Məndən aralanma gecə yarıda

Məndən aralanma gecə yarıda

bir ulduz zülməti dəlib yaranda,

vaxta ki, könlümə tuş gələn hər şey

əladan əladır evdə, bayırda.

Nədənsiz, niyəsiz, səbəbsiz elə,

heç nə düşünmədən, lap elə-belə,

vaxta ki, ağrıdım, tək burax məni,

uzaqlaş biryolluq, çıx get, tərk elə.

Qoy göylər kimsəsiz qalsın o zaman,

qaralsın ağaclar qoy orman-orman,

qoy yumum gözümü dəhşət içində

dalarkən yuxuya burda nagahan.

San kino görürəm, ölüm mələyi

badəmə gah zəhər qatıb iç deyir,

gah da qarışdırıb kart tək ömrümü

atır qabağıma xaç səkkizliyi.

Sən də bir kənarda meşəgilası -

ağar pəncərəmdə, ağart bu yazı,

əlin çatmasa da uzat əlini

gülərək, ömrümün şirin bəlası.

Əlimlə güzgüyə çəkirəm sığal

Əlimlə güzgüyə çəkirəm sığal,

görürəm arxamdan boylanır payız.

Xoşbətlik xoşbəxtlik gətirmir, bihal

olmuşam, dincliyim indi rahatsız.

Yarpaqlar havalı, fırlanır dəm-dəm,

yıxır yaxasını torpaq üstünə.

Nə xeyri, boşuna sözlər gəzirəm

böylə bir qüssənin təntənəsinə.

Əyyaş zəvzək üçün bitmiş nəhayət

fleytadan yayılan bir yay havası.

İçkidən ayılan şairə nisbət

indi səssizlikdir çalınan yazı.

Güzgüyə bir az da yaxın gələrək

örtürəm qüssəmi cismimlə birdən.

Fəqət bu andaca qalxır bir külək

qaldırır arxamda aləmi yerdən.

Yox olur şairin sifəti bu dəm,

açır ağuşunu güzgü bir bağa.

Yarpaqlar millənib göyə yenidən,

fırlana-fırlana qonur torpağa.

Tərcümələr Nəriman Qasımoğlunundur.

Boris Rıjiy (1974-2001)

525-ci qəzet .- 2025.- 26 iyun(№110).- S.21.