Mahsunun Vətən
sevgisi
“Biz qələbəni şəhidlərimizin qanı
hesabına qazanmışıq. Şəhidlər bizim qəlbimizdə
əbədi yaşayır, yaşayacaq. Allah sizə səbir
versin. Siz analar, atalar xalqımız üçün, dövlətimiz
üçün gözəl insanlar yetişdirmisiniz. O
insanların ömrü uzun olmadı, amma onlar əbədiyyətə
qovuşdu və onlar öz adlarını Azərbaycan
xalqının şanlı tarixinə əbədi
yazdırdı”.
Prezident, Müzəffər Ali Baş Komandan İlham
Əliyev
...Oktyabrın 21-də qərargah rəisi
tapşırığı elan etdi və özü də
şəxsi heyətlə birlikdə döyüşə
yollandı. Hava qaralmağa başlamışdı. Qərargah
rəisi hər zabit və gizirin ardınca 10 əsgərin təpəni
aşdıqdan sonra iki istiqamətdə hərəkət etmək
əmrini verdi.
Bölük komandiri Vəli qərargah rəisindən
iki addım irəlidə gedirdi. Hamıdan cəld qabağa
düşən Mahsun Vəlinin arxasında idi.
Üçüncü tağımın komandiri şəhid
olduğundan hərəkəti ikinci tağımın
komandiri, baş leytenant Elnur Talıbov tənzimləməyə
başlamışdı. O, bir qədər irəlilədikdən
sonra ikinci dəstəyə başçılıq edirdi.
Onlar Vəligillə paralel, 10-15 metr aralıda, əsasən
düzənlik sahə ilə irəliləyirdilər.
Gündüz həmin ərazidə avtomobillə, hər
hansı nəqliyyat vasitəsilə hərəkət etmək
erməni hədəfinə tuş gəlmək demək idi.
Tapşırığın ona görə gecə
saatlarında icra əmri verilmişdi. Döyüşə
atılacaq dəstələrin sağdan və soldan müdafiəsini
təmin etmək məqsədilə iki bölmə
tapşırığı yerinə yetirməyə gedirdi.
Elnur Talıbovun əsgərləri sol istiqamətdə hərəkət
edirdi.
Havada ay, ulduz yox idi. Zərrə qədər
işıq görünmürdü. Hər tərəfə
vahiməli, qatı qaranlıq çökmüşdü.
Ətrafda tam sakitlik hökm sürürdü. Az qala əsgərlərin
ayaqlarının altındakı otun
xışıltısı belə eşidilirdi. 40-45 nəfər
şəxsi heyət çəkinmədən, mətin
addımlarla irəliləyirdi. Ehtiyat tədbiri olaraq hərdən
dayanıb yerə çökürdülər. Bir neçə
saniyədən sonra yenidən hərəkətə davam
edirdilər
Dəmir və yaxud məftilə oxşar bir şey
Mahsun və döyüş yoldaşlarının
ayağına dolaşdı. Adlayıb üstündən keçdilər, yollarına davam
edib, təxminən bir saatdan sonra kiçik təpənin
arxasına çatdılar. Artıq yol bitmişdi. Qərargah
rəisi ikinci kalonun başında duran Elnur Talıbovu
yanına çağırıb arxada yerləşmək
üçün istiqamət göstərdi və şəxsi
heyət mövqe seçməyə başladı...
Oktyabrın 22-nə keçən gecə saat 3 radələri
olardı. Elnur arxadan gələn heyətin yanına
qayıtdı. Onlar məlumatı bir-birinə ötürməli
idilər. Bu proses heç bir dəqiqə çəkmədi.
Hər tərəf sükuta qərq olmuşdu. Elə yerləşmək
istəyirdilər ki, bir göz qırpımında
bütün yer, göy işıqlandı, sanki günəşin
parıltılı şüaları ətrafa yayıldı.
Düşmən, çox güman ki, gecəgörmə
cihazları ilə əsgərlərimizin yerini müəyyən
etmişdi. Bizimkilər düşmən üçün sanki
ekran kimi görüntüdə idilər. Erməni tərəfi
işıqlı silahı buraxmışdı. Artıq, demək
olar ki, hər şey gec idi. İşığın havada
parlaması, əsgərlərimizin görünməsilə
düşmən iki istiqamətdən - ön və sol tərəfdən
müxtəlif çaplı silahlardan, avtomat, snayper və
minamyotlardan istifadə edərək mərmi və güllələri
döyüşçülərimizin üzərinə
yağdırmağa başladı.
Qəlbi Vətən sevgisi, Vətən eşqi ilə
döyünən ərənlərimiz cəld yerə
uzandılar, silahlarının qundağını sinələrinə
sıxıb düşmən tərəfi atəşə
tutdular. Şiddətli döyüş gedirdi. Ön mövqedə
olan Mahsun və yoldaşları
düşmənə qan uddururdular. Havanı
işıqlandıran fişəng isə sönmək
bilmirdi. Üç-beş dəqiqə bu mənzərə
davam etdi. İşıqlı mərmilər sanki
yağış kimi igid oğullarımızın
üstünə yağırdı.
Təxminən 20-30 dəqiqəlik amansız
atışmadan sonra şəxsi heyətin əksəriyyəti
şəhidlik zirvəsinə ucaldı.
Elnur adlı əsgər sürünə-sürünə
arxaya keçib komandir Elnur Talıbova yaxınlaşdı. O,
qərargah rəisinin, bölük komandirinin, tərbiyəvi
işlər üzrə bölük komandiri müavininin və
çoxsaylı əsgərlərin adını çəkərək
şəhid olduqları haqqında məlumat verdi. Onların
arasında Mahsun da var idi.
Birinci kalondakı qəhrəmanların şəhidliyi
sayəsində ikinci kalonda olan yaralıların həyatı
xilas edildi. Yeganə güllə dəyməyən əsgər
Elnur idi. Qalanları ya şəhid olmuşdu, ya da
yaralanmışdı. Baş leytenant Elnur Talıbov
yaralıların təpənin arxasına keçməsinə
göstəriş verdi.
Az sonra onun yanında təkcə əsgər Elnur Məmmədli
qalmışdı...
Yalnız noyabr ayının 4-də Qubadlı rayonu mənfur
ermənilərdən tam təmizləndikdən sonra şəhidlərimizin
nəşi ərazidən götürüldü. Həmin
gün Mahsun Bağırzadənin Üçrəngli Bayrağımıza
bükülmüş tabutu onun doğulub boya-başa
çatdığı doğma Lənkəran rayonunun Xanbulan
qəsəbəsinə gətirildi və müharibədən
əvvəl özünün də arzuladığı yerdə
- Pir Yaqub ziyarətgahında torpağa
tapşırıldı...
***
Şəhid əsgər Mahsun Zahir oğlu
Bağırzadə 30 may 1998-ci il tarixdə Lənkəran
rayonunun Xanbulan qəsəbəsində sadə, zəhmətkeş
ailədə anadan olub. Qəsəbə orta məktəbini
bitirib. Vətən borcunu 2016-2018-ci illərdə Ağdam
bölgəsində verib, həqiqi hərbi xidmətini yerinə
yetirib, pulemyotçu hərbi ixtisasına yiyələnib.
2018-ci ilin may ayından Azərbaycan Milli Elmlər
Akademiyasının Lənkəran Regional Elmi Mərkəzində
fəhlə işləyirdi. Subay idi.
Azərbaycan Respublikasının ərazi
bütövlüyünün təmin edilməsi uğrunda
döyüş əməliyyatlarında və hərbi hissə
qarşısında qoyulmuş tapşırıqların icrası
zamanı vəzifə borcunu şərəflə yerinə
yetirdiyinə, şəxsi igidlik və şücaət
nümayiş etdirdiyinə görə şəhid Mahsun
Bağırzadə Azərbaycan Respublikası Prezidentinin
müvafiq sərəncamları ilə ölümündən
sonra “Vətən uğrunda”, “Cəbrayılın azad
olunmasına görə”, “Qubadlının azad olunmasına
görə” və “Cəsur döyüşçü”
medalları ilə təltif olunmuşdur.
***
Mahsun haqqında xatirələrini bölüşmək
üçün onun valideynlərinə, komandirinə,
döyüşçü yoldaşlarına, qohumlarına,
dostlarına, məktəbdə ona dərs demiş müəllimlərinə,
iş yoldaşlarına müraciət etdik.
Zahir Qardaş oğlu Bağırov (şəhidin
atası):
- Mahsun ailədə əziz, sevimli, şən, gülərüz
və zirək uşaq idi. O, elə sağlam böyüdü
ki, nə vaxtsa xəstələndiyini xatırlamıram.
İllər keçdikcə Mahsunun qeyri-adi xasiyyətdə
böyüdüyünü müşahidə edirdim. İstər
yeniyetməlik dövründə, istərsə də gənclik
illərində bizi heç incitmədi.
2016-cı ilin iyul ayında onu həqiqi hərbi xidmətə
yola saldıq. Mən, anası və kiçik qardaşı
Güləli Gəncə şəhərində yerləşən
hərbi hissəyə andiçmə mərasiminə getdik.
Mahsun qısa müddətdə xeyli dəyişmişdi.
Baxmayaraq ki, hərbiyə gəlməsindən cəmi iki ay
keçmişdi. Bir müddət sonra onu Ağdam bölgəsinə
apardılar. Bizimlə tez-tez əlaqə saxlayırdı. Səkkizinci
ayın sonunda birinci məzuniyyətə gəldi. Çox dəyişsə
də, hərbi xidmətindən razılıq edirdi. İkinci
məzuniyyətə gələndə isə
qayğılı, fikirli və qəmli
görünürdü. Səbəbini soruşanda, gözləri dola-dola dedi:
- Xidmətimizi Ağdamda, ön cəbhə xəttində
keçirirdik. Yaxın dostumla birlikdə səngərdə
keşik çəkirdik. O, düşmənin snayper gülləsinə
tuş gəldi. Canını qollarım üstündə
tapşırdı. Buna görə onu yadımdan
çıxara bilmirəm. Hətta həmin vaxt
avtomatımı götürüb o taya, düşmən
mövqeyinə tərəf keçmək və dostumun
qisasını almaq, mənfur erməniləri qırmaq istədim.
Bu zaman Mahsuna sual verdim:
- Bəs niyə keçmədin?
- Sizi gözüyaşlı qoymaq istəmədim, -
dedi.
O, hərbi xidmətini başa vurdu və ailəmizə
qayıtdı. 2018-ci ildə mənimlə bir təşkilatda
- Azərbaycan Milli Elmlər Akademiyasının Lənkəran
Regional Elmi Mərkəzində fəhlə kimi əmək fəaliyyətinə
başladı. İşini çox sevirdi, bütün
tapşırıqların öhdəsindən bacarıqla, həvəslə
gəlirdi. Harayasa gedəndə ona tapşırıq verirdim,
qayıdanda görürdüm ki, vaxtından əvvəl yerinə yetirib. Fasilə zamanı
kollektiv üçün mahnı oxuyardı. Məhərrəmlik
ayında mərsiyə deyərdi, dinə çox
bağlı idi. Gözaltısı da vardı. Ailədən
razılıq alınmışdı. Səfər ayı
başa çatandan sonra elçiliyini
planlaşdırmışdıq. Amma amansız fələk
arzularımızı ürəyimizdə qoydu...
2020-ci il sentyabr ayının 28-də saat 16 radələrində
Xanbulan qəsəbə icra nümayəndəliyindən mənə
zəng gəldi, Mahsunun mobil telefon nömrəsini istədilər.
Özüm ona zəng etdim. Dedi ki, ata, cəbhəyə gedirəm.
Evə gəlib anası ilə görüşdü və hərbi
komissarlığa yola düşdü. Çox sevinirdi, sanki
toy-bayrama gedirdi.
Oktyabr ayının 4-də bizimlə ilk dəfə
telefonla danışdı. Harada olduğunu soruşanda dedi ki,
sərhəddədirlər, çayın o biri tayı
İrandır, yaxınlıqda körpü var. Bildim ki, ora Cəbrayıldır,
Xudafərin körpüsü ərazisindədirlər.
“Özünü gözlə, oğul”, - deyəndə, cavab
verdi ki, arxayın ol, ata, sən özünə yaxşı
bax, mənə heç nə olmaz!
Mahsun növbəti dəfə oktyabr ayının
19-da axşam saat 20 radələrində mənə zəng
etdi. Dedi ki, sabah Qubadlı istiqamətinə gedirlər. Mən
ona yenə özünü gözləməsini, irəliyə
tək, çox getməməsini söylədim.
Çünki bilirdim ki, o, heç kimdən geriyə qalan
deyil. Telefonda bizimlə sağollaşdı. Bu, son
danışığımız oldu. Həmin gün
bütün dostları, yaxınları, iş
yoldaşları ilə də danışmışdı. Bir
neçə gündən sonra Mahsunun telefonu daha cavab vermədi,
həmişəlik susdu... Bilirdim ki, o, yaralı olsa belə,
bizimlə əlaqə saxlayardı...
Noyabr ayının 4-də hərbi komissarlıqdan mənə
zəng vurdular və Mahsunun yaralandığını bildirdilər.
Ancaq inanmadım, onun şəhid olduğunu öyrəndim.
Axşam saatlarında Üçrəngli Bayrağa
bükülmüş tabutu həyətimizə gətirildi və
oğlum bizimlə əbədi vidalaşdı.
Anası bugünədək Mahsunun yoxluğuna
inanmır...
Dəfnində minlərlə insan iştirak edirdi.
Rayonun rəhbər işçiləri, ictimaiyyət nümayəndələri,
qonşu və yaxın-uzaq kəndlərin sakinləri,
xüsusilə gənclər şəhid balama son
ehtiramlarını bildirməyə gəlmişdilər. Mahsun
sanki bu gün üçün, Vətən uğrunda şəhid
olmaq üçün dünyaya gəlmişdi...
***
AMEA Lənkəran Regional Elmi Mərkəzinin direktoru
Mehman Qaraxanoğlu:
- 30 illik Vətən həsrətimizə son qoyub
bükülmüş qamətlərimizi dikəldən,
kürəyimizdən ən ağır ittihamları
götürən şəhidlərimizə əbədi
ehtiram borcumuz vardır. Hər kəs üstündə gəzdiyi
torpağın şəhid canı və qanı bahasına
necə azad olunduğunu bilməlidir, bu, onun vətənpərvərlik
tərbiyəsində mühüm rol oynaya bilər. Ölkə
Prezidenti, Ali Baş Komandan, möhtərəm İlham Əliyevin
apardığı daxili siyasətinin də təməl qayəsini
bu təşkil edir, andiçmə mərasimindəki nitqində
də bunu açıq şəkildə bəyan etdi. AMEA rəhbərliyi
də şəhidlərin xatirəsinin əbədiləşdirilməsinə,
ailələrinə diqqət göstərilməsinə
xüsusi önəm verir.
AMEA Lənkəran Regional Elmi Mərkəzinin əməkdaşı,
şəhid Mahsun Bağırzadənin Mərkəzdə
sürücü işləyən atası Zahir Qardaş
oğlu Bağırova akademik İsa Həbibbəylinin
tapşırığı ilə təzə maşın
verildi. 4 may 2024-cü ildə Mahsun Bağırzadə və
döyüş yoldaşlarının şəhid olduğu
müqəddəs torpaqlarımıza - Füzuli, Cəbrayıl,
Zəngilan və Qubadlıya səfərimiz oldu. Şəhidimizin
atası Zahir Bağırov, əməkdaşlarımız
Namik Qasımov, Rameş Kərimov, şəhidin
döyüş yoldaşları, baş leytenant Elnur
Talıbov, qazi Möhnət Səmədov, Sabirabad şəhidi,
Mahsunun döyüş yoldaşı Bəxtiyar Mayılovun
atası İxtiyar Mayılov və Zəngəzur Cəmiyyətlər
Birliyinin sədri Hacı Nərimanoğlu da bizimlə idilər.
Mahsun və onun döyüş yoldaşlarının ayaq
basdığı məkanları, Qubadlı rayonu Muradxanlı
kəndini, daha sonra Azərbaycanın Milli Qəhrəmanı
Əliyar Əliyev və şəhid Əlisadət
Ağayevin məzarlarını ziyarət edib, hərbi hissəyə
baş çəkdik.
AMEA rəhbərliyinin maddi və mənəvi dəstəyi
ilə Elmi Mərkəzimizin əsas binasında Şəhidin
xatirə guşəsi yaradılıb. Mərkəzə ilk dəfə
qədəm qoyan hər kəs xatirə guşəsinin
önündə təzə-tər qərənfillər
düzür.
Əməkdaşımız İltifat Əhmədov
Mahsun Bağırzadə haqqında kitab hazırlayır.
Görüləsi işlərimiz çoxdur.
Başımızı uca edənləri başımız
üzərinə qaldırmağa hər an hazırıq...
***
Elnur Nurəddin oğlu Talıbov (Lənkəran şəhər
sakini, Mahsunun komandiri, ehtiyatda olan baş leytenant):
- 30 nəfər əsgərlə birlikdə növbəti
tapşırığı yerinə yetirməyə
yollandıq. Onların əksəriyyəti komandiri olduğum
tağımın əsgərləri idi. Cəbrayıldan Zəngilana
gedən yolda təxminən 12 saata qədər məsafə qət
etdik. Sonra xüsuso təyinatlıların polkovniki bizi
hündür dağ silsiləsində mövqe tutan, sayca az
olan dəstəyə köməyə göndərdi. Təyin
olunmuş yerə çatan kimi XTD-nin komandiri göstərişlərini
verdi və lazımi mövqeni tutduq.
Həmin gün düşmənin qırıcı təyyarələri
başımızın üzərindən uçaraq
mövqelərimizi bombardman etdi. Onları atəşə
tutduq. Allaha şükürlər olsun ki, itki vermədik...
Ərzağımız tükəndiyindən
özümüz azuqə
axtarmaq məcburiyyətində qalırdıq.
Yaxınlıqda yerləşən məntəqəyə gedən
əsgərlərimiz çətinliklə də olsa, müəyyən
miqdarda su və qənimətlə geri dönürdülər.
Bəzən bu, faciə ilə də nəticələnirdi.
Tabeliyimdə olan əsgərlərdən
Mahsun öz səriştəsi, bacarığı və
çevikliyinə görə getdiyi məntəqədən həmişə
sağ-salamat və əli dolu qayıdırdı. Onda mənfur
düşmənə qarşı sonsuz nifrət hissi var idi.
Oktyabrın 17-də Cəbrayıl rayonunun mərkəzinə
gəldik. Bir gün kazarmada, səhərisi isə
çöl şəraitində yerləşdik. Sevinirdik ki, o
vaxta qədər itki verməmişik, hamımız
sağ-salamat qalmışıq. Yalnız 1-ci tağım bir
şəhid vermişdi - Cəlilabad rayonunun Üçtəpə
kəndindan olan snayper Ayxan Cəfərov əbədiyyətə
qovuşdu. Allah ona qəni-qəni rəhmət eləsin!
Şəhidliyi hamını üzmüşdü.
Oktyabrın 20-də yeni tapşırıq
aldıq və maşınlara
yerləşib Qubadlıya doğru hərəkətə
başladıq. Təxminən axşam saatlarında, hava
qaralmağa başlayanda Qubadlıya çatdıq. Ermənilər
oranı tərk edərkən Həkəri
çayının üzərindəki körpünü partlatmışdılar.
Körpünün yaxınlığındakı bir məntəqədə
öz tağımımla yerləşdik. Arxamızca 1-ci
tağım və bölük komandirləri gəldilər.
Onlar da mövqeyimizdə yerləşməyə
başladılar. Gecə saat iki radələrində
düşmənin qırıcı təyyarələri bir
neçə uçuş keçirib mövqelərimizi yenidən
atəşə tutdu. Yaralılarımız olsa da, xoşbəxtlikdən
şəhid vermədik.
Oktyabrın 21-də general Mayis Bərxudarov
qarşımızda çıxış etdi. Onun sözləri
şəxsi heyətə ürək-dirək, ruh yüksəkliyi
verdi. Yüksək rütbəli komandirlərin bizdən xeyli
irəlidə olduqlarını gördük. Bu da bizə mənəvi
dayaq idi, döyüş ruhumuzu artırırdı.
Təxminən günorta saatlarında həmin məntəqədən
digər bir məntəqəyə keçdik. Yeni
tapşırıq aldıq. Kiçik dağın arxasına
avtomobillə enib, yaxınlıqdakı böyük
dağın sol tərəfində mövqe tutmalı idik.
Avtomobillə dağın arxasına endikdə erməni mərmisinə
tuş gəldik. On bir nəfər şəhid verdik, 30 nəfər
isə yaralandı. Bu zaman bölük komandiri, leytenant Elvin
Novruzov, Mahsunun dostu Murad Abbasov və daha 9 nəfər şəhidlik
zirvəsinə ucaldı.
Muradın şəhidlik xəbərini eşidən
Mahsun son dərəcə pərişan oldu, dəhşətli
sarsıntı keçirdi. Onu belə vəziyyətdə
heç görməmişdim, qəzəbindən qovrulur, bir
yerdə qərar tuta bilmirdi. Qisas hissi ona rahatlıq vermirdi. Həqiqətən
onlar bir-birinə çox yaxın, mehriban dost idilər.
Təxminən bir saat sonra növbəti
tapşırığı aldıq. Artıq hava
qaralmışdı. Komanda gələn kimi hərəkətə
başladıq. Mahsun hamıdan cəld ayağa qalxıb
silahını götürdü:
- Komandir, gedək Muradın qisasını alaq! - deyib
irəli şığıdı...
***
İsmayıl Hüseynov (Cəlilabad rayonu, qazi,
Mahsunun döyüş yoldaşı):
- Şəhid Mahsun Bağırzadə ilə ilk
tanışlığımız Ağcabədi rayonunda N
saylı hərbi hissədə oldu. Gözəl səsi var
idi. İlk dəfə döyüş bölgəsinə
yollanarkən getdiyimiz maşında mərsiyə və
mahnılar oxuyurdu. Komanda verilən kimi o, Cəlilabad rayonunun
Üçtəpə kəndindən olan snayper, şəhid
Ayxan Cəfərovla birlikdə məsuliyyəti öz üzərlərinə
götürdülər və ilk tapşırığın
öhdəsindən layiqincə gəldilər. Onları
döyüş yoldaşlarından fərqləndirən cəhətlər
çox idi. Mahsun savaşda öz şücaəti, igidliyi ilə
əsgər yoldaşlarının rəğbətini
qazanmışdı.
Onunla bağlı xatirələr çoxdur,
danışmaqla bitməz. Zəngilan rayonunda tağım
komandiri, baş leytenant Elnur Talıbov tərəfindən
tapşırıq verildikdən dərhal sonra Mahsun hamıdan
cəld, çevik tərpənərək təpənin ən
yüksək yerində özünə səngər
qazmağa başladı. Komandir ona çox yüksəyə
qalxdığına görə irad tutdu və səngəri
aşağıda qazmasını tapşırdı, amma Mahsun
inadından dönmədi və sözünün
üstündə durdu. Komandir soruşdu ki, bəs
çıxış yolu haradan
olacaq? Mahsun dərhal çıxış yolu tapdı və
səhərədək həmin səngərdə qaldı...
***
Gülmayə Qəmxarova (Mahsunun ibtidai sinif müəllimi):
- Övlada sevgi təkcə valideynlərə məxsus
deyil. Bu, hər gün qarşısında əyləşən
fidanlara sevgi bəsləyən müəllimlərə də
aiddir. Öz övladı kimi sevdiyi şagirdlər müəllim
üçün əziz və unudulmazdır. Bütün
varlığı ilə onlara bağlanan müəllim
üçün bundan yaxşı nə ola bilər?
Şagirdini kefsiz görən müəllimin də halı pərişan
olur. Yetirmələrinin uğuruna sevinən, kədərinə
üzülən müəllim üçün həyat bir
anlıq mənasını itirir. Bunu təcrübəmdə
görmüşəm.
Əlindən tutub hərflərin
yazılışını öyrətdiyim şagirdim Mahsun
Bağırzadə adını tarixə yazdı, müəllimlərinə,
qəsəbə sakinlərinə, bütün lənkəranlılara
Zəfər sevincini, bununla yanaşı, kədəri də
yaşatdı.
Torpaqlarımız erməni
işğalçıları tərəfindən zəbt ediləndə
məni həmişə bir sual
düşündürürdü: “Görəsən, bizim o
torpaqları azad etməyə gücümüz
çatarmı?” Bu mövzuda şagirdlərə müraciət
edəndə Mahsun:
- Müəllim, vaxt gələr, biz o torpaqları azad
edərik! - deyə inamla söyləyərdi. Dediyinə də
sadiq qaldı. Təbəssüm dolu baxışlarında
intiqam cizgiləri aydın sezilərdi. “Vətən
çağırır!” mövzusunu tədris edərkən:
“Silah götürüb mən də döyüşə gedərəm!”
- deyərdi.
Onun 44 günlük Vətən müharibəsinə
yola düşdüyünü əks etdirən videokadrlarda
necə də həvəslə, sevinclə uşaqlıq
arzusuna - döyüşə qatılmaq arzusuna
çatdığı aydın görünür. Mahsunun
şəhid olduğunu eşidəndə göz
yaşlarımı saxlaya bilmədim. Hər zaman qəlbimdə
silinməz hisslərlə yaşayan şəhid şagirdimi dərslərimdə
qarşımda əyləşən fidanlara nümunə
göstərirəm.
Dünənə qədər elə bilirdim ki, biz onun
kimi şagirdlərimizə məktəb oluruq, amma belə
deyilmiş. Mahsun öz şücaəti, igidliyi, qəhrəmanlığı
ilə bizə bir məktəb yadigar qoyub getdi. Müəllim
olaraq bundan sonra şagirdlərimizi Mahsun məktəbinin məzunları
kimi yetişdirməyə çalışmalıyıq.
İnanıram ki, gələcək nəslimiz onun xatirəsini,
məktəbini yaşadacaq və estafet kimi bir-birinə
ötürəcək.
Allah şəhid balamıza rəhmət eləsin! Bir
ana kimi onun ruhu qarşısında baş əyirəm!
***
Rəfiqə Babayeva (Mahsunun sinif rəhbəri):
- Şəhidlər bizim qürur mənbəyimizdir.
Eyni zamanda, hər yarımçıq qalan şəhid
ömrü qəlbimizin sağalmaz yarasıdır. Mahsun
Bağırzadə ömrü... Qısa, lakin şərəfli
ömür... Şəhidliyə, o şərəfli zirvəyə
aparan yol hələ neçə illər öncə başlamışdı...
M.Bağırzadə ibtidai təhsilini başa vurduqdan
sonra onun oxuduğu sinifdə Azərbaycan dili və Ədəbiyyatı
fənnini tədris etməyə başladım. Eyni zamanda, bu
sinfin rəhbərliyi də mənə
tapşırıldı. Şagirdləri bir-bir nəzərdən
keçirirdim, onların hərəkətlərini, davranışlarını
izləyirdim. Aralarında sarışın bir oğlan var idi.
Nisbətən şıltaq, bir qədər də nadinc
olmasına baxmayaraq, yoldaşları ilə dil tapmağı,
özünü sevdirməyi bacarırdı. Heç vaxt
sözümdən çıxmaz, dediyimi edər, məni də
həmişə razı salardı.
Vətənpərvərlik mövzusunda söhbətlərimiz
çox olardı. Torpaqlarımızın işğalı
barədə söz açılanda Mahsunun gözlərində
sanki qığılcım görərdim. Digər şagirdlərim
kimi ondan da: “Niyə Prezidentimiz səfərbərlik əmrini
vermir?”, “Niyə torpaqlarımız hələ də o vəhşilərin,
qaniçənlərin əlindədir?” - suallarını
eşidirdim. Bu an həmin qığılcım sönməz
bir atəşə, qisas atəşinə çevrilirdi.
Bütün varlığımla inanırdım ki,
düşməndən haqq-hesab soracağımız gün gələndə
Mahsun cəbhəyə könüllü gedənlərdən
olacaq. Çünki bu mərd, cəngavər oğlanın qəlbində
Vətənə məhəbbət, düşmənə nifrət
hissi dərin kök salmışdı.
44 günlük Vətən müharibəsinin
başlandığı birinci gündən sonra öyrəndim
ki, o da ilk könüllülər sırasında müharibəyə
yollanmışdır. Bu gün ən böyük arzusu -
torpaqlarımızı azad görmək arzusu onun kimi minlərlə
igid Vətən övladlarının qəhrəmanlığı
sayəsində gerçəkləşmişdir!
Mahsun Bağırzadənin Vətən eşqi,
keçdiyi şərəfli döyüş yolu böyüyən
nəslə, gənclərə örnək, əsl nümunədir.
Müəllim, eyni zamanda, ana kimi şagirdimlə fəxr
edirəm.
Qürur mənbəyimə çevrilmiş Mahsunun
ruhu qarşısında baş əyirəm!
***
Elnarə Şahmarova (Mahsunun iş yoldaşı):
- Biz iş yoldaşı kimi şəhid Mahsun
Bağırzadəni həmişə xatırlayırıq.
O, 2018-ci ildə hərbi xidməti başa vurduqdan sonra ailəsinə
qayıtdı. Bir neçə gündən sonra AMEA Lənkəran
Regional Elmi Mərkəzinin Çay və subtropik bitkilər
şöbəsinə daxil oldu, bizimlə birlikdə fəhlə
işləməyə başladı.
Mahsun tərbiyəli, özündən böyüklərə
hörmət edən mehriban oğlan idi. Verilən
bütün tapşırıqları vaxtından əvvəl
yerinə yetirərdi. Həmişə üzü gülərdi.
Şən zarafatları ilə başımızı o qədər
qatardı ki, iş gününün nə vaxt başa
çatdığını hiss etməzdik. Daha çox hərbi
xidmət dövründən, igid eloğlumuz, Xüsusi Təyinatlı
Dəstənin kəşfiyyatçısı, şəhid Pəncəli
Teymurovun qəhrəmanlığından ağızdolusu
danışardı. Həmçinin gözəl səsi
vardı. Fasilə zamanı mahnılar oxuyar, fikrimizi
saxlayardı. Məhərrəmlik ayında isə mərsiyələr
deyərdi.
İş vaxtı idi. 2020-ci il sentyabr ayının
28-də saat 16 radələrində Mahsunun telefonuna zəng gəldi.
Danışandan sonra sevinə-sevinə bizə dedi:
- Vayenkomat çağırıb, döyüşə,
azğın erməniləri qırmağa gedirəm!
O bu sözləri elə sevincək tərzdə dedi
ki, hamımız onun zarafat etdiyini düşündük.
Qaça-qaça evlərinə tərəf getdi. Yarım
saatdan sonra ona zəng vurdum və dedim:
- Mahsun, harada qaldın, atanın gələn
vaxtıdır, səni soruşanda ona nə deyim?
Cavab verdi:
- Atam bilir, müharibəyə gedirəm!
Mən bu sözdən sonra söylədim:
- Elə sevinə-sevinə getdin ki, sənə
inanmadıq. Bəs bizimlə niyə görüşmədin?
Mahsun bir neçə dəqiqədən sonra iş
yerinə qayıdıb bizimlə görüşdü. Ayrılarkən hamımız
ağlayırdıq, amma o, gülə-gülə əl edərək
əbədiyyətə doğru yol aldı...
***
...Canlarını Vətən, torpaq naminə qurban verən
bütün şəhidlərimizin
tabutu üçrəngli, ay-ulduzlu BAYRAĞımıza
bükülərək torpağa tapşırıldı və
onlar əbədiyyətə qovuşdular. Həmin BAYRAQ ki,
indi bütöv Qarabağda, Şuşada, Xankəndidə,
Xocalıda ... əzəmətlə dalğalanır!!!
Dünya durduqca, Azərbaycan zaman-zaman var olduqca bütün
şəhidlərimizin, o cümlədən, qərinələr,
əsrlər keçsə də, 22 yaşında həmişə
cavan qalacaq Mahsun Zahir oğlu Bağırzadənin əziz
xatirəsi hər bir həmvətənlimizin qəlbində əbədi
yaşayacaqdır!..
İltifat Əhmədov,
AMEA Lənkəran Regional Elmi Mərkəzinin əməkdaşı
525-ci qəzet.- 2024.- 23 may,¹90.- S.14.