Bizim və hamının Çingiz Abdullayevi

Dünən xalq yazıçısı Çingiz Avdullayevin Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin Natəvan klubunda gənclərlə görüşü keçirildi

Çingiz Abdullayevlə görüş məncə, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin qarşısından başladı. Maşınından düşəndə mən Çingiz müəllimin bir neçə yaşıdı ilə birgə binanın qarşısında durmuşdum. O, gülümsüyə-gülümsüyə gəlib öz dostları ilə əl görüşdü. Mənlə görüşmədi.

Sonra üz tutduq üçüncü mərtəbəyə – Natəvan klubuna. Tədbir başlayandan bitənə qədər ayaq üstə durub gənclərin suallarını cavablandıran dünya şöhrətli yazıçının səmimi salamından sonra mənə təsir edən ilk sözü belə oldu: “Mənim ən yaxın dostum atam idi. Xoşbəxt adamam ki, atamı 50 yaşımda itirmişəm. Ona görə ki, atam mənim xalq yazıçısı olduğumu görüb. Bu baxımdan mən yeganə Azərbaycan yazıçısıyam. Anarın, Elçinin atası oğlunun xalq yazıçısı olduğunu görmədi”.

Əvvəlcə tələbələr sual verməkdən çəkinsələr də, Çingiz müəllimin səmimiyyətini duyandan sonra sanki ürəkləndilər. Suallar yağış kimi yağdı, müxtəlif cür suallar... Bu da gənclərdən birinin çox maraqlı və səmimi xahişi... “Çingiz müəllim bu gün dünyanın gücü çatmır Füzulini bizim əllərimizdən almağa. Məncə bu ona görədir ki, biz Füzulinin türk dilində yazdığı əsərlərini əllərimizdə bayraq kimi tutmuşuq. Xahiş edirəm ki, gələcəkdə sizin Azərbaycan yazıçısı olduğunuzu sübut etmək üçün bu dildə əllərimizdə bayraq kimi tutacağımız əsərləriniz olsun. Çingiz müəllimin xahişə qarşı cavabından belə çıxdı ki, hər hansı bir millətin nümayəndəsi olduğunu sübut etmək üçün dil əsas fakt deyil, əsas təfəkkür tərzidir.

Sonra o, uşaqlıq xatirələrindən danışdı: “Mən orta məktəbdə oxuyanda boyum hündür olduğu üçün həmişə axırıncı partada otururdum. Ən pis oxuduğum fənn riyaziyyat idi, o biri fənlərdən 5 qiymət alsam da, riyaziyyatdan “2” alırdım. Futbolu sevirdim. Çoxlu kitablar oxuyurdum. Hətta riyaziyyat müəllimim mənim çox kitab oxumağımdan narazı idi. Anam əllərimdən kitabı alırdı ki, az oxu. Təqribən 14-15 yaşım olardı, küçədə xalq yazıçısı Anarı gördüm, istədim yaxınlaşım, amma ürək eləmədim”. Elə bu sözü deyib qurtarmışdı ki, əlimi qaldırıb Çingiz müəllimdən soruşdum: “Bayaq siz binanın qarşısında gəlib öz dostlarınızla görüşdünüz, həmin sırada mən də var idim. Nədənsə mənə salam vermədiniz. Niyə?”

O, gülümsüyə-gülümsüyə “mən səni tanımıram” – dedi.

Mən də dedim ki, yəqin Anar müəllim də sizi tanımırmış. Bu səmimi “qarşıdurma” dan sonra klubda gülüş səslərinin içində fürsət tapıb ikinci sualımı verdim: Siz İnternetdə www.facebook.com <http://www.facebook.com> saytını izləyirsiniz? Gülə-gülə “hərdənbir oluram” dedi.

–“ Mən bu axşam sizə dostluq mesajı göndərəcəm, qəbul edərsiniz” dedim.

Cingiz Abdullayev gülümsündü, başının işarəsiylə razılıq verdi.

Ürəyim suallarla dolu idi. Odur ki, söhbətin çox şirin getdiyini nəzərə alıb üçüncü sualımı da verdim: – Gənc yazıçılardan kimləri oxuyur və bəyənirsiniz?

Cavabı necə oldusa elə də deyirəm: – “Bayaq sənin yanında əyləşən şair Səlim Babullaoğlunu, İlqar Fəhmini, Elçin Hüseynbəylini oxuyuram və eyi zamanda çox bəyənirəm. Elçinin maraqlı hekayələri var. Mən inanıram ki, İlqar Fəhmi 15-20 sonra Azərbaycanın ən məşhur yazıçılarından olacaq”.

Dünyanın çox yerində sevilə-sevilə oxunan bu 50 yaşlı cavan yazıçıya qulaq asa-asa düşünürdüm ki, o, bizim dünyanın hər yerinə çatan səsimizdi. Türk təfəkkürünü öz yazılarında, bir azda dəqiqləşdirsək, nə az, nə çox 140-a yaxın romanında ehtiva edən yazıçının sadəliyi, səmimiliyi, oxu mədəniyyətini və Azərbaycanın mill-əxlaqi dəyərlərini olduqca yüksək qiymətləndirməsi ürəyimi qürur hissi ilə doldururdu. Tələbə doslarımın bir sualı: “ Siz əsərlərinizdə öz həyatınızı yazmısınızmı?” Cavab: “Tam şəkildə, yox”

Azərbaycan Yazıçılar birliyinin katibi, hüquq elmləri doktoru, Azərbaycanın ən gənc xalq yazıçısı Çingiz Abdullayev həmişə insan münasibətlərinin kəsişmələrini, həyat ziddiyyətlərini, dövrün xarakterini və bu proseslərdə üzə çıxan haqqın, ədalətin təntənəsini əsərlərində ön planda göstərib. O bu görüşdə sözə, onun təsir gücünə, əbədiliyinə yüksək qiymət verdi: “Səddam Hüseyn kimi böyük bir hökmdar İmam Hüseynin ayaqları altında yata bilmədi, amma söz sərkədəsi M. Füzuli öz sözü, sənəti ilə onun ayaqları altında dəfn olunmaq imkanı qazandı”. Başqa bir tələbənin sualı: “Siz nə üçün dedektiv yazıçı oldunuz?” Bu suala sadə və aydın cavab: “Mən hüquq təhsili almışam, yaxşı müstəntiq ola bilmədim, amma bu sahənin yazıçısı oldum.”

“Əsərlərinizdəki qadınlara münasibətiniz” – sualına cavabı da zalda böyük reaksiya doğurdu: “Gözəl qızlar adətən ağıllı olmur, əgər çox yaşamaq istəyirsinizsə ağllı qadınla ailə həyatı qurun, dövlətin inkişafı da ən çox qadınlardan asılıdır”

Bu iki saat ərzində Çingiz Abdullayev necə yazıçı olduğunu deyə bilmədi. Bu təbiidir. Mənim fikrimcə, o, böyük yazıçıdır. Xalqımızın dünyanın hər yerində Anar, Elçin, Əkrəm Əylisi, Vaqif Səmədoğlu, Ramiz Rövşən, Aqil Abbas və Vaqif Bayatlı Odərlə bir yerdə eşidilən səsidir. Amma bir də əsl həqiqəti zaman deyəcək. Hardasan, ey zaman, tez gəl!!

Kəramət Böyükçöl

525-ci qəzet.- 2009.- 14 noyabr.- S.23.