Mahirə Abdullanın “Qarabağsız şeirlər”i

Bu yaxınlarda “Nurlan” nəşriyyatında şair-publisist Mahirə Abdullanın “Qarabağsız şeirlər” kitabı çapdan çıxıb. Müəllifin bu 14-cü kitabında onun son iki ildə yazdığı şeirlər toplanıb. Kitabı vərəqlədikcə bu şeirlərin həqiqətən də vətən həsrətinə bələndiyinə, Qarabağsızlıq dərdinin poetik ifadəsi olduğuna inanırsan. Buradakı şeirlərin bir-ikisi istisna olmaqla, qalanlarında konkret olaraq Qarabağın adı çəkilmir. Zahirən bu şeirlər vətəndaş qeyrətli, amma cəmiyyətinin ümumiləşmiş qayğıları, problemləri və çatışmazlıqlarının doğurduğu bir mənin daxili dünyasının poetik əksi təsirini bağışlayır. Ancaq bütövlükdə şeirlərin alt qatına nüfuz edəndə həmin MƏNli şeirlərin BİZİM QARABAĞ DƏRDİMİZ üzərində yazıldığını asanlıqla sezmək olur. Bu vətənini tanrılaşdıran bir şairənin müqəddəs duyğuları, illərlə Qarabağsız yaşamağa tab edə bildiyinə görə özünə və özününkülərə – həmvətənlərinə qarşı yönəlmiş etirazının sözlə çəkilmiş rəsmidir:

Alt-üst edən tufanlar

tüğyan edir başımda

Qarşımda iki gözümdən,

özümdən öncə bir Tanrı var-

Vətən!!!

Alliterasiya və assonanslarla zəngin, fərqli düşüncənin orijinal qafiyələrlə təqdim olunduğu şeirlər, narahat fikirlər içərisində vurnuxan şairənin neçə ildir ki, Qarabağsız yaşadığından qara gününün hönkürtüsünə çevrilən ağılarıdır:

Atam vardı, Vətən vardı,

Sığınmağa qucaq vardı

İsinməyə od vardı, ocaq vardı.

Şax kişi, saytal kişi, Dağlarda qartal kişi

Sipərdi sinəsi, qalaydı, qayaydı kürəyi

Kürüyə bilmirəm sinəmdəki ağrını...

“Bəyaz ömür”, “Buracan gözəl gəldim” və “Mən” bölümlərində oxuculara təqdim olunan şeirlər ayrı-ayrı mövzulara həsr edilibsə də, bütövlükdə bir Vətən Poeması təsiri bağışlayır. Dərin mənayla uğurlu nəzm texnologiyasının vəhdəti şeirlərin daha da oxunaqlı olmasını və sərbəst şeir olmasına baxmayaraq, asanlıqla yadda qalmasını təmin edir.

Sevinc MÜRVƏTQIZI

525-ci qəzet.- 2009.- 20 noyabr.- S.7.