Sabah olmayacaq...
Azərbaycan Dövlət Neft Akademiyasında terror qurbanı olan tələbələrin xatirəsinə
Günəş çıxmışdı,
adamlar ikiləşirdi.
Artıq yerdə kölgələr sürünməyə
başlamışdı.
Səhər tez oyandı. Gözlərini açıb tavana baxdı. Otaq soyuq olsa da,
pəncərədən düşən
günəş şüası
ona hərarət verdi. Ayağa qalxıb stolun kandarına qoyulmuş çantanı eşələdi
və keçən həftənin şənbə
günü bacısı
üçün aldığı
açıq qırmızı
rəngli donu çıxarıb baxdı.
Donu verəndə bacısının nə deyəcəyini artıq bilirdi:
Çox qəşəngdir...
Hə... Şəhərdə
hamı bundan geyinir.
Bütün bunları
düşünüb yenə gülümsədi. Gülümsədi
və pəncərədən bayıra baxdı... Gözəl
səhər idi. Adamlar günahsız görünürdü.
Bəzən doğurdan da hamı günahsız olur. İnsanların
günahları məhz bizim onları günahlandırdığımız
ölçüdədir. O, inandı... İnandı ki, bu
gün hamı günahsızdır, hamı məsumdur,
hamı təmizdir. O, inandı ki, tezliklə kəndə
qayıdacaq və anasına sevdiyi qızın şəkillərini
göstərəcək, ondan ağız dolusu
danışacaq, bacısına açıq-qırmızı
rəngli don hədiyyə edəcək, atasına şəhər
həyatının soyuqluğundan danışacaq, bəzən
də suallar verəcək:
- Ata, bir gün axşam
küçədə bir hay-küy qopdu ki, dəhşət
qorxdum, dedim, kaş evimizdə olaydım...
- Ata, hərdən yaman
bərk darıxıram...
- Ata, bilirsən, artıq çoxlu dostlarım var...
- Ata, elə bil bir
az qocalmısan
e...
Hər dəfə kəndə
gedəndə yolunun üstündə olan qəbiristanlığa
baş çəkir və atasının başdaşı
önündə dayanıb gah şəhər həyatının
soyuqluğundan danışır, gah da cavabı tələb
olunmayan suallar verirdi. Atası öləndən sonra ölüm onun üçün adiləşmişdi. Yeni
məzarlara baxırdı...
Baxırdı ki, görsün,
kənddə olmadığı
müddətdə daha
kimlər dünyasını
dəyişib.
Donu yenidən səliqə
ilə qatlayıb çantaya yerləşdirdi: "Aysel,
Aysel... Donu görəndə nətər sevinəcək...".
"Ümiddir adamlar
yaşayan evlər..." Harada insan nəfəsi varsa, oradan
ümid qoxusu gəlir.
Bu gün bütün
adamlar günahsızdır...
Anasına sevdiyi
qızın şəkillərini göstərəcək:
"Ana, gör nə qəşəng qızdır,
özü də ağıllıdır. Mənimlə eyni
fakültədə oxuyur.".
Sonra yəqin ki, kənd
uşaqları ilə futbol oynamağa gedəcəklər.
Kəndləri barədə
bu qədər çox düşünməyinə səbəb
var idi. May ayı tələbələrin ən sevimli
ayıdır. Bu ay təhsil aylarından tətil aylarına
keçiddir. Kənd uşaqları üçün isə
may ayı tək tətil aylarına yox, həm də ana
doğmalığına, kənd həyatına, ev istisinə
keçiddir.
Bir fincan şirin çay içdi. Dərsin başlanmasına hələ
var idi. Qapını
bağlayıb həyətə
düşdü. Havada yaz
təravəti duyulurdu.
Az-az quşların səsi də eşidilirdi. Ağacların bəziləri çiçək
açmışdı. Balaca uşaqlar məktəbə
gedirdilər.
İnsan
övladının ən günahsızı uşaqlardır,
amma bu gün hamı günahsızdır, bu gün hamı
yazıqdır...
Bunun da bir
səbəbi var, mütləq var...
Leyla gəlməli idi,
danışmışdılar, bir az gəzişib universitetə
birgə gedəcəkdilər.
Dükanların çoxu bağlı
idi, bəziləri isə hələ indi açılırdı.
Leyla məktəb uşaqlarının
arasında gəlib çıxdı. Onlar kimi
oynaya-oynaya, tullana-tullana,
sevinə-sevinə gəldi.
Onlar kimi məsum və günahsız gəldi. Onlar kimi birgə əl-ələ tutub gəzməyə başladılar:
- İmtahanlarım
qurtaran kimi kəndə gedirəm. Sənin şəkillərini
də aparıram, anama göstərəcəyəm.
Ayselə qırmızı
don almışam.
Leyla
gülümsündü. Sevinirdi:
- Sən Bakıda
olmadığın müddətdə çox
darıxacağam.
Qucaqlaşdılar,
Leylanın dodaqlarından şirin bir öpüş aldı. Yanlarından
ötən məktəb uşaqları
pıçıldaşıb gülüşdülər. Onlar
da güldü və ehtiyatsızlıq elədiklərinə
görə bir az utandılar.
- Hansı şəkillərimi
göstərəcən?
- Nə fərqi var ki, sən
hamısında gözəlsən...
Dünən, bu gün,
sabah - hər gün xoşbəxt olmaq... Hər gün
xoşbəxt olmaq istəmək...
Hər gün xoşbəxtliyə
can atmaq...
Leylaya səhər necə
oyandığını, səhərin gözəlliyini hiss elədiyini,
atasını xatırladığını və yuxusunu
danışdı:
- Divarları ağappaq
uzun bir dəhlizdə idik. Sən ağ gəlinlik donu
geyinmişdin. Mən də ağappaq bəylik kostyumunda
dayanıb siqaret çəkirdim. Dörd tərəfimə
fırlanıb rəqs eləyirdin...
- Hansı musiqidə? -
deyə Leyla gülə-gülə yarızarafatla soruşdu.
Söhbət uzandı,
elə gülə-gülə, zarafatlaşa-zarafatlaşa
yuxunun altından çıxdılar, unutdular bu
"ağappaq" yuxunu... Leyla bu gün dərsə getməyəcəyini
dedi:
- Başım
ağrıyır, özümü yaxşı hiss eləmirəm...
Saat 9-a qalırdı.
Ayrıldılar.
Dünən fikirləşirdi
ki, kəndə gedəndə Leylanı soyuq şəhər
mühitində necə buraxıb gedəcək. Elə bilirdi
ki, kənddən qayıdana qədər bu sonsuz şəhərdə
itirər onu, şəhər onu öz ağuşuna alar, yox
edər... Qısqanırdı... Bu gün isə, məhz bu
gün düşünürdü ki, bütün insanlar
günahsızdır, bütün insanlar məktəbə gedən
uşaq kimidirlər.
Universitetin
qarşısında ayaq saxladı... Geri dönüb
boylandı... Sonra içəri keçdi...
Leyla telefonu
açdı:
- Hə, Səbinə?
Xəttin o
başından tənginəfəs olmuş, həyəcanlı
səs eşidildi:
- Dərsə gəlməmisən?
- Yox, nolub ki?
- Heç,
qaça-qaça gəldim, gecikmişəm, bilmirəm
hansı otaqdayıq...
Leyla yerinə uzandı, yata bilmədi. Yarım saat o yan-bu yana çevrilib, durdu. Kompyuterin qarşısında oturub internetə qoşuldu. Sevimli saytlarından birində xəbər başlığı onu dəhşətə gətirdi:
"Səhər saatlarında
Azərbaycan Dövlət
Neft Akademiyasına silahlı hücum olub. Ölən və yaralananlar
var. Binadan artıq 3 meyit və 5 nəfər yaralı çıxarılıb. Onların
adlarını açıqlayırıq:
Ehtimal edilir ki, ölənlərin
sayı daha çoxdur".
Daha çoxdur, daha
çoxdur, daha çoxdur...
Günəş
çıxmışdı, adamlar ikiləşirdi. Artıq
yerdə kölgələr sürünməyə
başlamışdı.
- Ata, bir gün axşam
küçədə bir hay-küy qopdu ki, dəhşət
qorxdum, dedim, kaş evimizdə olaydım...
525-ci qəzet.- 2009.- 15 may.- S.7.