Hər könül Kəbəyə bənzəməz...

“Azərbaycan” jurnalının Əməkdaşı Südabə Ağabalayevaya

Əziz, mehriban Südabə xanım, salam!

“Azərbaycan” jurnalında (№ 6, 2009) haqqımda yazdığınız “Durulacaq bir dünya”nı oxudum. Qayğı və diqqətiniz üçün sağ olun, minnətdaram! Oxucunu ram edən, riqqətə gətirən mühakimə və təhkiyə tərziniz mənə anamın laylasıtək xoş gəldi; elə bil “Sənsiz” romansını, “Füzuli” kantatasını, “Karvan” süitasını eşitdim, qəlbimdə qalaq-qalaq olmuş həsrət, kədər, ümid duyğuları selə döndü, varlığımı bürüdü, həyəcandanmı, yetim ümidlərimin tam tükəndiyinə inamdanmı?.., nədənsə, qəhərdən körpə uşaq kimi xısın-xısın ağladım... “Kişilər ağlamaz” deyiblər. Xeyir, kişilər taleyin döyüşündə, namərdlə vuruşda çıxış yolunun yoxluğuna ağlamazlar, hörmət-izzətlə dopdolu ömrə son nöqtə qoyulduğuna inananda göz yaşlarını saxlamaqda aciz qalarlar. Yazınızda ömrümə-günümə sübh üfüqünün heç zaman doğmayacağına – labüd həqiqətə kimsəni inandırmağa zərrəcə səy etməsəniz də, uzun ömür yolunun şairanə təsviri məni kövrəltdi, əzizim. Könül dünyama zərif “müdaxilə” üçün də sağ olun! Essenin son vərəqini çevirəndə, qəfildən xəyalımda qərib bir mənzərə “yarandı”: Çoxdan bəri “tanıdığım” Nəcib Fazil Qısakürək mənə yaxınlaşıb məxməri səslə deyir:

Ruhumu əridərək qəlibə doldurmuşlar,

Onu “İstanbul” deyə torpaq üstə qoymuşlar.

Siz, ötən uzun illərimə ehya verib, elə halətə gətirdiniz ki, onun ilğım vuran lövhələri də, ətri də... məni mütəəssir edib dünyanın faniliyinə yox, yaşamağın şirinliyinə inandırıb gələcəyə müsəlləh elədi. “Qəhr olsun ümidsizlik” – budur, yazınızdakı müəllif qayəsinin cövhəri!..

Bilirsiniz ki, haqqımda az yazılmayıb. Məlum iki kitab da daxili dünyamın və dünyəvi fəaliyyətimin hekayəti kimi mənə əzizdir. Sizin əsərinizi oxuyanda, istər-istəməz, məlum bir hikməti xatırladım: “Könüllər Kəbəyə bənzər, Haqq onun mehrabıdır!” Əlbəttə, hər könül Kəbəyə bənzəməz...

Bu yazıda Siz, Müqəddəs Ocağın mehrabını da ziyarət eləmiş lütfkar ziyalı xanım kimi xeyli doğma göründünüz. Siz, dəbdəbə-rəyasət, rəsmi səlahiyyət həvəsindən ilim-ilim uzaq bir əyalət ziyalısının ömür yolundan yaza-yaza öz büllur təbiətinizi ifadə etmiş, eyni zamanda söhbətimiz fonunda dünyamızın xətti dolaşıq mənzərəsini çəkmiş, ən başlıcası isə, oxucunu – gəncləri inandırmağa çalışmışsınız ki, insanın öz inamına etibarı, hövsələsi, nəcib inadkarlığı arzulara qovuşduran ilahi qüvvədirsə, təkəbbürlə qürurun vəhdəti fəlakətə aparan yolun başlanğıcıdır. Gərək ki, Xoca Yasəvinin sözləridir: “Mənim hikmətimi dərdsizlərə deməyin”. Mən isə ulu Yasəvinin məzarı önündə diz çöküb ucadan deyərdim ki, duyanlar qarşısında könlümü varaq-varaq açın!

Qardaşım oğlu İntiqamın imzaladığı “Azərbaycan”da nigaran, yorğun qəlbimin pərdələrini elə həssaslıqla, doğmalıqla səsləndirirsiniz ki, minnətdarlığımı – Sizə yetirmək istədiklərimdən də az təşəkkür kimi təsəvvür edirəm! Mənə belə gəlir ki, Siz, vurğularının xitam dövrünü yaşayan ürəyimi xəyalən təşrih etmişsiniz. Və Siz vəfalı, zəkalı övlad kimi ömrümün günbatar çağlarının ab-havasını elə duymuş, bu mənəvi iqlimi ifadə edən rəngləri elə seçmişsiniz ki... Buna görə də təşəkkürümü cüzi mənəvi təqdimatdan başqa heç nə hesab eləmirəm!

Düşünmək xoşdur ki, S.Vurğun, M.Hüseyn, Y.Məmmədəliyev, R.Rza, S.Rüstəm, S.Rəhimov, İ.Əfəndiyev, Mir Cəlal, M.İbrahimov, B.Vahabzadə, Xudu Məmmədov, İ.Şıxlı, Anar, Elçin kimi söz və hikmət xiridarları ilə bahəm, Südabə xanım da uzun ömrümün müəyyən mərhələsində işıqlı bir iz, bir naxış payı qoydu...

Ömrünüz uzun, arzularınız çin olsun!

Sizə ürəkdən hörmət edənlərə, əzizim İntiqam müəllimə, ədəbiyyatımızın qara fəhləsi, şərəfli təəssübkeşi Vaqif Yusifliyə, Tofiq Mahmudova, “Azərbaycan”ı yaşadan hünərvər əməkdaşlarınıza salam yetirin!

Dərin ehtiramla:

İmamverdi müəllim,

Neftçala

525-ci qəzet.- 2009.- 22 oktyabr.- S.7.