Dünya düşünmə məkanıdı...

Həkimlik peşəsinə maraq müxtəlif səbəblərdən yaranır. Kimi bu peşəni insanların xilaskarı olmaq niyyətiylə seçir, kimi ata yolunun davamçısı olmaq istəyi ilə, kimi oxuduğu əsərlərin təsiri ilə, kimi tanınmış həkimlər haqqında verilişlərə baxdıqdan sonra həkimlik peşəsini düşüncələrinə işıq bilir. Hansı səbəbdən olur-olsun, loğmanlığın, təbibliyin İbn Sinalıq olduğunu dərk edənlər üçün bir niyyət aydınlığı yaranır: Həkim olacağam! Həkimliyin bəşərilik, dünyəvilik peşəsi olduğu həmişə sədaqətlə etiraf edilib. Bu etiraf yüzlərin, minlərin peşə seçiminin səyyarəsinə dönüb. İndi də belədir...

Ceyhun Əhmədxanov 1988-ci il oktyabrın 18-də Bakşəhəri Nizami rayonunda anadan olmuşdu. Dünyaya gəlişi, dünyaya nəfəsinin salamı payız fəslinə düşmüşdü. Düşüncələrində incəlik, xarakterində kövrəklik, kövrəkliyi üstələyən qətiyyət, qətiyyətin dönməzliyi vardı; payızın əlamətlərini yaşada-yaşada illərini ömür edirdi Ceyhun. Dünyaya vida baxışı da, son nəfəsi də ilin payızına düşəcəkmiş...

Bakıda 288 saylı orta məktəbdə təhsil alırdı. Oxuduqları xarakterini tənzimləyirmiş, valideynlərinin, müəllimlərinin öyüd-nəsihətlərini öyrəndiklərini tamamlayırmış. Ceyhun məsuliyyətli, mərd, ünsiyyətcil, geniş dünyaduyumlu gənc idi. Onu belə tanıyırdılar, belə sevirdilər. İdmana da böyük marağı vardı. "İdman insanının qamətini tənzimləməklə bir sırada onun sosial fəallığına da təsir göstərir, xarakterini möhkəmləndirir...", - söhbət düşəndə belə deyirdi.

Onun tarixçi olacağını güman edənlər də vardı, idmançı olacağını düşünənlər də. Ceyhun sonuncu sinfə kimi seçimini kimsəyə bildirməmişdi. Və son dərs günü yoldaşlarının təkidinə inadkarlıq göstərməmişdi. Həkim olmağı qərara aldığını həmin gün bildirmişdi. Yoldaşları bir anlığa duruxsalar da, onun niyyətini bəyənmişdilər, "Xeyirxahlığın, insanlara sevgin ilə sən bu peşənin bilicisi olacaqsan, Ceyhun. Seçimin gözəldir. İnşallah, niyyətinə çatarsan..." - dedilər. 2008-ci ilin yayına az qalırdı...

Ceyhun Əhmədxanov yüksək balla Azərbaycan Tibb Universitetinə daxil oldu. Ata-anasını, müəllimlərini, yoldaşlarını sevindirə bilmişdi. Ceyhun bunu özünün özünə mükafatı bilirdi. İndiyəcən müəyyən uğurları olmuşdu, bunu yaşadığı illərin ən böyük uğuru bildi. "Elə bilirdim dünya mənimdir. Həkim olacaqdım. Ata-anamın da istəyi gerçəkləşəcəkdi, insanlara sevinc bəxş edəndə özümün də istəyimə görünməzlikdən işıq düşəcəkdi..." - Ceyhun söz düşəndə belə deyirdi. Ürəyinə sığmayan arzuları universitetin auditoriyalarına sığa biləcəkdimi? Tələbə Ceyhun da dərslərinə - seminarlara, deməli, imtahanlara şagird Ceyhunun məsuliyyəti ilə hazırlaşırdı. "Gecələrin yuxu payından kəsməyən tələbə gələcəkdə yaxşı mütəxəssis ola bilmir" - müəllimlərindən eşitdiyi bu kəlam onun tələbəlik illərinin oxumaq, öyrənmək düsturu idi sanki; belə oxuyurdu, belə öyrənirdi. Sözarası tələbə yoldaşlarına da belə deyirdi. Sonuncu kursda oxuyanda tələbə yoldaşlarından neçəsi ona bu fikirlərinə görə təşəkkür etmişdi, "O fikir bizim də düşüncələrimizi titrətmişdi, bizim də yuxularımıza ortaq olmuşdu..." - demişdilər...

Universiteti 2012-ci ildə müalicə işi ixtisası üzrə bitirdi. Ənənəvi olaraq o da Hippokrat andı içdi. Bu anddan çox illər əvvəl kimsənin eşitmədiyi bir and içmişdi Ceyhun: Vətənə sədaqət andı, əsl vətəndaş olma andı, azərbaycançılıq andı.

Ceyhun Əhmədxanovu 2012-ci il iyulun 17-də hərbi xidmətə çağırdılar. Silahlı Qüvvələrin Təlim-Tədris Mərkəzində ehtiyat zabitlər kursunu hərbi həkim ixtisası üzrə bitirdikdən sonra müdafiə nazirinin müvafiq əmrilə ona tibb xidməti leytenantı hərbi rütbəsi verildi və 217 saylı hərbi hissənin tibb məntəqəsinin rəisi təyin edildi. 2015-ci il aprelin 14-dən 2020-ci il yanvarın 31-dək Azərbaycan Fövqəladə Hallar Nazirliyinin Aviasiya dəstəsi tibb məntəqəsinin həkimi oldu, sonra xidmətini Dövlət Sərhəd Xidmətinin Sərhəd Qoşunlarında davam etdirdi.

Vətən kəlməsinin ifadə etdiyi məzmunu Ceyhun da ruhu ilə dərk edirdi. Bu dərk yaşanılacaq illərin ahənrubasına dönmüşdü. Hərbi xidmətə belə bir sevgi ilə getmişdi. Sərhəd qoşunlarında Vətənə sərhədsiz sevgisi Vətənin sərhədlərinin əsgəri olmuşdu. Ceyhun da zabit yoldaşlarına, əsgərlərə "Vətən sənsən, Vətən mənəm, Vətən bizik!" deyirdi. Könül xoşluğu yaradan bu kəlamın işığında xidmət edirdilər...

Ceyhun Əhmədxanov geniş dünyagörüşə malik gənc idi. O da həmyaşıdları kimi torpaqlarımızın işğaldan qurtuluşu üçün Ali Baş Komandanın döyüş əmrini arzulayırdı. "Zabit olsam da, əsgər kimi döyüşərəm, yaralananlara həkim kimi yardım edərəm. Qalib gələcəyik. Ərazi bütövlüyümüz tam bərpa olunacaq. Onda mən də həm ordumuzun tarixi Qələbəsi ilə qürurlanacam, həm də döyülərdə iştirakımla...", - duru niyyət, Vətənə ad olan niyyət Ceyhunun hərbi xidmətinin mahiyyətiydi; Vətənə sevgi həmişə gənclərin aylarını, illərini ülviləşdirib. Ceyhun da əsgər və zabit dostları kimi ülvi aylar yaşayırdı...

Torpaqlarımızın işğaldan qurtuluşunu hamı gözləyirdi - ordu döyüşəcəkdi, xalq ruhən ordunun yanında olacaqdı. "Kaş döyüşlər biz əsgər olanda başlayaydı..." - leytenant Ceyhun Əhmədxanov da, əsgər yoldaşları da ordumuzun şəxsi heyəti kimi həmin günün tezləşməsini arzulayırdı. Ermənistan silahlı biləşmələri atəşkəsi pozurdu, ordu hissələrimiz hücumların qarşısını qətiyyətlə alırdı. Bu vəziyyət də, işğalın sonlandırılmaması da "Mən azərbaycanlıyam!" deyənlərin hamısı kimi, bu gənclərin də heysiyyətini silkələyirdi...

İşğalçı Ermənistan unudurdu ki, Ali Baş Komandanın döyüş əmrindən sonra Azərbaycanın "hər daşından alov dilli ox olacaq" (M.Araz).

Ceyhun Əhmədxanov diplomatik düşüncəli gənc idi. Həmyaşıdlarından analitik düşüncəsi ilə fərqlənirdi. Bu düşüncə tarixə söykənirdi, elmə söykənirdi, milli mentalitetə söykənirdi. İkinci ali təhsil almağa qərarlı imiş; 2021-ci ildə Azərbaycan Respublikasının Prezidenti yanında Dövlət İdarəçilik Akademiyasını da bitirmişdi...

İkinci Qarabağ müharibəsi başlayanda Ceyhun da döyüşlərə gedib, döyüşənlərin sırasında olub. Yaralılara tibbi yardım göstərib və onları müalicə edib. Onlarca əsgər və zabitimizi ölümün pəncəsindən xilas edib. Hərbi hissədə səslənən "Gün həmin gündü!" harayı səngərlərdən döyüş üzünə çıxıb. Bu haray döyüş əzminə dönüb, qələbə ruhuna dönüb...

Bir kövrək xatirə:

Anası Rəqiybə xanım xatırlayır ki, döyüşlər ara verəndə Ceyhun güllə gilizlərinə çiçəklər qoyub şəklini çəkirmiş. Həmin şəkilləri evlərinə, anasına göndərirmiş. Baxsın deyə, vaxtını keçirsin deyə, döyüşlərin sonunda döyüşçülərin evlərə sevinc ifadə edən çiçəklərlə qayıdacaqlarına inam olsun deyə. Bu şəkillərdə Ceyhunun ruhu var. O çiçəklər solub, həmin şəkillər çəkilən anlar tarixə dönüb. Ceyhun şəhid oldu. O anları, Ceyhunun xatirəsini həm də bu şəkillər yaşadır...

Ceyhun da sevib, sevilib. Bu sevgi dil açmayıb, səssiz doğulub, ancaq səssiz yaşamayıb - misralarda yaşayıb, misralarla yaşayıb. Sevdalı qız ona şeir yazıb. Gözəl şeirdi. Ceyhuna sevgi yazdırıb bu şeiri:

Sığal çəkib telimə, həsrətimə deyib get,

Göz yaşım ol, gözümün selində boğularsan.

Dodağının izini yanağımda qoyub get,

Bir də gəlsən dünyaya mənumçün doğularsan...

Ceyhunun yoxluğunda da yaşayır bu şeir - ruhun şeiridi indi...

Atası Xanlar oğlunu həmişə qəhərlə, qəhrəmanlıq qarışıq qürurla xatırlayır. "Həyatda çox dostlarım olub, var, könül söhbəti elədiklərim azdı. Ceyhun mənim ən səmimi dostum idi. Adamı səbirlə dinləyirdi, həmsöhbətinin xətrinə dəyməmək üçün kəlmələri seçib deyərdi...", - Xanlar oğlu Ceyhun haqqında azərbaycanlı oğullar haqqında danışırmış kimi danışır. "Qayğıkeş idi, hamıya kömək etməyə çalışırdı. Həkimlik peşəsini seçməsi də bu xarakteri ilə bağlı idi. "İnsanlara yaxşılıq etmək imandandır. Tanımadıqlarınla da tanıdıqların kimi davranmalısan, onlara da səmimi xidmət etməlisən..." - Ceyhun tay-tuşlarına, həkim yoldaşlarına belə deyərdi...

Tələbə yoldaşı Rəşad Məhərrəmov Ceyhun Əhmədxanovun qayğıkeşliyini, duyumluluğunu xatırlayır, xatırladır, "Bu duyum da, bu qayğıkeşlik də onu hamıya sevdirirdi. Tələbəlik illərində heç kim ondan zərrəcə incimədi. Hərdən tanımadığımız cavanların yersiz hərəkətlərindən hirslənirdi. Atletik qaməti vardı. Tərs-tərs baxanda o cavanlar özlərini yığısdırırdı. Heyif, Ceyhun kimi dost dünayadan tez köçdü..." deyir. Bu təəssüf sevgidi, yoxluqla barışmamaqdı və çarəsizlikdi, bir az da xatirələrdə yaşatmaqdı...

Ceyhun dostluğu sevirdi, dostlarını sevirdi. Vaxt tapanda onlarla görüşməyə can atardı. Bakıda da, rayonlarda da. Tələbə yoldaşlarıyla hər görüşü könül ziyarətinə dönərdi. "Bərdəyə, mənim iş yerimə gəlmişdi. Bu görüş ikimizə də gözəl könül xoşluğu vermişdi. "Ürəyim istədi, darıxdım, şənbəni gözləməyə səbrim çatmadı..." - Rəşad dostu ilə son görüşünü qəhərlə xatırlayır...

Fövqəladə Hallar Nazirliyinin aviadəstəsində həkim işləyirdi. Qışın sazağında, çətin metereoloji şəraitdə hansı xəstəyəsə kömək üçün, bu və ya digər səbəbdən hansı ağır yaralanana isə yardım üçün neçə-neçə təhlükəli reyslərdə olmuşdu. Ceyhun belə reysləri "müharibəsiz vaxtların səssiz müharibəsi" adlandırırdı, "Həkim-döyüşçü kimi Vətənə belə xidmətimə görə taleyimdən razıyam...", - deyirdi...

2021-ci ili noyabrın 30-u idi. "Qaraheybət" aviasiya poliqonunda helikopterə təcili uçuş əmri verilmişdi. Ekipajın tərkibində tibb xidməti kapitanı həkim Ceyhun Əhmədxanov da vardı. Xidməti tapşırıq idi. Heç birində - pilotlarda da, heyətin üzvlərində də əlahiddə həyəcan yox idi, hamısı məsuliyyətlə, əmri yerinə yetirmək qətiyyətiylə helikopterə yaxınlaşırdı...

Helikopter qəzaya uğradı. 14 nəfər həlak oldu, 2 nəfər ağır yaralandı. Ceyhun Əhmədxanov da həlak oldu. II Şəhidlər xiyabanında dəfn etdilər Ceyhun Əhmədxanovu. Ölümündən sonra "Vətən uğrunda" medalı ilə təltif edildi Ceyhun...

Dünya yaxşı insanları unutmayanlar üçün düşünmə məkanıdı. Düşünürsən, fəzilətlərin bəşərilik olduğunu dərk edirsən, belə yaşayanların sırasında olmaq istəyirsən. Ceyhun Xanlar oğlu da belə yaşayırdı, Ceyhunu tanıyanların söhbətləri də belə yaşamağın işığına dönür; Ceyhun işıqlı ömür yaşadı...

Bayram MƏMMƏDOV

Ehtiyatda olan polkovnik-leytenant, Əməkdar müəllim

525-ci qəzet.-2024.- 18 oktyabr(№191).-S.14.