DEYİŞMƏ

Qabilin Şamaxıda yaxın dostları çox idi. Baba müəllim, Soltanpaşa Vəliyev, Heydər, Vəlican, Əlihəsən, saymaqla qurtarmaz. Hər dəfə Bakıya gələndə Şamaxıdan şərab gətirirdilər. Özü də 10-15 litr. Evdə qonaqlıq öz yerində, qonşulara ayrıca pay da çatırdı. Necə deyərlər, bizdə yeyib-içəndən sonra, "paxmel"i də nəzərə alırdılar. Günlərin bir günü atam belə paydan birini də qonşumuz, xalq yazıçısı Hüseyn Abbaszadəyə göndərir. Bir az keçir, qapı döyülür. Hüseyn Abbaszadə oğlu İlqarla Qabilə bir parça kağız göndərir:

İçmə çaxırı, ay Qabil!

Yoxdur axırı, ay Qabil!

   İçki elə bir şeydir ki,

   Açır paxırı, ay Qabil!

   Sonra bir cümlə də əlavə edir ki, "Buna baxmayaraq, çaxır üçün çox sağ ol".

   Qabil də dərhal bir vərəq götürüb naməyə cavab yazır:

   Fayda verir cana çaxır, ya Hüseyn!

   Üz qızarır, gözlər axır, ya Hüseyn!

   Gəl şərabın bəhrinə lap baş vuraq,

   Gül kimiyik - yoxdu paxır, ya Hüseyn!

ÇİYNİNİZDƏ GEDİM...

Dayılarımla yeyib-içəndə elə hey deyirdi: "Çiyninizdə gedim" Onlar da cavablarında həmən deyirdilər: "Allah eləməsin, ay Qabil. Sən nə danışırsan?" Hər "yüz-yüz" vurduqca bu sözləri deyir, onlar da bu cavabı təkrar edirdilər. Axırda dözmürdü: "Ay balam, mən demirəm, çiyninizdə o dünyaya gedim. Mən ölməyə hazırlaşmıram. Deyirəm, yəni o qədər yeyib-içim ki, ayaq üstündə dayana bilməyim. Məni çiyninizdə evə aparasınız".

BİR İÇMİŞİK...

Mən çox da içən deyildim. Yüz vurub dayanırdım. "Sən adam deyilsən a... adamı yarı yolda qoyursan". Sonra da əlavə edirdi ki, düz eləyirsən, qurşanarsan, evim yıxılar. Ona görə də çalışırdı ki, həmpiyaləni kənardan tapıb evə çağırsın. Əlinə heç kim keçməyəndə, məcbur olurdu ki, mənimlə otursun. Hər dəfə sağlığı belə olurdu:

   Bir içmişik - mən, dədəm,

   Dədəm də dəm, mən də dəm.

DİVARA XALÇA VURMUŞUQ...

Atamın dostları bizə gələndə yerdə xalça-zad olmadığını görüb ayaqqabılarını soyunmurdular. Çünki sonra ipli çəkmələri geyinməkdə çətinlik çəkirdilər. Anam da onlar gedəndən sonra hey deyinirdi ki, bəs ayaqqabılarını niyə soyunmurlar, "tapoçka" niyə geyinmirlər. Atam da belə şeylərə fikir verən deyildi, əhlikef adam idi. Lakin bir gün qərara gəlir ki, arvadın dediklərinə qulaq assın.

Salam Qədirzadə evə girən kimi atam deyir:

- Salam, ayaqqabını çıxart.

- Niyə?

- Divara təzə "belqiyski" xalça vurmuşuq.

"CANIM, GÖZÜM HƏSƏN!"

Az.TV-nin "Xəbərlər" proqramına təzə işə düzəlmişdim. Atamın da növbəti şeirlər kitabı çapdan çıxmışdı. İki kitabın üstünə avtoqraf yazdı. "Birini Nizami Xudiyevə (Az.TV-nin sədri), birini də müdirin Həsən müəllimə ("Xəbərlər"in baş redaktoru Həsən Həsənova) verərsən,- dedi. Əslində Həsən müəllimə yazdığı avtoqraf ərkyanə bir tapşırıq idi.

   Canım, gözüm Həsən!

   Mahirə bir şey olsa

   Bəs sən orda nəsən?

ARA YERDƏ ORDEN KÖPƏCƏK

70 yaşının tamamına bir həftə qalırdı. Hansı qəzetdən, xüsusilə də müxalifət qəzetlərindən zəng edirdilərsə müsahibədən, məqalədən imtina edirdi. Yox ki, yox. Sonra da əlavə edirdi ki, avqustun 12-dən sonra (atam avqustun 12-də anadan olub). Birinə bu sözü dedi, ikisinə dedi. Axırda biri qır-saqqız olub yapışdı ki:

- Bəs niyə indi yox, məhz avqustun 12-dən sonra?

- Müsahibə verəcəyəm, bir də gördün getdiniz bir şeyi tərsinə verdiniz. Mən də onu sübut edəcən ki, "Yox bunu mən deməmişəm, jurnalistin səhvidir", buna da vaxt gedəcək. Ara yerdə mənim ordenim köpəcək.

"PİT ZAPREŞAETSYA"

1984-cü ildə ürəyindən və qan təzyiqindən bir müddət xəstəxanada yatdı. Evə gələndə dostları soruşdular ki, Qabil, bəs vurmaq olar, ya yox? Dedi ki, olar. Maraqlandılar ki, bəs həkim icazə verdi? Dedi ki, hə.

- Ola bilməz?

- Necə yəni ola bilməz. Həkim dedi ki, "kurit stroqo zapreşaetsya, a pit zapreşaetsya". İcazə verməsəydi içməyə də "stroqo" sözünü əlavə edərdi də. Deməli olar.

AYAQ, YA DİŞ! NƏ FƏRQİ?

Yazıçıların poliklinikasında bir diş həkimimiz var. Adı Miridir. Gözəl, mədəni insandır. Atam gedir yanına ki, mənə bir əlac. Oturur stomatoloji stulda. Miri deyir ki, Qabil müəllim ağzınızı açın, hansı dişiniz ağrıyır? Atam başlayır ayaqqabısını, corabını çıxarmağa.

- Qabil müəllim, ayaqqabını niyə çıxarırsınız?

- Ayağım ağrıyır, bax gör niyə?

- Axı mən diş həkimiyəm.

- A balam, AMİ-ni qurtarmamısan? Anatomiya dərsi keçməmisən? İmtahan verməmisən? Fərqi nədir diş, ya ayaq? Xirurq gedib evə. İndi sabahı gözləməliyəm ki, nə vaxt gələcək? Hazır sən burdasan da.

Miri həkim gülür. Elə-belə məlhəm çəkir. Ayağın da ağrısı dayanır.

- Gördün, deyirdin ki, ayaq həkimi deyiləm. Müalicə ixtisasda deyil, həkimin əlindəki şəfadadır.

"EFES"

Atamın pivədən xoşu gəlmirdi. İstər yerli olsun, istər xarici. 90-cı illərin əvvəllərində də Türkiyənin "Efes" pivəsi xüsusilə dəbdə idi. Dayılarımdan biri zəng edir ki, Qabil neyləyirsən? O da deyir ki, bəs Efeslə vururam. Dayım da yaxşı bilirdi ki, atamın pivədən xoşu gəlmir. "Qabil, səndən nə əcəb pivə içirsən?"

- Pivə içmirəm e... Efeslə içirəm. Yəni Fikrət Sadıqla. Bütöv deməyə hövsələm çatmır. Adının, təxəllüsünün baş hərfini deyirəm , bəs edir: "Ef. Es"

 50, 60, 70 və 80

Ad günləri və yubileylər keçirtməyi çox xoşlayırdı. Bununla bağlı bir fəlsəfəsi də var idi:

50-yədək gərək hər 10 ildən bir yubiley keçirəsən. 50-dən 70-dək hər 5 ildən bir, 70-dən 80-dək hər il, 80-dən sonra isə hər gün. Çünki 80-dən sonra yaşanılan hər gün qənimətdir.

Xalq şairi Qabilin ömür yolunun ayrı-ayrı maraqlı və məzəli məqamları ilə bağlı bu yazıları redaksiyamıza Mahir Qabiloğlu təqdim edib.

525-ci qəzet.- 2009.- 6 may.- S.6.