"Mən də
yandırmışam könül şamını..."
Tənqidçi Bəsti Əlibəylinin şeir
dünyası
Sən atanda güllə idi -
dəydi, sinəmdə gül açdı.
Sən atan gülləni iydə bildim -
iydə çiçəklədi,
üzümdə sarı gül açdı.
lll
Yağış göz yaşıyla yarışa
bilmir,
Gülür bu yarışı udan çiçəklər.
Biri Göyün rəhməti,
Biri könül möhnəti,
Bu qoşa yağmurdan
Odam çiçəklər.
lll
Mən də yandırmışam könül
şamını,
Sığınmışam mən də şeirlərimə...
Bu gün, mərhum şair Fikrət Sadıqın bir
şeirində deyildiyi kimi, bütün Azərbaycan şeir
yazır. Mübaliğə ilə deyilsə də, bu fikirdə
bir həqiqət var. Amma şeir yazanların heç də
hamısına Şair deyə bilmirik. Misal gətirdiyim
şeir parçaları isə öz "könül
şamını yandıran və şeirlərinə
sığınan" bir şairin "ver sözə ehya
ki..." düşüncəsindən doğan
reallıqdır. "Yağış göz yaşıyla
yarışa bilmir" - elə bu bircə misraya görə
onun müəllifinə şair deyə bilərsən.
Yağış-təbiət hadisəsi, göz yaşı isə
duyğuların, hisslərin-həyəcanların, həm
sevincin, həm kədərin əlamətidir. Füzulinin bir qəzəlindən
bu beyti xatırlayıram: "Dün ki, fürsət
düşdü xaki-dərgəhindən kam alam, Noldu, ey
göz yaşı, göz açmağa fürsət vermədin..."
Bu şairin əksər şeirlərində bədii
təsvir vasitələrinin şahı olan metaforalar yetərincədir
və onların hər biri orijinaldır. Göydə ən
uzaq bir ulduza boylan, onu boynubükülü, yalqız görərsən,
"göz qırpır qəmli-qəmli, göydə ən
uzaq ulduz"... "yenə ayrılıq qoxuyur səadət...
çırtlayır çiçəyi hüznün, kədərin".
Çoxdu belə misallar... təşbihlərlə,
metaforalarla, təzadlarla dolu. Bunlar hər hansı şeirin bəzəyidir.
Amma şeir təkcə "poetik formaya olan qabiliyyət"
demək deyil, "şeirin poetik olması üçün təkcə
rəvanlıq və ahəngdarlıq azdır, hətta hiss
özü də təklikdə hələ kifayət eləməz,
burada fikir lazımdır ki, hər cür poeziyanını elə
əsl məzmununu təşkil edən budur" (Belinski).
"Təsəvvür et ki, bir stəkan suya bir çimdik rəng
tozu atırsan. Su qırmızı, sarı, ya qara rəngə
boyanır. Eyni miqdarda rəngi bir vedrə, ya bir çəllək
suya atsan rəng zəif, solğun olacaq. Sözdə fikir, təsir
cövhəri nə qədər qüvvətli olsa, o qədər
ifadəli olar" (Rəsul Rza). Haqqında söz
açdığım şairin şeirlərində də
fikir yükü aparıcıdır. Amma yaxşı şeirdə
sən heç bunları fikirləşirsənmi? Onda dönək
"gül bazarı"na:
Elə sabaha oyanaq,
Gül qoxa qanun-yasalar,
Bağlana Şərin bazarı,
Gül alalar, gül satalar.
Yaza düymə açan güllər,
Arzu, ümid çiçəkləyə.
Başdan başlaya hər şey,
Dünya eşqə yerikləyə.
Göz süzə Əsli eyvandan
Gülümsəyə güllü yaza.
Ağlı çaşan xan Kərəmin
Boğazında səsi aza.
Məbədləri, minbərləri
Təzə-tər güllər bəzəyə.
Əhli-bəşərə sevgidə
İnsan Allaha bənzəyə.
O şairin də, elə bizim də ən böyük
arzumuz bu deyilmi?! İnsanın Allaha bənzəməsi
üçün o "gül bazarı" qoy mediator olsun.
Amma o şair üçün "gül bazarı" sadəcə
bir təsəlli yeridir. Dünya təkcə "gül
bazarı" deyil, bəlkə müharibə və dərd
bazarıdır, insan qayğılarının, ağrı və
kədərinin göz yaşlarında yuva qurduğu bir
vadidir. Yenə Füzulinin bir beytini xatırladım: "Bu qəmlər
ki, mənim vardır, bəirin başına qoysan,
Çıxar kafər cəhənnəmdən, gülər əhli-əzab
oynar". Bəlkə heç kədərlənmək
lazım deyil, bəzən kədərin də, qübarın
da, göz yaşlarının üstünə sevinc yağışları
da yağır. O şairin dünyası da belə müxtəlif
və rəngarəng duyğularla dolu görünür. Ona
görə də o gül bazarından o şairin
dünyasına boylanaq. Müharibənin
ağrılarını yaşayaq. Müharibənin
dağılıb növrağı pozulmuş ata ocağı
qarşısında xatirələrə dalaq: "Köhnə
xatirələr köhnə bir evin Aramsız mərmitək
yağır üstünə". Şəhidlər
xiyabanında dəfn olunmuş, sahibi bəlli olmayan kəsik
qola və Əli Kərimə həsr edilən bir şeir var:
"Şərq boyda bir xarabada"
Haçandı axtarır səni
Sənsiz təklənən Babəke.
Hanı nam-nişanın,
dirsəkdəki xalın hanı?
Biləyinə yaşıl tuşla
ANA kəlməsi yazmışdın.
o şəhadətin hanı?
Sən mənə məlumsan,
Kəsilib düşdüyün gündən
çiyində qol yerim ağrıyır.
Şuşaya məktublar yazır: "Mən səndən
başlayan yolam", laçınlı bir qarının, bir
oğlanın və bir uşağın taleyindən söz
açır. Qarabağın zəfər savaşlarına
üç nəğməsi var. Həm qələbə
sevincini yaşayan nəğmə, həm də:
Şəkil kimi atalar
Nağıla, dastana dönər.
Başı sığalsız balalar
Divardakı şəkillərə
Baxa-baxa böyüyər.
Şeirlər və şeir kitabı haqqında rəylərdə
çox vaxt keçən illərdə qalma bir vərdiş
olur, həmişə mövzu məsələsi keçir
ön plana. Nədən yazır şair? Sonra necə yazır
məsələsi. Amma o şairin şeirlərinin əsas
mövzusu mən deyərdim onun ürəyidir və bu ürəkdən
qopan duyğular Vətəndən, təbiətdən,
İnsandan, özündən və dərdlərindən,
sevgidən şeirləşir. Səni heç
maraqlandırmır bu şeir hansı vəzndə
yazılıb. Az sonra adını açıqlayacağım
şair sərbəstdə də sərbəstdir, hecada da xalq
şeirinin incəliklərinə, saz-söz havasına
yaxşı bələddir. Onun şair səciyyəsi bir
şeirində daha aydın nəzərə çarpır:
Dəniz çəkmək istəyirəm,
alınmır.
Gəmi çəkmək istəyirəm,
alınmır.
Torda balıq çəkirəm,
alınır.
Səma çəkmək istəyirəm,
alınmır.
Uçaq çəkmək istəyirəm,
alınmır.
Qəfəsdə quş çəkirəm,
alınır.
Və beləcə, onu həyatda, dünyada nə
maraqlandırır və cəlb edirsə, hiss və
duyğularını o səmtə aparır. Özü
demişkən: "Kəbə quran da insan, Könül
yıxan da; Ağırlıq dilin boynuna düşür".
Şeirlərindən hiss etdiyim odur ki,Yunis Əmrənin,
Dirili Qurbaninin, Lermontovun, Rəsul Rzanın, Məmməd
İsmayılın, Ramiz Rövşənin, Rəşad Məcidin,
Barat Vüsalın şeirlərinin daimi mütaliəçilərindən
biridir (bir neçəsinə ithafları da var). Amma şeirlərində
kiminsə təsirini və təkrarını görmədim.
Ürfani şeirlər yazır, ürfani düşüncənin
onda oyatdığı intibaları şeirlərində əks
etdirir. Sevgidən, onu tərk etməyən hisslərdən
söz açır, o şeirlərdə payız
lirikasının "xatirə yağmuru" səslənir:
"Eynən özümüz kimi, Sevgimiz də
yaşlanır, ömrümüzün payızı Xatirəylə
başlanır... Yarımçıq nəğməmizi səsləndirir
küləklər". Çarəsiz qalanda da
üzünü Allaha tutur:
Mənəm, Yarəbb, mənəm qapını
döyən,
Bu gecəyarısı rahatsız edən.
Kimlərin qapısı güllə
açıldı!
Kimlərin başına küllər
saçıldı!
Bizim qapını da müşkllər açdı,
Səndən mədət, çözüm dilərəm,
Allah!
Onun bir şeir kitabı ilə ("Salam sənin
minbir adından biri") tanış oldum. Ön söz kimi
ünlü şairimiz Məmməd İsmayılın və
son söz kimi Barat Vüsalın o şairin şeirlərinə
verdiyi qədir-qiyməti, istedad haqqında vaxtında deyilən
fikirləri izlədim. Sevindim ki, yazdığı şeirlərə
haqqına görə qiymət verirlər.
O şair sizin tənqidi məqalərini, ədəbi
proseslə bağlı yazılarını,
çıxışlarını və müsahibələrini
tez-tez oxuduğunuz Bəsti Əlibəylidir. Paradoksdurmu? Qətiyyən.
Nazim Hikmətin dəyərləndirdiyi Mikayıl Rəfilini
xatırlayın. Böyük tənqidçimiz Yaşar
Qarayev də cavanlığında şeir yazıb. Görkəmli
tənqidçi Şamil Salmanovun iki şeir kitabı
çapdan çıxıb. Hələ mən təkcə
yazıçı kimi deyil, bir ədəbiyyatşünas kimi
də tanınan akademik Mirzə İbrahimovu demirəm: cavanlığında
və ömrünün son illərində Mirzə müəllim
də şeir sevdasından əl çəkə bilmirdi.
Akademiklər İsa Həbibbəyli və Teymur Kərimli də
bu sevdanın əsiridirlər. Tənqidçi, "Azərbaycan"
jurnalının baş redaktoru İntiqam Qasımzadənin
gözəl şeirləri var. Tənqidçilərdən
Əsəd Cahangir də, Cavanşir Yusifli də şeirlər
yazıb çap etdiriblər. Təbii ki, onların bir
çoxu özlərini şair adlandırmır. Tənqidçi
Bəsti Əlibəyli isə həm də Şairdir!
Vaqif YUSİFLİ
Filologiya elmləri doktoru
525-ci qəzet.- 2024.- 8 yanvar,№ 1.- S.13.