına daxil olan
Ağcaqala, Eşnək, Əkərək, Dian, Quldərviş
və Yuxarı Kolanı kəndləri də ermənilər
tərəfindən viran qoyulmuş həmin kəndlərdəndir.
Bu kəndlərin sakinləri isə erməni soyqırımının
canlı şahidləri idi.
1918-ci ildə adları çəkilən kəndlərdən
- öz doğma tarixi-etnik torpaqlarından qovulanların
keçmiş Vartaşen (indiki Oğuz) rayonunun Yaqublu kəndində
məskunlaşmalarından 105 ildən çox vaxt
keçmişdir. Artıq bu adamların heç biri həyatda
yoxdur. Hazırda həmin kənddə onların törəmələri
- övladları, nəvə, nəticə və kötücələri
yaşayırlar.
Deportasiyaya məruz qalanlar Yaqubluya gəlib yerləşənə
kimi onların çoxu erməni vəhşiliyinin qurbanı
olub, bir hissəsi isə fiziki sarsıntılara və mənəvi
genosidə, ağır həyat şəraitinə, kəskin
iqlim dəyişikliklərinə dözməyərək
yolda-izdə həlak olublar. Ona görə də
ağcaqalalı Qəni Abbasov şeirlərinin birində
obrazlı şəkildə demişdi ki, "Altmış kənd
yığıldıq, bircə kənd olduq".
Adları çəkilən kəndlərdən
qovulanların başlarına gələn müsibətləri
təsvir etmək belə insana əzab verir. Yeniyetmə
vaxtlarımda yaşlı nənə və babalarımın
(soyqırım şahidlərinin) öz aralarında etdikləri
söhbətlər yadıma düşür. Onlar Qərbi Azərbaycandakı
kəndlərindən, oranın təbiətindən,
sayılıb-seçilən şəxslərindən, adət-ənənələrindən,
geyimlərindən (dingə, güləbatın küləcə,
mintənə, kəlağayı, çəpkən, çəpgəni
ətlaz və s.) süfrə mədəniyyəti və yeməklərindən
(əriştə şorbası, əvəlikli çəkməcə,
İrəvan kətəsi, yalançı dolma, balıq
çörəyi, yeznə şirnisi, növbənöv
plovlar, sac yeməkləri, daş küftəsi,
çaşır turşusu və s.), Novruz bayramını necə
qeyd etmələrindən elə şirin-şirin
danışırdılar ki! Elə bilirdim ki, nağıllar
aləmindəyəm. Gətirdikləri tikmələrin üzərində
rəngli saplarla işlənmiş mifoloji elementlər isə
məni sehrli, qəribə bir aləminə aparırdı.
Başlarına gələn müsibətlərdən
söz açanda gözlərindən axan yaşı tez əllərinin
dalı ilə silirdilər ki, görən olmasın. Üzdə
gülsələr də, ürəklərində
böyük bir nisgil vardı: Vətən, torpaq nisgili. Mahiyyətini
başa düşmədiyimə görə onların
ağlamağına bir məna verə bilmirdim. Sonralar başa
düşdüm ki, onlar paramparça olmuş Vətənin,
deportasiyaya məruz qalaraq həlak olan soydaşlarının,
həm də özlərinin taleyinə
ağlayırmışlar.
Bu adamlarla təmasda olarkən həmişə
onların ürəklərində o məşəqqətli
illərin ağrısının qaldığını hiss
edirdim. İki daşın arasında yaylıqlarının
ucuna düyünləyib gətirdikləri bir ovuc vətən
torpağını tutya kimi qoruyurdular. Ağcaqala, Eşnək,
Əkərək, Dian, Quldərviş və Yuxarı Kolanıdan
gətirdikləri həmin torpağı qəbirlərinin
üzərinə səpməyi bir-birinə vəsiyyət
edirdilər.
Onlar XX əsrin 60-70-ci illərində Qərbi Azərbaycana
gedib dədə-babalarının yurd yerlərini ziyarət
edib qayıdan həmyerlilərini, oğullarını, nəvə-nəticələrini
saatlarla söhbətə tuturdular.
Doğma yurd yerlərinin qoxusunu ora gedib-qayıdanlardan
almaqla təskinlik tapırdılar.
Kənd sakinlərindən Məmmədov Məmməd
İsa oğlu, Abdullayev Əli Kərim oğlu, Abbasov Qəni
Allahverdi oğli, Əhmədova Səriyyə Cəlil
qızı, Poladova Qızdarxanı Qurbanəli qızı,
Abbasov Həsən Allahverdi oğlu, İmamverdiyev Hüseyn
İsmayıl oğlu, Rzayev Qafar Abdulla oğlu, Abdullayev Məmmədəli
Əlyar oğlu, Məmmədov Mirabbas Ağəli oğlu,
Mehdiyev Kərim Kazım oğlu, Rzayeva Ənbər Abdulla
qızı, Abdullayev Abdulla Kərim oğlu və onlarla digərləri
erməni vəhşiliklərinin canlı şahidləri idilər.
Onların söylədikləri "qorxulu
nağıllara" oxşayırdı. Balaca uşaqlar
qorxduqları üçün bu hadisələr onların
yanında söylənmirdi. Amma bunlar nağıl yox, dəhşətli
və acı həqiqətlər idi.
Bu gün canlı şahidlərin özləri həyatda
olmasa da, onların erməni vəhşilikləri barədə
söylədikləri övladlarının, nəvə-nəticələrinin,
kötücələrinin yaddaşında yaşamaqdadır.
Erməni quldurları tərəfindən nənə-babalarımızın
başına gətirilənləri xatırlamaq nə qədər
çətin olsa da, onları yaddan çıxarmamalı, gənc
nəslin yaddaşına petroqlflər kimi həkk etməliyik.
Hafizəsi olmayan xalq məhvə məhkumdur.
2003-cü ildə çap olunmuş "Yaqublu və
yaqublular" kitabımda həmin şahidlərin bəzilərinin
ifadələrini verə bilmişəm. Erməni vəhşiliklərinin
sübutu olan həmin ifadələrdən bir neçəsini
sizlərin də nəzərinə çatdırmaq istərdim.
Zənn edirəm ki, bu ifadələr sizin "hiyləgərlikləri
olduqca iyrənc, alçaqlıqları olduqca dözülməz,
əclaflıqları olduqca təəssüfləndirici
olan" (fransız səyyahı qraf De-Şolye) ermənilərin
xalqımızın başına açdıqları fəlakətlər
barədə təsəvvürlərinizi
az da olsa, genişləndirəcək.
İlk ifadə erməni vəhşiliklərinin
canlı şahidi Qurbanov Əkbər İbrahim oğluna
aiddir. O söyləyirdi ki,
"Ağcaqaladan uzaqlaşandan sonra axşamçağı
bir dərəyə gəlib çatdıq. Dayanmalı olduq.
Burda bir neçə azərbaycanlı ilə
rastlaşdıq. Onlar yaxınlıqdakı kənddən
olduqlarını söylədilər. Dedilər ki, ermənilər
kəndin bütün əhalisini yuaxınlıqdakı dərəyə
toplamış və hamısını qırmışlar. Səhər
açılanda gözlərimizə inanmadıq. Dərə
cəsədlərlə dolu idi. Öldürülənlərin
çoxunun əzaları (başı, qolu, qıçı)
ayrılmış, qarnı yırtılmış, gözləri
oyulmuşdu. Onların içərisində çoxlu
qadın və uşaq cəsədləri vardı. Bu vəhşiliyə
ürək dözə bilməzdi. Şahidlərin
hamısı ağlayırdı. Fəqət burada ləngimək
ölümə bərabər idi. Ürəyimizə daş
basıb yolumuza davam etməyə qərar verdik. Çox
çətinliklə Gəncəyə gəlib
çıxdıq. Sonra isə indiki Şəki rayonunun Cəyirli
və Qayabaşı kəndlərində bir müddət
yaşadıq. Nəhayət, gəlib Yaqubluda məskunlaşdıq"
(Əkbər kişi hələ Qayabaşı kəndində
yaşayanda qardaşı Qurbanla türk hərbi hissələrinin
tərkibində ərazidəki kəndlərin quldur erməni
tör-töküntülərindən təmizlənməsində
fəal iştirak etmişdi).
Hadisələrin canlı şahidlərindən
başqa biri - uzun müddət kənddə kolxoz sədri və
sovet sədri işləmiş, keçmiş RPK-nin büro
üzvü olmuş, eşnəkli Rzayev Qafar Abdulla oğlu
söyləyirdi ki, Eşnəyi məcburən tərk edərək
Azərbaycana gələrkən yollarda azərbaycanlı kəndlilərin
süngüyə keçirilmiş meyitləri, kəsilmiş
bədən hissələri və dağılıb
tökülmüş daxili orqanları ilə
rastlaşırdıq. Onların çoxu qadın və
uşaq meyitləri idi. Cəsədlər
yaxınlıqdakı quyulara doldurulmuşdu.
84 yaşlı Abdullayeva Əsmayə Əhməd
qızı isə anası Əhmədova Səriyyə Cəlil
qızından eşitdiyi hadisəni belə
danışırdı: "1918-ci ildə ermənilər
Ağcaqalaya hücum etdilər. Xeyli müqavimət göstərən
ağcaqalalılar axırda kəndi tərk etməyə məcbur
oldular. Sonralar öyrəndik ki, kənddən vaxtında
çıxa bilməyənləri ermənilər iri damlara
doldurub diri-diri yandırmışlar. Əlikörpəli,
hamilə qadınlar, uşaqlar, qocalar at və öküz
arabalarında günlərlə yol gedirdilər. İgid
oğlanlarımızın sayəsində kənddən
çıxanların bir qismi Naxçıvana və Türkiyəyə
keçdilər. Bir müddət Türkiyədə
sığınacaq tapdıq. Sonra Gəncəyə gəldik.
Daha sonra Qəbələ rayonundakı Nic kəndində məskən
saldıq. Qohum-əqrabaları axtara-axtara gəlib axırda
Yaqubluya yerləşdik".
Oğuz şəhərində məktəb direktoru
işləmiş Y.Əliyev keçən əsrin 60-cı
illərində atası Abdullayev Məmmədəli Əlyar
oğlundan eşitdiyi hadisəni nəql edirdi: "Atam deyirdi
ki, artıq qırğın düşmüşdü.
Çarəmiz arvad-uşağı da götürüb kənddən
çıxmaq idi. 50-60 ailə baş götürüb kənddən
uzaqlaşdıq. Axşamçağı gəlib bir erməni
kəndinə çatdıq. Ermənilər bizi
"mehribanlıqla" qarşıladılar. Təklif etdilər
ki, gecəni burada qalaq, səhər özləri bizi yola
salacaqlar. Əvvəl razılaşdıq. Gecə şübhələnib
bir hissəmiz xəlvətcə kəndi tərk etdik. 20 nəfərə
qədər isə kənddə qaldı. Xeyli yol getdik. Sonra
dayanıb geridə qalanları gözlədik. Bir azdan uzaqdan
bir nəfərin gəldiyini gördük. Onu
qarşılamağa getdik. Çatanda həmin şəxsin kənddə
qalan həmkəndlilərimizdən biri olduğunu
gördük. Qan içində zorla nəfəs
alırdı. Söylədi ki, səhərə yaxın ermənilər
onları yola salmaq adı ilə kənddən
çıxarmış, xeyli aralıdaki dərənin kənarına
gətirmiş, bütün var-yoxlarını əllərindən
almış və hamısını qılıncdan
keçirmişlər".
Məlum olduğu kimi, XX əsrin əvvəllərində
ermənilər ancaq Qərbi Azərbaycan - Ermənistan adlanan ərazidə
deyil, Bakı quberniyasının Bakı, Şamaxı, Quba,
Göyçay qəzalarında, Qarabağda, Zəngəzurda,
Naxçıvanda da vaxtaşırı xalqımıza
qarşı qırğınlar, talanlar, yanğınlar, terror
və digər zorakılıq aktları həyata
keçirmişlər. Əsrin sonlarında törədilən
Xocalı faciəsi isə əsl genosid idi.
O müdhiş illərin üstündən xeyli vaxt
ötüb. Əsas məsələ, yuxarıda da qeyd
etdiyimiz kimi, erməni vəhşiliklərini unutmamaq və
unutdurmamaqdır. Xalq o zaman gələcəyə inamla irəliləyir,
o zaman qüdrətli, güclü olur ki, Ulu öndər Heydər
Əliyevin də qeyd etdiyi kimi, tarixi hadisələrə biganə
yanaşmasın, faciələrdən nəticə
çıxarmağı bacarsın.
Vətən müharibəsində dövlət rəhbərliyi
ilə xalqımızın birliyi, qəhrəman
oğullarımızın sayəsində erməni quldurlarından qisas
alınsa da, "Dəmir yumruq" isə həmişə
hazır olmalıdır. 200 ildən artıqdır ki, türk
xalqlarına qarşı düşmənçilik siyasəti
aparan ermənilərə inanmaq olmaz! "Qardaş olub
Hayastan-Azərbaycan" "sovet nağılına"
heç inanmaq olmaz! Çünki
tarix sübut edib ki, "...ermənilər xəyanətkar və
arxadan zərbə vurandırlar". Az qala 1000 il bundan əvvəl
"Qabusnamə"də onlar haqqında deyilirdi ki,"...Yer
kürəsində mövcud xalqlardan ermənilər ona
görə fərqlənirlər ki, onların xarakterində və
təbiətində murdarlıq vardır. Ermənilər
olduqca nadürüst, arxadan zərbə vurandırlar.
Riyarkardırlar, oğrudurlar. Çörəkləri dizlərinin
üstündədir, Həmişə özünüzü
onlardan qoruyun". A.S.Qriboyedov rus imperatoruna məktubunda
yazırdı: "Əlahəzrət, mərkəzi rus
torpaqlarında ermənilərin məskunlaşmasına icazə
verməyin. Onlar elə tayfadırlar ki, bir neçə il
yaşayandan sonra dünyaya hay-küy salacaqlar ki, bura bizim qədim
dədə-baba torpağımızdır". İsveç
səyyahı Adam Mets nahaq yerə deməyib ki, "ermənini
bircə saatlığa nəzarətsiz qoysan, təbiəti dərhal
onu şər işlərə sövq edəcək".
Tarixi həqiqəti isə dəyişdirmək
mümkün deyil. İlahi ədalət bir gün mütləq
təcəlli edəcək. Vaxt gələcək Qərbi azərbaycanlılar
öz doğma dədə-baba
torpaqlarına qayıdıb orada yaşayacaqlar. Ermənilər istəsələr
də, istəməsələr də, bu, olacaq! Çünki
Qərbi Azərbaycanın əsl sahibi bizim
xalqımızdır və soydaşlarımızın o əraziyə
qayıdıb orda yaşaması isə on-ların əzəli
insanlıq haqqı və beynəlxalq normalarla müəyyən
edilən hüququdur.
İmran VERDİYEV
Əməkdar müəllim
525-ci qəzet.- 2024.- 30
mart, ¹55.- S.20.