44 günlük möcüzə

Esse

Tanrı dünyanı neçə günə yaratdı bilmirəm, amma onu dəqiq bilirəm, Tanrı bəndələri olaraq, millət olaraq yeni düzən yaratmaq üçün bizə 44 gün vaxt verdi və qəhrəmanlar o düzən üçün ölüm-dirim savaşına girdilər, 44 gün ərzində əsir torpaqlarımızı geri qaytardılar.

Tanrı iyirmi altı il bizi Qarabağ sevgisi ilə sınağa çəkdi, sınadı və əmin oldu ki, "Vətən sevgisi imandandır" deyiminin artıq bəhrə verəcəyi zaman yetişib, həm yer üzünün cənnəti Qarabağın, həm də qiyamət günündəki cənnətin qapılarını açaraq dedi: "Buyur, indi imanı ortaya qoyma zamanıdır!"

O imanı ortaya qoyduq - dişimizlə, dırnağımızla ortaya qoyduq.

Düz dörd il bundan əvvəl bu günlər paylaşdığım status hələ də yadımdadır. Orduda olan əsgərlərə müraciət etmişdim: "Tanrı sizi seçdi, Siz seçilmiş bəndələrsiniz və bu seçimin dadını sevə-sevə çıxarın!"

Həmin gün o orduda olmaq üçün yüzlərlə gənc, qoca, qadın, kişi imtahan verirdi. Amma o seçimdə tək cismin sağlamlığı önəmli deyildi.

Həmin gün ruhun sağlamlığı da önəmli idi.

Bəndə Tanrı qarşısında imtahan verirdi, ruhunun sağlamlıq imtahanını...

Köhnə döyüşçülərin birinə o zaman belə bir sual vermişdim: "Niyə Tanrı 1992-ci il müharibəsində bizə torpaqlarımızı qorumaqda kömək olmadı?"

Döyüşçü: "Çünki biz o vaxt o qələbəni haqq etmirdik" - cavabını vermişdi.

Bəyəm biz haqlı deyildik?

Haqlı idik, amma haqlı olmaq qələbəni haqq etmək demək deyil.

Bu necə olur?

Çox sadə. Həm düşmən, həm biz qələbəni güc yolu ilə qazanmaq istəyirdik. Hər iki tərəf Tanrını unutmuşdu. Tanrıya yox, əlindəki silaha güvənirdi. Tanrı da güclü olan qalib gəlsin, dedi. Nəticədə illərdir bu savaşa hazırlaşan düşmən haqsız yerə haqqa qalib gəldi.

Tanrı bilirdi onlar bu qələbəni haqq etmir, onu da bilirdi, biz bu qələbəni haqq edirik. Bu, Tanrının verdiyi qələbə deyildi, bu, bəndənin qazandığı qələbə idi. Əgər paslanmayan silaha - imana sahib çıxmasaq, qələbə qazansaq da, məğlub olacağıq.

Biz bu 26 ildə o paslanmayan silaha - imana sahib çıxa bildik. Və bu, 44 günlük müharibənin kod silahı oldu.

Daha küçələrdə sağa-sola güllə atan, vətəni qorumaq üçün əldə etdiyi silahı vətəni talamaq üçün istifadə edən başıpozuqlara meydan yox idi. Azərbaycan Ordusu imanlı ordu idi və gücünü imandan alırdı.

Bu, qələbənin ilk səbəbi idi.

Başqa bir səbəb 1992-ci ildə mərdcəsinə vuruşan, amma namərdlərin əli ilə uduzdurulan ordunun öz qanı bahasına qələbə üçün saldığı özül idi. Biz o vaxt döyüşü uduzduq, müharibəni yox və bu döyüşü əsgərlər yox, komandirlər uduzdu.

Biz əsgər olaraq 20 faiz torpağı erməniyə vermədik, biz 80 faiz torpağı qoruduq ki, 44 gündə ordumuz bu təməl üzərindən möcüzə yaratsın.

İmanla vətən sevgisinin yaratdığı möcüzə ikinci səbəb idi qələbəmiz üçün.

Amma bu iki səbəb də yetərli olmaya bilərdi.

Bir alman dahisinin bir cümləsi illər öncə beynimə həkk olmuşdu. Müharibə elə bir asan iş deyil ki, onu təkcə orduya etibar edəsən.

Qələbəmizin üçüncü səbəbi məhz bu idi.

Biz bu savaşa millət olaraq girdik. Yolboyu gedən hərbi maşınlara ərzaq, su yükləyən, öz təqaüdünü müdafiə fonduna köçürən, hər qarış torpağında Allahına dua edən millət bu dəfə haqlı olduğu müharibədə qələbəni haqq edirdi.

44 günlük müharibənin bir əsgəri söhbətində deyirdi ki, biz yeməyin hazır olmasını gözləmədən millətin bizə göndərdiyi bulkanı, peçenyeni dişimizə çəkib millətin hərbi maşınlara atdığı sulardan içə-içə döyüşə girirdik. Bu qida bizə əlavə güc verirdi. Bizim qidaya ehtiyacımız yox idi, bizim dəstəyə ehtiyacımız var idi. Və biz o dəstəyi hiss edirdik. Hiss edirdik ki, bu savaşda millət, dövlət və ordu olaraq eyni hədəfə vururuq.

Və ən nəhayət:

Əzizim Ordubada,

Yol gedir Ordubada.

Sərkərdə igid olsa,

Gedərmi ordu bada?!

Bu üç səbəbi birləşdirib Qarabağın azadlığına açar edən, milləti, dövləti, ordunu Dəmir yumruğa çevirə bilən Prezident İlham Əliyev idi. O, təkcə Ali Baş Komandan kimi səngərdə olan orduya rəhbərlik etmirdi. O həm də dünya mediası ilə mübarizə edirdi, dünya erməni lobbisinin açıq və gizli hucumlarını bir siyasətçi kimi dəf edir və qarşısıalınmaz zərbələr endirirdi. Dəmir yumruq təkcə səngərdə yox, həm də siyasi masalarda öz gücünü göstərirdi.

İyirmi altı il boğularaq yaşadıq, amma ümidimizi itirmədik.

İyirmi altı il bəzən dizimizi dik tuta bilmədik, amma imanımızı itirmədik.

İyirmi altı nə qədər insanımız Qarabağ həsrəti ilə öldü, amma bir saniyə də olsun inamımız ölmədi.

Bizə bu günləri yaşadanları unutmaq olmaz!

Millət, dövlət, ordu birliyimizdir və bu birliyin imanla vəhdətlənməsi daimi olsun!

Qələbən mübarək, Azərbaycan!

Vətən uğrunda canından keçən müqəddəs şəhid ruhu qarşısında sayğıyla baş əyirəm!

Yetim QACAR

525-ci qəzet .-2024.- 3 oktyabr (№180).- S.9.