“Vətən şairi” silsiləsindən

YÜZ İL DEYİL, MİN İL KEÇƏ...

Bəxtiyar Vahabzadənin 100 illiyinə

İmperiya üzərinə qılınc çəkdin,

Azadlığın məşəlçisi mücahid - sən,

Əldə qələm ömrün böyu səngərdəydin,

Hürriyyətin qəhrəmanı, bir şəhidsən.

Səndən, sənin neçə-neçə əsərindən

Güc aldıq biz - tarix, millət, sən şahidsən!

Bəxtiyarla, Xəlil Rza, Məmməd Araz,

Şəhriyarla nəfəs aldı, dəyişdi xalq,

Sözlərini oxuyaraq, dinləyərək

Mətinləşdi, poladlaşdı, bitişdi xalq,

Azadlığı haylayanda Ana Vətən,

Qöz qırpmadan bu haraya yetişdi xalq!

Bilə-bilə cəzasıdır ölüm, qanlı

Kəfən geyib “Gülüstanı” yazan şair,

Şeirləri azadlığın himni olan,

Təzyiqlərə, zülmlərə dözən şair,

20 Yanvar şəhidini “Şəhidlər”də

Qanı ilə vəsf eyləyən ozan-şair!

Özgə dili üstün tutan manqurtların

Öz xalqına bir faydası, sözü də yox,

Biganəlik şaxtasından dona bilən

Öz dilini isitməyə közü də yox,

Ana dili silinənin, yox olanın

Dövləti də, milləti də, özü də yox!

Sən azadlıq eşqin ilə millətimin

Fikrindəsən, ruhundasan, qanındasan,

Əldə silah düşmən qovan əsgərimin

Ürəyində, nəfəsində, canındasan,

Yüz il deyil, min il keçə dövlətimin,

Bayrağımın keşiyində, yanındasan.

ÖZÜMÜZÜ KƏSƏN QILINC

“Mən həmişə demişəm, yenə də deyirəm, bu taxtda kimin oturacağının mənim üçün heç bir fərqi yoxdur. Mənim üçün vacib olan Vətənimin müstəqilliyidir” - Gur-Şad, Göytürk xaqanlığının qəhrəman sərkərdəsi

(“Özümüzü kəsən qılınc” pyesindən)

Türklüyünü unutdun sən,

Zəlzələlər yaratdın sən,

Kökümüzü qurutdun sən,

Özümüzü kəsən qılınc!

Qəzəbləndin, çıldırdın sən,

Qardaşları öldürdün sən,

Yağıları güldürdün sən,

Özümüzü kəsən qılınc!

Türkün hansı elindəsən,

Hansı türkün əlindəsən -

Şeytanların felindəsən,

Özümüzü kəsən qılınc!

Dulu xaqan, bax, başqa kim,

Teymur, daha neçə zalım,

Şah İsmayıl, Sultan Səlim...

Özümüzü kəsən qılınc!

Əlindədir gah xaqanın,

Gah bir şahın, gah sultanın,

Nahaq alır türkün canın,

Özümüzü kəsən qılınc!

Paramparça oldu türklük,

Saçlarını yoldu türklük,

Qan itirdi, soldu türklük,

Özümüzü kəsən qılınc!

Özümüzü kəsə-kəsə,

Türk qovmünü saldın nəhsə,

Qul eylədin kafir kəsə,

Özümüzü kəsən qılınc!

Sən qurduğun əməl, işdi,

Sayəndə yağı gəlişdi,

Türk axsadı, geri düşdü,

Özümüzü kəsən qılınc!

Ədavətlər silahısan,

Xəyanətlər silahısan,

Cinayətlər silahısan,

Özümüzü kəsən qılınc!

Sözümüzü kəsməsəydin,

İzimizi kəsməsəydin,

Özümüzü kəsməsəydin...

Özümüzü kəsən qılınc!

Ancaq “düşmən, yağı vur!” de,

Özümüzü kəsmə bir də,

Türkün olsun göy də, yer də

Özümüzü kəsən qılınc!

GÜN GƏLƏR Kİ...

“Qoy qalxsın ayağa ruhu Tomrisin,

Babəkin qılıncı parlasın yenə...”

(“Gülüstan” poemasından)

Üzü gülür Qarabağın,

Sən azadsan daha, Şuşam!

Yaşa, var ol, Qalib Ordum,

Baş Komandan, igid Paşam!

Bilsin dünya, dəyişmədə

Daha dövran, daha yaşam!

Azad oldu Qarabağım,

Bəxti qara deyil daha.

Zəfərlərin işığında

Son qoyuldu dərdə, aha,

Eşit, Təbriz, dinlə, Güney,

Yurdum dönür qibləgaha.

Güclənməli, bir olmalı,

Düşmənləri vurmalıyıq.

Qanımızı soranları

Zəiflədib yormalıyıq.

Başdan-başa abad olan

Bütov Vətən qurmalıyıq!

Sevincindən Bəxtiyarın,

Şəhriyarın ruhu ağlar.

Məzarından dikələrək

Neçə-neçə dahi ağlar.

Məmləkətin neçə-neçə

Xanı ağlar, şahı ağlar.

Ey millətim, bütövləşib

Birliyini sən saxlarsan!

Gün gələr ki, çeşmə kimi

Mən çağlaram, sən çağlarsan!

Xoşbəxtlikdən, şadlığından

Mən ağlaram, sən ağlarsan!

Nazim HÜSEYNLİ

525-ci qəzet .- 2025.- 1 avqust(№134).- S.15.