Elçin sənətkarlığı:
detallar, motivlər və bədii mükəmməllik
(Əvvəli ötən sayımızda)
"Baladadaşın..." ardınca Elçin
"Qış nağılı"nı yazır və bəlkə,
özü də fərqinə varmadan Abşeron silsiləsini
davam etdirir. Bu hekayənin ruhu bəzi məqamları ilə mənə
yazıçının özünün də bəyənib
"Mənim hekayə antalogiyam"a daxil etdiyi hörmətli
yazıçmız Salam Qədirzadənin
"Xəzan yarpaqları" əsərini xatırladır.
Hər iki hekayədə hadisələr bağ
mövsümündən kənar cərəyan edir. Adından
məlum etdiyi kimi, "Xəzan yarpaqları" payızda,
"Qış nağılı" qışda. Hər iki
hekayənin qəhrəmanları ahıl yaşında tək
qalmış insanlardır ki, bütün mehirlərini
bağa salıblar. "Kərim kişi pensiyaya
çıxdığı vaxtdan, Bilgəhdəki... dədə-baba
bağları ilə sidq-ürəkdən dostluq edirdi; bağ
kişini başa düşürdü, kişi də
bağın işinə yarayırdı". Bağda Kərim
kişinin daha bir dostu var idi, Nabran. Kərim kişi
küçüklükdən böyütdüyü bu
ovçarkaya çox bağlı idi.
"Abşeron təbiətini də, bu bölgənin
adamlarını da Elçin qədər real, cazibədar təsvir
edən ikinci yazıçı
tanımadığını" söyləyən professor
Şirindil Alışanlı onu "Abşeronu sənətkarlıqla
ədəbiyyata gətirən" yazıçı
adlandırmışdı. Bu fikrə qüvvət,
yazıçı sənin yaşadığın elə məqamlara
toxunur ki, sanki gözü ilə görüb,
iştirakçısı olub. Bu da, regionun hər
qarışına bələdlikdən, Abşeron
insanını, onun yaşam tərzini, adət-ənənəsini
yaxşı tanımaqdan, bilməkdən qaynaqlanır.
Elçinin Abşeron silsiləsi Bakı
bağlarının ən gözəl vaxtını əks
etdirir. O vaxtları ki, "Bir görüşün
tarixçəsi"ndəki kimi, küləyin istiqamətini
dəyişmək üçün ağacı tərpədirdilər...
(Qarpızı kəsəndə də, tələsmədən
fal atırdılar. İndi hər iksi unudulub. Həyatın
ritmi, məişətin tərəqqisi unutdurub). Və buna
inanırdılar... Yalnız Abşerona məxsus bu ritual o qədər
təbii və canlı verilmişdir ki, özüm eləmiş
kimiyəm. Anamın ilkisi kimi vaxtilə mən də çox
xəzrilər yatırıb gilavarlar gətirmişəm.
" Məmmədağa
dedi:
- Xəzri bərkiyir deyəsən...
Məsməxanım:
- İstəyirsən dayandırım bu küləyi?
Məmmədağa soruşdu:
- Sən cadugərsən?
- Bu saat küləyin işinə baxacağam!
...Məsməxanım ...üzünü ağaca tutub
budağını silkələyə-silkələyə dedi:
Mən anamın ilkiyəm,
Ağzı qara tülküyəm,
Xəzri get, gilavar gəl!..
Mirzoppanın Məsməxanıma göstərdiyi tərbiyəsiz,
əxlaqsız, qeyri-mənəvi münasibət belə, onu
mentalitetin kanon kimi diktə etdiyi sərt standartlardan
çıxara bilmir. Məmmədağanın "Gedək mənimlə
Bakıya" təklifinə, gənc qadın həyatının alt-üst
olacağından (guya bir həyatı var idi) ehtiyat edib "Məndən
Tamilla olmaz...", - deyə cavab verir. Xəyal edək ki, zaman
metamarfozu baş verib, gənclər mühafizəkar cəmiyyətdən
qopub xeyli demokratik mühitə düşüblər...
Əlbəttə, "Bir görüşün tarixçəsi"
nağıl deyil ki, xoşbəxt sonluqla başa
çatsın... Hərçənd ki, akademik Nizami Cəfərovun
hələ sözügedən zaman üçün təxmini
belə idi: "Məmmədağa ilə Məsməxanım,
hələ ki, son addımı atmırlar, ancaq oxucuda heç
bir şübhə qalmır ki, bu addım atılacaq..."
Yaxşı da ki, atılacaq... "Çox olub ki,
ömür boyu - əlini uzadıb götürə biləcəyin
"SUYU" içməyə cəsarət tapmamısan.
Şimşəyin işığı qorxudub səni...
Susuzluğunuza güvənin..." Taleyə yeni ssenari təqdim
etməkdən qorxmayın...
Necə deyərlər, yaşamaq üçün səbəb
varsa, yol özü görünəcək...
Rus tənqidində "Bir görüşün
tarixçəsi" haqqında oxuyuruq: "Elçinin
özünəməxsusluğu ondan ibarətdir ki, o, "nəhs
görüşü" yüksək gərginliyə
çatdırır... Milli adət zəminində Məmmədağa
ilə Məsməxanım arasında ucalan maneələr
haqqında təsəvvür əldə edə bilirik".
(V.Novikov). Filologiya elmləri doktoru Sara Osmanlı bu fikri davam
etdirərək yazır: "V.Novikovun "dekorativ banta" bənzətdiyi
"açıq final" məhz milli amillərlə - qəhrəmanların
arasında dağ kimi dayanan, onları qovuşmağa qoymayan
şəraitin hökmü, məhəllənin adətləri
ilə əlaqədardır". Göründüyü kimi,
"bir görüş" haqqında nə qədər
fikir, mülahizə yürütmək, "dedi-qodu" etmək
olar...
"Talvar" hekayəsi də 70-ci illərin məhsuludur
və Moskvada "1977-ci ilin ən yaxşı hekayəsi"
mükafatını almışdı. Hekayənin süjeti
sadə olduğu qədər kövrək, mistik,
nağılvari-sehli, Elçinin əsərlərinə xas
sürprizlidir. Köhnə Bakı bağlarının arxetiplərindən
birincisi tut ağacıdır. Klassik Bakı bağı deyəndə
anturajı mütləq qaydada qocaman, qollu-budaqlı xartut
tamamlayır. Məncə, heç bir ağacın nə bu qədər
canlı xatirəsi var, nə ədəbiyyatda, incəsənətdə
obrazı, yeri... Şifahi xalq ədəbiyyatından
başlamış ("Tut ağacı boyunca, tut yemədim
doyunca..."), atalar sözlərinə (Tut yarpağı
açdı, soyun; tökdü, geyin), kimin olduğunu
xatırlamadığım uşaq şeirinə ("Qara tut
dənə-dənə, ağacdan baxır mənə"), mərhum
Aygün Bəylərin "Tut ağacı"
mahnısına qədər...
Hekayə dülgər Əliabbasın həyətindəki
qocaman xartutun parçalanması ilə başlayır. Əsərin
iki qəhrəmanı var: 100 yaşı hekayədə tamam
olan tut ağacı və Əliabbas kişi. Onlar hardasa
bir-birinə bənzəyirlər... Bu əyani yaxınlıq,
elə ilk səhifədən bəlli olur. İkisi də
gövdəli, qolu-budaqlı... Hər ikisi barlı-bəhərli.
İkisi də yaşlı, qüruba doğru... Və bu
prosesi heç kim, heç nə saxlaya bilməz.
"Həyətin ortasındakı xartut
ağacının yoğun gövdəsi öz-özünə
şaqqıltı ilə iki yerə bölündü və
bir müddət tut yağışıymış kimi, qara
tut həyətin asfaltına töküldü". Və bu məişət
hadisəsi kənddə bir olay kimi yaşanır. Hətta,
Əliabbas kişi bu münasibətlə böyük gəlininə
aş bişirməyi tapşırır (Necə ki, Ağababa
oğlu Ağagüldən məktub alanda eynən bu cür
demişdi: "Sabah aş bişir!" Bu tərəflərdə
aş yalnız ad günlərində, toyda-bayramda
bişirilmirdi... Həm də tut ağacının 100 illiyində,
əsgərdən məktub gələndə və bu qəbildən
olan başqa hallarda dəmə qoyulardı). Dərhal da, onun
böyük ailəsi, kənd camaatı əlinə qazan, vedrə
alıb bu tutu dənəsinə qədər
yığmağa başlayır. Bu yerlərdə tutdu, əncirdi,
tək yeməzdilər, bölüşərdilər. Tut
çox vaxt ehsan, savab niyyəti ilə əkilərdi.
Əncir yarpağını peyğəmbər əlinə bənzədirlər.
Əncir dəyəndə nənəm qonum-qonşunu, qohum-əqrəbanı
bağa dəvət edər, "gəlin, aparın, aparmasaz,
şuğzümbəsiz" deyərdi. Əncir
ağacının yola baxan tərəfinə toxunmazdılar.
Bu, yoldan keçənlərin payı idi. Tək adamlar yox,
quşlar da bu nemətlərdən faydalanırdılar.
Yazıçı da bunu gözəl bilirdi.
Hamımızın əsli-kökü "uşaqlıq"
adlanan möcüzələr diyarındandır. Buranın
"öz coğrafiyası, özünəməxsus ruhi ərazisi
var". Elçinin də uşaqlığı
Bakının köhnə məhəllələri, Abşeron
bağları ilə üzvi surətdə bağlı olub.
Necə deyərlər, lokasiya, mövzu, mühit onunkudur.
Yazıçı "illər boyu yığılıb qalan
xatirələri, müşahidələri, düşüncələri"
canlandırıb, onlara yeni həyat verib. Elçinin Moskvada nəşr
olunmuş "Əncir ağacı" hekayələr və
povestlər kitabı SSRİ Lenin Komsomolu mükafatına layiq
görülmüşdü. Bu kitabın uğuruna M.Əziz şeir də həsr
etmişdi:
Önündə milyon diz çökürdü onun,
Rəssamlar rəsmini çəkirdi onun,
Hərə öz evində əkirdi onu,
Şimalda bitirdi "Əncir ağacı".
"Dolça", "Toyuğun diri qalması",
"Bir görüşün tarixçəsi" əsərlərində
meşşanlıq, əxlaqsızlıq
("Dolça"), şiddət, məişət
zorakılığı, kifli düşüncələr
("Bir görüşün tarixçəsi"), mənəvi
korluq, vaxtı boşuna xərcləmək ("Toyuğun
diri qalması") kimi xüsusiyyətlər
qamçılanır, Kələntər, Əminə,
Mirzoppa, Zübeydə kimi şərəf və ləyaqətdən
yoxsul ünsürlər yazıçının tənqid hədəfinə
tuş gəlir.
Dilarə ADİLGİL
525-ci qəzet.- 2024.-31 yanvar, №18.- S.15.