O KÜÇƏDƏN
KEÇƏCƏYİK
Öz vətənində əsl
böyüklüyünlə görünmək, bilinmək,
etiraf edilməkçün nə boyda olmalısan, öz vətənin,
millətin üçün hansı işləri görməlisən,
dünyada nə qədər tanınmalısan ki, nəhayət,
burada da sənin böyüklüyün təsdiq edilsin?
O, Azərbaycandan çıxmış, Azərbaycan
türkü olan və bütün dünyada tanınan, qəbul
edilən, etiraf olunan böyük alim idi. XX yüzildə və
artıq asta-asta yaşa dolan XXI əsrdə o taylı-bu
taylı Azərbaycandan çıxan və bütün
dünyada şöhrətlənmiş xeyli alimimiz olub, var və
gələcəkdə də olacaq. Lakin onların
hamısının arasında professor Turxan Gənceyinin yeri
müstəsnadır və o, ən ucada dayanır.
Kimsə iddia etmək istəyər ki, bəs bizim
Lütfi Zadə (1921-2017) kimi nəhəng
soydaşımız da olub. Doğrudur, olub və dünyaca məşhur,
elmin ən müxtəlif sahələrində parlaq nəticələrə
gəlib çatmış, böyük elm tarixinə
imzasını atmış, qürur duyduğumuz başqa alim
övladlarımız az deyil. Onlar böyük elmə xidmət
ediblər, elmin ayrı-ayrı sahələrində yüksəliblər.
Lakin Lui Pasterin (1822-1895) sözləri də heç vaxt
unudulmasın: "Elmin vətəni yoxdur, amma alimin vətəni
var". Turxan Gənceyini əvəzolunmaz edən, dünyada
tanınan bütün başqa alimlərimizdən seçdirən
vacibdən-vacib bir cəhət var. İlk gənclik illərindən
başlayaraq ömrünün sonunacan bütün
yaratdıqları ilə o, dilimizə, sözümüzə,
ədəbiyyatımıza, mədəniyyətimizə,
tariximizə, millətimizə, Azərbaycana xidmət elədi.
Dünyanın müxtəlif ölkələrində
ayrı-ayrı dillərdə onillər boyu
yazdığı, nəşr etdirdiyi, işıq üzü
görən kimi də dərhal yüksək dəyərləndirilən
və köhnəlməyən əsərlərinin
hamısının baş mövzusu Azərbaycan oldu, Turxan Gənceyi
ümumən elmə deyil, ilk növbədə elmlə Azərbaycana
xidmət etdi.
XX yüzildə Azərbaycanın Təbrizdən
çıxmış çox görkəmli dövlət
adamı və maarif xadimi vardı - Seyid Həsən
Tağızadə (1878-1970). O, köksünə
sığmayan fərəh duyğusu ilə hələ 1950-ci
illərin sonlarında, 1960-cı illərin əvvəllərində
yazırdı ki, Turxan Gənceyi İrandan - Azərbaycandan
çıxmış və artıq dünyada
tanınmağa başlayan ilk türkoloqdur. Turxan Gənceyi vətənə
gərək olmağın bu yolunu seçdi və zəkası,
qələmi, işığı ilə Azərbaycanın
şöhrətini bütün dünya boyu yaydı.
O, uca azərbaycanlımızdır, bütün azərbaycanlıların
iftixar duymalı olduğu böyük vətən
övladıdır. Bəs vətən bu böyük
övladını necə tanıyır? Onun layiq olduğu ali
qiymətini hansı həddə verə bilib?
...Turxan Gənceyinin atası Zeynal Məmmədov
şair, jurnalist, publisist, ən fəal mollanəsrəddinçilərdən
biri idi. Əbdürrəhim bəy Haqverdiyevlə (1870-1933),
Mirzə Cəlillə (1866-1932), Salman Mümtazla (1884-1941),
Hüseyn Cavidlə (1882-1941), Əliqulu Qəmküsarla
(1889-1919) dostluq edir, onlarla oturub-dururdu. Belə nurlu çevrəsi
artıq onun kim olduğunu aydınca göstərməkdədir.
Hüseyn Cavid Zeynal Məmmədovu hələ
İstanbuldan tanıyırdı. O, 1909-cu il yanvarın 4-də
İstanbuldan Qurbanəli Şərifova (1854-1917) göndərdiyi
məktubda Zeynal Məmmədovu belə təqdim edirdi:
"Maşallah, eyi cavandır. Tərəqqiyə mail, həqiqətə
müştaq bir gəncdir".
Ötənləri yada salan Əziz Şərifsə
(1895-1988) "Keçmiş günlər" adlı xatirələr
toplusunda o illərə qayıdır və yazırdı ki,
"mən Zeynal Məmmədovu hələ gimnaziyada
oxuduğum vaxtlardan tanıyırdım. Təxminən
Hüseyn Rəsizadə - Hüseyn Cavid yaşlarında
olardı. Qurbanəli Şərifovla da yazışardı. O,
zəngin bir adam idi, Türkiyə ilə, Rusiya ilə ticarət
əlaqələri vardı. 1913-14-cü illərdə,
Əliqulu Qəmküsarın "Molla Nəsrəddin"ə
redaktorluq etdiyi vaxtlarda bu jurnalla əlaqəsi çox sıx
idi. Mütəmadi olaraq "Molla Nəsrəddin"in səhifələrində
məqalələri, felyetonları işıq üzü
görürdü".
Əziz Şərifin bu xatirəsinin izi ilə XX əsrin
əvvəllərinin mətbuatını vərəqləyəndə,
həqiqətən də, yalnız "Molla Nəsrəddin"də
deyil, o dövrün digər nəşrlərində də
Zeynal Məmmədovun müxtəlif imzalarla yazılarına
tez-tez rast gəlirik. Xüsusən də şeirlərinə.
O, bədii yazılarını "Səfvət" təxəllüsü
ilə imzalayırmış. Səfvət - yəni saflıq,
düzlük. Saflığı və düzlüyü Zeynal
Məmmədov oğlu Turxana da uşaqlıq illərindən
aşılamışdı.
...Yolunun lap başlanğıcından Turxan Gənceyi
ana dilini seçdi, anadilli ədəbiyyatımızı
araşdırmaq yolunu tutdu. Əlbəttə, farsdilli ədəbiyyatımız
da bizimdir, o irsi də mükəmməl şəkildə
öyrənməliyik və inanıram ki, Turxan Gənceyi lap
başlanğıcdan farsdilli Azərbaycan ədəbiyyatını
araşdırmaq səmtinə üz tutsaydı, çox
böyük nailiyyətlərə çatardı, indi
tanımadığımız, ya az bildiyimiz neçə-neçə
farsdilli şairimizi üzə çıxarardı. Gərək
məntiqlə də Turxan Gənceyi farsdilli ədəbiyyatı
araşdırmaqla məşğul olaydı, çünki təməl
təhsili farscaydı, farscanı ana dili kimi bilirdi, ibtidai, orta
təhsilini İranda almışdı. İstanbulda universitetə
daxil olana qədər onun ana dilində gördüyü məktəb
yox idi. Amma burada bir az tələsdim. İranda Azərbaycan
dili tədris edilən məktəb yox idisə də,
Turxanın öz ailəsinin içərisində mükəmməl
ana dili məktəbi olmuşdu - atası Zeynal kişi. Və
bu məntiq daha güclü çıxmışdı - ailə
tərbiyəsi onun gələcək irəliləyiş səmtini
də müəyyənləşdirmişdi. İranda ana
dilində məktəb yox idisə də, ailənin içərisindəki
Zeynal Məmmədov məktəbində uşaqlıq illərindən
başlayaraq Turxan "Molla Nəsrəddin" oxuyurdu,
Hüseyn Cavidi, "Kəmalüddövlə məktubları"nı
mütaliə edir və bu ruhda tərbiyələnirdi. Ona
görə də gələcəkdə tutacağı səmt
özü əvvəldən onu seçmişdi. Hələ
Turxanın dünyaya gəlməsindən xeyli əvvəl -
1914-cü il iyulun 7-də Mirzə Cəlil Həmidə
xanım Məmmədquluzadəyə (1873-1955)
yolladığı növbəti məktubunda yazırdı
ki, ümidvaram gələn ildən "Molla Nəsrəddin"in
işlərini qaydaya salacağam. Dünən Zeynaldan məktub
almışam. Yessentukidən yazır ki, mənə 120
nüsxə "Molla Nəsrəddin" göndər.
Açığı, təsəvvür edə bilmirəm ki,
bu qədər nüsxəni orada necə satacaq.
Bu məktubda diqqət çəkən əsas cəhət
Zeynalın hələ o vaxtlar "Molla Nəsrəddin"i və
bu dalğanı daha geniş yaymaqdakı məxsusi fəallığı,
hətta Mirzə Cəlilin tərəddüdlü olduğu məkanlarda
belə dərgiyə oxucular, tərəfdarlar tapmaq məharətidir.
Başqalarını "Molla Nəsrəddin"ə
kökləməkdə, anadilli sözümüzə cəlb
etməkdə bunca cani-dildən çalışan Zeynal, əlbəttə
ki, öz balasının ana ədəbiyyatımıza daha
artıq yiyələnməsi yolunda ikiqat artıq səylər
qoymaya bilməzdi.
Və elə həmin canatmaların nəticəsidir
ki, Turxan Gənceyi uşaqlıq, yeniyetməlik
çağlarından anadilli ədəbiyyatımızın
aşiqinə çevrilmişdi.
...Tale gəncəli Zeynal Məmmədovu gətirib
çıxarmışdı Naxçıvana və burada da
ailə həyatı qurmuşdu, Kəngərlilər nəslindən
olan Gövhər xanım adlı bir qızla evlənmişdi.
Görünür, o vaxt Zeynal Məmmədov müəyyən
qədər inqilabi işlərə də
qatılıbmış. Və bu, təsadüfi deyildi.
Dövrün özü o cür idi, zəmanədə bir
inqilab havası vardı. Bunu Əziz Şərifin həmin
mühit barəsində müşahidələri də təsdiqləməkdədir.
Moskvada təhsil aldığı dövrdə bir neçə
günlüyə Naxçıvana gəlibmiş.
Deyir, burada kimə rast gəldimsə, hamısı
özünü sosial-demokrat adlandırırdı. Təsəvvür
edin - Naxçıvanda vəziyyət belə imişsə,
görün Tiflisdə, Bakıda nə təhərmiş!
Zeynal Məmmədovun şuluq adam olmasının,
ictimai həyatın hadisələrinə biganə
qalmamasının sübutudur ki, vaxtaşırı Məmmədəli
şah əleyhinə fars dilində satirik şeirləri
müxtəlif dərgilərdə, qəzetlərdə dərc
edilirmiş və günlərin birində
Naxçıvanı tərk edəsi olur, həm də belə
anlaşılır ki, Naxçıvandan zorən
ayrılmalı idi. Çünki bir gecənin içərisində
başılovlu yığışıb qaçırlar.
Görünür, hansısa təqiblər varmış. O qədər
tələsirlər ki, evdən özləri ilə heç nə
götürə bilmirlər.
İllər sonra Turxan Gənceyi mənimlə köhnə
ailə xatirələrini bölüşərkən deyirdi
ki, atamgilin bir az gümüşləri-filan varmış, onu
da götürməyə macal tapmamışdılar, valideynlərim
İrana qaçmışdılar, sonra atamın etibarlı
dostlarından biri həmin gümüşləri onların
ardınca yollamışdı.
Nə dərəcədə tələsik baş
götürüb qaçmalarının təfərrüatlarına
varanda bu ehtimal da yaranır ki, hətta ölüm-itim təhlükəsi
də varmış. Hətta ən zəruri sənədləri
belə götürməyə macalları
olmamışdı. Naxçıvanda qalan sənədlərin
arasında kəbin kağızları varmış.
1991-ci ilin yayı idi. Londonda Turxan Gənceyinin həyətində
əyləşmişdik. Xatirələrin
cığırı ilə məni dünənlərə
apararkən bunu da yada saldı ki, 1980-ci illərin sonlarında
Bakıda imiş, atasının köhnə
naxçıvanlı dostlarından biri Turxanın gəlişindən
xəbər tutunca onu axtarıb tapır: "Özü ilə
bir sənəd gətirmişdi. Təqdim elədi mənə,
dedi ki, bu, sənin atanla ananın kəbin
kağızıdır və həmin əhvalatı mənə
danışdı ki, necə olub bu kəbin kağızı
onda qalıb".
Artıq ixtiyarlaşmış Turxan Gənceyi bu əhvalatı
kövrələrək danışırdı. Atası ilə
anasının kəbin kağızı, əlbəttə ki,
nəslinin bir yadigarı kimi onun üçün çox əziz
idi. Amma onu daha artıq mütəəssir edən və qəhərləndirənsə
insanların sədaqəti, vəfası idi - sərhədlərin
qapalı vaxtlarında, sovet əyyamlarında, haçansa görüşmək,
rastlaşmaq ehtimalının təxminən yox kimi olduğu
dövrdə bu bir əlçim kağızı illərcə
göz bəbəyi kimi qoruyub saxlamış sadə bir
insanın etibarı...
...Zeynal Məmmədov gənc zövcəsi ilə
birgə Təbrizdə yerləşmişdi. Lakin o, tamam
başqa bir mühitin adamı idi. Düzdür, burada
sağında-solundakılar azərbaycanlılar idi, ana dilində
danışırdılar, amma mürgüsü ifrat olan bu
mühit onunku deyildi. O, daha qaynar, inqilab ovqatlı bir
mühitin içərisindən çıxıb gəlmişdi
və buralar onun nəfəsini təngidirdi.
Zeynal düşüncəsi və ruhu etibarı ilə
türkçü idi. Onun türkçü mahiyyətini
nişan verən ən üzdə olan sübut iki
uşağının hər birinə sağda-solda heç kəsdə
olmayan adları verməsi idi. Bir balasının adını
Gültəkin, digər oğlunun adını Turxan
qoymuşdu.
Və Turxan bəy mənə söyləyirdi ki, məktəbdə
çoxları bu sözlərin mənasını
anlamırdı, onların qulağına bu adlar yad gəlirdi,
heç düz yaza da bilmirdilər. Qardaşımın
adını məktəbdəki iş dəftərlərində,
sinif jurnallarında "Qultekin" yazırdılar. Turxan bəy
1925-ci il doğumluydu və onun uşaqlığı Rza
şah Pəhləvinin (1878-1944) dövrünə təsadüf
etmişdi. Rza şahın hakimiyyət illəri isə durmadan
bir-birindən gözlənilməz təzə fərmanların
çıxmasıyla camaatı təəccüb və təşviş
içərisində saxlayan dövr imiş. Turxan fransız
liseyinə gedirdi. Ancaq günlərin birində İrandakı
bütün fransız liseyləri qapadılır və Turxan
artıq fars dilində dərs verən məktəbə getməyə
məcbur olur. Ancaq fars dilində məktəbə getməyə
başlayanda qarşısına ayrı bir sıxıntı
çıxır. Rza şahdan gələn növbəti əcaib
fərman bir zamanlar Sovet İttifaqında gerçəkləşdirilmiş,
o cümlədən, Azərbaycanda çox insanların
taleyindən keçmiş arıtlama siyasətinin bənzəriydi.
Necə ki bizlərdə - Sovet İttifaqında 1920-30-cu illərdə
adlardan, soyadlardan "ağa", "bəy",
"xan" kəlmələri
yığışdırılmışdı, orada da Rza
şahın fərmanı ilə adlardan, soyadlardan "səltənə",
"xan" kəlmələri ixtisar edilməyə
başlanır. "Qivamüssəltənə"ni döndərib
edirlər "Qivam", "Müsəddiqüssəltənə"ni
çevirib edirlər "Müsəddiq", "Kərimxan"ı
döndərirlər sadəcə "Kərim"ə.
Bütün bunlarınsa qığılcımı əslən
Azərbaycan türkü olsa da, elmi
yaradıcılığında qatı farsçı xətt
yürüdən Seyid Əhməd Kəsrəvinin (1890-1946)
"Pəyam" jurnalında dərc edilən bir məqaləsindən
başlamışdı. Həmin məqaləsində Kəsrəvi
yazırdı ki, "mən əz mirza vo səltənə vo
xan bizarəm", yəni mən "mirzə"dən,
"səltənə"dən, "xan"dan boğaza
yığılmışam. Məhz bu tərs ötürmədən
də şəxsi adlardakı ixtisarlar
başlamışdı.
Və adları, soyadları ağına-bozuna baxmadan
budama növbəsi gəlib Turxana da çatır. Turxanın
da adındakı "xan" kəlməsini kənara qoyaraq
sinif jurnalında adını "Tur" yazırlar. Turxan
uşaq idi, neyləyəsi idi ki!
Zeynal əsəb içində durub gəlir məktəbə,
deyir ki, bu addakı "xan" siz deyən "xan"dan
deyil, buradakı xan kəlməsi adın cövhərindədir,
"Turxan"dakı "xan"ı ixtisara salsanız, bu
adın mahiyyəti itəcək.
Uzun çək-çevirdən, mübahisələrdən
sonra uşağın adını xilas edə bilir.
Turxan Gənceyi belə bir qatı mühafizəkar
mühitin içərisində böyüyürdü.
Uşaqlar yaşa dolduqca Zeynal daxili bir narahatlıqla o
haqda düşünürmüş ki, balalarının ali təhsil
məsələsini necə həll edəcək.
Çünki o dönəmdə İrandan gedib Avropada təhsil
almaq imkanı sonrakı illərdəki qədər rahat
deyilmiş. Ancaq 1943-cü ildə sanki bir pəncərə
açılır. İranla Türkiyə arasında
mübadilə proqramı imzalanır və həmin il
İrandan 100 tələbə İstanbula göndərilir ki,
oradakı müxtəlif universitetlərdə təhsil
alsınlar.
Bu, Zeynal üçün göydəndüşmə
girəvə idi, çünki adının bu siyahıya
düşəcəyi təqdirdə balası ana dilində -
türkcə ali təhsil almaq imkanı qazanacaqdı və
bütün imkanlarını səfərbər edərək
nail olur ki, Türkiyəyə göndərilənlər
sırasında Turxan da olsun.
O vaxt İrandan Türkiyəyə ali təhsil
almağa gəlmiş o 100 tələbənin hər birinin
sonrakı yolunu izləyəndə aydın olur ki, onların hər
biri zaman ötüncə yalnız öz ölkələrində
deyil, dünyada tanınan şəxsiyyətlərə
çevriliblər. Həm də hər biri seçdiyi ixtisas
sahəsində üstün olmaqla bərabər, axıradək
dilə, ədəbiyyata xüsusi maraq göstəriblər, bəzənsə
lap bu sahənin peşəkarları ilə tən gələcək
qədər mühüm işlər görüblər.
Turxanla İrandan Türkiyəyə ali təhsil
almağa gələnlərdən biri Cavad Heyət (1925-2014)
idi ki, təbabəti seçdi, digəri Həmid Nitqi
(1920-1999) idi ki, hüquq təhsili almağa başladı.
Turxansa ədəbiyyat fakültəsinə üz tutdu. Bir
çoxları onu filologiyaya üz tutduğuna görə
qınamağa başladılar ki, bundan ötrü ali təhsil
almağa nə ehtiyac, onu özün də oxuyub öyrənə
bilərsən. Lakin Turxan Gənceyi əsl ədəbiyyatçı,
peşəkar filoloq olmaq istəyirdi, arzusunda idi ki, bu elmin dərinlərinə
sirayət etsin.
O vaxt - gəncliyində, hələ nisbətən təcrübəsiz
vaxtlarında peşəkarlığı həvəskarlıqdan
dəqiqliklə ayıraraq düzgün istiqamət seçməyi
bacaran Turxan Gənceyi ömrünün sonrakı bütün
illərində də heç vaxt heç bir addımında
yüksək peşəkarlığı özfəaliyyətçiliyin
ayağına vermədi.
Amma Turxan Gənceyiyə İstanbula gəlib təhsilə
başladığı çağlarda "burada oxuyursansa,
onsuz da ədəbiyyatı biləcəksən" söyləyənlərin
də müəyyən qədər haqqı vardı. Elə
həmin Cavad Heyət də, elə həmin Həmid Nitqi də
öz sahələrində usta və ustad olmaqla bərabər,
türkolojidə də ad çıxardılar, ciddi filoloji
araşdırmalar da doğurdular. Lakin onların da, o vaxt -
1943-də İstanbula ali təhsil almağa göndərilmiş
digər güneylilərin də daxili həvəs və
maraqla həm də ara-sıra ədəbiyyata, dilçiliyə
meyl etməsinə, hətta yüksək qiymətə malik
bir para əsərlər də doğurmasına rəğmən,
hər halda onlar filolojiyə yönəlmiş yaxşı həvəskarlar
kimi yadda qaldılar. Turxan Gənceyi isə dünya boyunca
şərqşünaslıqda, ədəbiyyatşünaslıqda,
Azərbaycanşünaslıqda yekdilliklə qəbul edilən
əsl yüksək peşəkar kimi əbədi mötəbər
imzasını qoymağa müvəffəq oldu
Turxanın Türkiyədə bəxti gətirmişdi,
Helmut Ritter (1892-1971) kimi qüdrətli bir alimdən dərs
almışdı. Helmut Ritter milliyyətcə yəhudi
deyildi, ancaq onun qardaşı Almaniyada Hitler əleyhinə
mübarizə aparanlardan olmuşdu, bundan yana o da
qardaşı ilə bərabər ölkəni tərk etmək
məcburiyyətində qalmışdı, Türkiyə də
ona qucaq açmışdı. Nə yaxşı ki, belə
olub! Çünki Helmut Ritter yalnız Turxan Gənceyini deyil,
neçə-neçə kamil və qabil ədəbiyyatçını
yetirmək üçün zəhmət çəkdi və
həmin "bağbanlığın" bəhrələri
də sonrakı Türkiyə ədəbiyyatşünaslığında
bütün rövnəqi və möhtəşəmliyi ilə
göründü.
Təhsil baxımından Turxan Gənceyinin o vaxt bəxti
həm də bunda gətirmişdi ki, Helmut Ritterin assistenti
Əhməd Atəş (1911-1966) kimi bilgin bir
araşdırıcı idi.
Anadilli ədəbiyyatımıza, türkdilli
sözün dünəninə məhəbbət
uşaqlıq çağlarından, ailə tərbiyəsindən
bütün varlığına hakim kəsilmiş Turxan Gənceyinin
Türkiyədə aldığı mükəmməl ali
filoloji təhsil və söz yox ki, fitri istedadı ilə
qovuşan çalışqanlığı sonradan onu
dünyanın ən üstün türkoloqlarından birinə
çevirdi.
Turxan Gənceyi sadəcə böyük,
güclü, dərin deyil, həm də nadir alim idi. Eləsi
daha olmayacaq. Bu, sabaha ümidsiz baxmaq kimi qavranılmasın.
Əlbəttə ki, gələcəkdə də bəlkə
istedadca lap Turxan Gənceyidən də qat-qat üstün
şərqşünaslar, yaxşı alimlər yetişəcək.
Ancaq onların heç biri Turxan Gənceyi olmayacaq.
Çünki o yol ki o keçmişdi, o məktəblər
ki o görmüşdü, o insanlar ki onlarla Turxan Gənceyi
oturub-durmuşdu, o mühitlər ki Turxan Gənceyini
yetişdirmişdi, bunlar daha yoxdur. Turxan Gənceyi özü
də bir əsər idi - dünya şərqşünaslığının
"qızıl dövrü"nün yetirdiyi ən misilsiz əsərlərdən
biri.
Turxan Gənceyinin miqyasları geniş idi. Və bu
deyişlə yalnız onun araşdırmalarının əhatə
dairəsi nəzərdə tutulmur - Turxan ustadın
axarında olduğu vaxt, bulunduğu coğrafiya,
çalışdığı məkanlar da göz
önünə gətirilsin. O, bir çox Şərq və
Qərb dillərini mükəmməl mənimsəmişdi.
O, müasir bir Avropa alimi idi, əsərlərini də ana dili
kimi sərbəst işlədə bildiyi bir neçə
Şərq və Qərb dilində yazırdı. Amma onu
Avropanın müasiri olduğu digər məşhur şərqşünaslarından
ayıran vacib bir cəhət də vardı. O, yalnız
farscanı, ərəbcəni, türk dillərini mükəmməl
bilmirdi, yalnız çeşidli xətt növlərinə səriştə
ilə bələd deyildi, təkcə ayrı-ayrı əlyazmaların,
qədim nüsxələrin ən gizlin qatlarına nüfuz
etmək gücünə sahib deyildi, həm də
bütün bunlardan savayı, axı o, təpədən-dırnağacan
bütün ruhu ilə, varlığı ilə şərqli
idi. Düşüncəsinin tərzi,
araşdırıcılığının biçimi ilə
avropalı - Qərb alimi, amma canı-qanı, ruhu ilə
cılxa şərqli olan Turxan Gənceyiyə Avropanın
heç bir ən üstün alimi tay gələ bilməzdi.
Eyni qaynaqları, eyni şəxsiyyətləri, eyni ədəbi-mədəni
mənbələri bir başqa üstün avropalı alim də
araşdırırdı, avropalı və şərqli olan
Turxan Gənceyi də. Onların əsərlərini də
oxuyun, Turxan Gənceyininkini də - fərq göz
qabağındadır və Turxan Gənceyinin
üstünlüyü dərhal duyulur. Bu gün də duyulur
və bütün gələcəklərdə də hər
zaman hiss ediləcək. Diqqət edilsin ki, bu müqayisədə
heç də Turxan Gənceyinin
araşdırmalarındakı təbii təəssübkeşlik
nəzərdə tutulmur, həmin əsərlərin sırf
peşəkar baxımından digər avropalı alimlərin
araşdırmalarını üstələdiyi
düşünülür. Bu yolu, bu tərzi, mətbəxində
bişdiyi məktəbləri, mühitləri,
gördüyü müəllimlərisə vaxt və bəxt
özü onunçün tədarük etmişdi. Hələ
1949-cu ildə görkəmli italyan şərqşünası
Alessio Bombaçi (1914-1979) ondakı işığı
görmüşdü və istəmişdi ki, Turxan gəlsin
İtaliyaya, orada çalışsın. Onu özü ilə
aparmışdı, Turxan Gənceyi Napoli Universitetinin Şərqşünaslıq
İnstitutunda fəaliyyətə başlamışdı və
ilk araşdırmalarını da orada işıq üzünə
çıxarmışdı - 1949-dan ta 1953-dək
İtaliyada qalmışdı.
Dünyanın, əsrin elə vaxtı idi ki,
Avropanın aparıcı ölkələrində şərqşünaslıq
elmi, türkologiya yeni inkişaf və yüksəliş
çağlarını yaşayırdı. Bu ölkələrin
hər birində həmin sahələrdə şöhrəti
sərhədlər aşan sanballı alimlər fəaliyyətdə
idi. 1953-cü ildə Turxanın yazdıqlarını oxuyan,
gendən onun gur işığını sezən alman şərqşünaslığı
istəyir ki, bu gənci özü tərəfə çəksin.
Və Turxan Gənceyi gəlir Almaniyaya, bir müddət
Frankfurt Universitetində, ardınca isə Hamburq Universitetində
çalışır, oralardasa bir-birindən güclü
böyük alman şərqşünasları vardı ki,
onlarla ünsiyyət Turxanı daha dolu edəcək ayrı
bir məktəb idi.
Turxan Gənceyi Almaniyada üç il qalır. Amma bu
üç il boyunca İtaliyadan durmadan məktublar gəlirdi,
təkidlə onu geri çağırırdılar. Və
Turxan Gənceyi 1956-cı ildə yenə qayıdır
artıq onun üçün doğmalaşmış İtaliyaya
və 1950-ci illərin sonlarında bir-birinin ardınca orada
alimin yeni qiymətli məqalələri, mətnşünaslıq
araşdırmaları ortaya çıxır.
XVIII əsrin sonlarından, XIX yüzilin ortalarından
etibarən Böyük Britaniya dünya şərqşünaslığında
əsas güc mərkəzlərindən birinə
çevrilmişdi və ingilis orientalistikası parlayan şərqşünaslıq
ulduzu Turxan Gənceyiyə çoxdan göz qoyurdu, istəyirdilər
ki, onu özləri sarı çəksinlər və buna da
nail olurlar. Təkidli təkliflər cəlbedici olur və
Turxan Gənceyi köçür İngiltərəyə.
İngiltərənin Turxanı özünə
sarı çəkən əsas cazibəsi burada onun
araşdıra biləcəyi bir-birindən qiymətli əski
məxəzlərin olması idi. Digər tərəfdən də,
o vaxt İngiltərə şərqşünaslığının
əfsanə sayılan canlı klassikləri həyatdaydılar,
yazıb-yaradırdılar və Turxan onlardan çox şey
öyrənə bilərdi.
Müxtəlif Avropa ölkələrində içərisindən
keçdiyi belə qaynar mühitlər, təmasda olduğu
ustadlar, hərəsindən bir inci öyrəndiyi müasir
klassiklər Turxan Gənceyinin özünü də asta-asta
klassikə çevirirdi və elmdəki həmin şeyxlik,
mürşidlik mərtəbəsinə o, ahıl, qocaman
ustadlarından fərqli olaraq, yetərincə cavan
yaşında çatdı.
Turxan Gənceyi İtaliyada idi - əsərlərini
ana dili kimi sərbəst bildiyi italyanca yazırdı. Almaniyada
fəaliyyət göstərirdi - tədqiqatlarını almanca
qələmə alırdı. İngiltərədə
çalışırdı - orada ortaya
çıxardığı əsərlər səlis ingiliscədə
idi. Qısa bir müddət İranda çalışdı -
araşdırmalarını farsca yazıb nəşr etdirdi.
Türkiyədə fəaliyyət göstərdi - burada
yazdıqları Türkiyə türkcəsində idi. Ancaq
harada olur-olsun - İtaliyada, Almaniyada, İngiltərədə,
Türkiyədə, İranda, ya Avropanın digər bir şəhərində
çalışsın, onun araşdırmalarının xətti,
əsas istiqaməti bir və dəyişməz idi - Azərbaycanşünaslıq,
Azərbaycan ədəbiyyatının, mədəniyyətinin,
tarixinin açılmamış qatlarının üzə
çıxarılması.
Müxtəlif dillərdə qələmə
aldığı, işıq üzü görüncə də
dünyanın dörd bucağındakı ən mühüm
elm mərkəzlərində heyran əks-səda doğuran əsərlərinin
əsas mövzusu Azərbaycan idisə, bu əsərlərin
hamısı Azərbaycanı daha artıq tanıtmaq, Azərbaycanı
daha artıq təbliğ etmək, Azərbaycana rəğbətləri
daha yüksəyə qaldırmağa
hesablanmışdısa, bir alim ömrünü bu siyasət
üzərində qurmuş professor Turxan Gənceyiyə minnətdar
olmamaq mümkünmü?
Bizim dünyada
tanınan, ölkəmizə və xalqımıza zəkası
ilə başucalığı gətirən alimlərimiz az
olmamışsa da, elmdə milli maraqlarımızın
birbaşa ifadəçisi kimi istisnasız olaraq onlardan
heç biri Turxan Gənceyi səviyyəsində və siqlətində
olmayıb.
Bir insanın hansı əqidə yiyəsi, hansı
amal sahibi olmasının ən dəqiq göstəricisi ondan
qalan mirasdır. Türk şairi Ziya Paşanın (1829-1880)
söylədiyi haqdır ki, var:
İşdir kişinin ayinəsi, lafə baxılmaz,
Şəxsin bilinir rütbe-yi əqli əsərindən.
Turxan Gənceyinin də bir alim olaraq hansı yolun
yolçusu, hansı amalın sahibi olduğunu onun ortada qalan
istənilən işi göstərməkdədir.
Bizim unudulmuş bir şairimiz olub: Mirzə
Möhsün Təsir Təbrizi. 1650-ci ildə anadan
olmuşdu, 1719-cu ildə dünyadan köçdü. 1949-cu
ildə Turxan Gənceyi - hələ yolunu yeni başlayan bu
cavan alim onun haqqında məqalə yazaraq şairi
ötmüş əsrlərin dumanından
aydınlığa çıxarır. Onillər sovuşacaq,
həmin balaca məqalə səbəb olacaq ki, Təsir Təbrizini
araşdıran sıra-sıra tədqiqatçılar meydana
çıxsın, bu şair haqqında yeni kitablar
yazılsın, ədəbi irsi bütünlüyü ilə
elmə və xalqa qayıtsın. Təkan nöqtəsi Turxan
Gənceyinin o bircə məqaləsi idi.
Bəs xeyir ola, Turxan Gənceyi o dövrdəki digər
az yada düşən, kifayət qədər öyrənilməmiş
şairlər cərgəsindən niyə məhz Təsir Təbrizini
seçmişdi, bu naməlum qalmış Azərbaycan
şairində onu cəzb edən nə idi?
Mirzə Möhsün Təsirin ulu babaları Təbrizdən
idi. Amma o, İsfahanda - Abbasabadda anadan olmuşdu. Onların nəsli
də Şah Abbasın Təbrizdən İsfahana
köçürdüklərindən idi. Amma İsfahanda -
Abbasabadda dünyaya göz açsa da, Mirzə Möhsün Təsir
doğma Təbrizə məhəbbəti daim ürəyində
daşıdı və Təbriz kəlməsini öz nisbəsinə
çevirdi, hər yerdə adını Təsir İsfahani
yox, daim Təsir Təbrizi kimi nişan verdi.
Təsir Təbrizi heç də yalnız mahir söz
ustası deyildi, o həm də tanınmış dövlət
adamı - maliyyəçi idi. Hətta bir ara İranda Yəzdin
maliyyə naziri vəzifəsini də tutmuşdu.
Qaynaqların sorağınca, son dərəcə
dürüst, pak əxlaqlı bir insanmış. "Təzkire-yi
Nəsrabadi" Mirzə Möhsün Təsir Təbrizini belə
tərifləyir: "O, göylərdən yer
üzünün əhalisinin başına səpilmiş
mirvari tozu kimi idi".
Bəs Təsir Təbrizi necə şair olmuşdu?
Onun dövründə yazıb-yaratmış onlarca, yüzlərcə,
çoxu da artıq XX yüzildə yerli-dibli unudulmuş, ədəbiyyat
dərsliklərində və ensiklopediyalarda xatırlanmayan
şairlər arasından Turxan Gənceyinin nəzərləri
Təsir Təbriziyə ona görə yönəlmişdi ki,
bu söz ustasının şeirlərinin arasında ana dilində
yazdıqları da vardı. Təsirin on altı min beytlik
irsində ana dilində yazdıqları balaca bir hissə idi.
Amma həmin kiçicik hissə dil baxımından o qədər
cazibəli idi ki, Turxan Gənceyini özünə doğru
çəkmişdi, alim həmin körpüdən keçərək
oçağkı Azərbaycan dilinin, Azərbaycan mədəni
mühitinin bir çox incəliklərini aşkara
çıxarmağa cəhd etmişdi.
Bəni eşqdən sovutma,
Göz yaşilə qurutma.
Qulunam, bəni unutma,
Sənə bivəfa deyərlər.
Təsir Təbrizinin bu səsi XX əsrə gəlib
çatıbsa, əsas səbəbkar Turxan Gənceyidir.
Turxan Gənceyinin o məqaləsindən xeyli sonra Təsir
Təbrizinin ana dilindəki "Divan"ı da, farsca
şeirləri də ayrıca nəşr olundu. Təsir Təbrizi
dönüb oldu həm də XX yüzilin, həm də
artıq XXI əsrin adamı.
Turxan Gənceyi
dünyaya da, elmə də bu missiya ilə gəlmişdi - Azərbaycanın
itib-batmaq qorxusu altında olan dəyərlərini hifz etmək,
onları üzə çıxarmaq və sabahlara
ötürmək...
Azərbaycanın müstəqilliyi, istiqlal duyğusu
o bəsirətli alimin, o sadiq vətənpərvərin, o
alovlu millətsevərin hər zaman qəlbinə yaxın
tutduğu dəyərlər idi. Bu hisslər ona irsən,
damarlarından axan saf qanla nəsib olmuşdu. Atası Zeynal Məmmədov
da XX yüzilin başlanğıcında eyni duyğularla
yaşayan vətənpərvərlər qatarında idi.
1998-ci ilin iyul ayı idi. Londonda Turxan bəylə yenidən
görüşmüşdük. Unudulmaz Heydər Əliyev
Böyük Britaniyada dövlət səfərinə gəlmişdi,
mən də həmin nümayəndə heyətinin tərkibində
idim. Londona gələcəyimi Turxan bəyə öncədən
xəbər vermişdim. İyulun 28-də əvvəlcə
Azərbaycan rəssamlarının əsərlərindən
ibarət sərgiyə birgə tamaşa etdik, xeyli söhbətləşdik,
hamısını lentə yazdım və az sonra artıq digər
məclisdə birlikdəydik. Ulu öndərin xarici səfərlərində
artıq ənənəyə çevrilmiş bir
görüş təşkil eləmişdi - Böyük
Britaniyadakı Azərbaycan diasporasının təmsilçiləri
toplaşmışdılar. Və o gün söz alıb
çıxış edənlərdən biri də Turxan Gənceyi
oldu. Ürəkdən gələn sözlər dedi -
özü də həyəcanlandı, unudulmaz Heydər
Əliyev də riqqətə gəldi, məclisdəkilərin
də hamısı təsirləndi. Turxan Gənceyi söylədi
ki, mən indi Azərbaycanın müstəqilliyindən,
istiqlalımızın taleyindən arxayınam. Çünki
Azərbaycanın istiqlal bayrağı Heydər Əliyev kimi
bir müqtədir şəxsiyyətin əlindədir:
"Xaricdə yaşayan azərbaycanlılar üçün
azərbaycanlılıq bir vicdan məsələsidir, bir qan məsələsidir
və eyni zamanda bir dil məsələsidir. Bundan səksən
il əvvəl ilk Azərbaycan müstəqil dövləti
qurulduğu zaman Məhəmməd Əmin Rəsulzadə
"Bir kərə yüksələn bayraq bir daha enməz"
demişdi. Təəssüflər ki, bu, böylə
olmadı. İndi bu gün üçrəngli
bayrağımız, yəni türk, İslam və müasirliyin
rəmzi olan mavi, qırmızı, yaşıl və onun
üstündəki səkkizguşəli Azərbaycan
sözünü təmsil edən ulduz, bu bayraq sizin əlinizdədir.
Sizin iqtidarlı, sizin təcrübəli əlinizdədir.
Bunu əbədiyyətə qədər götürmək həpimizin
arzusu, həpimizin ümidi. Möhtərəm və əziz cənab
Prezident! Sizin hər gəlişiniz bizim üçün həm
iftixar məsələsidir, həm sevinc məsələsidir,
həm ümid məsələsidir!"
...Turxan Gənceyi Azərbaycanda doğuldu. İranda,
Türkiyədə, Almaniyada, İtaliyada, İngiltərədə
yaşadı, dünyanın dörd bucağını gəzib
dolaşdı və yaratdıqları da bütün dünya
boyu qanadlanmaqdadır. Və həyat yolunun lap
başlanğıcından, ilk gənclik illərindən onun
adının yanında həmişə əziz bir söz yer
aldı - "Gəncə" kəlməsi. Turxan Gənceyi
deyə bütün yazılarını, kitablarını, əsərlərini
imzaladı. Gəncə sevgisi onun içərisində həmişə
yaşadı. Baxmayaraq ki, atasının, babalarının
doğulduğu o əziz məkanı Turxan bəy heç
görməmişdi. Amma həmişə arzulayırdı ki,
Gəncəyə səfər etsin, İmamzadəni ziyarət
eləsin, Göy gölün seyrinə dalsın, Nizami Gəncəvinin
məqbərəsinə baş çəksin, orada
böyük şairin ruhu qarşısında baş əysin.
Sovet onilləri boyunca, nə qədər ki arada tikanlı məftillər,
dəmir pərdə vardı, bu niyyətin gerçəkləşməsi
bir xəyal kimi yetişilməz sanılırdı. Lakin
1980-ci illərin sonlarında Turxan bəyin bu ülvi diləyi
də sanki həyata qovuşmağa lap yaxın kimi
göründü. 1988-ci ilin sonlarında professor Turxan Gənceyi
Londondan Bakıya Mirzə Fətəli (1812-1878) bayramına
qatılmaqçün gəlmişdi və ümidliydi ki,
çoxdan ürəyində gəzdirdiyi Gəncəyə səfər
arzusu da baş tutar. Çünki bir neçə ay öncədən
yazışmışdılar,
razılaşmışdılar, qət eləmişdilər
ki, bu səfər çərçivəsində onu mütləq
Gəncəyə aparsınlar. Ancaq bəxti gətirmədi -
1988-ci ilin sonlarında Azərbaycanda siyasi vəziyyət
qarışdı, Bakıda, Gəncədə xüsusi vəziyyət,
komendant saatı elan edildi, Gəncədə küçələrə
sovet tankları yeridildi və bu səbəbdən də Turxan
Gənceyinin Gəncə səfəri baş tutmadı.
...Tarixin müxtəlif dönəmlərində o əziz
şəhərdən - Gəncədən adını qoparmaq
istəyiblər. Onu döndərib gah Abbasabad ediblər,
tarixin müəyyən dövrlərində onu çeviriblər
Yelizavetpola, zaman keçib, onu döndərib Kirovabad ediblər.
Amma insanların ürəyində "Gəncə" kəlməsi
həmişə yaşayıb. Rəsmi siyasətlərin Gəncəyə
hansı adı qoymasından asılı olmayaraq, Gəncəsini
sevən insanlar onu elə "Gəncə" deyə
çağırıblar. Amma Gəncənin üstündə
Gəncə adının qalmasında qeyrətli vətən
övladlarının da danılmaz xidməti olub. O
böyük azərbaycanlılar ki əsrlərcə vətənin
hüdudlarına sığmadılar, yaratdıqları
bütün dünyaya yayıldı, onların
adlarının yanında "Gəncə" kəlməsi
hər an diri idi, onların adının bölünməz
parçasına çevrilmiş "Gəncə"
sözünü dəyişməyə heç bir siyasətin
gücü çatan deyildi. Nizami Nizami idi, amma adının
yanında Gəncə vardı. Məhsəti Məhsəti
idi, amma adının yanında Gəncə vardı. Gəncənin
adını məkrli sərəncamlarla min dəfə dəyiş,
Nizaminin adının yanındakı Gəncəni ki dəyişə
bilməzdin, Məhsətinin adının böyründəki
Gəncəni ki əmrlə başqalaşdırmaq daha insan
iradəsindən asılı deyildi. Və Turxan bəy də
ömrü boyu adının yanında sevərək əziz Gəncə
kəlməsini yaşatdı. Dünya boyu işıq
üzü görən neçə-neçə məqalələrini,
kitablarını oxuyanların hamısı bilirdilər ki, bu
böyük alim azərbaycanlıdır və gəncəlidir.
Turxan Gənceyi dünya elmində, şərqşünaslıqda,
türkologiyada, Azərbaycanşünaslıqda böyük
yol açdı, onun dünya elmində açdığı
Turxan Gənceyi yolundan nəsil-nəsil insanlar keçiblər,
bundan sonra da keçib gedəcəklər. Və könül
istər ki, böyük alim, böyük soydaşımız,
böyük azərbaycanlı Turxan Gənceyinin ömrü
boyu atəşin məhəbbətlə sevdiyi və xidmət
etdiyi Azərbaycanında, əziz Gəncəsində də hər
gün insanların keçdiyi və onun adını
daşıyan bir yol olsun - Turxan Gənceyi küçəsi!
6 mart 2024
Rafael HÜSEYNOV
Akademik
525-ci qəzet . 2024.- 8 mart,№45.-S.14-15.