Qırmızı qalstuk

Esse

Əmək müqaviləmə xitam verildiyini eşidən iş yoldaşları, qohumlar və dost-tanışlar mənə zəng edir, paylaşdığım statusa ürək sözlərini bildirir, mesaj göndərir, bu və ya digər formada münasibətlərini ifadə edirlər.

Mən bunu təbii sayıb, özümə qarşı isti münasibət kimi dəyərləndirirəm. Evimizə gələnlər də olur. Xoş söhbətlər, xatirələr baş alıb gedir...

...Aranın istisi, adamı yandırıb-yaxan gün günorta idi. Kənddən gələn doğmaları yola salıb, evimizin Araz çayı tərəfə açılan pəncərəsinin qarşısında əyləşmişdim. İsti meh sifətimə vurduqca həyat, onun qəribəlikləri "Rəngli ağrılar" silsiləsində yazdığım esse və hekayələr beynimdə dolanırdı. Bir də düşünürdüm ki, insanların bu qədər hörmət-izzəti, məni araması, birgə olmaq istəyi şərəfli müəllimlik peşəsində, məktəbə rəhbərlik təcrübəmdə qazandığım dəyərlərdir.

Gələn qonaqlar içində dünyalar qədər sevdiyim Uğur nəvəm də var idi. Təəssüf ki, ona istədiyim kimi zaman ayıra bilmədim, valideynləri ilə şəhərə döndü...

...Hər gün evdən çıxıb 15 kilometr aralıda yerləşən kənd məktəbinə işləməyə gedəndə beynimdə dolanan "Bir bu müqavilə müddətim bitsəydi..." sözləri yarana biləcək düşüncələrimin boy atmasına imkan vermirdi. Narahatlığım isə başqa idi.

Günün ikinci yarısı idi. Telefonuma zəng gəldi. Qonşu rayonların birində İcra Hakimiyyətində işləyən tələbə yoldaşım idi.

- Salam, Səxavət müəllim!

- Salam, ay qardaş?

- Haradasan?

- Evdəyəm.

- Hə, Lap yaxşı. 10-15 dəqiqəyə sizdəyik.

Ailə üzvlərimizin də yaxşı tanıdığı, ailəvi get-gəldə olduğumuz qonağı qarşılamaq və yola salmaq üçün hamımız canfəşanlıq etdik. Yalnız gələndə bildik ki, dostum ailəvi gəlib. Olandan-olmazdan süfrəyə düzüldü. Xankəndi şəhərində keçən tələbəlik xatirələrini yad edə-edə yeyib-içdik, şənləndik. Hamı kimi qonağın "Bəs müqaviləni niyə artırmadılar?" - sualını cavabsız buraxırdım. Düzü, hər kəsdən gələn bu sualdan doymuşdum. İstəmirdim ki, uzun-uzadı açıqlama verim.

Axşamçağı qonaqları yola salmaq məqamı idi. Evdən mənə dedilər ki, dostungilə nəsə pay-hədiyyə qoymaq lazımdır. İxtiyarlı olduqlarını bildirdim. Qonaqlara hədiyyələr düzəldib, məmnunluq hissilə onları yola saldıq.

Mən axşam gəzintisinə çıxdım. Xeyli gəzəndən sonra evə yeni dönmüşdüm ki, uşaqlar:

- Bilirsən nə olub?

- Nə olub?

Qonaqların gətirdikləri payın içində özləri üçün aldıqları köynək və qırmızı qalstuk da bizə gəlib. Dedim, narahat olmayın, olan işdir, yolumuz düşəndə qaytararıq. Söhbətin bu yerində dostum zəng etdi.

- Qardaş, sizi yaman narahat etdik. Əziyyət çəkdiniz.

- Nə əziyyət, çox xoş oldu.

- Bazar günü uşaqları da götür gəl biz tərəfə.

- Qardaş, bu nədir, elə bil bizim üçün toy bazarlığı etmisən. Üstəlik, özünüzə aldığınız nəsə də bizə gəlib - köynək, qalstuk.

Dostum gülə-gülə başladı söhbətə. O, köynək və qırmızı qalstuku özüm seçmişəm sənə. Bilirəm ki, sən təhsil eksperti kimi daha uğurlu və faydalı ola bilərsən. Qoy ekran-efirdə sizi görəndə bizim aldığımız hədiyyənin də dəyəri olsun.

Sabaha kimi düşündüm. İş axtardığım yerdə bu nə təklif oldu. Bəlkə, doğru deyir. Əgər müstəqill təhsil eksperti kimi fikir söyləsəm, ilk nə yazaram, nə deyərəm...

Səxavət TAĞLAR

Əməkdar müəllim

525-ci qəzet .-2024.- 20 sentyabr (№ 171).- S.11.