Bilet varmı?..

VAQİF SƏMƏDOĞLUNUN 70 İLLİYİNƏ

Hər şey ondan başladı ki, sən dünyanı saxlayıb düşmək istəyirdin, amma sürücü taksini saxladı və sən payıza düşdün. Bu gözünün kökü saralmış payızda bütün uzaq yaşıl adalar ancaq şeir oldular.

Sənin üçün çox vaxt "Yaxşı günlər olacaqmı?" sualının üç cavabı oldu: A) Bəlkə... B) Bəlkə... C) Bəlkə...

Köhnə "Bakı Soveti" - təzə "İçərişəhər" metro stansiyasında bir gün anladım ki, söz öz taleyinə yazılanı mümkünləşdirmək üçün 45 il gözləyəcək qədər səbrlidir, dözümlüdür. Çünki mənim hələ 22 il sonra doğulacağım 64-cü ildə yazılmış bir şeir qulağıma pıçıldadı ki, "metro stansiyalarında yuxularımızın pis reproduksiyaları asılacaq".

Söz yalnız sözlə cəngə girib ən yaxşı uduzanları böyük şair elədi. Milyon illərdi, sözlə qumar oynayanlardan yalnız sözə ən yaxşı uduzanlar şair oldu. Böyüklər böyük uduzdu. Sən də hamı kimi sözün başına oyun açmaq, əl-qolunu qandallamaq istədin. İstədin ki, söz sənin sözündən çıxmasın. Gecikməsin, vərəqə vaxtında gəlsin, "tərbiyəsiz" sözlərlə oturub-durmasın, yağışda çətir götürsün, qarda əlcək, günəşdən gizlənməsin, amma günəşin altında da çox qalmasın.

Təbii ki, söz bunlara həmişə əməl eləmədi. Dəcəl oldu.

O bütün sözlər kimi nəzarət edə bildiyin qədər sən istəyən oldu.

Amma söz yıxıla-yıxıla, ayağı qanaya-qanaya böyüdü. Böyüdü, böyüdü, böyüdü... O qədər böyüdü ki, Hüseyn özünü ordan asmaq istədi. Amma qızı balaca əllərindəki balaca bıçaqla Hüseynin sərxoş istəyini bıçaqladı.

İllər boyu sən telefonun dəstəyini kəsib yerinə qantel yapışdırdın. İllər boyu qantelli telefonların ağır ölüm xəbərlərini birəlli qaldırdın. "Özünü ələ al, öldü..." - dedilər. Özünü ələ aldın. Öz əlindəki özünə baxıb gördün ki, indi əlinin içində səndən başqa heç kim yoxdur. Ağladın. Gördün ki, hamı gedib. Gedənlərin tozlu masalarda dirsəklərinin izi qaldı. Silmədin. Nə gözlərini sildin, nə də o izləri...

Kim bilir, kimləri tanıdın, gördün. Əminəm ki, siqaret yandırmaq üçün səndən kibrit istəyənlər səhəri gün müsahibə verdilər ki, Prometeydilər. Nə dəyişib ki? Heç nə.

Gözündən əvvəl adamlar, sonra isə göz yaşları düşdü. Və sən gözündəki pilləkənləri qırdın ki, adamlar gözündən bir də düşməsin. Amma olmadı...

Ən köhnəlmiş nəsnələri - yolları qapı bilib ayaq döydün. Açan olmadı. Birdən anladın ki, yol təkcə getmək üçün yox, həm də dayanmaq, düşünmək və bir daşın üstündə oturub gözləmək üçündür. Nəyi düşünmək? Kimi gözləmək?

Düşünmək ki, "Bakı-Kislovodsk" qatarının küləkli tamburunda açılmayan qapının arxasındakı ölüm qorxusu bu qatara harda minmişdi? O qorxunun o qatarda getmək üçün bileti varmıydı?

Gözləmək ki, partiya iclaslarında yada düşən İbrahim dayı, onun Rusiyadan alıb gətirdiyi Zoyka adlı inək, görəsən, elə bu yolla geri qayıdarmı?

Onların - bütün gedənlərin geri qayıtmaq üçün bileti varmı?

Allah bilir. Sən bu yolun kənarındakı tənha, unudulmuş daşın üstündə əsrlərdi, oturub düşünür və gözləyirsən.

Arabir üzünü ən qədim olana - göy üzünə tutub öz-özünə nəsə pıçıldayırsan. Sonra zaman keçir və pıçıltılar yığılıb, qışqırığa çevrilir. Və sən qışqırırsan: MƏN BURDAYAM, İLAHİ !

Bax, beləcə vaxt uçur. Bir göz qırpımında gözəl bir qız, qışqırmasan, nənə sözünü eşitməyəcək qədər ölümə yaxınlaşır. Bir göz qırpımında yaraşıqlı bir oğlan hər gecə yatmamışdan öncə çıxardıb stəkana qoyduğu protez dişləriylə söhbətləşir. Yuxuda o stəkandan ölümün dişləri ağarır.

Amma nə yaxşı ki, sən kassirlərə və qatar bələdçilərinə aldanmadın.

Nə yaxşı ki, sən 70 yaşınacan dözə bildin bu dözülməzlikdə.

Nə yaxşı ki, maşinisti Əzrayılın olduğu qatarlara sən hər dəfə bilet almaq istəyəndə kassir qadın ümidsizlik dolu səsilə dedi: VSE BİLETI PRODANI...    

QİSMƏT

525-ci qəzet.- 2009.- 6 iyun.- S.24.