QƏZET SƏHİFƏSINƏ BÜKÜLMÜŞ ÖMÜR

Bu başlığa, bu günlərdə itirdiyimiz qocaman jurnalist Mürsəl Qocayevin şəxsi arxivində rast gəlmişdim. Nə vaxtsa bu başlıq altında yazı yazacağımı, xüsusilə də ölümündən sonra heç düşünməmişdim.

Mürsəl Qocayev 1926-cı ildə Zəngilan rayonunda anadan olub. 1948-ci ildə Azərbaycan Dövlət Pedaqoji İnstitutunun dil-ədəbiyyat fakultəsini bitirib.

1948-1949-cu tədris ilində Qubadlı rayonunda müəllimlik fəaliyyətinə başlayıb. 1953-1955-ci illərdə tədris hissə üzrə direktor müavini işləyib.

1955-ci ildə Qubadlı rayon partiya komitəsində ideoloji şöbənin müdiri, 1957-ci ilin oktyabrından isə "Avanqard" qəzetinin redaktoru təyin olunub. 1963-cü ilin əvvəlinə kimi Azərbaycan Mərkəzi Komitəsi və Azərbaycan Nazirlər Sovetinin həftədə 4 dəfə dərc olunan rayonlararası "Kolxozçu" qəzetinin Qubadlı və Zəngilan rayonları üzrə xüsusi müxbiri işləyib. 1963-cü ildən isə Zəngilan rayonunda nəşr olunan "Kənd həyatı" qəzetinə redaktor təyin olunub və 1989-cu ilə kimi bu qəzetə rəhbərlik edib.

Mətbuatda xidmətlərinə görə Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin Fəxri fərmanları, Həsənbəy Zərdabi adına Müstəqil Həmkarlar İttifaqı Mərkəzi Şurasının "Ustad Sənətkar" ali jurnalist və "Şərəf" media mükafatları ilə təltif olunub.

Zəngilan rayonunun işğalından sonra "İki sahil", "525-ci qəzet", "Yeni Azərbaycan", "Ədalət", "Vətən səsi", "və digər qəzet və jurnallarda ədəbi-bədii, publisistik məqalələrlə çıxış edirdi.

Mürsəl Qocayev həm də uzun illər rəhbərlik etdiyi "Zəngilanın səsi" ( "Kənd həyatı") qəzetinin redaksiya heyətinin üzvü olub.

Qocaman jurnalistlə qohumluq münasibətlərimizin olduğu üçün tez-tez görüşərdik və etiraf edim ki, mənim jurnalistikaya meyl etməyimdə də onun böyük rolu olub. Jurnalistika fəaliyyətinin böyük bir hissəsi sovet dövrünə təsadüf edirdi və hər dəfə görüşdükdə mətbuatın dünəni və bu gününü müzakirə edərdik. O illərdə mətbuatdakı senzuranın mövcudluğunu və rahat şəkildə istənilən mövzuya toxunula bilməməsi ünün heyfsilənirdi. Ancaq o illəri heç bir zaman unutmurdu. Çəkdiyi şəkilləri və yazdığı xatirələri vərəqlədikcə sanki o illərə qayıdırdı. Müasirləri məcburi köçkün həyatı yaşayan M. Qocayevi "Zəngəzurun canlı arxivi" adlandırırdı. Mən onun şəxsi arxivi və eləcə də özü ilə uzun müddət təmasda olduqdan sonra bu fikrin heç də elə belə deyilmədiyinin şahidi oldum.

Onun yazılarında vətən həsrəti, yurd nisgili özünü açıq şəkildə göstərirdi. Bu mövzuda yazılan digər yazıları da ürək ağrısı ilə oxuyardı. Görüşlərimizin birində ermənilərin işğal etdikləri torpaqlarımızın adlarını dəyişdiklərini, hətta qondarma xəritələr yayımlayaraq doğma torpaqlarımızı özününküləşdirməyə çalışdıqlarını bildirdim. Təkidlə xahiş etdi ki, bu materialları ona çatdırım. Çox keçmədi ki, mətbuatda onun imzası ilə, "Erməni xisləti" başlığı altında geniş məqalə ilə rastlaşdım. O bu yazını yazmaqla sanki özündə bir təsəlli tapmış olurdu. Erməni xislətini açmağa çalışırdı.

Bakı məktəblərindən birində Bəxtiyar Vahabzadə ilə görüşə və şair Hafiz Baxışın xatirə gecəsinə də birgə getdiyimizi bu gün dərin hüznlə xatırlayıram. Bu görüşlərdə də onun sözə və söz sahiblərinə necə hörmət və ehtiramla yanaşdığının şahidi oldum. O həmişə itirdiyi həmkarları haqqında məqalə yazmaqla təskinlik tapırdı.

Son görüşümüz ölümündən 3 gün qabağa təsadüf etdi - iyul ayının 10-na. Hansı ki, 12 gün sonra keçiriləcək, mətbuatımızın 135 illiyini səbirsizliklər gözləyirdi. Bəlkə də mətbuat günü ilə əlaqədar keçmiş həmkarları haqqında öz xatirələrini qəzetlərdən birinə göndərəcəkdi...Lakin... Lakin indi biz onu xatırlayırıq. Son görüşümün əsas məqsədlərindən biri də məhz işğal olunmuş torpaqlarımızın son görüntülərini M.Qocayevə göstərmək idi. Dünyaya göz açdığı doğma kəndini, uzun müddət jurnalist kimi fəaliyyət göstərdiyi, indi düşmən tapdağı altında olan yurd yerlərimizin son görüntülərinə kompüter vasitəsi ilə baxdı və dərin xəyala daldı.

Ömrünün 85-ci ilini yaşayan jurnalistin ölüm xəbərini eşitdikdə sonuncu görüşümüz gözümün önündə canlandı. Yazıçı Varisin "Bir ovuc torpaq" əsərindəki qəhrəman işğal olunmuş yurdundan bir ovuc torpaq gözlədiyi kimi, sanki qocaman jurnalist də yurdunun son görüntüərini gözləyirdi...Allah rəhmət eləsin!

Eyvaz Vaqifoğlu

Ədalət.- 2010.- 22 iyul.- S. 5.