ONLARIN DÜNƏNİ:
AĞASADIQ GƏRAYBƏYLİ
90 İLİN BİR NEÇƏ
SAATI-2
Nə qədər
inadkar və inkaredici olsaq da, danmaq olmaz ki, bizim bu
günümüz ONLARIN DÜNƏNİNdən
başlayıb.Onlar : sənətimizin və ədəbiyyatımızın
dünəni.
Dünən onlar kim
idi,hardaydılar və nələr yaşayırdılar?
Yeni ədəbi nəsl
üçün ibratamiz və bir qədər də kədərli
olan O DÜNƏN və O DÜNƏNİN insanlarının
keçdiyi yol, bu gün üçün son dərəcə
kərəkli və daha qabarıq görünməkdədi.
Bu gün proektimizin
davamı olaraq unudulmaz aktyorumuz Ağasadıq Gəraybəylinin
DÜNƏNKİ KİMLİYİNDƏN söz açmaq
istərdik.
Eynən bu rubrikada daha
kimlər olacaq.İzləməyə dəyər.
Biz dəfələrlə
sorğularda oxumuşuq: mənim rollarım mənim
balalarımdır. Onların hamısı mənə əzizdir.Ancaq
mən o fikri də müdafiə eləyirəm ki, rol roldur.
Bala baladır. Və heç şübhəsiz hər bir
aktyor üçün, hər bir yazıçı
üçün, hər bir sənətkar üçün əziz
olan nəsə var: rol, əsər, obraz, deyim.
Saysız-hesabsız
rollar oynayan Ağasadıq Gəraybəylinin də aktyorluq
bioqrafiyasında ürəkaçan, ustalıqla yaradılan,
diqqətçəkən rollar arasında hər kəsin
özünün sevdiyi obrazlar var. Hər tamaşaçı
üçün sevilən bir xarakter yaradıb bu aktyor.
Mənim şəxsən
özümün də sevdiyim neçə obraz var. Bu barədə
də bir qədər sonra.
İndi isə bir daha Məşədi
Hüseyn barədə. Bu obraz kiçikdir. Ağasadıq
müəllim özü demiş, cəmi-cümlətanı
yarım qranka sözü var. Aktyor bu sözsüzlüyün
içindən elə ustalıqla çıxır ki,
tamaşaçılara elə gəlir, harda Məşədi
Hüseyn görünürsə, ordan səs gəlir, nəsə
danışır, öz-özünə deyinir. Bir az sözlərin,
cümlələrin içərisində Məşədi
Hüseynin özünün tez-tez təkrar etdiyi belə bir
ifadə var: "Bax, buna mən müştəri!" Məsələ
təkcə bu ifadədə deyil. Aktyor Ağasadıq Gəraybəyli
bu adi sözləri işlədə-işlədə,
çox mətləblərə toxunur, çox fikirlər
söyləyir. Ona görə ki, həmin sözlər elə
məqamda, elə vəziyyətlərdə təkrar olunur ki,
bu fikrin çalarları aydın sezilir. Misal
üçün: desən ki, filankəs yaxşı
adamdı. Məşədi Hüseyn gözlərini
qıyıb deyəcək: "Bax, buna mən müştəri!"
Və yaxud desən ki, filankəsi öldürək. Məşədi
Hüseyn gözlərini bərəldib yenə də deyəcək:
"Bax, buna mən müştəri!"
Rejissor Tofiq Kazımov
yazır: "Aktyorun oyununda ən maraqlı yerlərdən
biri də bu səhnədir: Məşədi Hüseyn - Gəraybəyli
öz adəti üzrə bərəlmiş gözləriylə
ətarıfını süzür. Birdən onun gözləri
Süleymana sataşır, bir az ona baxır və sonra
dodaqaltı mırıldaya-mırıldaya səhnədən
çıxır. Bu mırıltıda gah Süleymana
qarşı sonsuz lənət və qorxu ifadə etdiyi, gah da
kimisə hədələdiyi hiss olunur".
Ağasadıq müəllim
deyir: "Üzeyir bəy görmüşdü bu rolu. Bir dəfə
mənə rast gəldi, dedi, Ağasadıq, gözəl
oynayırsan, yaxşı oynayırsan. Yaman oyun
çıxarırsan, Ağasadıq! O balaca rolu sən necə
də gözəl sevdirə bilirsən".
Ağasadıq müəllim
danışır. Əslində o danışmır,
Üzeyir bəyin sözlərini öz yaddaşından
keçirib bir az düz, bir az yanlış deyir və mən
yenə də təəccüblənirəm. Təəccüblənirəm
ona görə ki, həqiqətən bu adam qəribə bir həyat
yolu keçib. Biz danışırıq onun
oynadığı Məşədi Hüseyn barədə,
bütün şeyləri deyir, necə oynayıb, nə
cür oynayıb, bir-bir sadalayır, fikirləşirəm, axı
niyə demir ki, bu Məşədi Hüseyn obrazını
yaradan bir sənətkar var. Gedin onun özündən
soruşun. Demir və mən bu fasilədən istifadə eləyib
(onu da deyim ki, bu cür fasilələr bütün söhbətimiz
vaxtı tez-tez olurdu) başqa bir sual verirəm:
- Özgə sənət adamlarından kimlərlə
daha çox ünsiyyətdə olmusunuz, kimlərlə dostluq
etmisiniz?
Ola bilər bu sual bir qədər
nisbidir, ona görə ki, 90 yaşlı bir insan, bir sənətkar
bu suala cavab verəndə çox şeyi
saf-çürük eləsin, götür-qoy eləsin, nəhayət,
yaddaşının ən kamil adamını, ən
etibarlı adamını desin. Ola bilər. Ancaq mənim təəccübümün
əvəzinə Ağasadıq müəllim iki nəfərin
adını çəkdi. Bu on nəfər də ola bilərdi.
Amma uzun fasilədən sonra deyilən bu adları mən qeyd
eləmək istəyirəm:
Şair Süleyman
Rüstəm və aktyor Ağahüseyn Cavadov.
Və sonra bu adamları
özünə görə izah etməyə
çalışır: "Süleymanla lap qonşu
olmuşuq, uzun müddət. Onun əsərində də
oynamışam. "Qaçaq Nəbi"də.
Ağahüseyn Cavadov mənim dostum olub".
O deyir "dostum
olub". Mən də Ağahüseynlə Ağasadıq
müəllimin dostluğuna çox inanıram.
Soruşuram,
Ağasadıq müəllim, yaşadığınız illər
ərzində çox adamları itirmisiniz. Bu adamlar
arasında sizi ən çox yandıran kim olub?
- Ələsgər olub.
Ələsgər.
Üzümə
baxır. Bilmək istəyir ki, mən sənət
adamlarını nəzərdə tuturam, yoxsa ümumiyyətlə
deyirəm.
- Ələsgər Ələkbərovu
deyirəm. O, mənə həmişə müəllim deyərdi.
Onu mən səhnəyə gətirmişəm. İndi
görürsən də, mən onun haqqında
danışıram. Ancaq o yoxdu.
Yenə də sual verirəm:
- Sizin haqqınızda çox adamlar, çox
jurnalistlər, tənqidçilər yazıblar. Həmin
adamlardan kimləri xatırlayırsınız?
- Abbas Zamanovu, mərhum
rejissorumuz Tofiq Kazımovu, İlham Rəhimlini.
- Sizin vaxtilə gözəl
oynadığınız rolları indi başqa aktyorlar ifa eləyirlər.
Siz onlardan kimləri bəyənirsiniz?
- Oynayırlar, lap əcəb
eləyib oynayırlar. Axı mən hələ sağam. Mən
varam. Mən onu görürəm. Görürəm ki, bu
cür oynamaq olmaz.
- Ağasadıq müəllim, təcrübəli bir
aktyor kimi, yaşlı bir insan kimi deyə bilərsinizmi, kino
yaxşıdı, teatr?
- Aktyor gərək
teatrda olsun.
- Aktyorların çoxu teatrdan gedir. Bunu nəylə
izah edirsiniz?
- Gedirlərsə,
çox yaxşı eləyirlər!
Ağasadıq müəllim
bu sözləri elə acıqlı və elə sərt deyir
ki, mən bu sualın izahının deyilməsinə
çalışmıram. Güman ki, bu məsələ
haçansa köklü müzakirəyə səbəb
olacaq. Bəlkə heç olmadı da...
Kim nə deyir-desin: mənim
fikrimcə, bu aktyor xoşbəxtdir. Başqa söz tapa bilmirəm.
Və açığını deyim ki, bu sözdən bir o
qədər də xoşum gəlmir. Ona görə ki,
heç kəs və heç nə haqqında qəti söz
demək mümkün deyil. O saat "nisbilik" fikri məşğul
eləyir.Ancaq mən hansı mənada onu xoşbəxt hesab
eləyirəm?
Əsrimizin səksəninci
illərinə gəlib çıxan və çox mənalı
bir ömür sürən bu adam görün kimləri
görüb, görün kimlərlə işləyib:
Hüseyn Ərəblinski, Əbdürrəhim bəy
Haqverdiyev, Üzeyir Hacıbəyov, Müslüm Maqomayev, Cəfər
Cabbarlı, Mirzağa Əliyev, Hüseynqulu Sarabski, Sidqi
Ruhulla, Abbasmirəz Şərifzadə və sairə... və
sairə..
Görün hansı
obrazları yaradıb: "Məşədi İbad"da Rza
bəy, sonralar Rüstəm bəy, "Arşın mal
alan"da Soltan bəy, "Həyatın dibində" tamaşasında
Satin, "Oqtay Eloğlu"da Xaspolad, "Ölülər"də
İsgəndər, "Od gəlini"ndə Altunbay və
sairə... və sairə...
Belə yazıblar onun
rolları barədə.
"Gəraybəylinin
İsgəndəri içir, ancaq onu kefli göstərmək
doğru deyildi. İsgəndər ağıllı adamdır.
O, nadanlığa, cəhalətə, avamlığa dözmür.
... Birdən İsgəndər
- Gəraybəyli qəhqəhə çəkib
gülür. Hacı Həsən ağa bu gülüşdən
səksənir. Tamaşaçılar İsgəndərin - Gəraybəylinin
gülüşünü həmişə alqışla
qarşılamışlar. Bu da səbəbsiz deyil.
Çünki İsgəndər - Gəraybəylinin
gülüşündə böyük məna vardır. Bu
gülüş hacı həsənlərin, hacı baxşəlilərin
fikrini tərpədir, düşündürür,
utandırır Şeyx Əhməd və Şeyx Nəsrullahı
titrədir və bütün cəhalət
dünyasını vəlvələyə salırdı.
Ağasadığın İsgəndəri eyni zamanda
yumşaq qəlbli, səmimi bir adamdır".
Bu sözlər Tofiq
Kazımovundur. Bu sözlər iyirmi yeddi il qabaq deyilmişdir.
"Aktyor Gəraybəyli
Altunbayın kim olduğunu, onun məhkumlara qarşı
amansız, hakimlərə qarşı isə yaltaq və
qorxaq simasını olduğu kimi əks etdirə bildi".
Bu sətirlərin
yaşı daha çoxdur. Bu sözlər əlli üç
il qabaq deyilib. Onda Ağasadıq Gəraybəylinin otuz
altı yaşı vardı.
"Əliqulu - Gəraybəyli
vahiməli görünməyə çalışır, onun
əqidəsincə müdir güləndə bütün
işçilər gülməli, dilxor olanda, hamı
qaş-qabağını salmalıdır. Ancaq bu zahiri
"vahimədir" və aktyor bunu məharətlə ifa
edirdi...
... Aktyor Əliqulunun
xarakterini birdən-birə təqdim etmirdi. Onu tədricən
hadisələrin məntiqiylə bağlı rəsm
edirdi...".
Bu sətirlər isə
1979-cu ildə çap olunan İlham Rəhimlinin
"Ağasadıq Gəraybəli" kitabındandır.
Bu sətirlərin isə
cəmi yeddi yaşı var.
"Yaradıcılığımın
tarixini xatırlayarkən həmişə gözümün
önündə Cəlil Məmmədquluzadənin əsərlərində
oynadığım rollar gəlib durur. Rüstəm bəy
olub. İskəndərlə Rüstəm bir-birinin əksidirlər.
Mən bu obrazlar üzərində böyük məhəbbətlə
işləmişəm".
Bu aktyorun öz sözləridir.
Bu sözlər o vaxt da
deyilib.
İndi də deyilir.
İyirmi yeddi, əlli
üç, yeddi və bizim günlər. Bu qədər vaxt
axarında, neçə-neçə hadisələr fonunda,
aktyor nəsli dəyişkənliyində Ağasadıq Gəraybəyli
öz oyun təravətini, öz sənət
yönünü saxlaya bilmiş və yaşayıb-yaratmaqda
davam etmişdir.
"VALLAH, AĞABALA, GƏLƏCƏKLƏR!"
Bu sözləri Münəvvər
xanım deyir. Münəvvər Kələntərli!
"Gələcəklər,
gələcəklər! Sizin kimi qohumun başını yerə
soxum. Artistə də qabaqcadan pul verərlər?"
Bilmirəm dəqiq belədi,
ya yox. Bu sözləri isə Ağasadıq deyir.
"Bəxtiyar"
kinofilmindəndi.
Mən niyə məhz
bu sözlərin, bu ifadələrin üstündə
dayandım. Bu ifadələr təkcə söz deyil, bu ifadələri
söyləyən hər adam sanki Gəraybəyli ilə Münəvvər
xanımın gününə düşür.
Belə bir ifadə də
var: "Yox, yox, hələ Hüseynova bacıları öz məharətlərini
göstərəcəklər".
Bunları da
Ağasadıq Gəraybəyli deyir. Və bu ifadələr də
eyni əhval-ruhiyyə, eyni ovqat yaradır. Və
açığını deyim ki, xalq arasında bu ifadələr
artıq çox yayılmış və yaxşı ovqat
yaratmaq bəhanəsi olmuşdur.
Heç şübhəsiz
Ağasadıq Gəraybəylinin kino
yaradıcılığından söhbət gedəndə
onun oynadığı gözəl obrazlar arasında
Ağabala və məşhur Rüstəm bəy boy verib
görünür. Aktyor hər iki obrazın kino həllini
çox böyük ustalıqla tapmış, bü filmləri
görənlər ("Bəxtiyar" və "O
olmasın, bu olsun") onu çətin ki, unuda bilsinlər.
Ağabala rolunda aktyorun hər hərəkəti, hər
mizanı diqqəti çəkir, yadda qalır. Unudulmayacaq, sənətin
uğurlu, gözəl dəqiqələrinin, anlarının
məhsuludur. Şübhəsiz, aktyor şəxsi mənafeyini
güdən (bu hiss aktyorun təbiətinə yaddır),
karyerasını hər şeydən üstün tutan (aktyor
heç vaxt vəzifələrdə olmayıb), xaraktercə
ölgün (aktyor Gəraybəli təbiətcə cəld və
qıvraqdır), mənəviyyatcı cılız (bilirik ki,
Ağasadıq Gəraybəyli ziyalı ailəsindən
çıxıb), Ağabalanın obrazını daxili
imkanlarından gen-bol istifadə etməklə, zahiri effektlər
hesabına sevdirə bilib.
Ağasadıq Gəraybəyli
Rüstəm bəyi oynayıb. Bizə o bəxtəvərlik
də üz verib ki, onun bu rolunu görə bilmişik. Dəfələrlə. Kinonun bu işi
yaxşıdı. Onun Rüstəm bəyi bəlkə də bəyliyin adına
ləkədir. Ancan neyləmək
olar ki, ləkə də olsa şübhəsiz belə bəylər də olub. Hər halda Rüstəm bəy bir ata
kimi başını itirdiyindən və görünür övlad
hissinin üstün gəlməsindən bəylik
şəxsiyyətinə yaraşmayan
hərəkətlər eləməli
olur. Tənqidçilər yazırlar ki,
Rüstəm bəy mənəviyyatca kasıb
və cılızdır.
Hər halda bu mübahisəli
məsələdir.
Ağasadıq Gəraybəyli
çox obrazlar yaradıb. Lap çox! T.Kazımov hələ
1958-ci ildə yazırdı: "Gəraybəyli yüzlərlə
obrazlar yaratmış bir sənətkardır. Cəsarətlə
demək olar ki, Gəraybəyli qədər çox rol oynayan
ikinci bir aktyora Dram Teatrında çətin rast gəlmək
olar".
- Ağasadıq müəllim, çox rejissorlarla
işləmisiniz. Kimləri daha çox xatırlayırsınız?
- İvanovu, bir də
Adil İsgəndərovu. Mehdi Məmmədovla da işləmişəm.
Ağasadıq müəllimdən
soruşulası bir neçə sualım da vardı. Bəzi yoldaşlar
dedi ki, bu suallar etik
deyil (?).Neyləmək olar. Yəqin ki,
hələ belə, bu cür sualların
vaxtına var. Bəlkə
də bizdən sonra gələn nəsil özündən
yaşlılara daha sərbəst, daha inaimlı, daha səmimi danışacaq.
Mənsə bu sualların
üstündən vaz
keçirəm. Və
nəhayət soruşuram:
- Səhnəyə son dəfə çıxdığınız
yadınızdadırmı?
- Mən hələ
oynayıram! - dedi Ağasadıq müəllim.
1987
Tofiq Abdin
Ədalət.- 2010.- 24 iyul.- S. 15.