Azərbaycan təhsili: yaxın keçmişə, bu
günə və gələcəyə bir baxış
Hörmətli oxucular,
bu məqalədə təhsil sisteminin vacib pillələrindən
biri olan məktəbəqədər təhsilin inkişaf
yolu, şəxsiyyətin formalaşmasında əhəmiyyəti,
bu sahədə mövcud olan problemlər, onların həlli
istiqamətində həyata keçirilən və nəzərdə
tutulan tədbirlər barədə məlumat verməyə
çalışacağam.
Fəlsəfi
baxımdan yanaşsaq, dünyamız, bizi əhatə edən
aləm bir-biri ilə dialektik vəhdətdə olan, biri digərini
təyin edən və tamamlayan varlıqların məcmusundan
ibarətdir. Bu mənada təhsil-tərbiyə və təlim
proseslərinin qırılmaz bağlılığını
özündə əks etdirməklə şəxsiyyətin
formalaşmasını şərtləndirən dəyərlər
kompleksi kimi meydana çıxır. Mən tərbiyə və
təlim deyirəm, halbuki bütün elmi-pedaqoji ədəbiyyatlarda
"təlim-tərbiyə" ifadəsi işlədilir, yəni
birinci yerə "təlim" gətirilir. Əgər hesab
etsək ki, bu iki proses bir-birindən ayrı təsəvvür
olunmur, o zaman həmin ifadələrdən hansının əvvəl
və ya sonra yazılması elə də prinsipial əhəmiyyət
kəsb etmir. Lakin həyatda bütün hadisə və proseslərin
başlanğıc nöqtəsinin olması obyektiv
reallıqdır və bu mənada təhsil də istisna
deyildir.
İnsanın
dünyanı dəyişməyə və xariqələr
yaratmağa qadir qüdrətli varlıq olmasında müstəsna
rol oynayan təhsilin məhz tərbiyədən
başlanmasını iddia etmək uzun əsrlərdən bəri
süzülüb gələn həyati təcrübədən
və sağlam məntiqdən irəli gəlir. Sistemli bir fəaliyyət
kimi təhsil cəmiyyətdə öz həyati statusunu
alandan üzü bəri pedaqoji fikir tarixini izlədikcə bu
prosesdə uşaq və gənclərə ilk növbədə
yüksək mənəvi keyfiyyətlərin, ən
başlıcası, xeyirxahlıq, düzlük, halallıq, mərdlik,
qorxmazlıq, vətənə və torpağa
bağlılıq, mərhəmət, şəfqət, eləcə
də düşmənə amansızlıq, böyüklərə
hörmət, kiçiklərə diqqət və
qayğı kimi xüsusiyyətlərin
aşılanmasının bütün dövrlərdə
prioritet sayıldığının şahidi oluruq. Başqa
sözlə, insanda ən birinci onun ağlı, kamalı,
etikası, mədəniyyəti, daxili aləminin gözəlliyi,
sonra isə savadlılığı, elmi səviyyəsi qiymətləndirilir.
Xalq arasında bəzi adamlar haqqında deyilən "Elmi var,
ancaq helmi yoxdur" ifadəsi də, yəqin ki, bu məntiqdən
yaranmışdır. Böyük ədibimiz C.Məmmədquluzadənin
"Ölülər" əsərində İsgəndərin
dili ilə deyilən məşhur "Hamı deyir oxu alim ol,
amma heç kəs demir oxu adam ol" fikri də həmin həyat
həqiqətinin real ifadəsidir. Yəni, dövrdən və
zamandan asılı olmayaraq, övladını müəllim
yanına, mədrəsəyə, məktəbə gətirən
valideyni ilk növbədə onun əxlaqı, insan kimi
formalaşması, ədəb, mərifət öyrənməsi
düşündürmüşdür. Yaşadıqları
dövrə görə aralarındakı zaman məsafəsi
min illərlə ölçülməsinə baxmayaraq, məşhur
yunan filosofu Diogenin "biz insan deyəndə onun əxlaqını
nəzərdə tuturuq" fikri ilə böyük Azərbaycan
mütəfəkkiri, görkəmli dövlət xadimi Heydər
Əliyevin "Hər bir insan üçün mənəviyyat
ən ali amil olmalıdır" müddəasının məntiqi
cəhətdən səsləşməsi tərbiyə məsələlərinə
verilən önəmin əbədiliyinə və bəşəri
xarakter daşımasına parlaq sübutdur.
Minlərlə nümunə
gətirmək olar ki, xalq arasında hikmət sahibi kimi
tanınan çox insanlar oxu və yazıdan xəbərsiz
olmuş, əsrlər boyu göz bəbəyi kimi qorunub
saxlanan və qiymətli ərməğan olaraq nəsildən-nəslə
ötürülən adət-ənənələr və
milli-mənəvi dəyərlər timsalında tərbiyə
olunduqları üçün cəmiyyətdə, el-oba
arasında nəciblik, alicənablıq və müdriklik nümunəsinə
çevrilmişlər. Ziyalı kimdir, ziyalılıq nədir
sualları ətrafında fikir müxtəlifliyi bu gün də
mövcuddur. Uzun illik təcrübəmə əsaslanıb
deyə bilərəm ki, əsl ziyalı yaxşı tərbiyə
görmüş şəxs, əsl ziyalılıq
insanları düzgün tərbiyə etmək, onları haqq
yoluna istiqamətləndirməkdir.
Elmdə mübahisə
doğursa da, tərbiyənin, tərbiyəolunmanın məhz
ana bətnindən başlandığı barədə məndə
daim daxili əminlik olmuşdur. Dünyaya gələn körpənin
beyninin "ağ lövhə"yə bənzəməsini
iddia edənlərin nə dərəcədə yanlışlığa
yol verdiklərini müzakirə etmək istəməzdim. Lakin
bətnində "müqəddəs yük" (N.Hikmət)
gəzdirən ananın qidalanma və gigeyenik təhlükəsizliyindən
tutmuş ürəyi onunla bir döyünən gələcək
övladı haqqında məhrəm düşüncələrinə,
nəvazişli oxşamalarına, onunla özünəməxsus
dillə mübhəm söhbətlərinə kimi nə varsa
körpəyə təsirsiz ötüşdüyünə
inanmaq çox çətindir.
İnsan dünyaya nə
qədər təmiz xislətli gəlsə də,
yaşadığı ailənin, əhatə olunduğu
mühitin, ünsiyyətdə olduğu adamların onun
psixikasına, dünyagörüşünün, hissi-emosional
və iradi keyfiyyətlərinin, xarakterinin formalaşmasına
güclü təsir göstərdiyi şəksizdir. Bir
çoxları uşaqda büruzə verilən mənfilikləri
və neqativ hərəkətləri bilavasitə məktəblə
bağlamağa bir növ adət etmişlər. Belə
yanaşma birtərəfli olmaqla həm də çox
ziyanlıdır, çünki uşaqların erkən
yaşlarından başlayaraq tərbiyə olunması üzrə
məqsədyönlü sistemin qurulmasına, fundamental
elmi-pedaqoji tədqiqatların düzgün yönümdə
aparılmasına ciddi mənfi təsir göstərir. Heç
şübhəsiz, məktəbə gələnədək
müxtəlif mühitlərdə böyüyən
uşaqların davranışlarında və həyata
münasibətlərində korreksiya işləri aparmaqla
onları müəyyən mənfiliklərdən azad etməkdə
məktəbin rolu danılmazdır. Bununla belə, insanın
mənəvi aləminin formalaşmasında məktəbəqədər
müddət, əsas etibarı ilə də 3-6 yaş
arası dövr mühüm əhəmiyyət kəsb edir (Hərçənd
ki, uşağın 3 yaşa qədər nə cür ailədə
böyüməsi də az əhəmiyyətli deyildir). Ona
görə də 3 yaşdan başlayaraq uşaqların
artıq təhsilə cəlb edilməsinə əksər
dünya ölkələrində, xüsusilə inkişaf
etmiş ölkələrdə böyük önəm
verilir. Nə üçün məhz 3 yaşdan?! Əlbəttə,
bu sualı müxtəlif prizmalardan yanaşmaqla izah etmək
olar. Ancaq, mənim
fikrimcə, ən vacib amil təkcə həmin yaşda olan
fiziki və əqli cəhətdən sağlam
uşaqların ətraf aləmi dərk etməyə
başlamaları, ünsiyyət qurmağa və əməkdaşlıq
etməyə qismən hazır olmaları deyildir. Bu, daha
çox sosial məsələ səviyyəsində qiymətləndirilməlidir.
Yəni, bir-birindən fərqli şəraitlərdə
yaşayan, xüsusilə, uğursuz ailələrdə
böyüyən uşaqlar üçün vahid sağlam mənəvi-psixoloji
mühit yaradılmasına yönəlmiş dövlət
siyasətinin real təzahürüdür. Əgər belə
olmasaydı, qeyri-sağlam mühitdə yaşayan uşaqlar
inkişafları üçün vacib olan ictimai tərbiyə
və ilkin təlim almaq imkanlarından məhrum olardılar.
Aparılan təhlil və pedaqoji müşahidələr
göstərir ki, normal bağça şəraitinə
düşən uğursuz ailələrin uşaqları məruz
qaldıqları mənəvi zədələrdən xilas ola
bilir, kollektivə tez uyğunlaşır, məktəb təliminə
hazırlaşmaqda ciddi çətinlik çəkmirlər.
Bu mənada məktəbəqədər təhsil müəssisələrini
belə uşaqlar üçün, obrazlı ifadə ilə
desək, "təcili yardım"a da bənzətmək
olar. Lakin bu xidmətdən həmin qəbildən olan
uşaqların heç də hamısı yararlana bilmir. Bunun
bir səbəbi, əlbəttə, respublikamızın rayon və
şəhərləri üzrə bir çox
yaşayış məntəqələrində uşaq
bağçasının olmaması, fəaliyyət göstərən
bir sıra bağçalarda isə mövcud şəraitin tələblərə
cavab verməməsidirsə, digər səbəbi bu
uşaqların valideynlərinin biganəliyidir. Təhlil
göstərir ki, bağçaya getməyən, evlərində
də sağlam mənəvi-psixoloji mühit, yaxud intellektual
aura olmayan uşaqlar məktəb təlimi prosesinə xeyli
müddət uyğunlaşa bilmir, dərs materiallarını
çətinliklə mənimsəyir, əksər hallarda təlimdə
geridə qalan, məktəbə maraq göstərməyən
uşaqlara çevrilirlər. Həmin uşaqlara xüsusi
diqqət və qayğı olmadıqda isə onlar məktəbin
yolunu, demək olar ki, unudurlar.
Belə təsəvvür
yaranmasın ki, məktəbəqədər təhsil müəssisələri
daha çox lazımi səviyyədə tərbiyə şəraiti
olmayan ailələrdəki uşaqlar üçündür. Məktəbəqədər
təhsil, söz yox ki, kütləvi xarakter daşıyır
və həyat şəraitindən, maddi vəziyyətindən,
intellektual səviyyəsindən asılı olmayaraq,
bütün ailələrin uşaqlarını nəzərdə
tutur. Sadəcə, diqqəti bir cəhətə yönəltmək
istəyirəm ki, məktəbəqədər təhsilə
tələbatda ailələr bir-birindən fərqlənir. Elə
ailələr var ki, bunlarda sağlam atmosfer mövcuddur və
valideynlər övladlarına ilkin həyati bacarıqlar, mənəvi
keyfiyyətlər aşılamaqda, onları məktəb təliminə
hazırlamaqda çətinlik çəkmirlər. Ona görə
də uşaqlarının məktəbəqədər təhsilə
cəlbinə bir o qədər də diqqət yetirmirlər. Xüsusilə,
ailədə ana evdar qadın olduqda. Bu, həyatımızın
reallığıdır və uzunillik müşahidələr
də həmin faktı təsdiq edir. Lakin hətta belə ailələrdə
də uşaqların inkişafına göstərilən
qayğı və onun nəticələri,
bütövlükdə götürsək, məktəbəqədər
müəssisələrdəki effekti verə bilməz, ən
azı ona görə ki, ailədə uşaq, bağçada
olduğu kimi, ən zəruri bacarıqlara-ünsiyyətqurma,
əməkdaşlıq, kollektivdə birgəfəaliyyət
bacarıqlarına, estetik, texnoloji və ekoloji tərbiyə
elementlərinə sistemli şəkildə yiyələnə
bilməzlər.
Beləliklə, fikirlərimizi
qısa nəticə şəklində formalaşdırsaq, təhsilin
məhz tərbiyə elementlərindən
başlanmasını ciddi-cəhdlə sübuta yetirməyə
elə bir ehtiyacın olmadığı göz
qabağındadır. Eyni zamanda bunu da iddia etmək
düzgün deyil ki, təhsil prosesinin digər komponenti olan təlim
də bağçadan, yaxud məktəbdən
başlanır. Əslində birmənalı qəbul etmək
lazımdır ki, yaşından asılı olmayaraq, uşaq
müəyyən bir anda hər hansı bir hərəkətinə,
yaxud yaranmış zərurətə görə valideyni,
müəllimi və ya digər yaxın adamı tərəfindən
öyüd-nəsihət verilməklə, qəbul edilmiş
terminologiya ilə desək, tərbiyə olunursa, əslində,
o həm də təlim alır, ona hər hansı bir
xüsusiyyət öyrədilir, təlqin olunur. Eləcə də
istər uşaq bağçasında, istərsə də məktəbdə,
məsələn, müəyyən mövzu daxilində hər
hansı bir mətnin tədrisi, təbii ki, yalnız onun məzmununun
öyrədilməsindən ibarət deyildir. Belə
olsaydı onun heç bir əhəmiyyəti olmazdı. Əsas
məsələ, şübhəsiz ki, mətndə ifadə
olunan məzmunun uşağın
dünyagörüşünə, mənəviyyatına
göstərdiyi təsir və onun özü
üçün həyati nəticə çıxara bilməsidir.
Demək, ayrıca
götürülmüş tərbiyə və ya təlim
prosesi yoxdur və ola da bilməz. Bu iki proses bir-birinin
daxilindədir, el dili ilə desək, "bir bədəndə
iki can"dır. Belə düşünmək nə dərəcədə
düzgün olar ki, müəllim dərsi iki hissəyə
bölməlidir, əvvəl mövzuya görə bilik verməli,
sonra isə tərbiyə ilə məşğul
olmalıdır.
Məlumdur ki, pedaqoji
diskussiyalarda, təhsil problemlərinə aid yazılarda təfəkkürün
inkişafı, əqli inkişaf, fiziki inkişaf, mövcud
potensialın inkişafı, dünyagörüşün
formalaşması, bədii-estetik zövqün
formalaşması, fəal həyat mövqeyinin
formalaşması, həyati bacarıqların
formalaşması kimi ifadələrdən geniş istifadə
edilir. Mahiyyətə dərindən varsaq, bu prosesləri
real nəticələrə doğru aparan yolun əsasında
"tərbiyə" məfhumunun dayandığı göz
qabağındadır. Belə ki, əgər uşaqda
çalışqanlıq, zəhmət sevərlik, öyrənməyə,
məlumatlanmağa meyil və maraq, məqsədyönlülük,
iradəlilik keyfiyyətləri tərbiyə olunmazsa, hər hər
hansı bir inkişaf və formalaşmaqdan
danışmağa dəyməz.
Təhsil, onun komponentlərinin
qarşılıqlı əlaqələri və mahiyyəti
barədə şəxsi mülahizələrimi diqqətə
çatdırmaqla yanaşı, onlar, əlbəttə,
diskussiya da doğura bilər, bir məsələyə də
toxunmaq istərdim. Bəzi hallarda təhsilin mərhələləri
(məktəbəqədər, ümumi təhsil, peşə
ixtisas təhsili və s.) və təhsil problemləri
haqqında söylənilən fikirlərdə bu mərhələlərdən
hansınasa üstünlük vermək, yaxud problemləri
birinci dərəcəli və ikinci dərəcəli məsələlərə
ayırmaq meyilləri hiss olunur. Böyük bir mexanizm ən
xırda bir detal olmadan işləmədiyi kimi, təhsildə
də əsas, qeyri-əsas məsələ axtarmaq yersizdir. Bu
mənada, məsələn, orta təhsili mahiyətcə
yüksəklərə qaldırıb məktəbəqədər
təhsilin rolunu kiçiltmək və ya ali təhsilə
önəm verib texniki peşə təhsilini diqqətdən
yayındırmaq bütövlükdə təhsil sisteminin
fundamentallığına və tamlığına, təhsilin
fasiləsizliyi ideyasına naşı yanaşmadan başqa bir
şey deyildir.
Bu mənada təhsil sisteminin
ilk pilləsi olan məktəbəqədər təhsil də
istisna deyildir. Axı təkrar da olsa diqqətə
çatdırmalıyam ki, uşaqların intellektual, fiziki və
psixoloji inkişafının, potensial imkanlarının üzə
çıxarılmasının, şəxsiyyət kimi
formalaşmasının, məktəb təliminə
hazırlığının, onlarda həyati
bacarıqların təşəkkülünün, maddi sərvətlərin
insan kapitalına çevrilməsinin təməli, əsasən,
məktəbəqədər təhsil müəssisələrində
qoyulur. Tədqiqatlar göstərir ki, bu yaş dövründə
uşağın inkişafına xərclənən vəsait
sonradan 17 dəfə artıq gəlir gətirir. Təsadüfi
deyil ki, Almaniya, Fransa, Danimarka və digər inkişaf
etmiş ölkələrdə təhsil büdcəsinin 10-15
faizi məktəbəqədər təhsilə
ayrılır.
Ölkəmizdə məktəbəqədər
təhsilin inkişaf tendensiyalarına keçməmişdən
əvvəl dünyanın bir sıra ölkələrində
məktəbəqədər təhsil təcrübəsi barədə
fikirlərimi oxucularla bölüşmək istərdim.
ABŞ-da məktəbəqədər
təhsilin bir neçə forması mövcuddur: kilsə
tabeli, ixtisaslaşmış, yerli ictimai, özəl və s.
Özəl uşaq bağçaları əsasən Montesori
metodu əsasında fəaliyyət göstərir. Bu
metod hər bir uşağa fərdi yanaşmanı və
inkişafı nəzərdə tutur. Bir çox ştatlarda
məktəbəqədər təhsil müəssisələri
6 ay - 3 yaş arası uşaqlar üçün nəzərdə
tutulub və daha çox qrup şəklində oyunları və
gündəlik qayğını özündə ehtiva edir.
2-4 yaşlı uşaqlar üçün nəzərdə
tutulan uşaq bağçalarında proqrama əmək,
musiqi, məntiqi oyunlar, eşitmə qabiliyyətini inkişaf
etdirən çalışmalar daxildir. Bəzi uşaq
bağçalarında həftədə bir neçə dəfə
rəqs, rəsm, kulinariya məşğələləri də
keçirilir.
ABŞ-da bir çox
dövlət ibtidai məktəbləri 5 yaşlılar
üçün məktəbəqədər təhsili təmin
edir və bu, adətən, ibtidai təhsilin ilk pilləsi hesab
olunur. Əslində bu, məktəbəqədər və
ibtidai təhsil kurikulumlarını özündə birləşdirən
təhsil prosesidir. Valideynlər daha çox özəl ibtidai
məktəblərin nəzdində olan uşaq
bağçalarına üstünlük verirlər. Belə məktəbəqədər
təhsil müəssisələrində xidmət səviyyəsi
yüksəkdir. Bəzi ştatlarda işləyən valideynlərə
kömək məqsədilə özündə bütün
növ məktəbəqədər təhsil xidmətlərini
ehtiva edən mərkəzlər yaradılıb.
ABŞ-da məktəbəqədər
təhsil müəssisələri valideynlərlə sıx əməkdaşlıq
edir. Bağçalarda uşaqlara mütləq oxu, yazı və
hesablama üzrə ilkin biliklər verilir. Odur ki,
bağçaya gəlmədən məktəbə gedən
uşaqlar təlimdə müəyyən çətinliklər
çəkirlər. ABŞ-da inanırlar ki, universitetə
daxil olmaq düzgün seçilmiş bağçadan
asılıdır.
Avropada məktəbəqədər
təhsil yüksək ictimai əhəmiyyət kəsb etməklə
dövlət siyasətinin əsas prioritetlərindən
biridir. Avropa İttifaqının üzvü olan dövlətlər
2002-ci ildə Barselona sammitində öhdəlik qəbul
etmişlər ki, 2010-cu ilədək 3 yaşadək olan
uşaqların 35 faizi və 3-6 yaşlı uşaqların 90
faizi keyfiyyətli məktəbəqədər təhsillə
əhatə olunmalıdır. Bu ölkələrdə məktəbəqədər
təhsilin dövlət tərəfindən maliyyələşdirilməsi
praktikası üstünlük təşkil edir. 3-6
yaşlı uşaqların məktəbəqədər təhsili
sahəsində özəl sektorun çəkisi o qədər
də yüksək deyildir və İsveçdə 17 faiz,
İslandiyada 7,2 faiz, Polşada 5,1 faiz, Norveçdə cəmi
1,5 faiz təşkil edir. Hazırda Avropa 3 yaşadək
uşaqların dövlət tərəfindən məktəbəqədər
təhsillə əhatə olunması problemini həll etməyə
çalışır.
Almaniyada məktəbəqədər
təhsil qədim ənənəyə malikdir. Əslində
dünyada bir çox dövlətlər tərəfindən
qəbul edilmiş Kindergarten alman mənşəli sosial
institutdur. Almaniyada ilk məktəbəqədər müəssisələr
XIX əsrin əvvəllərində
yaradılmışdır. Bu müəssisələrin əsas
funksiyası fəhlələrin işdə olduqları
müddətdə gün ərzində onların
uşaqlarına baxmaq idi. Uşaqlara göstərilən qulluq
proqramına təlimin daxil edilməsi fəhlələri az
maraqlandırırdı. Almaniyanın müasir uşaq
bağçalarında aparılan tərbiyə işinin əsasını
uşaq şəxsiyyətinin inkişafı, nitq
inkişafı, sosial tərbiyə və oyunlar təşkil
edir. Bu müəssisələrdə uşaqlar adətən
naharadək olurlar, günün ikinci yarısını isə
ailədə keçirirlər. Bununla yanaşı,
günüuzadılmış uşaq bağçaları da
mövcuddur. Hazırda Almaniyada 3 yaşdan 6 yaşadək olan
uşaqların 90 faizindən çoxu uşaq
bağçalarına gedir.
Böyük Britaniyada
körpələr qrupunda 3 ay-2 yaş arasında, məktəbəqədər
qruplarda isə 3-6 yaşlı uşaqlar tərbiyə
alırlar. Tərbiyəçi-uşaq nisbəti yaş
qruplarından asılı olaraq müxtəlifdir.
Aşağı yaş qruplarında təxminən hər tərbiyəçiyə
2-3 uşaq düşür, yuxarı yaş qruplarında isə
bu nisbət təxminən 20-25 nəfər təşkil edir.
Mərkəzlərdə vahid gün rejimi mövcud deyildir.
Valideynlərin imkanlarından asılı olaraq 6-8 saatlıq
gün rejimləri tətbiq edilir. Dövlət tərəfindən
hər uşaq üçün pulsuz xidmət limitləşdirilmişdir.
Yəni hər bir valideyn yalnız gün ərzində bir
neçə saat müəssisənin imkanlarından pulsuz
istifadə edə bilər. Əgər valideyn həmin müddətdən
artıq övladını müəssisədə saxlamaq istəyirsə,
əlavə pul ödəməlidir. Lakin xüsusi
qayğıya ehtiyacı olan, aztəminatlı, miqrant ailələrdən
olan uşaqlar bütün xidmətlərdən dövlət
hesabına istifadə edirlər. Mərkəzlərin illik
büdcəsinin 50 faizi federal, digər 50 faizi isə yerli vəsait
hesabına ödənilir. Bundan əlavə bu tipli müəssisələrə
xüsusi fondlar tərəfindən maliyyə dəstəyi də
göstərilir.
Ölkədə
məktəbəqədər təhsil sahəsində vahid
proqram mövcuddur. Tərbiyəçilər öz işlərini
həmin proqram əsasında qururlar. Hər bir uşağa
gündəlik fərdi plan yazılır. Həmin planda
uşaqların gün ərzində əldə etdiyi nailiyyətlər
qeyd olunur və gələcəkdə hansı məsələlərə
diqqət yetirilməsi nəzərdə tutulur. Fərdi plan tərtib
olunarkən qrupda fəaliyyət göstərən
bütün tərbiyəçilərin rəyi nəzərə
alınır. Bunlarla yanaşı, mərkəzlərdə
inkluziv təhsil də həyata keçirilir. Bu mərkəzlərin
fəaliyyətində uşaqların marağı əsas
amil kimi önə çəkilir. Valideynlər mərkəzlərlə
sıx əməkdaşlıq edirlər. Mərkəzlərdə
məşğələ prosesində istifadə olunan əyani
vəsaitlərin hazırlanması üçün xüsusi
bir mütəxəssis də ayrılır.
Yaponiyada
1-2 yaşlı uşaqlar üçün körpələr
evi fəaliyyət göstərir. Məktəbəqədər
təhsil 3-4 yaşından başlanır. Burada bütün
uşaq bağçaları özəldir. Bunların
arasında elit adlandırılan uşaq bağçaları
da var ki, onlar nüfuzlu universitetlərin himayəsindədir. Əgər
uşaq həmin müəssisəyə qəbul olunursa, onda
uşağın gələcəyi təmin olunmuş hesab edilir.
Müvafiq yaşa çatdıqda uşaq universitetin məktəbinə
keçirilir, oradan isə imtahansız universitetə daxil olur.
Belə nüfuzlu universitetlərin himayəsində olan
uşaq bağçalarına qəbul olunmaq çox çətindir.
Valideynlər bu uşaq bağçaları üçün
böyük məbləğdə pul ödəyir, uşaq isə
kifayət qədər mürəkkəb testdən keçməlidir.
Yaponiyada uşaqların sağlamlığının
qorunmasına böyük diqqət yetirilir. Hər bir məktəbəqədər
təhsil müəssisəsində tibb işçilərindən
ibarət kollektiv çalışır (həkim, tibb
bacısı, stomatoloq, əczaçı və b).
İsraildə məktəbəqədər
təhsil 2 yaşdan başlanır, əksər valideynlər
isə 3-4 yaşdan uşaqları bu müəssisələrə
gətirməyə üstünlük verirlər. 5-6
yaşlı uşaqların məktəbəqədər
müəssisələrə cəlbi icbaridir. Burada
uşaqlara oxumağı, yazmağı, hesablamanı öyrədir,
onlarda yaradıcı təfəkkürün inkişafına
çalışır, oyun proqramlarından istifadə etməklə
uşaqları kompyuterlə tanış edirlər. 6
yaşı tamam olmuş və I sinfə getməyə
hazırlaşan hər bir uşaq artıq yazmağı və
oxumağı bacarır.
Bolqarıstanda
məktəbəqədər təhsil 3-7 yaşlı
uşaqları əhatə edir. Məktəbəqədər
hazırlıq icbaridir və uşaq
bağçalarının məktəbə hazırlıq
qruplarında və ya məktəblərin məktəbə
hazırlıq siniflərində bir tədris ili ərzində
xüsusi proqramlar əsasında həyata keçirilir. Burada
dövlət, bələdiyyə və özəl uşaq
bağçaları mövcuddur. Onlar bütün gün və
yarım günlük rejimlə işləyirlər.
Uşaqların 90 faizi bələdiyyə uşaq
bağçalarına gedir. Dövlət uşaq
bağçaları əsasən reabilitasiya xarakterlidir, yəni
xüsusi qayğıya ehtiyacı olan uşaqları əhatə
edir. Özəl uşaq bağçalarının sayı
ölkə üzrə 20-dən artıq deyil.
Bu ölkədə kifayət
qədər məktəbəqədər yaşlı
uşaqlar olmayan regionlarda uşaq bağçasının
açılmasına ehtiyac duyulmadığından məktəblərdə
yarımgünlük uşaq bağçaları təşkil
edilir. Burada uşaqların məktəbə
hazırlığı həyata keçirilir.
Yarımgünlük uşaq bağçaları səhər
və ya axşam saatlarında təşkil olunur. Burada
uşaqların qidalanması nəzərdə tutulmur.
Mövsümi uşaq bağçaları valideynləri kənd
təsərrüfatı işləri ilə məşğul
olduqları vaxt, əsasən, yayda kənd yerlərində
açılır. Belə müəssisələrin sayı
çox deyil və əksər hallarda valideynlərin tələbinə
əsasən təşkil edilir.
Polşada
məktəbəqədər təhsil yerli bələdiyyə
vəsaitləri hesabına maliyyələşdirilir. 6
yaşlı uşaqlar üçün bir il ərzində məktəbə
hazırlıq icbaridir. Burada Komenius fondu fəaliyyət
göstərir ki, onun da məqsədi bütün
uşaqların məktəbəqədər təhsilə cəlbi
üçün imkanların yaradılması, erkən
yaş dövründə təhsilin vacibliyi haqqında əhalinin
məlumatlandırılmasıdır. Ölkədə məktəbəqədər
müəssisə olmayan yerlərdə mərkəzlər
açılır. Bu mərkəzlər kitabxana, kənd mədəniyyət
evlərində, məktəblərdə və digər yerlərdə
təşkil edilir. Mərkəzlərdə hər qrupda 10-15
uşaq olur, müvafiq təhsili olan icma nümayəndələri
tərbiyəçi kimi çalışırlar, burada
iş rejimi adətən həftədə 9 saatdır.
Postsovet
ölkələrində müxtəlif modellər
mövcuddur. Qazaxstanda qanunvericilikdə müvafiq dəyişikliklər
edildikdən sonra dövlət uşaq bağçaları ilə
yanaşı, lisenziya almış özəl uşaq
bağçalarının - mini mərkəzlərin
("mini" ona görə ki, bu adi mənzilin 1 və ya 2
otağında yerləşə bilər) yaradılmasına
icazə verilir. Qırğızıstanda ailə tipli və məhəllə
uşaq bağçaları dövlət tərəfindən
dəstəklənir. Gürcüstanda bələdiyyə
uşaq bağçalarının yaradılması və dəstəklənməsi
nəticəsində məktəbəqədər təhsilə
cəlb olunanların sayı artmışdır.
Hazırda Rusiyanın
paytaxtı Moskva şəhərində uşaqların məktəbəqədər
təhsillə əhatəsi 64% təşkil edir. 2010-cu
ilə bu rəqəmin 90%-ə çatdırılması,
2012-ci ildə isə paytaxt əhalisinin uşaq
bağçalarına olan tələbatının tam ödənilməsi
üçün genişmiqyaslı tədbirlər həyata
keçirilir. Moskva hökumətinin qərarına uyğun
olaraq 2008-ci ildə paytaxtda 100 uşaq bağçası
istifadəyə verilmiş və onların sayının ilbəil
artırılması nəzərdə tutulmuşdur.
İndi isə
Azərbaycanda məktəbəqədər təhsilin təşəkkülü
barədə. Ötən əsrin əvvəlində, 1907-ci
ildə Bakının Bayıl qəsəbəsində ilk məktəbəqədər
təhsil müəssisəsi - "Dəcəllər məktəbi"
adlanan uşaq bağçası təşkil edilmişdir.
1914 və 1916-cı illərin hər birində daha iki uşaq
bağçası açılmışdır. 1916-cı
ildə fəaliyyətə başlayan məktəbəqədər
təhsil müəssisələrindən biri Bakı şəhər
xalq məktəbləri müdiriyyətinin qadın
gimnaziyası nəzdində təşkil edilmişdir. Onu da
qeyd etmək lazımdır ki, həmin uşaq
bağçası istisna olmaqla, digər uşaq
bağçaları ayrı-ayrı şəxslər tərəfindən
açılmış və onların sabit maliyyə mənbəyi
olmamışdır.
"Dəcəllər
məktəbi" adlanan uşaq bağçasında tərbiyəvi
işlərin məzmunu digərlərindən əsaslı
surətdə fərqlənirdi. Qadın gimnaziyası nəzdində
açılmış uşaq bağçası 4
yaşından 7 yaşına kimi 20 uşağı əhatə
edirdi. Burada uşaqlara maraqlı hərəki oyunlar və
idman məşğələləri keçirilir, əl
işləri vərdişləri öyrədilir, hekayələr,
nağıllar oxunur, kitablar üzrə müsahibələr
keçirilirdi. Uşaq bağçasına yalnız varlı
ailələrin uşaqları qəbul edilirdi.
1920-ci ildən
uşaq bağçalarının şəbəkəsi
genişlənməyə başlayır. Bu dövrdə
Bakıda 35, Gəncə qəzasında 8, Nuxa qəzasında
6, Şuşada 5, Qubada 1, Qazaxda 3, Göyçayda 3, Lənkəranda
2 və Şamaxıda 1 uşaq bağçası
açılmışdı. 1920-1922-ci illərdə Azərbaycanda
məktəbəqədər tərbiyə müəssisələrinin
sayı 76-ya çatmışdı. Bu sahədə görkəmli
dövlət xadimi, maarifpərvər ziyalı Nəriman Nərimanovun
xidmətlərini xüsusi qeyd etmək lazımdır. Onun sərəncamına
əsasən həm respublikanın qəzalarında, həm də
Bakı şəhərində fəaliyyət göstərən
bütün məktəbəqədər təhsil müəssisələri
dövlətin ixtiyarına verildi.
Həmin dövrdə
uşaq bağçaları üçün kadr
hazırlığı mühüm problemlərdən biri kimi
qarşıda dururdu. Bu məqsədlə 1920-ci il iyunun
15-dən qısamüddətli kurslar fəaliyyətə
başladı. Bu kurslarda məşğələlər Azərbaycan
və rus dillərində aparılırdı. Nəriman Nərimanovun
11 yanvar 1921-ci il tarixli dekretinə əsasən həmin il
martın 4-də Məktəbəqədər Tərbiyə
Pedaqoji İnstitutu təşkil edildi.
Azərbaycanda
1920-1931-ci illərdə uşaq bağçalarının fəaliyyətini
tənzimləyən proqram olmamışdır.
Bağçalar RSFSR Maarif Komissarlığı tərəfindən
metodik göstərişlər əsasında işləmişdir.
1932-ci ildə ilk dəfə uşaq bağçaları
üçün proqram hazırlanmışdır. 1934-cü
ildə RSFSR-də uşaq bağçaları
üçün tərtib olunmuş proqram əsasında Azərbaycanda
da yeni proqram tərtib olunmuş, 1938-ci ildə isə
"Uşaq bağçası tərbiyəçisi
üçün rəhbərlik" adlı yeni proqram
çap edilmişdir.
1940-cı ildə 56916
uşağı əhatə edən 1298 müəssisə,
1945-ci ildə 49536 uşağı əhatə edən 1259
müəssisə, 1950-ci ildə 30951 uşağı əhatə
edən 850 müəssisə, 1955-ci ildə 36265
uşağı əhatə edən 885 müəssisə,
1960-cı ildə 52952 uşağı əhatə edən
1006 müəssisə, 1965-ci ildə 89419 uşağı əhatə
edən 1260 müəssisə fəaliyyət göstərmişdir.
1965-ci ildə ilk dəfə
olaraq məktəbəqədər tərbiyə tarixində 2
aylıq - 7 yaş arası uşaqların təlim-tərbiyəsinin
məzmununu müəyyən edən "Uşaq
bağçalarının tərbiyə proqramı"
hazırlandı. Proqramda müxtəlif yaş dövrlərində
uşaqların mənimsəyəcəkləri bilik,
bacarıq və vərdişlərin həcmi müəyyən
edildi.
1969-cu ildə
respublikada 108300 uşağı əhatə edən 1555 müəssisə
fəaliyyət göstərirdi. Həmin ilin iyulunda
ümummilli lider Heydər Əliyevin respublika rəhbərliyinə
gəlişi ilə bütün sahələrdə olduğu
kimi, təhsil, o cümlədən məktəbəqədər
təhsil sahəsində də ciddi keyfiyyət dəyişikliklərinin
əsası qoyuldu. Danılmaz həqiqətdir ki, məhz ulu
öndərimiz Heydər Əliyevin rəhbərliyi
dövründə uşaq bağçalarının şəbəkəsinin
təkmilləşdirilməsinə əlverişli şərait
yaradıldı. Belə ki, bu illər ərzində 66599 yerlik
439 uşaq müəssisəsi tikilib istifadəyə
verilmişdi.
1990-cı ildən
ölkədə məktəbəqədər təhsil müəssisələrinin
və orada tərbiyə alan uşaqların sayı
azalmağa başlamışdır. Bunun bir sıra səbəbləri
var idi. Əsas səbəb isə Ermənistanın Azərbaycana
təcavüzü, ölkənin 20 faiz ərazisinin
işğal edilməsi nəticəsində 242 məktəbəqədər
təhsil müəssisəsinin dağıdılması idi.
Eyni zamanda ayrı-ayrı təşkilat və nazirliklərin
tabeleyində olan bəzi məktəbəqədər təhsil
müəssisələrinin bağlanması və ya başqa
məqsədlər üçün müxtəlif təşkilatlara
verilməsi də azalmaya səbəb olurdu. Təhlil göstərir
ki, məktəbəqədər təhsil müəssisələrinin
və orada tərbiyə olunan uşaqların sayının
azalma tendensiyası sonrakı illərdə da davam etmişdir.
Bunun səbəblərindən biri uzun illər ərzində
ölkədə yeni məktəbəqədər təhsil
müəssisələrinin tikilməməsi və yeni müəssisələrin
açılmaması, eyni zamanda əsaslı təmir və bərpa
işləri aparılmadığından bir sıra mövcud
müəssisələrin yararsız hala düşərək
bağlanması idi. Digər tərəfdən isə
2006-cı ildə ölkə üzrə 240 məktəbəqədər
təhsil müəssisəsinin özəlləşdirilməyə
açıq elan edilməsi ilə əlaqədar həmin
müəssisələrdən bəzilərinin fəaliyyətini
dayandırması, bir sıra müəssisələrin isə
özəlləşdirildikdən sonra profilinin dəyişməsi
ilə bağlı idi.
Azərbaycan
Respublikası Prezidentinin "Azərbaycan Respublikasında təhsil
sisteminin təkmilləşdirilməsi haqqında" 13 iyun
2000-ci il tarixli 349 nömrəli Fərmanına uyğun olaraq
təhsil sahəsində vahid dövlət siyasətinin həyata
keçirilməsi məqsədilə ayrı-ayrı nazirliklərin,
dövlət komitələrinin, konsernlərinin, şirkətlərinin,
birliklərinin və digər dövlət qurumlarının
tabeliyində olan təlim-tərbiyə və təhsil müəssisələri
Azərbaycan Respublikası Təhsil Nazirliyinin tabeliyinə verilmişdir.
(ardı var)
Misir MƏRDANOV,
Azərbaycan Respublikasının təhsil
naziri,
fizika-riyaziyyat elmləri doktoru,
professor
525-ci qəzet.- 2009.- 13 iyun.-
S.10-11.