ANAYUVAMIZ, ATAGÖYÜMÜZ

Həlak olan təbii gözəlliklərimizin xatirəsinə

Nə deməkdi qırmaq meşələrimizi?!

Qırmaq deməkdi qış vaxtı

Pəncərələrimizin şüşəsini,

İlk addımını gec atması demək

körpələrimizin,

daha çox qəm, kədər, hüzn,

daha çox yekəqarınlıq, harınlıq demək.

Nə qədər axsaqlığımız var

hamısı çayların, çəmənlərin qurumağından,

ağacların, meşələrin qırılmağından gəlir.

Meşəsi qırılan,

Çəməni, çayı, quruyan torpağın

adamları da başlayar qırılmağa, qurumağa,

Çəmənlərimiz, çaylarımız quruduqca

quruyur xalılarımız, xalçalarımız.

Xalılarımız, xalçalarımız quruduqca

üşüyür divarlarımız.

Divarlarımız üşüdükcə

nə qədər qısılırıq bir-birimizə,

amma xeyri olmur, üşüyür ürəklərimiz.

ürəklərimiz üşüdükcə üşüyür şerimiz,

üşüyür nəğmələrimiz, dilimiz.

Adamın üşüməyindən

daha zülüm işdi, baba,

onun danışdığı dilin,

oxuduğu nəğmənin üşüməyi

şəhər-şəhər, kənd-kənd, oba-oba

insanın guruldayan gülləsi,

təbiətin də səssiz silləsi var,

beləcə, hər ağacdan qalan bir yetim səs

dünyamızda bir yetim uşaq artırar.

Açın pəncərələri! Eşidirsinizmi,

uğuldayan, ulayan yetim səsləri,

qırılmış meşələrin yerində

o dünyaya keçə bilməkçün

gözə görünmədən

son nəfəslərini gəzən kəsləri?!

HARDA QIZIL VAR, QAN İYİ GƏLİR ORDAN

Harda ilan var, qızıl var orda

harda qızıl var, hakimiyyət var orda,

harda hakimiyyət var,

tavanı süngüdən, divarı oddan

qan iyi gəlir ordan.

Harda qızıl var, ilan var orda,

orda ilanlarla yan-yana, can-cana

qıvrılıb yatır adamlar,

orda qızıl yumurtlayır, artır adamlar,

Qıvrıla-qıvrıla, yata-yata,

fısıldaya-fısıldaya qohuma, yada

itir, itir adamların əlləri, ayaqları

itir, itir adamların barmaqları, dırnaqları,

adamlar bir-birinə dolaşa-dolaşa,

bir-birini aşa-aşa

yeriməkdən keçirlər sürünməyə,

sürünüb, sürünüb, qəfil sıçrayıb göyə

göyüzündən yeni günəş kimi görünməyə.

Bir də yerə düşüncə görürlər

nə qızıl, nə gümüş,

göyüzündən görünəcək günəş

öz ölümləriymiş.

Harda qızıl var, ilan var orda,

orda ilanlarla yan-yana,

can-cana qıvrılar yatar,

ilanların canında itər adamlar,

itər ilanlara

zəhərli diş düzəldən

ilanlardan betər adamlar.

EY TƏNHA RUH, SEVİRƏM SƏNİ

Yeriyəndə quşların ayaqlarından

izlər qalantək yerdə

uçanda qanad izləri qalır göylərdə.

Quşların göylərdəki qanad izlərinə

yalın ayaqlarını qoya-qoya

göyüzündə hər gecəyarı

gəzir, gəzir tənha adamların ruhları.

Qanad izlərinin arasından

izlərə toxunmadan düşər ulduzlar,

düşürlər ruhları incitmədən,

ruhlara qıymadan,

düşərkən qəfil görüb sevdikləri

tənha ruhlardan doymadan.

- Ey tənha ruh, sevirəm səni,

dönəcəyəm, dönəcəyəm,

bir min il də gözlə məni.

Həm də bu dünyada

kiminsə kimisə sevməyinə

ən çox o tənha ruhlar sevinərlər,

həm də, həm də

yer üzündə hamıdın az

göyüzündə hamıdan çox onlar sevilərlər.

HEÇ BİR ÖLÜM BƏYƏNMƏDİM

Uddum həm ölüm əzabın,

həm də ölüm nəfəsin,

heç bir ölüm bəyənmədim,

diz çöküm, öpüm qəfəsin.

Ölüm olanda nə olar?!

Bir az gülərüzlü gəlsin,

Kefimizi aça bilsin,

O an ölmək istəməsək,

"qaç" - deyəndə qaça bilsin.

Deyinməyin, ay bəndələr,

bəlkə hələ bilmirsiniz.

bəndələr sabahlıq deyil,

çox "Allah, Allah" - da deyib,

Allahın vaxtın almayın,

sizinki Allahlıq deyil.

Mən gözləyən nəsə, ancaq

öl günü gülüb gələcək,

ölümlər yolunu kəssə,

bu dünyada heç bir kəsə

heç bir ölüm qalmayacaq,

hamısı ölüb gələcək.

HEÇ QALXAN RUHUMU DA GÖRMƏDİZ, GÖYLƏR

Mənim bu dünyada yalnız

sizlərə ümidim vardı,

ha çağırdım, baxmadınız,

mən sizi yoxladım, göylər

Buludlara demədim,

dağlara söyləmədim,

deyinmədim, söymədim,

mən sizə baxmadım, göylər

Siz baxanda çox gecidi,

mən min ildi ölmüşdüm,

elə ruhum qalxanda da

görmədiyizi bilmişdim,

mən sizə qalxmadım, göylər

GƏLİM, BÖLÜŞƏK SƏNİNLƏ,

MƏNƏ NEÇƏ ÖLÜM DÜŞÜR?!

Nə çox ölüm var canında

Qırılır, ölün düşür,

Gəlin, bölüşək səninlə?!

mənə neçə ölüm düşür?!

Göyüzündən ağlanan nur

canımda göllənir durur,

kimsə göyü qarışdrır

durum bir də ölüm, düşür.

Bir səyyaham, ölmək peşəm,

ölümlərdən keçmək nəşəm,

hər ölüm bir göy, bir aşam,

hamısından yolum düşür.

SIÇRAYAR DURA TORPAĞIM

Qəmi eşqə çevirməyə

məni bütöv yola saldın,

dönürəm para, torpağım,

bir param şeirə getdi

bir param uçmağa, göyə,

bir param yara, torpağım.

Bu daşın, otun altına,

Sən verən adın altına,

çəkdiyin dərdin içindən

çəkdiyin dərdin altına

enirəm, qara torpağım.

Qəbrim pəncərə imiş göyə,

kim gələr açıb örtməyə?!

O anda uçub getməyə

sıçrayar dura torpağım.

Vaqif Bayatlı Odər

Ədalət.- 2010.- 25 dekabr.- S. 20.