ƏN AĞIR ZƏRBƏ...
Düşmən daha çox tariximizi məhv etməyə
çalışır
Artıq ermənilərin Azərbaycana qarşı
torpaq iddiasının rəsmi yaşı 22 ilə
çatır. 1988-ci ilin fevral ayından başlanan həmin
iddialar 22 ildi bütün dünyanın gözü
qarşısında baş verir və bütün dünya da
bu 22 ildə ağzına su alıb erməniləri
müşahidə edir. ən yaxşı halda isə hardasa
bir barmaq kağızla özlərini, etirazlarını
nümayiş etdirmək adı altında heç erməninin
tükünü də tərpətməyən bəyanatlar
verir. bütün bunlar isə sabun köpüyü kimi
öz-özünə əriyib gedir. həmin bu
öz-özünə baş verən prosesin içərisində
erməni iddiallarının da ömrü uzanır.
Bu gün artıq
dünyanın demək olar ki, bütün dövlətlərində
və xüsusi ilə həmin dövlətlərin rəhbərliyində
erməni iddialarından, erməni işğallarından xəbərdardırlar.
Üstəlik Xocalı, Qaradağlı faciələrindən,
əsirlikdə zülümlər çəkin qadın və
uşaqlarımızın müsibətlərindən
dünya demək olar ki, müxtəlif vasitələrlə xəbərdar
edilibdi. Verilən şəhidlər, axıdılan qanlar, hətta
atəşkəsin imzalanmasına baxmayaraq, bu gün də
sinaper güllələrinə tuş gələn, mina
partlayışlarının qurbanı olan insanların da həyat
faciləri, nakam ömürləri indii heç kimə sirr
deyil.
Bütün bunlara
baxmayaraq, arxasında dayanan güclərin hesabına balaca bir
Ermənistan böyük dünyaya, xüsusi ilə türk-müsəlman
aləminə meydan oxuyur və biz də ermənilərin hələ
ki, bütün bu həyasızlıqlarına dözür və
problemi sülh yolu ilə çözüləcəyinə
ümid bağlayırıq. Amma son hadisələr göstərir
ki, artıq sülhün seçim olaraq qəbul edilməsi
müddəti dalana dirənib. Artıq irəliləyə
sülhə ümid bağlayıb, addım atmağa yer
qalmayıb. Hətta iki gün öncə Azərbaycan
Müdafiə Nazirliyinin sərt rəsmi bəyanatı da bizim
dediklərimizin əyani təsdiqidir.
Təbii ki, biz
torpaqlarımızın 20 fizdən artığının
işğal edildiyini, saysız-hesabsız qaçqınlarımızın,
köçkünlərimizin problemini dünyanın diqqətinə
çatdıranda, onlardan maddi yardım almaq niyyətində
olmamışıq və bu gün də o niyyətdə
deyilik. Sadəcə biz həqiqətin tanınıb qəbul
edilməsinə və dünyanın ədalətin tərəfində
olmasına ümid bağlamışıq. Təəssüf
ki, bu itkilər, bu yurdsuz-yuvasız insanların faciəsi beynəlxalq
Aləmi qətiyyət göstərməyə,
işğalçını öz yerində oturtmağa hələ
ki, təhrik edə bilməyib. Böyük güclər
yalnız özlərinə aid, özlərinin
marağında olan problemlərin həlli üçün təpkilər
göstərməkdədir. Bunun özü də Qarabağ
probleminə, Cənubi Qafqazdakı bu qaynar töktəyə
laqeyidliyin bir göstəricisidir.
Biz işğal
olunmuş torpaqlarımızın fonunda həm də
böyük bir tarixi, maddi və mənvi sərvətlərin
düşmənin məhv etməsinə nail olduğuna
dünyanın diqqətini çəkmək üçün
də xeyli cəhdlər etmişik və bu gün də həmin
cəhdləri göstərməkdəyik. Əgər diqqət
yetirsək görərik ki, işğal altında qalan ərazilərdə
tariximizi özündə yaşadan 22
tarixdiyarşünaslıq muzeyi də qalıbdı. O muzeylər
təkcə hansısa
bir bina, hansısa bir tikinti deyildi. O həm də Azərbaycan tarixinin həmin coğrafi ərazi üçün danışan dili, göstərən güzcüsü
idi. təsəvvür
edin ki, Şuşanın, Füzulinin,
Ağdamın, Kəlbəcərin,
Laçının, eləcə
də digər işğıl olunmuş
rayonlarımızın tarixdiyarşünaslıq
muzeyində həmin rayonun, həmin bölgənin bütöv
bir tarixi tlplanmışdı. Burada həm
yazılı, həm də maddi mədəniyyət
nümunələri qorunub
saxlanırdı. Bu gün o muzeylərin hamısı ya tamamilə məhv edilib, ya da
yararsız bir hala gətirilibdi.
Ekspertlərin hesablamalarına
görə işğal altında qalan 22 muzeydə 40-mindən
çox tarixi ekspanat talanı, onların bir çoxu ya erməniləşdirilib,
ya da xırda restovrasiya ilə yeni erməni abidələri, mədəniyyət
nümunələri kimi təqdim edilibdi. Yəni Azərbaycan
abidələri, Azərbaycan mədəniyyətinin nümunələri
indi dünyaya ermənilərin təqdimatında, erməni
tarixinin göstəricisi kimi tandılmaqdadır. Təəssüf
ki, bu cür hallar son illər daha tez-tez baş verir.
doğrudur, Azərbaycanın əlaqədar təşkilatları,
dövlət qurumları bu məsələlərlə
bağlı ardıcıl iş aparır, bəyanatlar verir, məsələnin
mahiyyətinin açıb göstərir, ancaq bütün
bunlar erməniləri öz iyrənc əməllərindən
çəkinməyə, bu qeyri-qanuni hərəkətlərə
son qoymağa məcbur edə bilmir. Çünki
torpaqlarımız və onun üzərində olan
bütün maddi-mənəvi sərvətlərimiz hələ
ki, işğal altındadı. İşğilçı da
ondan öz istəyinə uyğun, öz bildiyi kimi istifadəni
davam etdirir.
Bu günlərdə Söz Azadlığının
Müdafiə Fondu QHT-lərlə birlikdə işğal
altında qalan muzeylərimizin taleyi ilə bağlı
toplantı keçiribdi. Fondun sədri şair Mussa Yaqub məsələnin
ciddiliyini təkrar-təkrar iştirakçıların diqqətinə
çatdırıbdı. Bütün bunlar bir xidmət, bir
görülən iş kimi dəyərli olsa da, amma tariximizə
vurulan zərbələri bu toplantılarla dayandırmaq
mümkün deyil. yalnız işğala son qoymaq, düşməni
həmin ərazilərdən qovub çıxartmaqla biz
dağıdılan tarximizi yenidən bərpa edə bilərik.
Deməli, bütün hallarda son söz Ali Baş
Komandının və Azərbaycan ordusunundur!..
Əbülfət MƏDƏTOĞLU
Ədalət.- 2010.- 22 dekabr.- S. 2.