Bir fincan sükut

...Bu şəhər danışmaqdan yorulmur. Ətrafımızda səslər bir-birinə qarışır; yollar boyunca şütüyən avtomobillərin gurultusu, telefon bildirişləri, klaviaturanın qulaqbatıran çıqqıltısı, durmadan yel kimi qanadlanan saat əqrəbləri, yetişdirməyə çatdırdığın bir yığın iş, bir qalaq məsuliyyət, insan seli kimi axan statuslar, xəbərlər, sözlər... Bu hay-küy içində isə bir səs gedərək itib-batır: içimizdəki o səs.

Bəlkə də biz ən çox özümüzü dinləməyə acıq. Bəlkə də ən çox özümüzə möhtacıq. Hər gün başqalarının fikirləriylə, gündəmin sürətiylə, ekranların parıltısıyla yoğruluruq. Gözümüz axtarır, qulağımız eşidir, dilimiz danışır. Bəs qəlbimiz? O haradadır? Nə deyir, nə düşünür?

İnsan içindəki dünyaya çox zaman yalnız sakitlikdə çatır. O sakitlik ki, nə pıçıltıdır, nə də səssizlik, xüsusi bir haldır. Ruhun bir azca dayanıb nəfəs aldığı o an. Və çox vaxt bu halı biz bir fincan çayda tapırıq, ya da nə təsadüfdürsə, həmin an "yoldaşımız" o bir fincan çay olur...

Bəli, bir fincan çay. O da hər şey kimi sadələşdirilib: kafe menyusundə bir seçim, iş fasiləsində vərdiş, adət xatirinə içilən içki. Amma əslində, çay bəzən bir nəfəsdir. O dəmlənən zamanla birlikdə içimiz də dəmlənir. Qaynar suyun yarpaqlara toxunduğu kimi, hüzur da ruhumuzun yorğun nöqtələrinə toxunur. Sükutla içilən çay insanı özü ilə, öz "mən"i ilə baş-başa qoyur.

O anlarda dünyanın ritmi də bir az yavaşlayır sanki. Tələsik addımlar dayanır, gərgin fikirlər kənara çəkilir, narahatlıq öz yerini bir anlıq da olsa hüzura verir. İnsan öz ruhunun qapısını aralayır və içəridə unudulmuş qalaq-qalaq duyğularla qarşılaşır. Bir az yorğunluq, bir az minnətdarlıq, bir az da cavabsız suallar.

Hər şeyin çox olduğu bu dövrdə - çox informasiya, çox danışıq, çox plan, çox məsuliyyət, çox səs - bəlkə də bizə çatmayan tək şey sadəcə azlıqdır. Az danışmaq, az paylaşmaq, az qaçmaq, az gözləmək. Bir az da daxilimizə baxmaq. Öz içində oturub bir fincan çay içmək. Heç kimə, heç nəyə tələsmədən. Heç nəyi heç kimə sübut etmədən. Heç nəyi, heç kimi gözləmədən...

Axı insanın özüylə barışması bir anda olmur. Bu, zamanla, səbrlə, ən çox da səssiz anlarla, daxili hüzurla baş verir. O səssizlik ki, bir musiqi kimidir; biz ona qulaq asdıqca içimizdəki sözlər canlanmağa, bütün ruhumuzu ələ keçirməyə başlayır.

Sükutdan qorxmaq lazım deyil. O, daxili "mən"imizin nəfəs almağa çalışdığı, "danışmağa" başladığı yerdir. Ora gedə bilmək üçün bəzən sadəcə bir fincan çay kifayətdir. İsti və ətirli çaydan gözəl yol yoldaşı varmı ki?!

Əgər bir gün hər şey ağır gələrsə, sanki özünü itirmiş kimi hiss edərsənsə, ətrafındakı səslər təkcə qulaqlarını deyil, ruhunu da yorarsa, çox uzağa getmə, sadəcə dayan. Özün üçün bir çay dəmlə. O buxarın içində bəlkə də ən çox ehtiyac duyduğun şeyi tapacaqsan: səssiz, sakit və sənin olan bir dünya.

Elə o an anlayacaqsan: bəzən insana sadəcə bir fincan sükut kifayətdir.

Şahanə MÜŞFİQ

525-ci qəzet .- 2025.-17 may(№85).- S.13.