GÜNƏBAXAN
Nə zamansa ağgünlüydü bu
qadın
İndi durub gün altında tum satır.
Ağ gününü
büküb qara qabığa
Elə bil ki, qara-qara
gün satır.
Bir cib ona-bir cib buna
boşaldır
Günlərini alıb
qaçır uşaqlar.
Çırtlayırlar
orda-burda boş-bekar
Yağış kimi yerə
yağır qabıqlar.
O qabıqlar qara-qara
gündülər
Süpürəndə
süpürgəçi deyinir.
O qabıqlar para-para
gündülər
Həm satılır, həm
alınır, yeyilir.
Gün altında günə
baxır bu qadın
Günə baxıb
günlərini artdayır.
Qara-qura quşlar
uçub bir anda
Qara-qura günlərini
çırtdayır.
Günlər
dönür qara-qara qəpiyə
Bu qadının ciblərini
doldurur.
Günlər
dönüb hava-hava köpüyə
Bu qadının
havasını dondurur.
Gözlərinnən
nifrət axır, yaş axır
Gözlərinnən
qarğış axır özünə.
Günəbaxan taleyinə
daş yağır
Bir də görür
yağış yağır üzünə.
Darda qalıb
o həyəti, o evi
Həyətində
günəbaxan olardı.
Günəbaxan tum
tutanda gətirib
Hərəsini bir torbaya salardı.
Salardı ki, quşlar gəlib
yeməsin
Bakıdakı
balasının payıdır.
Tələbədir,
çox oxuyur deyəsən
Ürəyində onun
yeri ayrıdır.
Qəfil qalxdı tozanaqlar,
küləklər
Günəbaxan
bağçası da kül oldu
Sütüllər də
davalara getdilər
Balası da
sütüllərə qoşuldu.
Torpağı da
günü kimi çırtdandı
Balalar da nişangahda dənləndi.
Bu qadının adı
günəbaxandı
Günə bax ki, bir
balası gəlmədi.
Torpaq gedib, oğul
ölüb, ər itib
Ağ gününə
qara günlər daş atır.
Nə zamansa ağ
günlüydü bu qadın
İndi durub gün altında tum satır.
SÜPÜRGƏÇİ
Qovrula-qovrula ağrı
içində
Hər gün
üz-gözünə açılır səhər
Hər gün
üz-gözünə bağlanır gecə
Qəfil boğazına
tıxanır qəhər
Hər gün
süpürdüyün o tin, o küçə
Yolları sürtməkdən
yorğun süpürgə
Sınıq ürəyinin
çatıdır bəlkə.
Qara taleyinin
atıdır bəlkə--
Dərd çapır, qəm
çapır yalınnan tutub,
Dərd tapır, qəm tapır qolunnan tutub.
Hər gün bu yollarda
yol süpürürsən-
Yarpaq süpürürsən,
kol süpürürsən.
Yaylıqla
üzünü-gözünü büküb
Deyirsən qoy məni
tanımasınlar.
Əvvəl səni
görən qohumun, qonşun
Sonrakı halını
qınamasınlar.
Hamıdan yan
qaçıb uzaq gəzirsən,
Hamıdan şux idin,
yazıq gəzirsən.
Bir adam görməyib
üzünü sənin
Bir adam bilmir ki,
ağsan, qarasan.
Get-gedə tükənir
dözümün sənin
Özün öz
gözündə qara yarasan.
Ər də atıb
gedib ay süpürgəçi-
Ərini gəzirsən ərin
nə gəzir,
Ərlilər içində
yerin nə gəzir.
Bir yumub, beş
töküb yol süpürürsən
Sağdan baş vurursan, sol süpürürsən.
Kədər
süpürürsən, dərd süpürürsən,
Verib süpürgənin
ağzına bəlkə
Fikirli-fikirli ər
süpürürsən.
Gah yağış
isladır, gah buz bağlayır
Sürüşkən
yollarda sürüşür hamı.
Sürüşüb
izinnən gen düşür hamı.
Sürüşən qəfildən
yerlərə dəyir.
Sürüşə-sürüşə
qalmayıb heyin
Süpürə-süpürə
səni dərd yeyir.
Yaxşı ki,
sürüşkən elə bu yoldur,
Yaxşı ki,
ayağın sürüşkən deyil.
Süpürgən
ağzına alıb hər səhər
Zibili kürüyür,
qarı kürüyür
İçini
dağlayan qoru kürüyür.
Sən yol
süpürürsən hər gün birtəhər
Tale də yolunda səni
kürüyür
Tale də yolunda səni
süpürür.
ÖMRÜN YELLƏNCƏYİ
Ömrün yelləncəyi
asılıb göydən
Tutub kəndirindən
yellənirik biz.
İlahi, bilirəm
doğulan günnən
Gecəyə-gündüzə
hellənirik biz.
Bizi yağış
döyür, bizi gün döyür,
Fələyin
çarxında itilənirik.
Sonra
korşalırıq, çarxımız dönür-
Sonra da əcəlin
girinə keçib
Hamımız bir boyda
ütülənirik.
İslanıb, quruyub bu
yelləncəkdə
Gah göyə
qalxırıq, göydən düşürük
Bir ilıq səhərdə,
bir boz gecədə
Hellənə-hellənə
heydən düşürük.
Bu növbə nə
yaman uzun növbədi.
Demə yelləncəyin
bəxti şeş vurur.
Minmək də,
düşmək də bir bəhanədir,
Minən düşməlidir,
elə iş budur.
Bizim işimiz də yellənmək
olur,
Bizi kim yellədir, bilmirik axı.
Durub bu gərdişə
söz demək olmur,
Bizi yelləyənə
nə deyək axı.
Asıla
qalmışıq göyün üzünnən
Gözümüz
göylərin göyündə qalıb.
Görən nə
tapmışıq göyün üzündə
Bizi yer üzünnən
aralı salıb.
Yellənir yelləncək,
dayanmır, durmur
Yarıxoş,
yarızor hamı yellənir.
Necə asılıbsa
saxlamaq olmur,
Yellənə-yellənə
dünya ələnir.
Biz buyruq quluyuq, əzəlimiz
bu
Torpaqdan gəlirik
torpağa sarı.
Olumun ölümü,
sonun olumu
Bir yoldur, bir qoldur
naxışı ayrı.
Yellənən nə
çoxdu, minən nə çoxdu,
Deyəsən bu kəndir
süzülür artıq.
Bizi düşürtməyə
ehtiyac yoxdu-
Onsuz da ipimiz
üzülür artıq.
Esmira Məhiqızı
Ədalət.- 2010.- 9 iyun.- S. 7.