Səngərin ürək döyüntüsü

Bəzən bir insanın ömrü bir atəş kimi yanıb keçir və tez sönür, amma istisi, işığı illərlə qalır. Bəzən də bir ömür bir ağac kimi ucalır, kökləri torpağa, budaqları isə göylərə bağlı. Seymur Sərxoşovun ömrü həm o atəşin alovu, həm o ağacın kökü idi: yandı, işıq saçdı, kök atdı və əbədi oldu...

O, 1987-ci ilin yanvar günündə Qızıldaş torpağına bir körpə nəfəsi kimi düşdü. O gündən taleyinin rəngi torpağın rəngi idi, palçığın zəhməti, daşın möhkəmliyi, küləyin sərtliyini özündə daşıyırdı. Uşaqlığında belə həyat onu öz dili ilə danışdırırdı: çalışqanlıqla, sakitliklə, sevgi ilə.

Evin böyük oğlu kimi, o, daha erkən yaşlarından boyuna uyğun gəlməyən yükü çiyninə aldı. Bəlkə də elə buna görə ayaqlarını həmişə möhkəm basırdı yerə. Müəllimləri onu ciddi görərdi, dostları etibarlı, valideynləri dayaq... Hər kəsin gözündə Seymur ayrılıqda bir dəyər idi.

Tarın sədası ilə böyüyən bu gəncin barmaqları bir vaxtlar simlərdə qəhrəmanlıq havaları oynayırdı. Sonralar həmin qəhrəmanlığın musiqisini öz həyatı ilə yazacağını kim bilərdi?..

2020-ci ilin 27 sentyabr səhəri xalqın ürəyinə düşən çağırış bir çoxlarının qəlbini silkələdi. Seymurun isə qəlbi o səs gələn kimi açıldı "getmək lazımdır", dedi özü-özünə. Çağırış vərəqəsi gözləmədi, söz-söhbət etmədi, izah istəmədi. Gülə-gülə çıxdı evindən. Anası zəng edib "oğlum, çağırış gəlib" deyəndə, Seymurun ilk reaksiyası bir sevinc idi, bir rahatlıq: "Nə yaxşı..."

Çünki onun içindəki Vətən sevgisi bir gün gələcəyini bilirdi. Çünki kişinin taleyi bəzən özünə aid olmur, o, vətəninə yazılır.

Füzulidən başlayan yol onun taleyinə bir ilahi xətt çəkdi. Füzuli, Cəbrayıl, Xocavənd, Hadrut... hər addımında artan məsuliyyət, hər addımında böyüyən qürur. Döyüş yoldaşları deyir ki, Seymurun ayaq səsləri səngərdə adamın ürəyinə dirək olurdu. Ən çətin məqamda belə səsi dəniz kimi sakit, özü qaya kimi möhkəm idi.

14 oktyabr igidin son nəfəsi, xalqın yaddaşının ilk səhifəsi: Qubadlı uğrunda döyüşlər... Hər qarışı ölümün nəfəsini duyurdu. O gün səngərin dili başqa idi, torpağın nəfəsi isti idi. Seymurun son addımı ölümə yox, azadlığa idi. Düşmənin ağır artilleriya atəşi bir anlığına onun irəliyə atılan addımını dayandırsa da, o addım tarixə çevrildi.

Seymur həmin gün şəhid oldu, amma bir igidin ölümü bir ömrün bitməsi deyil, bir millətin yaddaşının başlamasıdır.

Oktyabrın 18-də Qızıldaşa qayıtdı, bu dəfə xalqın çiynində. Qəsəbə o gün bir daha gördü ki, qəhrəmanlar ölmür, qəhrəmanlar elə qayıtdıqları kimi yaşayır: izdihamın sükutunda, bayrağın nəfəsində, torpağın ağrısında.

19 oktyabrda torpağa tapşırıldı, amma torpaq onu qoynuna yox, yaddaşına aldı.

Qardaşın xəyalları, ananın yuxuları, millətin qüruru... Bacısının ardıcıl üç gün gördüyü yuxu bu tale yolunun sanki xəbərçisi idi: "Bir günlük gəlmişəm, geri dönəcəm".

Elə oldu da. O, bir günlük gəldi, bir ömürlük getdi.

Seymurun həyat yolu bir igidin portretindən çox, bir qəhrəmanlıq dastanıdır. Onun sadəliyi, zəhməti, mərdliyi, səssiz qəhrəmanlığı hər birimizə tanışdır; çünki o, aramızdan biriydi. Məhz buna görə də o, bizdən ayrılmadı, daha da bizə qarışdı.

Bu gün Füzulinin çiçəkləri, Qubadlının küləyi, Zəngilanın vadiləri, Hadrutun sükutu bir adı pıçıldayır: Seymur və bu torpaqlarda əbədiyyətə qovuşan digər qəhrəmanları.

Çünki şəhidlərin ruhu torpaqda yox, torpağın üstündə gəzən yeldə, dalğalanan bayraqda, ucalan hər Azərbaycan övladının ürəyində yaşayır.

Samir ƏSƏDLİ

525-ci qəzet .- 2025.- 21 noyabr (№212).- S.14.