DÜNYA DAİMİDİR, ÖMÜR ƏMANƏT...

Adam var, görmək, səsini belə eşitmək istəmirsən. Eləsi təsadüfən qarşına, ürcahına çıxanda iyrənirsən, bəxtindən küsürsən, yolundan geri qayıdırsan. Adam da var, dünyasını dəyişsə belə daim gözlər onu axtarır, səsini-sözünü dinləməyə mənəvi ehtiyac duyulur. Onlardan biri də qeyrətli, alicənab, el-oba qədri bilən, ömrü boyu əyilməyən, sınmayan, yarınmayan, şər-şəbədə danışmayan, yediyi çörək, içdiyi su qədər doğma xalqının qədrini bilən, şərəfini uca tutan həssas duyumlu, zərif qəlbli, kövrək ürəkli jurnalist Elmira xanım Əhmədova olub.

İlk öncə onun haqqında tanınan jurnalist Bəxtiyar Sadıqovun "Həqiqət və yalan" bədii-publisistik kitabından bu fikirləri oxucu diqqətinə çatdırıram: "Elmira, bilirik, həyatın ağır, çətin keçmişdi. Anasız böyümüşdün... Müharibədə qəhrəmanlıqla döyüşən, üç "Şöhrət" ordeninə layiq görülən atanla fəxr edərdin. Biz də "qəhrəmanın qızı" kimi səninlə fəxr edərdik! Amma səni bizə sevdirən təkcə bu deyildi. Çox kişilərin həsəd aparacağı mərdanəliyin vardı. Kimsəyə əyilməz, vüqarını sındırmazdın. Əla qiymətlərlə oxuyardın. Universitetin jurnalistika fakültəsini fərqlənmə diplomu ilə bitirdin. Deyib-gülməyindən, şən zarafatından qalmazdın. Cingiltili gülüşün indi də qulağımdadır, bacım! Bizi qüssələnməyə, bikef qalmağa qoymazdın. Kin-küdurət nə olduğunu da bilməzdin. Sən alicənab və küdurətsiz idin, Elmira!"

Mərhum Elmira xanımla ötən əsrin 70-ci illərin sonlarında iş yerimdə - o zamankı Azərbaycan Dövlət Televiziya və Radio Verilişləri Komitəsində tanış olmuşdum. O, bu ünvana yenicə gəlmiş, əmək fəaliyyətinə başlamışdı. Olan-olub, daha gizlətməyə dəyməz, amma bəxti gətirməmişdi. Yaradıcı redaksiyalara yox, onu bölgə müxbirləri ilə əlaqə şöbəsinə qəbul etmişdilər. Haqsızlığamı, etinasızlığamı görə bir dəfə də olsun onun incikliyini, gileyini eşitmədim, küsməsini görmədim. Qısa müddət ərzində mehriban, səmimi dost olmuşduq. Hər dəfə rastlaşanda, görüşəndə olduqca xoş ovqatla soruşardı: "Qardaş, nə var, nə yox, işlərin, yaradıcılığın necədir?" Onun bu sualını xatırlayanda indi də canıma üşütmə, vəlvələ düşür. Özümdən asılı olmayaraq, guya ona cavab verirmiş kimi deyirəm: "Çox sağ ol, bacım, Yaradanımız ürəyincə versin. Əhvalım, işim, övladlarım da yaxşıdır. Tanrı səni qorusun". Heyif, təəssüf ki, qorumadı. Ömrünün, yaradıcılığının, populyarlığının ən bəxtəvər çağlarında... Yox, əlim gəlmədi yazmağa. O, tanıdığım gündən bir həmkar kimi həmişə mənimlədir. Ürəyindən keçənləri gah sifət mimikaları, jestləri, gah da mənə - qardaşdan irəli bildiyi dostuna çatdırardı. Onun xəyalı ilə yaşamaq mənim üçün olduqca çətin, həm də xoşdur...

Elmira həddən artıq mütaliəyə meyilli idi. İş gününün çox saatlarını Komitənin kitabxanasında keçirərdi. Gündəlik qəzetləri, zövqünü oxşayan, könlündən keçən bədii əsərləri oxuyardı. Zərif, həssas duyumlu qələm sahibi idi. Publisistik yazıları mütəmadi olaraq "Azərbaycan müəllimi", "Azərbaycan gəncləri", "Bakı" qəzetlərində dərc olunardı. Amma televiziya verilişləri hazırlamaq onun bəxtinə çıxmamışdı. Bunun da səbəbləri vardı. Ən əsası, o zamanlar gənc əməkdaşlara, demək olar, qayğı az idi. Elə ki, bənzərsiz şəxsiyyət, oxşarsız iş üslubu olan mərhum Elşad Quliyev Komitə sədri vəzifəsinə təyin olundu, gənclərə qarşı müəyyən qadağalar da yavaş-yavaş aradan götürüldü. Elmira qısa müddətdə işıqlı təfəkkürü, nümunəvi yaradıcılığı ilə sayıldı, seçildi, şöhrət qazandı. Elə burda məşhur pedaqoq, professor Şirməmməd müəllimdən eşitdiklərimi xatırlayıram: "Özünü jurnalist adlandıranlar çoxdur. Nə olar, qoy adlandırsınlar. Axı, hər parıldayan qızıl deyil. Elmiranın istedadı, cəsarəti, qeyrəti, jurnalist məharəti 300 illik şər imperiyasının süqutunun başlandığı, quduzlaşıb kinini, nifrətini xalqımızın üzərinə tökdüyü qanlı yanvar günlərində, çoxunun meydanı tərk etdiyi zaman üzə çıxdı". Zərgər dəqiqliyilə verdiyiniz qiymətə görə çox sağ olun, sevimli, əziz professor.

Ötən əsrin səksəninci illərin sonlarında ermənilər yedikləri çörəyi, tərəfimizdən gördükləri bütün yaxşılıqları büsbütün unudub, gecə-gündüz ərazilərimizə aramsız, amansız basqınlar etməyə başladılar. Belə çətin, dözülməz ərəfədə Elmiranın çoxdan arzuladığı qismət ürcahına çıxdı. Onu dünyada məşhur olan "Azadlıq" radiosu ilə əməkdaşlığa dəvət etdilər. Xalqımızın çətin günlərində o, əzablara, əziyyətlərə qatlaşdı, milli faciəmizi analitik təhlillərlə yer kürəsinin hər diyarına yayımladı. Erməni haqsızlığı, vəhşiliyi onun ifadələrində, səsində əyani təsvirlər kimi dinləyicilərin gözləri önündə canlanardı. Bir fakta istinad edirəm: 90-cı ilin yanvar ayının 19-dan 20-nə keçən gecə başımıza gətirilən milli faciə zamanı Elmiranın fəryadı, naləsi, hay-harayı analarımızın, bacılarımızın, gəlinlərimizin, yetim qalmış uşaqlarımızın ümumiləşmiş mənzərəsi idi. O, əlindəki mikrofonu sovet ordusunun zirehli texnikasından, qəddar döyüşçülərindən üstün bilirdi. Baş vermiş qanlı olaylara aydınlıq gətirər, şərh verərdi. Vətən, xalq sevgisi onu əsla məqsədindən, niyyətindən çəkindirməzdi. Şəxsən mən onun timsalında qeyrət, hünər simvolu görürdüm.

Elmira həddən artıq xoş, şux ovqatlı insan idi. Varlığında əsla kin-küdurət, qəm-qüssə gəzdirməz, saxlamazdı. Amma... 20 yanvar faciəsi - gördüyü günahsız, qəbahətsiz tökülən qanlar, ahıllı-uşaqlı cəsədlər, ana-bacıların saç yolmaları, sinə döymələri onun canına, ürəyinə vəlvələ salmışdı. Hələ bu az imiş kimi ata-baba yurd yerlərimizin işğala məruz qalması, Xocalı faciəsi, şəhidlərimizin sorağı onun təbəssümünü dodağında, baxışlarını gözlərində dondurmuşdu. Günbəgün saralır, solur, arıqlayırdı. Görənlər, tanıyanlar tam əmin idi ki, o, ayaq üstə can verir. Nəhayət, 1998-ci ildə, zalım əcəl güclü çıxdı... Yox, daha ardını yazmağa əlim gəlmir. Bir az əvvəl bildirdiyim kimi axı, o, həmkar kimi həmişə dostları, eyni zamanda mənimlədir!

Onun bu fikirləri isə gecə-gündüz xəyalımda, xatirəmdə canlanır: "Taleyi biz seçmirik. O bizi seçir. Biz taleyin daşıyıcılarıyıq. Ancaq belə bir imkan olsaydı, mən çox vaxt mərhəmətindən naşükürlük etdiyim bu qəribə və mürəkkəb taleyimi tərəddüd etmədən yenidən seçərdim..." Yox, mənim bacım, bu, mümkün deyil. Özün həmişə deyərdin: dünya daimidir, ömür əmanət!

Tanınan jurnalist, mərhum Elmiranın tələbə yoldaşı Bəxtiyar Sadıqov 3 mart 1998-ci il tarixdə "Azərbaycan" qəzetində dərc olunmuş "Ölüm" sözü sənə yaraşmır, Elmira" məqaləsini bu fikirlərlə bitirib: "Sən ölümsüzlüyə, müstəqil Azərbaycanın amalları uğrunda şəhidliyə qovuşmusan! Həmişə səsini axtaracağıq! Xalqımız hər il Yanvar faciəsinin ildönümündə səni də anacaq, xatırlayacaqdır. Sən Azərbaycanın faciəli günlərinin tarixinə düşən şəhid oldun, bacım!" Mənim isə son qənaətim belədir: sənin əziz xatirən yaddaşlara yazılıb. İkinci ömrünü ruhən yaşayırsan, Elmira!

Telman MEHDİXANLI

Ədalət.- 2010.- 9 aprel.- S. 6.