İşğal
hüznündən Zəfər təntənəsinə...
Məcburi köçkün kimi Bakıya gələndə
5 yaşım var idi. Müharibənin nə olduğunu dərk
etməsəm də, müharibənin içindən
keçib gəlmişdim bu şəhərə. Heç nə
anlamasam belə, qəribə bir boşluğa
düşmüş kimiydim. Sanki
yıxılmışdım, amma hələ ağrını
hiss etmirdim. Böyüdükcə
yıxıldığım yerdən ağrılar baş
qaldırmağa başladı və mən Vətən həsrəti
ilə tanış oldum. Orta məktəbdə oxuyanda məktəbdə
keçirilən, Xocalı Soyqırımına həsr
olunmuş tədbirdə "Qarabağ şikəstəsi"
səslənəndə bir küncə qısılıb
hönkür-hönkür ağladığım gün dərk
etdim- mən vətənsizəm". Rayonların
işğal günlərində televiziyada hazırlanan
verilişlərdə ziyalıların "lazım gələrsə"
cümləsi ilə başlayan sözləri məni hövsələdən
çıxartdığı zaman bu ağrının
artıq bütün vücudumu işğal etdiyini hiss etdim.
Əlbəttə, bu hissləri yalnız mən
keçirməmişəm. Bu hisslər
uşaqlığı müharibə dövrünə təsadüf
edən hər bir azərbaycanlı gəncin keçirtdiyi
hisslərdir. 4 il bundan əvvəl hərbi
komissarlıqların qarşısında, küçələrdə
savaş əmri gözləyən gənclərin də bu
ağrıdan bəsləndiyini gördük.
"Öldürməyən dərd gücləndirir" deyə
çox məşhur bir ifadə var. 30 il böyüyüb
boyumuzu aşan Vətən dərdi xalq olaraq bizi gücləndirdi.
4 il əvvəlin payızında küçələrdən
gələn "Qarabağ bizimdir" hayqırtıları zəfərə
gedən yolun ilk cığırını açdı. Bir
top atışıyla başlayan Vətən savaşında qəhrəman
oğullar təpədən təpəyə, kənddən kəndə,
şəhərdən şəhərə doğru irəliləyib
30 illik həsrətə son qoydu.
Bizim nəslin uşaqları tarix dərslərində
qan yaddaşını əzbərləmək məsuliyyəti
ilə yüklənmişdi. İşğal günləri,
soyqırım tarixləri... Təqvimdəki bu qara haşiyəli
rəqəmlər bir çoxumuzun doğum günü tarixləri
ilə üst-üstə düşürdü və biz
sevinci, nəşəsi əlindən alınan uşaqlar
olmuşuq. Artıq 4 ildir ki, övladlarımıza qələbə
tarixlərini əzbərlədirik. Bizdən fərqli olaraq
onlar azad və müharibəsiz bir ölkədə yetişməyin
qürurunu yaşayacaqlar bir ömür boyu. Amma sahib
olduqları hüquqlara çatmaq üçün alınan
çətin qərarların, vətən uğrunda
aparılan müharibənin nə qədər dəyərli və
bənzərsiz olduğunu hər zaman ürəklərində
hiss edəcəklər.
Xalqın 30 il ərzində bitib tükənməkdə
olan ümidlərini yenidən dirildib, milləti ayağa
qaldırıb bir hədəfə yönəltmək, bir məqsədə
inandırmaq mümkünsüzü mümkün etmək demək
idi. 2020-ci ilin iyun ayında Tovuz istiqamətində gedən
döyüşlər Azərbaycan xalqının yenidən
ayağa qalxmaq əzminin, Qarabağın azadlığına
gedən yolun dönüş nöqtəsi oldu.
Döyüşmək üçün küçələrə
axışan gənclərin səsləndirdiyi şüarlar
Vətənin azadlığı üçün hər fədakarlığa
hazır olduğunun göstəricisi idi. Xalqın birliyi və
əzmi böyük zəfərimizin şifrəsini və
ruhunu formalaşdırdı, işğalçıların
Qarabağdan çıxarılmasını və tarixi
torpaqlarımızın yenidən fəth edilməsini təmin
etmiş oldu.
Bizim Zəfər dastanımız 44 günə
yazılmış olsa da, bu qələbə qısa zamanda,
asanlıqla əldə edilmədi. Bu Zəfər yalnız güclü silahlarla
qazanılmadı. O silahları idarə edən,
döyüş planını quran, canınını fəda
edən qəhrəmanlarımızın zəkası, zəngin
biliyi hesabına qazandıq biz bu Zəfəri. Böyük
lider Atatürk ordudakı hər əsgər və zabiti
canlı maşının hissələrinə bənzədirdi.
Atatürkə görə, bu maşını hərəkətə
gətirən əsas qüvvə düşüncədir.
Düşüncə, anlayış və qavrama olmazsa,
maşının hərəkəti dayanar və heç bir
qüvvə onu işə sala bilməz.
30 il məğlubiyyət hissi ilə yaşayan
xalqın ayağa qalxması ilə bu torpaqlar üzərində
düşmənlərin yüzillər boyunca davam edən
intriqaları və oyunları nəticəsiz qaldı. Bu vətən
torpağını müqəddəs hesab edən hər bir
azərbaycanlı bunun fərqində idi ki, canından,
malından, övladından olmaq bahasına əzmlə
mübarizə apardı. Nəhayət, bu mübarizə
öz bəhrəsini böyük Zəfərlə, 8 noyabr
2020-ci il tarixində vermiş oldu. Haqq savaşımızda hər
bir vətəndaşımız bu daşın altına əl
qoydu. Kimisi canı ilə, kimisi malı ilə fədakarlığını
əsrigəmədi. Məhz bu birliyin sayəsində 44
günlük müharibə dövründə qüdrətli
Azərbaycan Ordusu cəbhədə tarix yazdı. Bu gün
bizim bayrağımız illərlə düşmən
vandalizminin qurbanına çevrilmiş, indi isə qəhrəman
Azərbaycan oğullarının öz canları bahasına
azad etdiyi, düşməndən təmizlədiyi Füzuli, Cəbrayıl,
Zəngilan, Qubadlı, Laçın, Ağdam, Kəlbəcər,
Şuşa səmalarında dalğalanır. Azərbaycan əsgərinin
ayağı dəyən bu torpaqlara yenidən həyat
qayıdır. Biz isə bu tarixi hadisələrə
şahidlik edirik. Bizim Zəfərimiz həm də
insanlığın oyanışı idi. Azərbaycan Ordusu bu
gün dünyada davam edən müharibələrdə, eləcə
də Birinci Qarabağ müharibəsində yaşanan faciələrə,
insanlıq dramına şahidlik edən dünyaya 44 gün ərzində
müharibə mədəniyyəti öyrətdi. Sivillərə,
körpələrə, günahsız insanlara güllə
atmadan müharibə aparan ordu kimi tarixə adını
yazdırdı Azərbaycan əsgəri.
Dörd bir tərəfi düşmənlərlə əhatələnmiş
odlar yurdu tarixin hər dövründə işğal təhlükəsi
ilə qarşı-qarşıya gəlib. Amma hər dəfə
ayaqlarına taxılan zəncirləri parçalayıb
atıb bu vətən. Əlbəttə, bu dik duruşunu,
azadlığını bağrından çıxıb, yenə
onun üçün torpağa düşən övladlara
borcludur Vətən. Təkcə vətən torpağı
deyil, o vətən torpağının üzərində
yaşayan hər kəs, başını yastığa rahat
qoymağı, küçələrdə hür
dolaşmağı şəhidlərə borcludur. Bu borc
ödənilməyəcək borcdur: müqəddəsdir, əbədidir!
Günel MUSA