Yoxluğu ilə yandırıb-yaxan
insan
Avqustun 30-da görkəmli Azərbaycan şairi, mərhum
Şahmar Əkbərzadənin vəfatının 25-ci
ildönümü tamam olur. Anım günü ərəfəsində
unudulmaz şairimizi bir daha ehtiramla anaraq ruhuna Allahdan rəhmət
diləyir, şeirlərindən nümunələri, həmçinin
tanınmış söz adamlarının, dostlarının
Şahmar Əkbərzadənin şəxsiyyəti və
yaradıcılığı haqqında müxtəlif illərdə
qələmə aldıqları yazılardan bir neçəsini
oxuculara təqdim edirik.
"525"
Çox qəribədir, adam yaxından
tanıdığı, hörmət və məhəbbət
bəslədiyi şəxs haqqında söz deməyə,
xatirə danışmağa çətinlik çəkir.
Nə qədər kədərli olsa da, belə halla mən
həyatımda artıq bir neçə dəfə üzləşmişəm.
O hallarda nə qədər istəsəm də, yaza bilməmişəm.
Ancaq yadıma düşdükcə
yanıb-yaxılmışam indiki kimi.
Adamı yoxluğuyla yandıran bir Şəxs idi
Şahmar müəllim. Qəribə bir vətəndaş,
yanımlı eloğlu, cəsur və döyüşkən
bir jurnalist, ilahi ilhama malik olan şair, təəssübkeş
həmkar, təmiz və müdrik kəlamlı ağsaqqal, əvəzsiz
dost idi Şahmar Əkbərzadə.
Özüylə şəxsi tanışlıqdan
çox-çox əvvəl tanıyırdım onu. Məktəb
və tələbəlik illərində mən ruhuma doğma
olan bir şair kimi ona məhəbbət bəsləyir və
demək olar ki, bütün şeirlərini əzbər
bilirdim. Qarabağın qara taleyi başlayan zaman şəxsən
tanış olduq.
İndi bilmirəm bu tanışlıqdan
qazandığım çoxdur, yoxsa itirdiyim. Fikirləşirəm
ki, şəxsən tanımasaydım, sevdiyim başqa
şairlər kimi xatırlayardım onu. Şeirlərinə və
istedadına görə heyifsilənərdim yoxluğuna. Bilməzdim
o kimdir, necə adamdır. Amma indi hər kəsdə olmayan
geniş və mərhəmətli bir ürək sahibinin, istəkli
bir dostun, nadir xüsusiyyətlərə malik bir yol
yoldaşının, əzəmətli bir eloğlunun, şərəfli
bir azərbaycanlının, cəsarətli bir şairin və
nümunəvi bir vətəndaşın həsrətinin
acısını çəkirəm. Şahmar Əkbərzadənin
yoxluğu hərəyə bir cür təsir edir, məni isə
qəlbən yandırıb-yaxır. Şahmar müəllimə
oxşayan adama rast gəlməmişdim. Fikirləşirdim ki,
bu qədər həyat yolu keçəsən, dünyanın
böyük şəxsiyyətləriylə ünsiyyətdə
olasan, dostluq edəsən, dünyanın etibarsız və namərd
olduğunu biləsən, ona şeir və yazı həsr edəsən,
amma özün bu qədər təmiz, pak və təbii
qalasan. Ətrafda tüğyan edən, cəmiyyəti
bürüyən natəmizliyə bulaşmayasan.
Şahmar Əkbərzadənin şairliyindən, jurnalistliyindən
danışmayacağam, çünki həmkarları bu barədə
daha dürüst fikir söyləyərlər.
Mən bilirəm ki, bu böyük İnsanın
ölümü ən çox onun ailə üzvlərinə,
doğmalarına təsir edib, onlar bununla barışa bilmirlər.
Lakin Şahmar Əkbərzadənin təmiz adı, şərəfli
və mərdanə həyatı, dərin və müdrik kəlamları,
xoş xatirələri övladları üçün ən
böyük miras, ömür-gün yoldaşı
üçün isə təsəllidir.
Şahin RÜSTƏMOV