Yüz illər boyu ölməz
Azərbaycan Ordusunun baş çavuşu Elçin
Mehman oğlu Əliməmmədov 1997-ci il avqustun 18-də
Bakının Zirə qəsəbəsində anadan olub. Zirənin
dəniz qoxulu havasında böyüyüb, Xəzərin
qoynunda keçib uşaqlığı. 2012-ci ildə Zirə
qəsəbəsindəki Ziya Ağayev adına 241 nömrəli
tam orta məktəbdə 9 illik təhsilini başa vurduqdan
sonra peşə məktəbində üç il təhsil
alaraq operator ixtisasına yiyələnib.
Çalışqanlığı, sakit, təmkinli təbiətilə
peşə məktəbində də hamının sevgisini
qazanıb. 2015-2017-ci ildə Murovdağda müddətli həqiqi
xidmət keçib və fərqləndiyinə görə
baş çavuş rütbəsi alıb.
Zəhmətkeş ailədə böyüyən
Elçin özü də zəhmətsevər idi, ona görə
də müddətli hərbi
xidmətdən sonra çalışmaq, öz zəhməti
ilə yaşamaq istəyirdi. Operator kimi iş tapmaq problem
olduğundan, sürücü peşəsinə yiyələnir,
sonra bir özəl firmada sürücü işləyir. Amma
torpaqlarımızın erməni işğalında olması
vətəni sevən hər kəs kimi, Elçinə də
rahatlıq vermirdi. Səfərbərlik elan olunanda Elçin
artıq savaşa hazır idi.
Yaşar Əliməmmədov: "Səfərbərlik
elan olunmuşdu. Elçinin getmək havasında olduğunu
hiss etdim. Soruşdum ki, gedirsən? Dedi ki, hə, gedirəm.
Gedəcəyinə qərar vermişdi. Müharibəyə
gedəndə də zəng vurdu ki, artıq yola
düşmüşəm. Arada zəngləşirdik.
"Vuruşuruq, kəndləri azad edirik" deyə sevinclə
xəbər verirdi. Sonuncu dəfə mesaj yazdı ki.
döyüşlər ağırdır, vəziyyət
çətindir. 2020-ci il oktyabrın 6-sı, saat 16.50 radələri
idi - son mesajını oxudum: "Əmi, evdəkiləri sənə
tapşırıram. Birdən bir şey olar,
haqqınızı halal edin". Elçin müharibənin
ilk günlərindən döyüşlərə
qatılıb, Cəbrayıl, Füzuli, Horadiz uğrunda hərbi
əməliyyatlarda iştirak edib. Qarış-qarış,
küçə-küçə, kənd-kənd azad edilirdi
işğalda olan yurd yerlərimiz. Elçin Horadiz ərazisində
gedən döyüşlərdə, oktyabrın 6-da şəhid
oldu, Azərbaycan Prezidendi İlham Əliyevin sərəncamları
ilə "Vətən uğrunda", "Füzulinin azad
olunmasına görə", "Cəbrayılın azad
olunmasına görə",
3-cü dərəcəli
"Vətənə xidmətə görə"
medalları ilə təltif edildi".
Döyüş yoldaşı Kənan Babayev:
"Çox mərd, dəyanətli insan idi Elçin.
Düşmənlə üzbəüz döyüşdə
onu məğlub etmək olmazdı. Sərrast atıcı, cəsur
döyüşçü idi. Səngərdən
çıxıb yüksəkliyə qalxırdıq. Onu
snayper vurdu. Elçin təkcə igid
döyüşçü deyildi, həm də
qayğıkeş adam idi. Paltarın yaş olsa, öz quru
geyimini güclə sənə geydirərdi. Ac olsa da, son tikəsini
döyüş yoldaşına verərdi. "Məni
vursalar, qoyma burda qalım, çıxar".
Axırıncı istəyi bu olmuşdu. Nə yaxşı
ki, şəhidlərimiz qələbə sevincini
yaşadılar, qalib olduğumuzu gördülər".
Yer üzündə sakit, rahat yaşamaq mümkündürsə,
niyə anaların dərdi altında əziləsən? Niyə
onları ovutmaq üçün söz axtarasan? Sakit
danışmağa çalışsa da, Xanım Əlimərdanovanın
səsindəki kövrəkliyi, rahatlıq tapmayan qəlbinin
döyüntüsünü duymamaq mümkün deyil: "Hərbi
komissarlıqdan zəng gələndə "təlimə
çağırırlar" dedi. Müharibədən bir kəlmə
danışmadı. Müharibəyə gedəcəyi
heç ağlıma da gəlmirdi. Bir gün əvvəl
maaş almışdı, hamımızı
götürdü, gəzdirdi, bacısı qızlarına hədiyyələr,
özünə də təzə geyimlər aldı. Təzə
paltarlarını geyinib sentyabrın 21-də səhər tezdən
təlimə yollandı. Bir həftə Pereküşküldə
olub. "Sakitçilikdir, nigaran qalmayın" - deyirdi hər
zəngində. Heç vaxt bizi narahat etməzdi. Onu görməyə
getdik. Sevdiyi bütün şeyləri aparmışdım...
- kövrəlir ana, səsi də çarəsizləşir.
- Biz Pereküşkülə çatanda onlar yola
düşüblər. Yolda əsgər
maşınlarını görsəm də, müharibənin
başladığını, müharibəyə getdiklərini
anlamadım. Son dəfə balamı görə bilmədim.
Yaxın dostu var, Samir, bizi ona tapşırıb.
"Müharibədir, hər şey ola bilər. tez-tez anama
baş çəkərsən" - deyib".
Mehman Əliməmmədov: "Ailəmizlə fəxr
edirəm, belə oğul böyütmüşük.
Oğlumla da qürur duyuram. Oğlum qaçmadı, Azərbaycan
uğruna savaşa könüllü getdi. Belə oğul
böyütdüyüm üçün qürurluyam. Kişi
kimi döyüşüb, kişi kimi şəhid olub. Zəng
edib vəziyyəti öyrənmək istəyirdim, "Sual
vermə" - deyirdi. Özü bilirmiş şəhid
olacağını. Son döyüşdə
yoldaşlarına deyib ki, ola bilər bu gün şəhid
olum. Kişi kimi yaşadı oğlum. İndi mənim
oğlum çoxdur, çünki mənim oğlum təkcə
Elçin deyil, bütün şəhidlər mənim
oğlumdur".
Atanın səmimiliyinə inanmamaq olmur. Ürəklə
danışır, ürəkdən danışır. Bu
qürurlu ataların ürək ağrılarını
duymamaq mümkünsüzdür. Baxışlarında, səsində,
hətta əllərində duyursan şəhid
ata-anasının övlad acısını, həsrətini.
Şəhid bacılarının səsində
yaşayırsan bu ağrını...
Baxışları harasa sonsuzluğa dikilir elə bil
şəhid bacılarının. Elə bil şəhid
bacılarının səsi də bir başqadır
Əfsanə Əliməmmədova kimi: "Bir
qardaşım vardı, tək qaldım. Valideynlərim, ailəm,
iki övladım olsa da, sanki tənhalıq içindəyəm,
Elçinsiz çox çətindir mənə. Nə
yaxşı ki, müharibəyə getməzdən bir gün əvvəl
hamımız bir yerdəydik. Bütün ailəmizlə birgə
yaddaqalan bir gün keçirdik. O gündə qalmışam hələ
də. Tez-tez yuxularıma gəlir. Danışırıq.
"Sən ölmüsən axı" - deyirəm, cavab
verir ki, "Yox, mən ölməmişəm, heç vaxt
ölməyəcəyəm".
"Mən ölməmişəm. Mən heç
vaxt ölməyəcəyəm" - deyir Elçin. Yüz
illər boyu yaralı canını daşıyan ananı
görürsən: Vətən ananı. Yüz illər boyu
onun yaralarına məlhəm olan, ölməyə qoymayan, Vətən
ananı yaşadan Elçin kimi oğulları görürsən.
Bir də şəhidləri son mənzilə yola salan
izdihamın hər yana yayılan, beynimizə işləyən
səsini eşidirsən: Şəhidlər ölməz, Vətən
bölünməz!
Kamalə ABİYEVA