Şuşanın baməzə adamları

Özünün bütün əzəməti, zənginliyi, rəngarəngliyi ilə məshur olan və macəralarla dolu şahanə Şuşa qalası sonu görünməyən bir xəzinədir, bütün ruhu ilə nikbinliyə, şənliyə, zarafata, deyib-gülməyə köklənmiş bir şəhərdir. Burda mənəvi mühit havası kimi o qədər təmiz, o qədər şəffafdır ki, sakinləri vətənlərinin təbiətinə və coğrafiyasına lap uşaqlıqdan uyğunlaşaraq ləkəsiz, boyasız böyüyürlər. Bu diyarda öz əxlaqı, mənəviyyatı, istedadı, orijinal mədəniyyəti, xarakterik xüsusiyyətləri ilə fərqlənən insanlar yaşayır. Qala sağlam ab-havası ilə hər yerdə tanındığı kimi, sağlam vücudlu, gözəl-göyçək simalı, mütənasib qamətli, gözəl ünsiyyətli, şirin-şəkər sözlü, mahir söz, lətifə ustaları, duzlu-məzəli adamları ilə də məshurdur. Yaradan bu insanlara bir sıra keyfiyyət və məziyyətlərlə yanaşı, zəngin söz ehtiyatı, kəskin satira, ürəyinə, mənəviyyatına, ruhuna, qanına isləyən, onları düşündürən, gümrah və şux saxlayan gülüş kimi əziz nemətlər də bəxş etmisdir.

Müdrik ifadələr, ruha qida verən ibrətli gülüslər - məzəli sözlər, sağlam və mənalı gülüş ta qədimdən Şuşa əhlinin həyatında və məişətində özünəməxsus yer tutmusdur... Şəhərin varlıları əllərini ağdan-qaraya vurmur, günlərini ballarda, saraylarda, teatr və konsert salonlarında, səhərə qədər davam edən əyləncələrdə, yeyib-içməkdə, deyib-gülməkdə keçirirdilər. Bəzən bekarçılıqdan növbə ilə öz evlərində məclis qurur, ya şəhər bağına, ya "Bazar başı"na, ya da "Meydan bazarı"na yığışaraq bütün günü oturacaqlarda üç bir-beş bir oturub, maraqlı və məzəli söhbətlər edirdi-lər. Bu söhbətlər də şübhəsiz, zarafatsız keçmirdi. Onların isləri-gücləri də yalnız baməzəlik, lağ-lağılıq etmək, bir-birlərinə dostyana satasmaq, peşələrinə, yaxud xasiyyətlərinə görə ləqəb qosmaq, qulp qoymaq, nəyəsə yumoristik bir məna vermək, adamları, xüsusilə də, "pesqurdlar"ı, yəni kənardan gələnləri dolayıb, ələ salmaq və onlara sataşmaq idi. İnsanları acıqlandırmaqdan və söyüşə məcbur etməkdən çox nəşələnmək və xüsusi ləzzət almaq da onların şakəri idi.

Düşüncə, ağıl, tədbir, xüsusi istedad, ensiklopedik bilik sahibi olan müdrik, incəzövqlü, hazırcavab qalalıların zərb-məsəl söyləməkdə, lətifə danışmaqda da yüksək məharətləri vardı. Bu insanlarda iti mühakiməli zövq və yaradıcılıq qabiliyyəti də yüksək idi və onlar ədəbiyyata, poeziyaya, musiqiyə biganə qalmırdılar.

Fikir əlvanlığı yaradan zarafatları ilə başqalarından incə və zərif yumoru ilə seçilən qalalılar bir-birlərinə ayama qosmaqda da mahirdirlər ("Zərif" öz incə yumoru, zarafatı, məzəli lətifələri və hazırcavablığı ilə məclisdəkiləri əyləndirib-güldürən şəxsə verilən addır-müəllif).

Burda ləqəbsiz adama az-az rast gəlmək olar. Bir adamı öz ləqəbi ilə soraqlayanda daha asan və tez tapmaq olar, nəinki ləqəbsiz. Ləqəb verib, ləzzət almaq, gülüş, əyləncə saatları Şuşa camaatına sanki hava, su kimi lazımdır. Asudə vaxtlarını və istirahət saatlarını xoş keçirmək üçün qala əhli vaxtaşırı yığıncaqlar təşkil edir və bura xanəndələr, sazəndələr, baməzə adamlar, müdrik ağsaqqallar, zarafatcıl, hazırcavab adamlar da dəvət olunurdular. Hətta milli bayramlarda, toy-düyünlərdə, şənlik məclislərində məşhur yumoristləri və hazırcavab adamları da çağırırdılar. Belə məclislərdə də ora yığışanlar ya qumar oynayar, ya dəli oynadar, ya da kiməsə ləqəb qoşmaqla məşğul olar, eyni zamanda hazırcavabların yarışlarını təşkil edirdilər. Elə aşağıda adları çəkilən bu yumoristlərə də həmin məclislərdə ayama qoşmuşdular:

Allahü Əkbər,

Pendir Ələkbər,

Lısaqor Əliş,

Burnuyox Cəbiş.

Və beləliklə, Şuşada peşəkar təlxəklər, sözgüləşdirənlər, hazırcavablar dəstəsi yetişib-formalaşırdı.

Qeyd: Bu yazıdakı bəzi zəriflər haqqında filologiya elmləri namizədi Bəylər Məmmədov "Qarabağın baməzə adamları" kitabında məlumat verib.

Qoşulan ayamalar onu daşıyan adam haqqında həm ümumi məlumat verir, həm də ilkin təsəvvür yaradırdı. Bu adamların bəzilərinin ləqəbləri, əsasən, özlərinin xasiyyətləri ilə (Lotu Qulu, Kefli Cabbar, Dəli Xudu və sair), ya da peşələri ilə (Şərbaf Kazım, Xarrat Qulu, Alı Yüzbaşı və sair) əlaqədar olurdu. Şuşada hər kəsi mənsub olduğu nəslin adı ilə də tanıyırdılar (məsələn, Ağqulaqlar, Dəliqoyunlular, Xansənəmlilər). "Molla Nəsrəddin" jurnalında "Poçtaxanaçı" imzası ilə dərc olunan "Şuşa poçtaxanasında" yazısında ləqəbi olan bir neçə adam haqqında incə yumor və eyhamla məlumat verilirdi: "Möhtərəm Molla Nəsrəddin! Göndərdiyiniz jurnalları sahiblərini tapıb vermədiyimiz üçün geri qaytarmağa məcburuq. Məhəmməd adına göndərdiyiniz məcmuəni hansı Məhəmmədə verməli? Təkcə Məhəmməd, Formalist Məhəmməd, İkiüzlü Məhəmməd, Sokraşenni Məhəmməd, Şeyx Məhəmməd, Qaragöz Məhəmməd, Siçan Məhəmməd, Keçəl Məhəmməd, Xoruz Məhəmmədəmi?! Yaxud Nazlı Bəşir, esmixan Bəşir, Nadayel Bəşir, Vasvası Bəşir, Karxana Bəşir, Dərzi Bəşir, yainki Qoca Yusif, Xalis Yusif, ervon Yusif, Kürd Yusif, Qramot Yusif, Qırçınlı Yusif, ərçi Yusif, Kələk Yusif, Ağıçı Yusif, Smit Yusif, Kənan Yusif, Göyəbaxan Yusif, Qırmızı Yusif. Müxtəsər, xahiş olunur məcmuə göndərəndə öz ləqəblərinə göndərəsiniz" ("Molla Nəsrəddin" jurnalı, 23 avqust 1924-cü il, N-11).

Oturanlar: (sağdan) Boyaqçı Məmmədəli (Abbasov),

Forslu Rəşid (Novruzov), Yumurta Bəhram (Abbasov).

Ayaq üstə duranlar: (sağdan) Şofer Tofiq və Muğanlı Eldar.

Şəhər zərifləri təkcə ayrı-ayrı adamlara yox, özlərinə - Qarabağ bəylərinə də ayama qoşmuşdular: pisxurd bəyləri, pambıq bəyləri, quru bəylər, künə bəylər və sair. Yaşadıqları məhəllələrini isə zarafatyana belə adlandırırdılar:

Quyuluq məhəlləsi - əlində gül dəstəsi;

Ağadədəli - vardır əsli-nəcabəti;

Merdinli - imanlı-dinli;

Hamamqabağı - şaftalı tabağı;

Saatlı - bacadan noxud atdı;

Təzə məhəllə - əlində var qızıl dəhrə;

Xocamircanlı - döşü mərcanlı;

Mamayı - qanmaz ayı;

Qurdlar - dərədə yumurtlar;

Seyidli - əl dəyməyin, meyitdi,

saqqalı siçan yuvası,

papağın pişik yeyitdi

(Lətif Qarabağlı. "Şuşa və Hindistan xatirələri". Bakı, "Şuşa" nəşriyyatı, 1996-cı il, səhifə 17) və sair və ilaxır.

Bax, bu, Şuşa mədəniyyəti içində varlı şəxslərin mədəniyyəti idi.

Şuşalıların yaratdıqları lətifələrdə xalq müdrikliyi və hazırcavablığı öz ifadəsini geniş tapmış, əsrlər, qərinələr ötüb-keçsə də, onların deyimləri, baməzəlikləri, zərb-məsəlləri... yaddaşlarda kök salmış, nəsillərdən-nəsillərə ötürülmüşdür.

Bu zarafatcıl şəhərin zəriflərinin araya-ərsəyə gətirdikləri dadlı söz, sənət məhsullarının tamını istəkli oxucular, gəlin birlikdə dadaq.

Talıbxan bəy Cavanşir:

MƏN DƏ ONLARIN SÖZÜNƏ QULAQ ASMIRAM

Tez-tez Talıbxan bəyin evinə gələn qonaqlar hər dəfə belə bir hadisənin şahidi olurlar ki, nökərlər, xidmətçilər onun əmrlərini qulaqardına vurur, göstərişlərini yarıtmazcasına yerinə yetirirlər, bəzən də boyun qaçırırlar. Bir dəfə qonaqlardan biri bunun səbəbini bəydən xəbər alır:

- Ay Talıbxan bəy, bu nədir belə, nökər-naiblərin heç səni veclərinə almırlar, sözünə qulaq asmırlar, əmrlərini yerinə yetirmirlər?!

Talıbxan bəy zərrə qədər də əhvalını pozmadan deyir:

- Cəhənnəmə qulaq assınlar, gora qulaq assınlar, heç mən də onların sözünə baxmıram.

Molla Pənah Vaqif:

ADAM GÖNDƏRİN, APARSIN

İran hökmdarı Ağa Məhəmməd şah Qacar Şuşanın mühasirəsi zamanı İbrahimxəlil xana bir məktub yazaraq ona bir at göndərilməsini tələb edir. Həm də belə bir şərt də qoyur ki, at nə kəhər, nə kürən, nə səmənd, nə qara, nə ağ, yəni, heç bir rəngdə olmasın.

İbrahimxəlil xan vəziri Molla Pənah Vaqifi çağırıb, ona şahın məktubuna layiqli bir cavab yazmağı tapşırır. Vəzir dərhal Ağa Məhəmməd şah Qacara belə bir cavab yazır: "İstədiyiniz at İbrahimxəlil xanın tövləsində hazırdır. Bir adam göndərin, gəlib-aparsın. Amma o, həftənin şənbə, bazar, bazar ertəsi, çərşənbə axşamı, çərşənbə, cümə axşamı, cümədən başqa, hansı gündə istəyərsə, gələ bilər.

Hacı Qulu Əli oğlu:

RZAQULUYA BAXIB, ŞÜKÜR ELƏSİN

Şuşada ən dövlətli şəxs Hacı Qulu, ən kasıb adam isə cır-cındır paltarda su daşıyan yetim Rzaqulu hesab olunurdu. Bir gün söhbət zamanı kimsə Hacı Quluya deyir ki, sənin adın çəkiləndə adamlar dərindən köks ötürürlər. Hacı Qulu cavabında həmin adamlara belə məsləhət görür:

- Çox nahaq yerə, qoy camaat Hacı Quluya baxıb, "ah" çəkincə, Rzaquluya baxıb, şükür eləsin.

Əbdürrəhim bəy Vəzirov:

DƏDƏM BOSTAN OLUB

Bir gün mayor Əbdürrəhim bəy Vəzirov azarlayır. Oğluna deyir ki, bala, get həkimə, denən ki, dədəmin başı qarpıza dönüb, dili xiyara, burnu badımcana, nə bilim, nəyi nəyə? Və oğlundan soruşur ki, yadında qaldımı?

Oğlu deyir ki, bəli, əlbəttə, qaldı. Atası soruşur ki, nə təhər deyəcəksən? Oğlu cavab verir ki, deyəcəyəm dədəm bostan olub.

Mustafa bəy Behbudov:

BƏLKƏ, SOYUQ DƏYDİ...

Bir baqqal Mustafa bəyə pul borcluymuş. Bir dəfə Mustafa bəy bazara çıxanda görür ki, qışın soyuğunda baqqal bazarda paltosuz gəzir. Baqqalı belə görəndə başlayır onu söyməyə:

- Filankəsin oğlu filankəs, niyə bu soyuqda evdən çölə çılpaq çıxırsan? Ayıb deyil, utanmırsan?

Bir sözlə, Mustafa bəy dişinin dibindən çıxanı baqqala deyir. Yanındakılar Mustafa bəydən soruşurlar ki, ay bəy, axı sənin nə dərdinə qalıb ki, o adam palto geyib, ya çılpaqdır? Bəy deyir:

- Rəhmətliyin uşaqları, siz nə bilirsiniz nə var, nə yox! Bu adam mənə pul borcludur, Bəlkə, elə ona soyuq dəydi, o da sətəlcəm olub öldü! Onda mən pulumu kimdən alacağam?!

QIR

Bir kəndli qır axtarırmış. Lotular onu göndərirlər Mustafa bəyin yanına. O da gəlib, Mustafa bəyə deyir:

- Mənə qır ver!

Mustafa bəy də mətləbi dərhal anlayıb, kəndliyə cavab verir:

- Qır var, amma pulunu bəri başdan verməlisən!

Kəndlidən pul alandan sonra Mustafa bəy başlayır ona naz eləməyə. O da mat-mat buna tamaşa edəndən sonra deyir:

- Mənə qır lazımdır ey, mütrüb oyunu yox!

Mustafa bəy də onu başa salıb deyir:

- Sən dedin qır ver! Mənim də qır verməyim belə olur.

Molla Vəli Axundov:

"MOLLA VƏLİ, BEZ QULAMA!"

Məshur muğam ustası və din xadimi Molla Vəli Axundov Qarabağda xeyir-şər məclislərinin yaraşığı idi, həm də el arasında duzlu, məzəli, yumorlu bir şəxs kimi tanınırdı. Bütün mollalar kimi, o da istahadan möhkəm idi. Molla Vəlinin belə bir şakəri vardı. Xeyir-şər məclislərinə azyaşlı oğlu Qulamı da həmişə özü ilə aparardı. Yemək yeyiləndən sonra xidmətçiyə "Qulama bir boşqab aş, ya da bir stəkan çay ver!" - deyərdi. Qulam uşaq olduğu üçün atasının sifarişi dərhal yerinə yetirilərdi. Məclis boyu bu, bir neçə dəfə təkrar olunardı. Molla Vəli isə oğlunun hesabına "bəsdir!" deyincə yeyər və məclis sahibinə kifayət qədər ziyan vurardı. Ona görə də çoxlarının onun bu hərəkətindən xoşu gəlmirdi. Molla Vəlinin qarınqululuğu haqqında söz-söhbət hər yerə yayılmışdı.

Bir gün Yevlaxda yaşayan və Molla Vəlini beş barmağı kimi tanıyan köhnə qalalılardan birinin atası rəhmətə gedir. Mərhumun vəsiyyətinə görə onun oğlu yas məclisini aparmaq üçün Şuşaya teleqram vurub, Molla Vəlini Yevlaxa dəvət edir. Mərasim sahibi bilir ki, o, oğlu Qulamı da mütləq özü ilə gətirəcək. Ona görə də rusca yazılmış teleqramın sonuna bu sözləri də əlavə edir: "Molla Vəli, tolko bez Qulama!". Həmin vaxtdan da bu sözlər dildən-dilə, ağızdan-ağıza keçərək zərb-məsələ çevrilmişdir.

Abbasqulu ağa Cavanşir:

SƏNİNLƏ ALVERİMİZ TUTMAZ

Abbasqulu ağanın hərdən pulu qurtaranda evlərindən qiymətli əşyaları götürüb satarmış. Bir gün atası Nəcəfqulu ağa belə qərara gəlir ki, oğlunu bu əməldən çəkindirmək üçün onunla açıq söhbət eləsin. Ailə oturub, nahar edən zaman atası mehribancasına oğluna deyir:

- Bala, sən evimizin əşyalarını aparıb, ona-buna dəyər-dəyməzinə verincə, elə gətir özümə sat də!

Abbasqulu ağa gülümsünüb atasına deyir:

- Ata, səninlə alverimiz tutmaz!

- Axı niyə tutmur ki? Sövdələşərik, tutar!

Oğlu isə fürsətdən istifadə edərək tezcə atasından soruşur:

- Onda de görüm, bu altımızdakı palaza neçə verərsən?

- Axı indi bu palazın üstündə oturub, çörək yeyirik, - deyə Nəcəfqulu ağa oğlunun təklifinə etirazını bildirəndə Abbasqulu ağa dərhal əvvəlki fikrinə haqq qazandırır:

- Ona görə deyirəm də, ata, səninlə mənim alverim tutmaz!

YUXU

Nikita Sergeyeviç Xruşovun dövründə bir gün Abbasqulu ağa yuxuda görür ki, çar II Nikolay ona deyir:

- Abbasqulu ağa, səndən başqa bir bəy qalmayıb. Gəl mənimlə bir buraları gəzək, görək nə var, nə yox?!

Abbasqulu ağa fikirləşir ki, çarı teatra aparmaq daha yaxşı olar. Birlikdə teatra gedirlər. II Nikolay tamaşaçıların kimlər olduğunu soruşur. Abbasqulu ağa deyir:

- Əlahəzrət, bax, o lojada oturanlar hökumət adamlarıdır, ortadakılar vəzifəlilərdir, arxadakılar isə varlılardır.

Çar ayaq üstə duranları göstərib soruşur:

- Bəs onlar kimlərdir?

- Hə, onlar da qabaqcıl adamlardandırlar, - deyə Abbasqulu ağa cavab verdi.

Çar II Nikolay bir "ah" çəkib, təəssüflə üzünü Abbasqulu ağaya tutur:

- Ay Abbasqulu ağa, elə mən də onları bu cür yerləşdirirdim də, bəs məni nə üçün devirdilər, hə?!

DUZ

1941-1945-ci il müharibəsinin şiddətli vaxtlarında Abbasqulu ağa Yevlax dəmiryol stansiyasındakı restoranda işləyirdi. Bir gün stansiyadan cəbhəyə növbəti çağırışçılar yola salınırdılar. Abbasqulu ağa təsadüfən bir tanışının oğlu ilə qarşılaşır. Biləndə ki, o da müharibəyə gedir, oğlana ürək-dirək verir, məsləhət görür ki, özündən muğayat olsun, ehtiyatı əldən verməsin, havayı güllədən qorunsun. Oğlan isə onun sözlərinə o qədər də əhəmiyyət verməyib, lovğalanır:

- Ağa, məndən arxayın ola bilərsən. Allah qoysa, biz qələbə çalacağıq. O Hitlerdir-nədir, onun başını da özüm gətirəcəyəm.

Abbasqulu ağa özündən müstəbeh olan oğlanın sözünü eşitcək boş kibrit qabına bir az duz töküb, ona verərək deyir:

- Oğlum, başına dönüm, bilirəm ki, sən igid oğlansan, dediyini də sözsüz eləyirsən. Amma Hitlerin başını gətirəndə bu duzu onun üstünə tökərsən ki, bu isti havada iylənməsin.

Əbdürrəhim bəy Haqverdiyev:

SƏNİ ƏKƏNİN...

Əbdürrəhim bəy Haqverdiyev Peterburqda oxuyarkən hər il yay tətilində Şuşaya gəlirdi. O, uşaqlıq və gənclik dostları ilə tez-tez dağlara, meşələrə, çay kənarına, bulaq başına çıxır, gününü mənalı və əyləncəli keçirirdi. Bir gün adətləri üzrə, dostlar sözləsdilər ki, sabah səhər tezdən "Bazar başı meydanı"na toplaşıb, ordan Səkili bulağa getsinlər. Bu vaxt onların heç birinin xoşu gəlmədiyi basqa bir "dost"ları da gəlib-çıxır. Bu gənc uçana-qaçana macal verməyən, cəfəng söhbətləri və mənasız davranışı ilə adamın lap zəhləsini tökən bir oğlan idi. Dostlar istəmirdilər ki, bu hərif də onlarla getsin. Əbdürrəhimgil bir-birlərinə him-cim edərək ayrıldılar və bir saatdan sonra başqa bir yerə yığışıb, bulaq başına getdilər. Axşam üstü gəzməkdən qayıdanda "dost"ları "Bazar başı meydanı"nda onların rastına çıxdı və hamıdan qabaq dilləndi:

- Məni əkib, özünüz kefə getdiniz, hə! - deyə incikliklə onları süzdü.

Əbdürrəhim bəy də heç kefini pozmadan hamıdan qabaq onun cavabını verdi:

- Nə danışırsan, əəə?! Səni əkənin lap atasına lənət!

Məşədi Bəylər:

XURCUN

Atası Məşədi Bəylərə bir balaca torbada buğda verib deyir:

- Bala, apar bu torbanı dəyirmanda üyüt.

Məşədi Bəylər də torbanı xurcunun bir gözünə qoyanda görür ki, xurcun sürüşüb, ulağın üstündən düşür. Onda məcbur olub, xurcunun boş gözünə daş yığır ki, ağırlıq iki tərəfə də eyni dərəcədə düşsün. Təsadüfən gəlib-keçən bir adam bunu görəndə Məşədi Bəyləri başa salır:

- Cavan oğlan, bu heyvanı niyə incidirsən? Daşı çıxart at, buğdanın yarısını xurcunun bir tərəfinə, yarısını da o biri tərəfinə yığ, qoy yüngül olsun.

QEYRƏT

Həmişə qeyrətdən, kişilikdən danışan Məşədi Bəylər bir köhnə papaqda şəhərə çıxır. Onu çoxdan pərt eləməyə fürsət axtaran bir rəqibi Məşədi Bəyləri bazarda görüb deyir:

- Həmişə kişilikdən, qeyrətdən danışırsan, kişi də belə papaq qoyar?

Hazırcavablıqla bütün şəhərdə məşhur olan Məşədi Bəylər dərhal söz tapıb deyir:

- Qeyrət papağın çölündə yox, içindədir!

Üzeyir Hacıbəyov:

YAXŞI Kİ, YEYİB GƏLİB...

Üzeyir bəyin evi həmişə qonaqlı-qaralı olardı. Qonağı da yedirib-içirməmiş buraxmazdı.

Bir gün tələbəsi və yaxın dostu Səid Rüstəmov hansısa işdən ötrü Üzeyir bəygilə gəlir. Üzeyir bəy adəti üzrə, onu çox mehribanlıqla qarşılayır və deyir:

- Səid, elə vaxtında gəlmisən, Məleykə xanım əla plov bişirib, bir dadına baxarsan.

Səid Rüstəmov utancaqlıq eləyib:

- Üzeyir bəy, evdə möhkəm yeyib-gəlmişəm! - deyir.

- Nə yemisən? - Üzeyir bəy ondan soruşur.

- Kələm dolması, özü də on dənə, hərəsi də bir əl boyda...

- Yaxşı, indi baxarıq! - deyə Üzeyir bəy onu süfrə arxasında əyləşdirir.

Məleykə xanım Üzeyir bəyin bu cavan dostunun istahasına bələd olduğu üçün onun boşqabını təpələmə doldurur. Səid bir göz qırpımında boşqabdakı plovun axırına çıxır və sonra keçir stolun üs-tünə qoyulmuş meyvələrə. Süfrə yığışdırılıb, çay gətirilən zaman Üzeyir bəy zarafatla Məleykə xanıma deyir:

- Məleykə, yaxşı ki, Səid hələ evlərində yeyib-gəlib!

MÜSLÜM MƏNDƏN NƏ İSTƏYİR?

Üzeyir Hacıbəyovla Müslüm Maqomayev həm dost idilər, həm bacanaq, həm də həmkar. Bir dəfə bir məclisdə bu qohumluqdan, dostluqdan, həmkarlıqdan söhbət düşəndə Üzeyir bəy Motsartla Salyerinin münasibətini yada salaraq zarafatla deyir:

- Başa düşə bilmirəm ki, bu Müslüm məndən nə istəyir. Həyatım boyu o məni addım-addım izləyib. Nə iş görmüşəmsə, o da onu təkrarlayıb. Məsələn, mən 1885-ci il sentyabrın 18-də anadan olmuşam, o da, seminariyaya oxumağa getmişəm, o da, bəstəkar olmuşam, o da, opera yazmışam, o da. Və nəhayət, Mən Terequlovlarla qohum olmuşam, Müslüm də bu ailədən qız alıb... Axı o məndən nə istəyir.

Xan Şuşinski:

YANLIŞ MƏLUMAT

Bir dəfə bir məclisdə Xan əminin qulağı çalır ki, Əli Vəliyev rəhmətə gedib. Həmin gün o, məclisdən evə gələndə təsadüfən Əli Vəliyevin oğlu Məsudla rastlaşır. Ona dil-ağız eləyib, başsağlığı verir:

- A bala, Allah atana rəhmət eləsin, axır qəminiz olsun! Vallah, xəbərim olmayıb, gərək üzürlü hesab eləyəsən!

Məsud Xan əminin yanıldığını hiss eləyib:

- Xan əmi, sizə yanlış məlumat veriblər, atam rəhmətə getməyib, odur ha, orda bazarlıq eləyir, - deyə əliylə bazarı göstərir.

Xan vəziyyətdən çıxmaq üçün zarafata keçir:

- Ə, bilirəm, dədən bijin biridir, hara ölür!

Vasif QULİYEV

525-ci qəzet .-2024.- 4 oktyabr (№181).- S.12-13.