Unudulmayanlar
DOĞUM GÜNÜNÜZ MÜBARƏK, BAHAR QIZI!
2019-cu ilin ilk ayında sevdiyim aktrisa Safurə
İbrahimova haqqında yazdığım "Ağ zanbaq
kimi" sərlövhəli məqaləm "Ədəbiyyat
qəzeti"ndə dərc olunandan sonra ürəyimdən
keçdi ki, onun bir nüsxəsini Səfurə xanıma
çatdırsam, heç də pis olmaz, bəlkə də
yerinə düşər. Çünki xanım hamıdan
küsüb tək-tənha yaşaması bir yana, üstəlik,
xeyli müddət idi ki, yataq xəstəsinə
çevrilmişdi. Yeri gəlmişkən, onun qəfildən
öz kiçik hücrəsinə çəkilib tərki-dünya
yaşamasının, hamı ilə əlaqələri kəsməsinin
motivləri heç kimə məlum deyildi. Ona görə də
mediada səhih informasiya əvəzinə cürbəcür
şayiələr dolaşırdı ("Hələ cavan
vaxtlarında ərindən ayrılıb tək qalıb",
"Övladı olmamasının acısını
yaşayır", "Teatr rəhbərliyindən
inciyib" və s). Şəxsən mənə qalsa,
düşünürəm ki,
son rolunun - öz şəxsində yaratdığı
bu son obrazın sirrini biz heç vaxt aça bilməyəcəyik.
O sirr Səfurə xanım qəlbinin hamının
üzünə bağlı olan 40-cı otağında
qaldı, həmin otağın açarını isə Səfurə
xanım özü ilə bir yerdə haqq dünyasına
apardı.
Nə isə.
Telefon nömrəsini tapıb ona zəng etdim və
gözləmədiyim halda zəngimə elə özü
cavab verdi. Salam-kalamdan sonra tanışlıq verib niyyətimi
bildirdim.
Səfurə xanım çox yorğun, halsız səslə
dedi:
- Oğlum, çox sağ ol. Amma mən xəstəyəm,
yataqdayam, səni qarşılaya bilməyəcəm.
Dedim:
- Allah şəfa versin, Səfurə xanım. Təki
tez sağalıb ayağa qalxasınız. Bizim
üçün vacib olan budur. Sizi narahat eləmək fikrim
yoxdur. İstəyirəm bu yazını oxuyub məni tənqid
edəsiniz - bilərəkdən sözümə zarafat rəngi
qatdım ki, eyni bir az açılsın.
Dedi:
- Bu vəziyyətdə necə çıxıb qəzet
alım axı?
- Heç hara düşmək lazım deyil. Qəzeti
yaxınlarınızdan, tanışlarınızdan birinə
versəm, sizə çatdırar.
Bir neçə saniyədən sonra -
görünür, götür-qoy edirdi - yenə də həmin
səslə dedi:
- Bizim evin altında, maşın yolunun lap
qırağında bir aptek var. Orada məni tanıyırlar. Dərmanlarımı
həmişə ordan alırdım, elə indi də ordan
aldırıram. Zəhmət olmasa, ora qoyun, qonşu
uşaqlardan birini göndərərəm gətirər.
Sonra bir də təşəkkür etdi,
yaşadığı ünvanı dedi və söhbətimiz
başa çatdı.
Qəzeti götürüb həmin ünvana gəldim,
apteki də asanca tapdım. Əminliklə içəri girib
ağ xalatlı gənc oğlana yaxınlaşdım, salam
verib əlimdəki qəzeti göstərərək dedim:
- Sevimli aktrisamız Səfurə xanım dedi ki, bunu
sizə verim, onun adından gəlib götürəcəklər.
Elə bilirdim ki, Səfurə xanımın
adını eşidən kimi oğlanın üzünə təbəssüm
qonacaq, qəzeti alıb "baş üstə" deyəcək.
Amma əksinə oldu. Oğlan üzünə ciddi ifadə
verib soruşdu:
- O kimdir ki?
Dedim:
- Aktrisadır da. Özü də bax, arxadakı o binada
yaşayır. Sizin daimi müştərinizdir.
Oğlanın reaksiyasından hiss elədim ki, Səfurə
xanımı tanımır. "Əşi tanımır,
tanımasın. Bəs mərifətinə nə gəlib?"
- deyə düşündüm.
Amma sonra eşitdiyim sözlər məni elə təəccübləndirdi
ki, az qaldı ayaqlarım yerə yapışsin
- Bilirsiz, müəllim, rəhbərlik
tapşırıb ki, heç kimdən heç nə
götürüb aptekdə saxlamayaq. Bir sözlə,
bağışlayın.
Oğlanın ötkəm səsi Səfurə
xanımın hələ də qulaqlarımda dolaşan
bayaqkı halsız səsi ilə toqquşub qəribə bir
uğultu yaratdı, hiss elədim ki, əsəblərimi,
ardınca da vücudumu əsməcə tutur.
- Qardaş, mən sizə ağzı bağlı
çanta, yaxud kartof kisəsi vermirəm ki içindən
bomba çıxa! Otuz qramlıq qəzetdir də.
Oğlan tutduğunu buraxmadı:
- Yox ey, qaydanı poza bilmərəm. Gərək
bağışlayasınız. - bunları onun dili dedi, səsinin
ahəngi isə deyirdi ki, müəllim, qurtardıq,
çıxın gedin, qoyun
işimizi görək.
Fikirləşdim ki, çölə nə qədər
tez çıxsam, bir o qədər
yaxşıdır, çünki bir az da keçsə, bu əhvalla
içəridə şuluqluq sala bilərdim.
Çölə çıxıb bir siqaret
yandırdım. Çəkə-çəkə fikirləşdim
ki, o boyda yolu gəlib əli ətəyindən uzun geri
qayıtmaq kişilikdən deyil, qəzeti mütləq Səfurə
xanıma çatdırmalıyam.
Telefonu çıxarıb nömrəni yenidən
yığdım. Səfurə xanımın səsini eşidən
kimi dedim:
- Bağışlayın, Səfurə xanım, mən
gəldim
, amma aptek bağlıdır, - necə deyəydim ki,
aptekçi oğlan qəzetı götürməkdən
imtina elədi.
Bu dəfə Səfurə xanım əvvəlkindən cəld reaksiya verdi:
- Oğul, elə indicə qardaşımın
qızı gəldi. Yerini de, gəlib götürsün.
Təxminən 10 dəqiqədən sonra Səfurə
xanımın qardaşı qızı mənə yaxınlaşdı.
Qəzeti ona verəndə hər ikimizin üzü
gülürdü, amma məni qəribə bir xof
bürümüşdü. Nədənsə, mənə elə
gəlirdi ki, Səfurə xanım da, mən də uzun bir yola
çıxan qatara gecikib yerdə qalan sərnişinlərik
və həmin qatarda əyləşənlər vaqonların
pəncərələrindən bizə baxıb gülürlər.
Səfurə xanımı sonuncu dəfə vəfatından
təxminən 9 ay əvvəl hansısa TV kanalında
gördüm. Novruz bayramı ərəfəsində onu - Azərbaycanın
ilk bahar qızını nə yollasa studiyaya gətirmiş, əyninə
milli paltar geyindirib, başına ağ ipək örtük
bağlayıb Bahar qızının simvolu kimi verilişin
"yuxarı başında" əyləşdirmişdilər.
Səfurə xanımın yaddaşı, çox güman ki,
yerində deyildi - demək olar ki, danışmır, heç
nəyə reaksiya vermirdi.
Tam səmimi deyirəm - həmin səhnəni görəndə
məni xəcalət təri basdı. Verilişi
hazırlayanların bu jesti Səfurə xanıma hörmətin,
sayğının təzahüründən çox, onun
imicindən yararlanıb verilişin reytinqini qaldırmağa
yersiz və uğursuz cəhdə daha çox bənzəyirdi.
Çünki Səfurə
xanımın bir vaxtlar Azərbaycan xanımlarına xas gözəlliyi, koloriti əks etdirən
çöhrəsində Bahar qızının şuxluğu
yox, ölüm kölgələri dolaşırdı.
2020-ci il dekabrın 21-də - doğum gününə
6 gün qalmış Səfurə xanım vəfat etdi.
Amma o, bizim nəslin yaddaşında təkcə ismətli, qeyrətli
Azərbaycan xanımlarının kolotitli obrazlarını
yaradan gözəl aktrisa kimi yox, həm də Bahar qızı
- 1967-ci ildə ilk dəfə dövlət səviyyəsində
qeyd olunan Novruz bayramının qənirsiz, bənzərsiz
gözəli kimi qaldı.
Lentlərin yaddaşı insan yaddaşından
etibarlı imiş. Mən yazımda
laləzarda ağ zanbağa bənzətdiyim bahar qızının təsvirini
axır ki, tapdım və onu sizə də təqdim edirəm.
O anları əbədiləşdirən lentdə isə
gənc Səfurə xanım gülümsəyir, rəqs
edir, ağ paltarda laləzarın ortasında bitmiş ağ
zanbaq kimi bərq vurur və indi bu cümlələri yaza-yaza
mənim içimdə dəli bir istək baş
qaldırır. İstəyirəm Novruz bayramı ərəfəsində
bir dəstə təzə-tər ağ zanbaq
götürüb Səfurə xanımgilə gedim,
qapını üzümə o özü açsın, bu
gül dəstəsini ona verim, əlini öpüm və
deyim: "Novruz qapını kəsdirib, Bahar qızı! Yeni
gəlişin mübarək!"
QULU MÜƏLLİMİN İMPROVİZASİYALARI
Rəhmətlik Qulu Xəlilov bizə mətbuat tarixindən
dərs deyirdi.
Çox emosional, ifadəli diksiya ilə hündürdən
danışan, həmişə düşündüklərini
deyən, yeri gələndə doqmalara, ehkamlara
etirazını bildirməkdən çəkinməyən
koloritli adam idi. Çalışırdı ki, diqqətimizi
publisistikanın, ümumiyyətlə, bədii-publisistik
yaradıcılığın həyatla ilişgilərinin
müxtəlif aspektlərinə yönəltsin.
Doktorluq dissertasiyasında Azərbaycan sovet nəsrini,
xüsusilə də Süleyman Rəhimovun romanlarını
geniş tədqiq etmişdi, ona görə də dərs
vaxtı ayrı-ayrı əsərlərin yaxşı
yadında saxladığı epizodlarından misallar gətirməyi,
fikirlərini konkret nümunələrlə əsaslandırmağı
xoşlayırdı.
Bir dəfə sovet hakimiyyətinin ilk illərində
yazılan romanlardakı süni ritorikadan,
plakatçılıqdan söz düşdü və Qulu
müəllim özünə xas emosional pafosla, sinonim sözlərdən
gen-bol istifadə edə-edə, gur səslə şəxsi həyatını
inqilabi ideyala qurban verən müsbət qəhrəmanları,
necə deyərlər, yıxıb sürüməyə
başladı. Amma bu dəfə nədənsə adətinə
xilaf çıxaraq konkret misal gətirməyi unudub nəzəri-elmi
mülahizələrə üstünlük verdi. Qulu müəllimin
dilindən həmişə maraqlı əhvalatlar eşitməyə
adət etdiyimizdən bu quru mülahizələr bizi
darıxdırdı və uşaqlardan biri əlini
qaldırıb dedi:
- Qulu müəllim, bəs konkret nümunə?..
Qulu müəllim qımışdı:
- İndi həmin dövrdə yaradılan müsbət
qəhrəmanlara xas universal bir nümunə gətirəcəm,
nəticəni özünüz çıxararsınız.
Deməli, toy başa çatır, gəlini
ötürürlər gərdəyə. Amma bəy gəlib
çıxmır. Ora bəy, bura bəy, axırda bəyi
hansısa dərədən tapıb gətirirlər ki, gir
qızın yanına da. Bəy deyir, yox, hələ girə
bilmərəm, bir az gözləyək. Soruşurlar ki, niyə?
Bəy qayıdır ki,
inqilabın qələbə çalmağına az
qalıb, lap "vot-votdadır". Qoy inqilab qalib gəlsin,
sovet hakimiyyyəti qurulsun, sonra. Buyurun, bu da sizə misal.
Bundan sonra auditoriyada nə baş verdiyini
özünüz təsəvvür edin.
lll
Qulu müəllim həm də xoşxasiyyət, tələbələrlə
zarafat etməyi xoşlayan,
mehriban müəllim idi. Amma hirslənəndə
üzünü görmə - dönüb olurdu sərt,
prinsipial, güzəştsiz tiran.
Əvvəllər - Azərbaycan sovet ədəbiyyatından
dərs dediyi vaxtlarda imtahan ərəfəsində hansısa
tələbənin saxtakarlığına əsəbiləşir
və bircə anın içindəcə imicini dəyişib
deyir:
- Süleyman Rəhimovun "Şamo"
romanının 4 cildinin dördünü də oxumayan imtahana
gəlməyə bilər. "İki"si indidən
hazırdır.
S.Rəhimov o vaxtlar romanın 4-cü cildi üzərində
işi hələ bitirməyibmiş
(romandan bəzi parçalar "Ədəbiyyat və
incəsənət" qəzetində dərc olunubmuş).
Ona görə də tələbələrdən ən cəsarətlisi
əlini qaldırıb müdaxilə edir:
- Qulu müəllim, 4-cü cild hələ nəşr
olunmayıb axı.
Qulu müəllimin səsi auditoriyanın
divarlarına dəyib gur-gur guruldayır:
- Ə, nəşr olunub, ya olunmayıb - bunun mənə
nə dəxli?! Nəşr olunmayıb, zəhmət çəkər,
gedib əlyazmasından oxuyarsınız!
İndi bu sətirləri yazanda düşünürəm
ki, həmin anda auditoriyadakı 25 tələbənin yəqin
ki, hamısının təsəvvüründə belə
bir mənzərə canlanıb: onların hamısı S.Rəhimovun
yaşadığı evin girişində - qapının
ağzında boyunlarını büküb növbəyə
düzülüblər və içəridə
"Şamo"nun əlyazmasını oxuyan
yoldaşlarının çölə
çıxmağını gözləyirlər. Hər kəsi də bir sual narahat edir: "Görəsən,
imtahan gününədək bu zırpı romanın əlyazmasını
oxumaq ona nəsib olacaqmı ?"
Belə yerdə özünü necə saxlayasan? Təbii
ki, qəfildən sinifdən bir gülüş uğultusu
keçib və Qulu müəllim də tələbələrə
qoşulub oldu əvvəlki mehriban Qulu müəllim.
Hərdən sizin üçün yaman
darıxıram, Qulu müəllim.
Ruhunuz şad olsun.
P.S. Yeri gəlmişkən, deyim ki, sonralar
Yazıçılar Birliyinə üzv olmaq üçün
mənə qeyd-şərtsiz zəmanət verən stajlı
üzvlərdən biri Qulu müəllim oldu.
Əlisəfdər HÜSEYNOV
525-ci qəzet . 2024.- 8 mart,¹45.-S.19.