Jurnalistika - "tələsik
yaradılan ədəbiyyat"
Esse
Mark Tven, Ernest Heminquey, Con Steynbek, Cəlil Məmmədquluzadə...
Ədəbiyyatın bu tərəfində boya yoxdur, bəzək
yoxdur, döngələrinə, cığırlarına ayaq
basılmayıb, bütün yollar təmtəzədir, bu tərəfdə
qulaqbatıran səslər yoxdur, sükut var, adamın ruhunu
üşüdən, qanını donduran sükut... Arabir fəryad
da olur, qulaqlar eşitməz, ancaq ürəklər duyar.
Ədəbiyyatın bu tərəfində bir sadə dil var
ki... Hər şey olduğu kimidir, olduğu kimi görünən,
amma görülmək istənməyən... Bu tərəfdə
bütün mənzərələr sözə öz rəngində
köçürülür, bütün adamlar öz dilində
danışır, səslər öz melodiyasına sadiq
qalır. Bu sadə dil ən mürəkkəb
güzgüdür, bircə dəfə də
başımızı qaldırıb baxa bilmədiyimiz o
güzgülərin mənzərəsi başqa heç nəyə
bənzəmir. O güzgülər gah susub ağrıdır,
gah da çilik-çilik olub ruhumuza batır. Bəli, elə
indi də. Aradan keçən illərə, qərinələrə
rəğmən.... Bu sadə dil baş qəhrəmanları
sadə adamlar olan əsərlərin dilidir. Steynbekin Corcu,
Lennisi, Joadları, Heminqueyin balıqçı babası,
Robertosu, Mariyası, Mirzə Cəlilin Məhəmmədhəsən
əmisi, Novruzəlisi... Onlar gündəlik həyatda tez-tez
rast gəldiyimiz adamların obrazlarıdır.
Maraqlıdır ki, bu sadə dilin
yazıçıları həm də jurnalist olublar.
Üç müharibədə iştirak edən,
reportajın ustası sayılan Heminqueyin "Əcəl zəngi"ni
yazması təsadüf idimi? Ya da köçkünlərin həyatlarından
reportajlar hazırlayan Steynbekin ömrü yollarda
keçmiş Joadlardan bəhs edən "Qəzəb
salxımları"nı yazması necə? Kaliforniya
köçkünlərindən xəbərlər
hazırlamaq üçün aylarla düşərgələrdə
qalan Stenbeyk, görəsən, o hadisələrin, o anların
gələcəkdə bir romana köçəcəyini o
zaman bilirdimi? Ömür boyu cəhalətlə
savaşmalı olan, əlindəki qələmi silaha
çevirən Mirzə Cəlilin məqalələri gələcək
hekayələrinin eskizi deyildimi? Mirzə Cəlilin Steynbekdən,
Heminqueydən əsas fərqi o idi ki, o, qələminə
tuş gələnlərin ağrısını başqa bir
yerə getməyə gərək qalmadan - elə öz
ölkəsində, öz ətrafında duymuşdu, cəhalət
içində tək aydın olmaqdan daha ağrılı,
daha çətin nə var ki? Mirzə Cəlilin missiyası
da daha böyük idi - xalqı qəflət yuxusundan
ayıltmaq! Xalq oyanmaq üçün Mirzə Cəlillərdən
çox, Molla Nəsrəddinlərə ehtiyac duyur. Mirzə
yeri gələndə Molla Nəsrəddin də oldu...
Jurnalistika ilə ədəbiyyatın, doğrudan da,
möhtəşəm harmoniyası var. Mənə elə gəlir
ki, fənlərarası əlaqələrdə bu ikisindən
çox bir-birinə bağlı olan sahələr yoxdur. Hər
ikisinin qaynağı müqəddəsdir - SÖZ! Axı
"Söz Tanrı dərgahındaydı..." Jurnalistika
böyük ədəbiyyatın ilkin mərhələsi ola
bilir, məqalələr hekayələrin, reportajlar
romanların anası ola bilir. Bax o anda nə məqalə
müəllifi bunun fərqindədir, nə də reportaj
hazırlayan... Ədəbiyyatda köşə
yazarlığında başlayıb "Nobel"
yazarlığında bitən bir yol da var...
Heminquey "The Kansas Star"da keçən illəri
üçün belə deyirdi: "Star"da sadə bir
başlığı yazmağı öyrənməyə belə
çətinlik çəkirdiniz. Bu, hamı
üçün faydalı bir şeydir. Qəzetdə işləmək
gənc bir yazara zərər verməz, hətta kömək edər,
əgər ondan vaxtında ayrılmağı bacararsa..."
Bəzən gənc yazıçılar jurnalistikanın
onların enerjisini sovurduğundan şikayətlənirlər.
Yanaşma çox şeyi həll edir, hər şey bizim
baxdığımız kimidir. Gözəl baxsaq, gözəlliyini,
pis baxsaq, mənfi tərəflərini görəcəyik. Nəyin
nə qədər faydalı olduğunu uzaqlaşdıqdan
sonra anlayırıq - insan təbiəti... Heminqueyin fikrinə
gəldikdə isə, haqlı olduğunu
düşünürəm. Qəzet yazmağı öyrədir,
qəzet məktəbdir, sadəcə yazmağı yox, həm
də hamının dilində danışmağı, ən əsası
isə kəşf etməyi. Gore Vidal Steynbek haqqında deyir
ki, o, nələrisə icad etmədi, onları tapdı.
Steynbekin Kaliforniya köçkünləri haqqında bir
yazısı qarşıma çıxdı.
Aclığı necə təsvir edib, İlahi! Bu aclıq mənə
necə də tanış gəlirdi, bu, həmin aclıq idi -
"Qəzəb salxımları"ndakı - Joadların
aclığı. Bu aclığın təsvirində təkcə
söz yoxdur, həm də foto var, səs var, ağ-qara ekrandan
gəlib keçən video-görüntülər var. O
reportajlar "Qəzəb salxımları"nın
toxumları idi, onları Steynbek tapdı, Gore Vidalın dediyi
kimi, icad etmədi, məhz tapdı. Tapdı və
jurnalistikadan ədəbiyyata, reportajdan böyük bir romana gətirdi.
Jurnalistikadan ədəbiyyata gələn
yazıçıların obrazlarının nəfəsi daha
aydın duyulur, üzləri daha aydın seçilir. O obrazlar
bizə daha çox tanış gəlirlər, axı onlar ətrafımızdadırlar,
bizdəndirlər, daim bizimlədirlər. Biz onlara Platon
baxışından deyil, Aristotel baxışından
baxmalı oluruq, başımızı göyə
qaldırmırıq, əvvəlcə ətrafa
baxırıq, gözümüzü yummuruq,
bacardığımız qədər açırıq.
Əslində, insan uzaqları yaxından daha yaxşı
görür, niyəsə yaxına gələndə gözlər
yumulur. İnsan ən çox ətrafına kordur...
Jurnalistikadan keçib gələn ədəbiyyat gözləri
yaxını görmək üçün
açılmağa məcbur edir, bu ədəbiyyat uzaqlardan
çox, yaxınların dostudur. Özümüzə ən
yaxın olan "öz"ə belə gözlərimizi,
qulaqlarımızı qapadığımız zamanlar olur, bu ədəbiyyat
həm də "öz"ün dostudur.
Jurnalistika ortaya cəmiyyət problemi qoyur, problemi
işıqlandırır, həllinə
çalışır. Jurnalistikadan qaynaqlanan ədəbiyyat
da belədir, cəmiyyət problemi ortaya qoyur və fikrimcə,
bu problem ədəbiyyatda öz həllinə jurnalistikadan daha
çox yaxınlaşır. Con Steynbek "Qəzəb
salxımları" əsərində Amerikanın 1930-cu illərdə
keçirdiyi iqtisadi böhran dönəmindən,
insanların necə aldadılmasından, ümidlərini
özləri ilə birlikdə götürüb Kaliforniyaya
yolçuluqlarından bəhs edir. Bu mövzuda Steynbekin
çoxlu reportajları da var. Amma indi o reportajlar deyil, "Qəzəb
salxımları" oxunur. Oxşar problemlər fərqli-fərqli
ölkələrdə yenə də var, dünya həmin
dünyadır, insan həmin insandır. Ona görə ədəbiyyat
problemə diqqəti uzun illər, əsrlər, hətta əbədilik
çəkə bilir. Bəs həll edə bilirmi? Əslində,
bu, bir başqa mövzudur... Bəlkə də, ədəbiyyat
problemləri dünya, dövlət, kütlə səviyyəsində
həll edə bilmir, amma fərdlər mütləq durulur,
durulur ki, duruluq yaratsın... Bu gün biri, sabah ikisi, o biri
gün beşi - belə-belə, yavaş-yavaş...
İngilis şairi, tənqidçisi Matthev Arnoldun
sözləri ilə desək: "Jurnalistika tələsik
yaradılan ədəbiyyatdır". Tələsik
yazılan hər xəbər potensial hekayədir. Tələsik
hazırlanan hər reportaj potensial romandır. İndi
yazılan bütün mətnlər həm də gələcək
mətnlər üçün məşqdir. Düşünürəm
ki, təkcə jurnalistika yox, bir yazarın həyatında
baş verən bütün hadisələr, səslər,
görüntülər keçib getmir, ruhun bir kənarında
dayanıb bədii mətnə çevriləcəkləri
günü gözləyirlər...
Gülay TAHİRLİ
525-ci qəzet.- 2024.- 29
mart, №54.- S.11.